LOGINอาชวียกแก้วเหล้าสาดลงคอ ไม่รู้ทำไมวันนี้หงุดหงิดแปลกๆมองดูโทรศัพท์อยากจะโทรหาธารธาราแต่กลัวเสียฟอร์ม จึงได้แต่รอให้เธอโทรมาแต่ก็ไม่มีวี่แวว
" มึงเป็นอะไรวะไอ้วี อัญกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมมึงดูไม่มีความสุขเลยวะ"
" นั่นสิ เห็นว่าที่กลับมาเพราะเลิกกับผัว ทีนี้ก็เป็นโอกาสของมึงแล้วนะเพื่อน มึงรอเสียบอยู่ไม่ใช่รึไง เขาก็กลับมาให้มึงเสียบแล้วก็จัดสิวะรอไร"
" แหมเล่นตัวอยู่นานตอนมึงสารภาพรักทำเป็นปฏิเสธ แล้วเป็นไงตอนนี้โดนผัวฝรั่งทิ้งรีบกลับมาซบอกไอ้วีอย่างไว"
" เห็นเธอลงไอจีว่าไปทำงานที่บริษัทมึงด้วยนี่ ใช่ไหม"
" อือ เธอขอให้กูหางานให้กูเลยให้ไปทำงานที่บริษัทกู"
" แล้วเด็กมึงหล่ะ น้องน้ำนมโตนั่น มึงไม่เอากูขอเอาต่อเอง แม่งโคตรน่ารักหุ่นอย่างกับนางเอกเอวี"
ปึก อาชวีวางแก้วเหล้าเสียงดังมองเจตพิพัฒน์ตาขวาง
" ก็น้องเขาน่ารักน่าเย่ขนาดนั้น จะทิ้งขว้างก็เสียดายของ มึงไม่เห็นค่าน้องเขากูเห็นค่าเอง มึงให้เขาเป็นเมียเก็บ แต่กูจะให้เป็นตัวจริง"
" ของของกู ถึงต่อให้กูทิ้งก็ยังเป็นของกู มึงไม่มีสิทธิ์"
" อ้าวไอ้นี่ ยังงี้แม่งหวงก้างนี่หว่า"
" พอๆไอ้พัฒน์ มึงก็ชอบไปยั่วโมโหมัน"
เจษพิพัฒน์ไม่สนใจ เขารู้ว่าอาชวีรักธารธาราแต่ไม่รู้ตัว ทำเป็นปากแข็ง ที่เขาพูดเมื่อกี้เขาพูดจริงๆ เขาเองก็สนใจธารธาราตั้งแต่แรกเห็น ติดตรงที่เธอเป็นผู้หญิงของเพื่อนนี่แหละ
อาชวีนั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อนจนดึก เขาเมาจนแทบไม่ได้สติ
" เฮ้ยกูว่าโทรเรียกเด็กมันมารับกลับดีกว่าเมาไม่รู้เรื่องแล้ว"
" เอาโทรศัพท์มันมาดิ กูโทรเอง"
สักพักอัญญาอรก็เดินเข้ามา ทุกคนมองหน้ากัน
" ไอ้พัฒน์ ที่มึงโทรเรียกมึงเรียกอัญมาเหรอวะ กูก็คิดว่าเรียกน้ำ"
" ก็อัญไง จะเรียกน้ำมาทำไมหล่ะ พวกมึงก็รู้ว่าไอ้วีมันชอบอัญมาหลายปีแล้ว นี่เป็นโอกาสที่ดีมันจะได้ นั่นแหละ ฮ่าฮ่า เชื่อกู กูช่วยให้มันสมหวัง"
อัญญาอรแกะกระดุมเสื้ออาชวีออก มือลูบไล้แผงอก นิ้วเขี่ยหัวนมสีน้ำตาลแล้วใช้ลิ้นลากเลีย
" อืมน้ำ"
อัญญาอรหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมามองอาชวีที่นอนหลับตาพริ้ม
" น้ำเหรอ น้ำที่ไหนใครคือน้ำ วี วีตื่นขึ้นมาลืมตาดูซิว่าฉันเป็นใคร วี วี"
อาชวีปรือตาขึ้นมามอง เห็นภาพตรงหน้าคือธารธาราก็ลุกขึ้นคว้าตัวมากอด
" น้ำ"
อัญญาอรโมโหผลักอาชวีออก เธอไม่ยอมเป็นตัวแทนของใครทั้งนั้น
" ฉันชื่ออัญไม่ใช่น้ำ"
อาชวีสะบัดหัวพยายามเพ่งมองดูดีๆ ก็เห็นว่าคนตรงหน้าคืออัญญาอรไม่ใช่ธารธาราเขาก็รีบลุกขึ้นจากเตียง
