Chapter 13. เด็กผู้หญิงคนนั้น

            องค์ชายเฟยเทียนเลิกคิ้ว ‘เล่นพูดกันแบบนี้เลยรึ?’ เห็นทีว่าหญิงงามที่คัดสรรมานั้น คงได้รับการ ‘ซื้อตัว’ มาแล้ว เพียงแค่นึกถึงสตรีที่ไม่เต็มใจมาอยู่เคียงข้าง หากให้กำเนิดบุตรไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงกับเขาแล้วจะเป็นเช่นไร เขาไม่ใช่คนรักใคร่เอ็นดูเด็ก แต่ไม่ได้รังเกียจ ตนเองกรำศึกยาวนาน จนนึกภาพยามเป็นพ่อคนไม่ออก เพียงนึกเล่นๆว่าหญิงที่ถูกบังคับให้แต่งงานและให้กำเนิดทายาทแก่เขาจะเป็นเช่นไร  เขาเกิดมาเป็นลูกที่พ่อไม่รัก ความรู้สึกนี้ก็ราวกับรอยนาบของเหล็กร้อนบนหัวใจของเขาแล้ว หากนางผู้นั้นชิงชังลูกของเขาเล่า

 “กระหม่อมจำเป็นต้องเลือกหนึ่งในนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ” เขาเอ่ยออกมาหลังจากนั่งฟังฮองไทเฮาเกลี้ยกล่อมอยู่นาน   

            “เจ้าก็เอ่ยชื่อมาสักคนเถิด” เพราะไต้ซือซู่ย้ำหนักหนาว่าต้องเป็นคนที่เฟยเทียน ‘เอ่ยชื่อ’ ออกมาด้วยตนเองเท่านั้น ถ้าไม่ติดเงื่อนไขนี้  นางคงเลือกสตรีมาเป็นพระชายาให้หลานชายเองแล้ว

            ชื่อ? นั่นสิ ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรกัน

พลันเขากลับคิดถึงหญิงสาวผู้นั้น แม้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า แต่นางไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ขนาดต้องปกปิดครึ่งหน้าเช่นนั้น นางตัวเล็กไปสักนิด ทว่ารูปร่างนางก็ไม่เลวเหมือนกัน

“เจ้าอย่าได้เกรงใจ เลือกคนที่ถูกใจเจ้า แล้วข้าจะเป็นธุระจัดการให้” ฮองไทเฮาย้ำอย่างกระตือรือร้น

“เลือกแล้วกระหม่อมกลับตุนหวงได้เลยหรือไม่”

            “เจ้ามีผู้ใดรอที่ตุนหวงรึ” ฮองไทเฮาแสร้งทำน้ำเสียงไม่พอใจ “หรือนางกำนัลของข้าดูแลเจ้าได้ไม่ดี เห็นว่าเป็นลมล้มพับไปหลายคน”

            ดวงตาคมกลับมีประกายวูบไหวเล็กน้อย แสร้งยกน้ำชาขึ้นดื่มเพื่อปกปิดมุมปากที่ยกยิ้ม คิดถึงใบหน้าของหญิงสาวผู้นั้น เมื่อคืนแกล้งนางหนักมือไปหน่อย มิรู้แอบไปร้องไห้หรือไม่ ทว่าเขาลองทำตามที่นางแนะนำ ไม่ได้ดื่มเหล้ารสแรง เปลี่ยนเป็นชาเกสรดอกบัวทำให้หลับสบายอย่างน่าประหลาดใจ

            “ฮองไทเฮาก็ทรงมีนางกำนัลใจกล้าอยู่นี่”

            “ฮึ! ใครกันที่ไม่เป็นลมยามเจอเจ้า กรุ่นไออำมหิตของเจ้าทำเอาคนอยู่ใกล้แข้งขาอ่อนไปหมดแล้ว”

            “นางผู้นั้น” เขาเงยหน้าขึ้นถาม แล้วนางเป็นใครกัน ถ้าไม่ใช่นางกำนัลของฮองไทเฮา

            “ผู้ใดกัน?”  

