บทที่6

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่บัวบูชาได้เข้ามาทำงานในบริษัทใหญ่ทำให้เธอมีเวลาน้อยมากที่จะได้ใช้เวลาในช่วงเลิกงานไปเยี่ยมมารดา ธุรกิจในเครือ'สหกรุป'ไม่ได้มีเพียงแค่การส่งออกเท่านั้น ยังมีกิจการทางด้านอสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจเกี่ยวกับการนำเข้ารถยนต์ รวมไปถึงห้างสรรพสินค้าและร้านอาหารอีกมากมายหลายสาขา การทำงานของบัวบูชาจึงมีมากขึ้น ไม่เพียงเท่านั้นการทำงานของเธอในบางครั้งต้องตามภูผาออกไปดูงานยังนอกสถานที่ ซึ่งตลอดระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งอาทิตย์สมองและร่างกายของเธอนั้นต้องทำงานหนักพอ ๆ กัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คุ้มกับเงินเดือนที่ทางบริษัทจ่ายมา

"คุณบัว ผมขอกาแฟหนึ่งแก้วครับ"เสียงคอโปรเจคเตอร์ดังขึ้นทำให้บัวบูชาซึ่งกำลังนั่งเคลียร์งานชะงัก ร่างบอบบางในชุดทำงานถูกระเบียบลุกขึ้นยืนไปทำตามคำสั่งจองเจ้านาย

หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาการทำงานระหว่างเธอกับภูผาถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี เอกสารทุกแผ่น งานทุกงานเธอพยายามตรวจสอบให้ดีอย่างที่สุดเพื่อไม่ให้มีความผิดพลาดเล็ดลอดไปถึงผู้เป็นเจ้านาย 

"นี่ค่ะกาแฟ"บัวบูชาวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะทำงานของภูผา กลิ่นกาแฟหอม ๆ ลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องทำงาน

"เอกสารที่คุณส่งมาให้ไม่มีอะไรผิดพลาดนะ นี่ครับผมเซ็นให้เรียบร้อยแล้ว"

"ขอบคุณค่ะ"ริมฝีปากสวยยิ้มรับกับคำชมของท่านประธานคนใหม่

"ผมได้คุยกับฝ่ายบุคคลแล้วนะ สิ้นเดือนนี้ถ้าหากคุณผ่านการทดลองงานก็สามารถเข้าทำงานเป็นพนักงานในบริษัทได้อย่างเต็มตัวไม่ต้องรอถึงสามเดือนเลยนะ"

"จริงเหรอคะคุณภูผา"

"อืม"ชายหนุ่มคว้าแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม รสชาติกลมกล่อมแบบที่เขาชอบแผ่ซ่านตั้งแต่ปลายลิ้นไปถึงลำคอ

"ผมเห็นว่าคุณตั้งใจในการทำงานในตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา แล้วอีกอย่างงานที่คุณทำผมแทบจะมองไม่เห็นความผิดพลาด รักษาโอกาสดี ๆ แบบนี้ไว้นะ"

"ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณมากจริง ๆ "ความตื่นเต้นปนดีใจฉายชัดอยู่บนใบหน้าของบัวบูชา 

"แล้วอีกอย่าง สิ้นเดือนนี้ผมจะต้องบินไปดูงานที่ภูเก็ต"

"คะ"

"คุณต้องไปกับผมด้วย เข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะ ขอบคุณนะคะที่มอบโอกาสดี ๆ ให้กับบัว บัวจะตั้งใจทำงานให้ดีกว่านี้ค่ะ"ภูผามองหน้าหญิงสาวพลางพยักหน้าไปให้ 

"คุณรีบไปเคลียร์งานให้เสร็จเถอะ เสาร์ อาทิตย์นี้จะได้มีเวลาพักผ่อน"

"ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"บัวบูชาดีใจเนื้อเต้น ถ้าหากเธอได้เป็นพนักงานที่นี่อย่างเต็มตัวก็เท่ากับว่าเธอจะมีหน้าที่การงานและมีการเงินที่มั่นคงเพื่อจะนำมารักษามารดาต่อไปได้

แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าโชคชะตาของคนเราเมื่อมีเรื่องดีเข้ามาก็มักจะมีเรื่องร้ายเข้าตามมาด้วย ความซวยของบัวบูชาดูเหมือนว่าจะยังไม่หมด

ตึก ตึก ตึก

สองเท้าเล็กรีบวิ่งตรงดิ่งออกไปยังประตูของบริษัทหลังจากได้รับสายจากพยาบาล น้ำตาบนใบหน้าสวยไหลลงมาวินาทีนี้หัวใจของบัวบูชาแทบขาดรอน ๆ 

"แท็กซี่"แม้จะมีเงินไม่กี่ร้อยแต่วินาทีนี้บัวบูชาก็ไม่สามารถนิ่งนอนใจยืนทนร้อนรอรถประจำทางได้ หัวใจของคนเป็นลูกตอนนี้ได้ลอยไปหามารดาเป็นที่เรียบร้อย

