พ่อเพื่อนบำเรอรัก บทที่ 3

คนเป็นพ่อได้ยินก็เดินขึ้นจากน้ำ และนั่นก็ทำให้มายาวดีถึงกับตาค้างเมื่อร่างนั้นเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

            “นั่นพ่อเธอจริงๆ หรือกึ้ง” สะกิดคนข้างๆ ถามให้แน่ใจ เพราะคนที่เห็นนั้นห่างไกลคำว่าพ่อหลายขุม

            “ใช่ นี่แหละพ่อฉัน เป็นไง ตาค้างเลยล่ะสิ” ประกายแก้วหัวเราะคิก

"ใช่...ตาค้างเลยล่ะ"

สายตาของเธอกวาดมองไปทั่วร่างสูงตระหง่านที่เดินขึ้นมาจากน้ำทะเล ใบหน้านั้นหล่อเหลาคมเข้ม แผงอกกว้างแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ผิวกายสีทองแดง ต่ำลงมายังกางเกงว่ายน้ำสีดำที่ห่อหุ้มลำชายตุงๆ โอยยย เคยเห็นแต่ในทีวี เป้าตุงๆ เหมือนห่อหมก ของจริงมันยิ่งกว่าห่อหมกเสียอีกนะ

“ยะหยา ฟังฉันอยู่หรือเปล่า"

ประกายแก้วแกล้งสะกิดเพื่อนทั้งที่เห็นสายตาเพื่อนจับจ้องไปยังพ่อสุดหล่อของตนไม่วางตา ไม่แปลกใจเพราะใครๆ ที่เห็นนายหัวเดโชก็มักมีอาการแบบนี้ ยิ่งเป็นเพื่อนรักของเธอด้วยแล้วล่ะก็ สงสัยความฝันไม่ไกลเกินเอื้อม

เดโชพาหุ่นนายแบบที่พกห่อหมกยักษ์ติดตัวมาแต่เกิดหยุดอยู่ตรงลูกสาวแท้ๆ ที่อายุอ่อนกว่าเขาเพียง 19 ปีเศษ แล้วสายตาก็สะดุดอยู่ตรงสาวน้อยหน้าหวานเจ้าของดวงตากลมโต แพขนตางอนยาว เครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋ม ผิวขาวอมชมพูเหมือนคนภาคเหนือ เกิดความพึงพอใจกับสาวงามตรงหน้าลึกๆ แต่ยังวางตัวละสายตาไปหาลูกสาวของเขา

“สวัสดีค่ะพ่อ กึ้งคิดถึงพ่อที่สุดเลย” ประกายแก้วกอดบิดาบังเกิดเกล้าด้วยความรักและเคารพ

“คิดถึงแต่เพิ่งจะกลับมา แถมยังพาเพื่อนมาด้วย”

“หือ...ทีพ่อยังไม่ไปหากึ้งได้เลย”

“ไม่ได้ไป ก็ใช่ว่าจะไม่สนใจ กลับมาก็ดีแล้วจะได้ช่วยพ่อทำงานบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวตะลอนๆ เหมือนเจ้าไม่มีศาล”

“พ่อน่ะ ไม่เคยเลยสักครั้งจะบอกว่าคิดถึงกึ้ง เป็นห่วงกึ้ง” ประกายแก้วกระเง้ากระงอดผละห่าง

เดโชมองบุตรสาวด้วยแววตาคมกริบจริงจัง

“พ่อยังมีเวลาเป็นห่วงเราอีกทั้งชีวิต แต่เรานั่นล่ะ ที่อยากออกห่างจากพ่อเหลือเกิน”

นายหัวหนุ่มรูปงามมองเลยไปยังชายหนุ่มที่ยืนเงียบอยู่หลังประกายแก้ว แววตาคู่นั้นจริงจังขึ้นกว่าเดิม เข้มจัดและกรุ่นไปด้วยความไม่พอใจ

“แล้วนี่ใคร” ราวกับเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ แค่เพียงเห็นหน้าไอ้หนุ่มหน้าละอ่อน เดโชก็กำหมัดแน่น

“เอ่อ...คือ...” ประกายแก้วอ้ำอึ้งไม่กล้าบอกความจริงกับพ่อ

“ไอ้นี่มันเป็นใคร” ถามลูกสาวเสียงเข้มจนเกือบเป็นตวาด และประกายแก้วก็สะดุ้งโหยงพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

            “คือ...”

            “กูถามว่ามึงเป็นใคร ตอบ!!” นายหัวเดโชทนไม่ไหวตะคอกเสียงกร้าว

            “ผมชื่อวงศกรครับ เป็นแฟนกับกึ้งครับ” วงศกรยังกลัวลนลานไม่ต่างจากท่าทีของแฟนสาว ก็ท่าทางเอาเรื่องของคนตรงหน้า น่ากลัวใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ สีหน้านั้นบ่งบอกว่าไม่ใครก็ใครต้องตายกันไปข้าง และคนตรงหน้าคงไม่ยอมตายแน่นอน คนที่จะตายก็คงเป็นเขานั่นเอง

            “แฟน?”

