บทที่ 105 น้องชายมู่หรงเยี่ยหยาง (2)

ท้ายถนนทิศตะวันตกปรากฏคนสองคนกลางอากาศธาตุที่ว่างเปล่า เงาทอแสงบนพื้นคนหนึ่งสูงคนหนึ่งเตี้ยกว่าเล็กน้อย เบื้องหลังเป็นตะวันที่กำลังลาลับฟ้า 

จูเฉิงเยว่สีหน้าย่ำแย่ รู้สึกมวนท้องพะอืดพะอมอยากจะอ้วก กวาดน้ำย่อยที่อยู่ในท้องออกมาด้านนอก

เยี่ยหยางลูบหลังให้น้องชายหลังจากเห็นสีหน้าซีด ๆ ที่ปรับตัวไม่ทันกับคาถาเคลื่อนย้ายพริบตาของน้องชายคนใหม่ “ใหม่ ๆ ก็ยังไม่ชินกับการเดินทางระยะไกลอย่างนี้หรอก สักพักเดี๋ยวก็ชิน” 

เขามองเฉิงเยว่อีกครั้ง ก็รู้สึกมีอะไรแปลกไป สังเกตดูสักพักก็พบว่าตัวเองลืมเรื่องนี้สนิท 

จูเฉิงเยว่มีเส้นผมและดวงตาสีเข้ม เยี่ยหยางจึงหยิบน้ำยาที่เขาบริโภคเป็นว่าเล่นเอามาให้น้องชายใช้ด้วย

“จริงสิ เจ้าดื่มนี่ก่อน มันจะเปลี่ยนสีผมเจ้าเป็นสีเดิมน่ะ แนะนำให้กลั้นใจกระดกทีเดียว”

ผู้เป็นน้องเชื่อฟังคำชี้แนะจากพี่ชาย รับขวดที่ใส่ยาบางชนิดกลั้นใจยกดื่มจนหมดรวดเดียว ใบหน้าเหยเก รสชาติเฝื่อนฝาดไปทั้งปากไม่ต่างกับน้ำยาที่เขาดื่มก่อนหน้า เส้นผมสีแพลทินัมเข้มขึ้นทันที ที่น้ำยารสชาติห่วยออกฤทธิ์อย่างรวดเร็วกลายเป็นสีดำเข้มดั่งเดิม

“ไม่เลว เสี่ยวเฉิงทีนี้มองตาพี่” เยี่ยหยางอำพรางสีตาให้เฉิงเยว่ไปก่อน เมื่อพลังเวทที่ปั่นป่วนสงบลง สีตาคงกลับเป็นแบบเดิมเหมือนเขาที่ตาเป็นสีดำข้างหนึ่ง 

“เรียบร้อยแล้ว ดูสิ” คนเป็นพี่ส่งกระจกบานเล็กให้ผู้เป็นน้อง ที่มองการเปลี่ยนไปมาของตัวเองอย่างอัศจรรย์ใจ “อมนี่ไว้ ลิ้นจะได้หายฝาด”

เฉิงเยว่รับก้อนน้ำผึ้งหวานมาอมแก้ฝาด อาการเวียนหัวก็หายไปแล้ว แต่… 

“ท่านพี่ ทำไมพี่ไม่ให้ก้อนน้ำผึ้งเร็วกว่านี้”

“อ๋อ ข้าอยากให้เจ้ารับรู้รสชาติของน้ำยาอย่างลึกซึ้ง” คนเป็นพี่พูดด้วยสีหน้าตายด้าน

นี่เขาโดนพี่ชายแกล้งสินะ...ได้ ท่านพี่จะได้รู้ฤทธิ์เดชข้าอย่างแน่นอน ข้าจดบัญชีของท่านไว้รวมกับท่านพ่อแล้ว 

เฉิงเยว่งอนเดินนำ ทิ้งพี่ชายไว้เบื้องหลัง เยี่ยหยางเดินตามมองน้องชายที่คิดว่าจะไม่มีในชีวิตนี้อย่างเอ็นดู ย้อนคิดดูแล้วเฉิงเยว่มีนิสัยเหมือนเขาในอดีตตอนเด็กไม่ต่างแม้แต่น้อย ไม่น่าเห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้ชอบกล

“เสี่ยวเฉิง เรื่องของพี่อย่าเพิ่งบอกท่านพ่อท่านแม่ พี่กลัวว่าพวกที่จ้างมือสังหารจะลงมือหนักข้อขึ้น” 

