บทที่ 1792

“แต่เมื่อครู่เจ้ามิได้พูดเช่นนี้” ตงฟางหลีเห็นว่าฉินเหยี่ยนเย่ว์กลับมาเป็นปกติแล้ว รอยยิ้มที่มุมปากพลันคลี่กว้างขึ้น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็ยังไม่ยอมรับว่าที่นางอารมณ์ไม่ดีเป็นเพราะหิว ก่อนหันไปแค่นเสียงใส่เขา

“ตอนเช้าทำไมเจ้าไม่กินอะไร?” ตงฟางหลีเท้าคางไว้ “เป็นเพราะอาหารไม่ถูกปากหรือ?”

“ไม่ใช่เพคะ” ฉินเ