" อัญ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
" เพื่อนคุณโทรมาหาฉัน ให้ไปรับคุณกลับบอกว่าคุณเมามาก ไม่คิดว่าคุณจะเมาจนจำคนผิดแบบนี้"
" ที่นี่ที่ไหน"
" ห้องของฉันเอง"
อาชวีเดินโซเซจะออกไป อัญญาอรรีบคว้าแขนเขาไว้
" คุณจะไปไหน"
" กลับ"
" กลับไปไหน"
" ก็คุณบอกว่าที่นี่เป็นห้องคุณ ผมก็ต้องกลับไปห้องผมสิ"
" แต่ แต่ข้างนอกฝนตกแรงมากแล้วคุณก็เมา"
" ผมจะโทรเรียกคนขับรถของผม"
" อย่าค่ะ"
เธอรีบจับมือเขาไม่ให้กดโทรศัพท์
" ดึกมากแล้วฝนก็ตกหนัก คุณนอนที่นี่เถอะค่ะพรุ่งนี้ค่อยกลับ "
" ไม่ดี"
" ทำไมถึงไม่ดีหล่ะ คุณไม่ใช่ว่าอยากได้ฉันมาตลอดเหรอ ตอนนั้นที่ฉันปฏิเสธคุณฉันคิดมาตลอดว่าฉันโง่มาก ตอนนี้ฉันต้องการคุณ คุณไม่ต้องการฉันเหรอ"
อาชวีมองดูอัญญาอรที่ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนเปลือยเปล่า ก่อนจะเข้ามาถอดเสื้อผ้าของเขาออก แล้วนั่งลงไปจับดุ้นของเขามาอมดูด อ็อกอ็อก
ฝนตกลงมาอย่างหนักไม่มีทีท่าว่าจะหยุดฟ้าร้องคำราม สายฟ้าแลบแปลบปลาบสว่างวาบเข้ามาในห้อง ธารธารานอนขดตัวกอดตัวเองอยู่บนเตียง ไม่อาจข่มตาให้นอนหลับได้ เธอกลัวเสียงฟ้าร้องทุกครั้งที่ฟ้าร้องจะมีอาชวีคอยกอดเธอไว้ แต่ตอนนี้และต่อไปไม่มีเขาอีกแล้ว
ตับ ตับ ตับ ตับ
อาชวีกระแทกถี่ๆเข้าออกรูก่อนปล่อยน้ำกามออกมา สวบ ตุ๊บ เขาถอดดุ้นออกมาจากถุงยางแล้วโยนถุงยางทิ้งถังขยะก่อนเดินโทงเทงเข้าห้องน้ำไป
โคตรหลวม โดนผัวฝรั่งเอาจนโบ๋แล้วแม่งไม่สุดเลย ทีเดียวพอ นี่เหรอวะผู้หญิงที่เขารอที่อยากเย่มาตลอด พอได้เย่แล้วก็งั้นๆ ข้างนอกดูสวยงามแต่พอถอดผ้าออกไม่น่าเอาเลย แบนไปหมดไม่เหมือนธารธาราที่อวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ ยิ่งเอายิ่งมันส์เอาได้ไม่มีเบื่อ นึกถึงธารธาราขึ้นมาก็นึกได้ว่าตอนนี้ฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้องทำให้เขาได้สติ เธอกลัวเสียงฟ้าร้องไม่มีเขากอดปลอบเธอจะทำยังไง เขารีบสวมเสื้อผ้าแล้วรีบออกไป แต่อัญญาอรก็เข้ามาสวมกอดเขาไว้จากด้านหลัง
" จะไปไหนคะ "
" ผมจะกลับ"
" ทำไมไม่ค้างที่นี่คะ เราพึ่งเอากันไปทีเดียวเองนะ "
อาชวีแกะมืออัญญาอรออก คิดในใจแค่ทีเดียวก็เกินพอแล้ว
" ฉันอมให้นะคะ"
ไม่รอให้เขาตอบ เธอก็รูดซิบงัดดุ้นใหญ่ยาวออกมาอมดูดอย่างเอร็ดอร่อย
อ้าาา ซี้ดดดด
ถึงจะเย่ไม่มันส์แต่ลีลาดูดอมก็ถือว่าใช้ได้
" คุณไม่อยากเข้ามาในตัวฉันเหรอ"
" ขี้เกียจ ถ้าอยากได้ก็ทำเอา"
เขาเดินไปนอนแผ่ลงบนเตียง อัญญาอรถอดผ้าออกตามขึ้นไปนั่งคร่อม จับดุ้นยักษ์ยัดเข้ารูแล้วจัดการขย่ม
