บทที่ 449

ปลายนิ้วที่พันกันของเจียงเซิงกระชับแน่น จากนั้นหันหน้ามองไปทางซือเย่เจ๋วที่จิตใจเหม่อลอยอยู่ "คุณจะหย่าร้าง คิดจะอธิบายกับลูก ๆ อย่างไร?"

ซือเย่เจ๋วร่างกายแข็งทื่อเล็กน้อย สายตาเคร่งขรึมและพูดขึ้น "ถึงเวลาค่อยว่ากัน"

ต่อให้เด็ก ๆ เกลียดเขา กล่าวโทษเขา

เจียงเซิงมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง และพูดช้า ๆ "ไม่มีทางเลือกอื่นเหรอ?"

จะต้องหย่าให้ได้?

เขาไม่พูดจา

เจียงเซิงกำมือเล็กน้อย "อย่างน้อยฉันก็อยากจะรู้ว่าเป็นเพราะอะไรคุณถึงอยากจะหย่าร้าง"

ซือเย่เจ๋วขมวดคิ้ว พูดอย่างหงุดหงิด "สิ่งที่ควรพูดผมก็พูดไปแล้ว"

เป็นอย่างที่คิด ถามอะไรออกมาไม่ได้เลย

เจียงเซิงยิ้มเยาะออกมา ในเมื่อเขาไม่ยอมพูดแล้วอยากจะให้เธอหย่าร้าง งั้นเธอก็จะไม่หย่า หน้าด้านก็หน้าด้านเถอะ ใครใช้ให้เธอไม่อยากจากไปล่ะ

ซือเย่เจ๋วเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของเธอ ลึกไปในดวงตาปรากฏอารมณ์คลุมเครือออกมาทำให้เขาเกร็งใบหน้าอย่างอดไม่ได้

หัวใจของเธอคงจะเจ็บปวดมากสินะ

แต่เขาก็เจ็บปวดเช่นกัน

เด็กทั้งสามคนรู้ว่าแด๊ดดี้กับหม่ามี้กลับมาแล้ว ต่างก็ดีใจอย่างมาก อาจเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนานแล้ว เด็กทั้งสามคนตามติดเจียงเซิงมากหน่อย

"หม่ามี้ หม่ามี