            “หญิงที่มีรอยแผลเป็นบนแก้มขวา”

            “เอ๋? นั่นว่านหนิงเหมยไม่ใช่รึ” ฮองไทเฮาหันไปเรียกขันทีที่อยู่ไม่ไกลมาสอบถามและได้รับการยืนยันว่าเป็นนางจริง

            “นางไม่ใช่นางกำนัลของฮองไทเฮาหรอกรึ”

            “เจ้าจำหนิงเหมยไม่ได้?” ฮองไทเฮาส่ายหน้าไปมา “เจ้าเป็นคนทำให้นางเสียโฉม”

            “ข้ารึ?” คราวนี้งุนงงหนักเข้าไปใหญ่ เขาจำไม่ได้ว่าเคยทำร้ายผู้หญิงนี่นะ

            “เจ้าอาจจำนางไม่ได้ เพราะตอนนั้นนางอายุแค่สิบสอง แต่เจ้าเป็นคนทำให้ใบหน้าของนางมีแผลเป็นเช่นนั้น เจ้าควรจำได้สิ”

            พูดออกไปแล้วกลับเห็นแววตางุนงง ก็จำเป็นต้องขยายความให้เข้าใจ

            “เจ้าเพิ่งเสร็จศึกรวมแผ่นดิน ข้าเรียกตัวเจ้ากลับมา ปีนั้นเจ้าอายุยี่สิบเอ็ด ครานั้นว่านหนิงเหมยเพิ่งอายุสิบสอง ติดตามพี่สาวมางานเลี้ยงฤดูร้อน เข้าวังหลวงครั้งแรกและหลงทางไปเจอเจ้า ไม่รู้ว่านางไปล่วงเกินสิ่งใด เจ้าถึงได้ใช้กรงเล็บมังกรกรีดหน้านางเป็นรอยเช่นนั้น”

            “ตอนนั้น...เด็กผู้หญิงคนนั้น...” บุรุษหนุ่มพึมพำและทบทวน

            “นางเกิดเป็นลูกอนุก็อาภัพมากพอแล้ว ซ้ำยังถูกเจ้าทำร้ายจนเสียโฉม ปีนี้อายุสิบแปดแล้วไม่มีผู้ใดกล้าสู่ขอนางไปเป็นภรรยา ข้าต้องเสียเงินทองเท่าไหร่เป็นค่าทำขวัญให้นางกับบิดาของนาง”

            “บิดาของนางเป็นใคร”

            “บิดาของนางคือใต้เท้าว่านรองเจ้ากรมอากร”

            “ถ้านางไม่ใช่นางกำนัล แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่”

            “นางมีพรสวรรค์ ต้นไม้ดอกไม้ในสวนสี่ฤดูของข้าล้วนเป็นนางที่ดูแล เพราะเจ้าเอาพืชทะเลทรายมาเป็นของกำนัลให้ข้า ข้าเลยขอให้นางช่วยดูแล ปกติเรียกนางมาช่วยดูกล้วยไม้ให้อยู่แล้ว”

            เขาพอนึกออกแล้ว ทว่าเขาไม่ได้กางกรงเล็บกรีดใบหน้านาง

            ขันทีเข้ามารายงาน ฮองเฮาขอเข้าพบฮองไทเฮา องค์ชายเฟยเทียนสบโอกาสจึงขอตัวหลบออกมา มิน่าล่ะ นางไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเขาเหมือนผู้อื่น

             “พรสวรรค์หรือพรปีศาจกันแน่” ใบหน้าคมคายปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก แต่เป็นรอยยิ้มที่ชวนให้เสียวสันหลังเสียมากกว่าชวนหลงใหล เขาเรียกนางกำนัลที่กำลังหมุนตัวหนี เพราะไม่กล้าเดินมาทางเขาแล้วถามที่อยู่ของว่านหนิงเหมย