ตับ ตับ ตับ ตับ
" อ๊ะ อ๊ะ เสียวจัง อาาา เสียวจังเลยค่ะวีขา "
บริษัทอาชวีโปรดักส์
" ในบริษัทเรามีคนชื่อน้ำไหม"
" มีค่ะ ชื่อน้ำอยู่แผนกเราด้วยนะคะ"
กุ้งนางหันซ้ายหันขวาแล้วป้องปากบอกอัญญาอร
" เมื่อก่อน ก่อนที่คุณอัญจะกลับมาเธอพยายามจะจับบอสค่ะ แต่บอสให้เธอเป็นแค่ของเล่นคั่นเวลาเท่านั้น ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าบอสรอคุณอัญมาตลอด ตอนนี้ตัวจริงอย่างคุณอัญกลับมาแล้ว เธอก็ถูกเขี่ยทิ้ง"
" ฉันอยากเห็นหน้าเธอชัดๆไปเรียกมาพบฉันหน่อย"
" ตอนนี้คงไม่ได้ค่ะเธอออกไปคุยงานกับลูกค้าสำคัญ"
" ลูกค้าสำคัญ เธอก็แค่พนักงานธรรมดาไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นลูกค้าคนสำคัญทำไมถึงไม่ให้ระดับหัวหน้าหรือผู้จัดการไป"
" ก็โครงการนี้เธอเป็นคนทำ เลยต้องออกไปคุยงานเอง ถ้าการเจรจาสำเร็จบริษัทได้เซ็นสัญญา บริษัทเราจะมีกำไรหลายพันล้านเลยทีเดียว ต้องยอมรับว่าเธอเก่งมากหลายโครงการของบริษัทที่ประสบผลสำเร็จสร้างกำไรให้บริษัท ก็ล้วนมาจากโครงการที่เธอทำ"
อัญญาอรรู้สึกอิจฉา ถ้าโครงการนี้สำเร็จ อาชวีก็จะยิ่งเห็นค่าธารธารามากขึ้นไปอีก ไม่ได้ เธอต้องแย่งโครงการนี้มาเป็นของเธอ
แสงแดดสาดส่องมาทำให้ธารธาราค่อยๆลืมตาขึ้น ก็เห็นว่าตัวเองนั่งหลับไปข้างหินเจ้าแม่นางครวญ ไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว สายตาก็เหลือบไปเห็นอีกฝั่งมีน้ำแดงและขนมวางอยู่ เอ๋ ใครเอามาวางไว้ตรงนี้หว่า ท้องก็ร้องจ้อกๆขึ้นมา สงสัยมีคนเอามาเซ่นเจ้าแม่ตั้งแต่ก่อนเธอจะมา อือเจ้าแม่กินแล้วแหละ งั้นเธอนั่งกินขนมอย่างอร่อย อีกมือก็ยกขวดน้ำแดงขึ้นมาดูด ซู้ด" ขนมอะไรไม่รู้อร่อยดีเหมือนกันนะเนี่ย ง่ำง่ำ ง่ำ"มัวแต่กินเลยไม่รู้ว่ามีกลุ่มคนเดินเข้ามาใกล้" เจ้าแม่นางครวญขอบคุณนะเจ้าคะขนมอร่อยมากเลย ฉันขอรอผัวฉันตรงนี้เป็นเพื่อนเจ้าแม่นะ ฮือฮือ "" มารอผัวเหรอ"" ใช่ ไม่รู้เขาจะกลับมามั๊ย เขาถูกยิงตกน้ำ มีแต่คนบอกว่าเขาน่าจะตายห่าไปแล้ว ฮือฮือ แต่ แต่ฉันไม่เชื่อ ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่ ฮือฮือ ถึงเขาเป็นผีก็ต้องมาหาฉัน "" เอาขนมอีกไหม"" อือได้ก็ดี"ธารธารารับขนมจากมือใครไม่รู้มาแกะกิน " ง่ำ ง่ำ อื้ออร่อยหวานมันส์กรอบ "" ค่อยๆกินเดี๋ยวติดคอ กินน้ำด้วย"เธอรับขวดน้ำมาดูดแล้วหยุดชะงัก เธอพูดกับใคร ใครยื่นน้ำยื่นขนมให้เธอ แล้วก็ค่อยๆหันหลังไปมอง อาโบ ผีอาโบเหรอ นี่วิญญาณของเขามาหาเธอกลางวั