เยี่ยหยางก้าวเท้าเร็วขึ้นเดินเคียงข้างน้องชาย เอ่ยปากเรื่องที่เขายังจัดการเก็บกวาดไม่เรียบร้อยดี เขาไม่ต้องการให้เกิดเรื่องผิดพลาดอย่างที่เคยเกิด เพราะความไม่รอบคอบ

“ขอรับ” เฉิงเยว่เองก็เห็นด้วย เขาต้องไม่ใช่เป้าหมายเดียวของพวกมันแน่ ท่านพ่อก็มีอาการบาดเจ็บตกค้างตั้งแต่ก่อนเขาเกิด ยิ่งพวกท่านออกมาจากราชอาณาจักรเป่ยฉิน ยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้คนเหล่านั้นลงมือ 

“พี่จะให้คนจากเหวินชามาคุ้มครองทั้งสองคนอีกแรง” เยี่ยหยางเอ่ย

“ท่านพี่เป็นอะไรกับสมาคมการค้าเหวินชาหรือขอรับ?” 

จูเฉิงเยว่สงสัย แม้ว่าเขาเห็นกู้ซีเจ๋อเพียงไม่กี่ครั้งในงานเลี้ยงของพวกขุนนาง แต่คนผู้นี้ก็เป็นถึงรองประธานสมาคม แล้วพี่ชายเขาที่กู้ซีเจ๋อเรียกว่าอาหยาง หรือว่าจะเป็น…

“อ๋อ เจ้าของหน่ะ”

นั่นไง หัวหน้า...ฮะ เจ้าของ? 

หมายความว่า ประธานสมาคมเหวินชาผู้ลึกลับ โหดเหี้ยม เย็นชา อำมหิต ลงมือเด็ดขาด ไม่มีใครกล้าตอแยโยนเหาใส่หัว ผู้ที่ไม่มีใครเคยเห็นหน้าค่าตา นอกจากคนของสมาคม คือพี่ชายเขา 

เอ่อ...ที่ดูยังไงก็ น่ารัก หน่อแน้ม นิ่งเงียบ ใสซื่อพร้อมยอมทุกอย่างให้ผู้อื่น คนนี้หรือ?

โอ๊ย...เขาคิดว่าจะหน้าตาโหดกว่านี้สักอีก เหี้ยมกว่านี้อีกสักหน่อย แม้ว่าจะมีหน้ากากปิดไปครึ่งหน้า แต่ที่เขาเห็น ไม่เห็นจะมีแววอย่างที่ข่าวลือเอ่ยเลย สงสัยจะลือไปเอง ที่ว่าลึกลับคงเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวเองโหดไม่จริงมั้ง แต่เขากลับไม่คิดว่าคำพูดพี่ชายเป็นเรื่องโกหกเขาแม้แต่น้อย

“ทำไมเจ้ามองพี่อย่างนั้นน่ะเสี่ยวเฉิง?”

“ไม่มีอะไรขอรับท่านพี่”

โรงเตี๊ยมใหญ่ที่มีเหลาอาหาร ห้องพักค้างแรม และสุราพร้อมสรรพเป็นหนึ่งในกิจการของสมาคมการค้าเหวินชา ที่ขยายอาณาเขตอยู่ในเจียงตงอย่างโรงเตี๊ยมเซียนสวรรค์ ผู้คนมากมายเข้าออกลิ้มรสอาหารเลิศรส พบปะพูดคุยสังสรรค์กันที่นี่

จูเหวินฟงอัครเสนาบดีใหญ่แห่งราชอาณาจักรเป่ยฉิน ผู้ทนคำรบเร้าของฮูหยินสุดที่รักอย่างฮูหยินหานเฟย อยากมาดูหน้าเยี่ยมลูกชายไม่ไหว ต้องติดสอยห้อยตามภรรยาที่ยังไงก็จะมาพบหน้าบุตรชายให้ได้ เขาจึงต้องโหมงานเช้าเย็น วิ่งเข้าวิ่งออกวังหลวงท้องพระโรงอย่างกับสวนหลังบ้าน จัดการการงานที่มากมายที่ฮ่องเต้ราชอาณาจักรเป่ยฉินมอบหมายให้ 

เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าขุนนางในมือก็มีมากมายแต่ไม่ใช้ กลับใช้เขาจนเหนื่อยหอบ เพียงแค่ตรัสว่า ‘เจิ้นไว้ใจเจ้าคนเดียว’