            เพราะความเศร้าโศกของหญิงสาว ทำให้ต้นไม้ดอกไม้เหี่ยวเฉาไปมาก นางกำนัลมารายงานด้วยอาการตื่นตกใจแต่เช้าตรู่ เมื่อคืนนางหลับไปทั้งน้ำตา ดวงตาจึงบวมแดง ซ้ำยังรู้สึกเหมือนมีไข้อ่อนๆ อีกด้วย ตั้งใจว่าเช้านี้จะกลับบ้าน แต่เมื่อในสวนสี่ฤดูมีปัญหา นางจึงรีบไปดูความเรียบร้อยก่อน เมื่อไปถึงนางกวาดสายตามองไม่เห็นผู้อื่น จึงยื่นมือไปทาบที่ต้นหลิวขนาดใหญ่

            “ไยพวกเจ้าเศร้าหมองกันเช่นนี้เล่า”

            ‘เหมยเอ๋อร์ร้องไห้’

            ‘หนิงเหมยที่รักกำลังเศร้า’

            “โธ่ ข้าก็แค่เสียใจนิดหน่อย”

นางยิ้มกว้างออกมาได้แม้ดวงตาบวมแดงอยู่บ้าง นางไม่มีเพื่อนสนิท ใครกันอยากคบหาลูกอนุอย่างนาง หรือหากอยู่ในวงสังสรรค์ของบรรดาท่านหญิงหรือองค์หญิง นางเป็นได้แค่คนที่คอยรับคำสั่งให้ทำโน่นทำนี่ แม้นางไม่เพื่อนสนิท แต่สิ่งที่เทพมังกรดินมอบให้ทำให้นางไม่เหงา  เหล่าพฤกษาที่พูดคุยกับนางเป็นดั่งสหายรัก ทั้งร่วมทุกข์และสุขไปกับนาง

             “ข้าไม่เป็นอะไรหรอก พวกเจ้าก็อย่าพลอยเศร้าไปด้วยสิ”

            ‘จริงด้วย นางจะเป็นอะไรได้ อย่างน้อยนางก็ได้จุมพิตจากท่านอ๋อง’

          ‘นางได้จุมพิตจากท่านอ๋อง’

            ‘ท่านอ๋องจุมพิตนาง’

            “หยุดนะ! พวกเจ้าหยุดพูดเรื่องน่าอายนั่นเดี๋ยวนี้!” ใบหน้านางร้อนผ่าวขึ้นมา

            ‘เหมยเอ๋อร์หน้าแดง’

            ‘ท่านอ๋องเจ้าขา’

            “ข้าไม่สบายหรอกนะถึงได้หน้าแดง” นางโต้เถียง แต่เหล่าดอกไม้กลับหัวเราะคิกคัก ส่งเสียงล้อเลียนเป็นการใหญ่ เมื่อครู่นางอุตส่าห์ซึ้งใจที่พวกเขารับรู้ความทุกข์ในใจนาง แต่ตอนนี้กลับล้อนางสนุกปาก

            ‘เหมยเอ๋อร์ไม่สบาย ต้องให้ท่านอ๋องถ่ายลมปราณให้’

            ‘ท่านอ๋องเจ้าขา เหมยเอ๋อร์ไม่สบาย’

            “พวกเจ้านี่หยุดพูดจาลามกได้แล้ว” ใครกันรู้ดีว่าท่านอ๋องถ่ายลมปราณให้นาง ต้นไผ่ทองรึ? ประเดี๋ยวเถอะ! นางจะหาเรื่องย้ายออกไปตากแดดให้หมดเลย!

“เลิกทำเสียงแบบนั้นด้วย”

            ‘อายไปไยเล่าเหมยเอ๋อร์ ร้อยทั้งร้อยบุรุษชอบให้สตรีครวญเสียงกระเส่าเช่นนี้ทั้งนั้น’

            “พะ..พวกเจ้า! เป็นแค่ต้นไม้ดอกไม้ ไยรู้เรื่องลามกเช่นนี้”