            “ใช่ค่ะ พี่ว่านเป็นแฟนกึ้ง ทำงานเป็นวิศวกรในองค์กรใหญ่แห่งหนึ่งค่ะ พี่ว่านรักกึ้งมากนะคะ ไม่เคยทำให้กึ้งเสียใจเลยสักครั้ง”

            ประกายแก้วอธิบายความเป็นวงศกรให้พ่อฟังแล้วถอนใจเฮือก ทว่าพ่อของเธอกลับเงียบกริบจนน่าประหลาดใจ

            “พ่อคะ” เธอเรียก

            “คบกันมานานเท่าไหร่” นานทีเดียวกว่าเดโชจะถามประโยคนี้ “ฉันต้องการรู้จากปากนาย ไม่ใช่กึ้ง”

            แม้จะเป็นถ้อยคำที่คล้ายจะเย็นลงอยู่ในที แต่ประกายแก้วไม่ยักจะสบายใจเลยที่ได้ยิน เธอหันไปมองวงศกรแฟนหนุ่ม

            “ปีกว่าๆ ครับ” วงศกรตอบ

            “คือ...พี่ว่านจะมาขอขมาพ่อค่ะ” แล้วประกายแก้วก็ตัดสินใจบอกไป

            “ขอขมา? นี่แกท้องรึไงยัยกึ้ง!”

            “ค่ะ กึ้งท้อง”

            มายาวดีมองเพื่อนที แฟนเพื่อนที และหยุดลงที่พ่อของเพื่อน ท่าทางของเขาพร้อมจะล้มทุกคนให้คว่ำ และถ้าทำขึ้นมาจริงๆ เธออดสงสารเพื่อนไม่ได้แน่ๆ

            “ท้องรึ?” เหมือนทุกสรรพสิ่งจะเงียบลงในทันทีทันใด และแม้แต่ลมหายใจของมายาวดีก็ยังไม่หลุดจากปลายจมูก

            ช่างเป็นคำถามที่เปล่งมาจากน้ำเสียงชวนประหวั่นพรั่นพรึงเสียนี่กระไร

            “ครับ ผมจะขอขมาและขอรับผิดชอบกึ้งกับลูกที่อยู่ในท้องกึ้งครับ” วงศกรพูดจบเข่าก็เหมือนจะอ่อนลงจนทรุดฮวบ เขาคุกเข่าเพื่อขอขมาพ่อแท้ๆ ของคนรัก และหวังจะให้เขาเข้าใจยอมรับลูกเขยคนนี้

            แต่...

            “ผลัวะ!!!” ก้านคอของวงศกรถูกเตะ ร่างของเขาล้มคว่ำไปกองรวมกับเม็ดทราย

            “กรี๊ดดดด พี่ว่าน!!!” ประกายแก้วกรีดร้องตาลีตะเหลือกเข้าไปประคองคนรักของเธอ วงศกรถึงขั้นสลบ และนั่นก็ทำให้เธอรู้สึกโกรธพ่อตัวเองขึ้นมา

            “พ่อเตะพี่ว่านทำไม พ่อจะพูดดีๆ ไม่เป็นรึไง ทำไมต้องใช้ความรุนแรงด้วย”

            “แกถามฉัน? แล้วแกไปนอนแผ่ให้มันเอาทำไมไม่ถามความเห็นจากฉันก่อน”

            “แต่นี่มันชีวิตกึ้งนะพ่อ อนาคตของกึ้ง มันน่าจะถูกกำหนดด้วยตัวกึ้งเองหรือเปล่า”

            “แต่ฉันเป็นพ่อแก”

            “พ่อที่ทำพลาดจนมีกึ้งออกมานี่นะ”

            “ใช่ และฉันก็เลี้ยงดูแกตั้งแต่เกิดด้วยความรับผิดชอบ”

            “ใช่ไง พ่อแค่รับผิดชอบกึ้ง แต่ไม่เคยรักกึ้งเลย เพราะถ้ารักพ่อจะไม่ทำแบบนี้”

            “แกรู้ได้ไงว่าฉันไม่รัก ถ้าไม่รักแล้วจะส่งคนให้ไปเฝ้าดูแกทุกเมื่อเชื่อวันแบบนี้เหรอ แกคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องที่แกอยู่กินกับผู้ชายหรือไง แต่ที่ฉันไม่แสดงตัวเพราะฉันจะดูว่าแกจะเอาตัวรอดได้ไหม แกคบกับมันแค่ปีเดียวก็ปล่อยให้ตัวเองท้อง แกคิดว่าพ่ออย่างฉันควรดีใจไหมที่ลูกในอก เลือดเนื้อเชื้อไขที่ฉันรักถูกคนอื่นแย่งไป ฉันเงียบเพราะเห็นแกมีความสุข และรอว่าเมื่อไหร่ไอ้ห่านี่มันจะพาแกกลับมาแต่งงาน จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มา กระทั่งแกต้องพามันมาขอขมาฉันเอง แบบนี้จะให้ฉันต้องกราบมันมั้ย”

            “เรารักกัน พี่ว่านรักกึ้ง” ประกายแก้วร่ำไห้กอดวงศกรแนบแน่นด้วยความเสียใจ เป็นห่วงคนรักสุดหัวใจ