สิบนาทีก่อนหน้านี้

วันหยุดสุดสัปดาห์คือสิ่งที่บัวบูชาเฝ้ารอมาโดยตลอด เธออุตส่าห์วางแผนเอาไว้ว่าเสาร์อาทิตย์นี้เธอจะเป็นคนเข้าไปดูแลมารดาเธอจะได้มีเวลาอยู่กับท่านเพราะหลังจากวันนั้นเธอก็ไม่ได้มีเวลาเข้าไปเยี่ยมไปหาท่านเลย

"เสร็จหมดทุกอย่าง"เสียงเล็กพูดกับตัวเองพลางก้มมองนาฬิกาบนข้อมือเล็กของตัวเอง

"ยังพอมีเวลา ไปรถเมย์น่าจะประหยัดกว่า"เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีพลางเก็บของสำคัญใส่ลงกระเป๋าแต่แล้วโทรศัพท์เครื่องเก่าก็มีสายเรียกเข้าทำให้เธอต้องรีบคว้าขึ้นมากดรับเมื่อเห็นเบอร์ปลายสายของพยาบาลพิเศษที่เธอจ้างให้มาเฝ้าดูอาการของมารดา

"สวัสดีค่ะ"

"คุณบัวคะ คุณบุษอาการไม่ดีเลยค่ะ"หัวใจของบัวบูชาหล่นลงไปอยู่ปลายเท้า เธอรีบเก็บของทุกอย่างใส่ลงกระเป๋าสองเท้ารีบวิ่งออกไปเพื่อหวังว่าจะได้ไปหามารดาได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝ่าเท้าหนัก ๆ วิ่งตรงมายังห้องไอซียูซึ่งตอนนี้มีเพียงแค่เธอคนเดียว ร่างอ่อนแรงทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้หลังจากสอบถามกับทางพยาบาลแล้วพบว่ามารดาของเธอยังคงอยู่ในนี้ท่านยังไม่ออกมา

"พ่อขา อย่าพึ่งพาแม่ไปจากหนูนะคะ"ดวงตาของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวความรู้สึกของเธอนั้นในตอนนี้มันเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น กลัวว่ามารดาจะเป็นอะไรไป

ทำไมโชคชะตาถึงได้ใจร้ายกันเธออย่างนี้ เมื่อเช้าได้รับข่าวดีแล้วทำไมตอนนี้...

ความรู้สึกอยากจะร้องไห้วิ่งมาจุกอดลำคอรู้สึกตีบตัน แม้จะบอกตัวให้พยายามเข้มแข็งเอาไว้แต่มันก็ช่างเป็นไปได้ยาก  

ปึง

"หมอคะ อาการของคุณแม่เป็นยังไงบ้าง"บัวบูชารีบลุกขึ้นพุ่งเข้าไปหาหมอเจ้าของไข้ที่รักษาอาการของมารดา ร่างเล็บแทบจะทรุดลงเมื่อเห็นแววตาและสีหน้าไม่สู้ดีของหมอหนุ่ม

"หมอคิดว่าเราควรเร่งดำเนินเรื่องในการผ่าตัดได้แล้วนะครับ ตอนนี้เซลล์มะเร็งได้ลุกลามไปทั้งเซลล์สมองของคนไข้ ขืนเราปล่อยให้นานไปกว่านี้หมอเกรงว่า"หมอหนุ่มก้มหน้าไม่กล้าสบตาของบัวบูชา เขาเองก็รู้สึกสงสารเธออยู่เหมือนกันเงินที่ใช้ในการผ่าตัดมันไม่ใช่น้อย ๆ 

"ค่าผ่าตัดมันเท่าไหร่กันคะ"

"ค่าผ่าตัดของผู้ป่วยที่อยู่ในกลุ่มรักษาอยากส่วนมากจะอยู่ในจำนวนเงินตัวเลขหกหลักขึ้นไปครับ อย่างเคสล่าสุดที่หมอผ่าตัดไปค่าใช้จ่ายอยู่ที่ประมาณสามแสนบาทหรืออาจจะมากกว่านั้น"

"ทะ...ทำไมมันถึงได้แพงอย่างนั้นล่ะคะหมอ"ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เงินตั้งมากมายเธอจะหามาจากที่ไหนทัน เพียงแค่เงินเดือนกว่าจะสะสมให้ได้ตามจำนวนเงินในการผ่าตัดแต่ละครั้งก็ยังต้องใช้เวลาตั้งหลายเดือน

โชคชะตาฟ้ากลั่นแกล้งให้ชีวิตของเธอมีแต่ดิ่งลง ชีวิตของมารดายังคงแขวนอยู่บนเส้นได้ เงินตั้งมากมายเธอไม่สามารถหามาได้ทันภายในหนึ่งอาทิตย์ หนึ่งชีวิตของมารดาที่เธอต้องรักษาเอาไว้ เธอจะทำยังไงดี