อาโบทำสัญลักษณ์ให้ทุกคนถอย เมื่อออกมาห่างพอสมควรก็พูดเป็นภาษาชนเผ่าที่อาชาฟังไม่ออกว่าพูดอะไรกัน โพโรโรกับลูกน้องอีกคนรับคำสั่งแล้วรีบออกไป ที่เหลือให้ตามอาโบมา เซโพพาอาชาไปซุ่มดูอยู่หลังพุ่มไม้เห็นอาโบ จ่อจ่อ มะทูจ่อและลูกน้องอีกคนค่อยๆแอบเข้าไปที่ตั้งของพวกมัน " พวกอาร์มี่"" ห๊ะ อาอะไรนะ"" อาร์มี่"" แล้วมันเหมือนกับพวกอียูพวกอาร์เคไหม"" อือก็เป็นชนเผ่าปกครองตัวเองเหมือนกันแต่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดมากกว่า"" ห๊า แล้ว แล้วนายวีของฉันกับไอ้ดำจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ โธ่นาย"" ไม่ต้องห่วง อาโบเขาเก่ง อย่าลืมเขาเป็นถึงหัวหน้าพวกอาร์เค"ปัง ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังสนั่นติดๆกัน จ่อจ่อพาอาชวีวิ่งออกมา ตามมาด้วยลูกน้องอีกคนที่พาดำรงตามมาติดๆ อาโบกับมะทูจ่อช่วยกันยิงสู้ไม่ให้พวกอาร์มี่ตามมา เซโพกับอาชาออกจากที่ซ่อนยิงสู้พวกมันที่ตามมาแล้วรีบไปรับอาชวีกับดำรงปัง ปัง ปัง ปัง อาโบให้ทุกคนไปก่อน ส่วนตัวเองคอยยิงระวังหลังให้จนข้ามฝั่งมาได้ ฝั่งคนรอก็ลุ้นใจจดใจจ่อโดยเฉพาะธารธาราที่นั่งไม่ติด ชะเง้อรออาโบกลับมาพั่บ พั่บ พั่บ พั่บ" เสียงฮ.นี่ฮ.มาจากไหน"ทุกคนแหงนมองบนฟ้าก็เจอเฮลิคอปเตอร์ โพโรโร
" ไม่ใช่ ผมไม่เคยเห็นคุณเป็นของเล่น แต่ผมยังไม่รู้ใจตัวเองเลยเย็นชากับคุณ เรื่องอัญผมไม่เคยจริงจังกับเธอเลย ที่จริงผมรักคุณมาตลอด รักมานานแล้ว แต่พึ่งรู้ตัวตอนที่คุณจากไป ให้โอกาสผมอีกสักครั้งผมจะรักคุณให้ดีๆ ไม่ทำให้คุณเสียใจอีก"" ฉันให้โอกาสคุณหลายครั้งแล้วแต่คุณไม่เอาเอง โอกาสครั้งสุดท้ายคือวันที่คุณทิ้งฉันไปหาอัญญาอร ฉันขอร้องคุณแล้วแต่คุณไม่เลือกฉัน"อาชวีเข่าอ่อนแทบทรุดวันนั้นอัญญาอรโทรหาเขา บอกว่ามีคนสะกดรอยเดินตามเธอมาเธอกลัวมาก ให้เขาออกไปหาเขาเลยรีบร้อนออกไป ตอนนั้นธารธาราบอกว่าให้เขาอยู่กับเธอเธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย อยากให้เขาอยู่เป็นเพื่อนแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ยังตะคอกใส่เธอว่าให้เธอไปหายากินเอง ไม่ก็ไปหาหมอ เขาไม่ใช่หมอจะไปช่วยอะไรได้พูดจบก็สะบัดเธอออก เดินไปไม่หันหลังกลับมามอง แล้วเขาก็ไปหาอัญญาอรตอนเช้าอาชาโทรมาบอกว่าธารธาราป่วยเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน เขาเลยไปเยี่ยมเธอเห็นเธอนอนนิ่งให้น้ำเกลืออยู่ก็รู้สึกผิดนิดหน่อย แต่นั่นแหละเขาไม่ใช่หมอบอกไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ป่วยก็มาหาหมอก็ถูกแล้ว เธอเห็นหน้าเขาก็พูดคุยถามไถ่ปกติบอกว่าไม่เป็นอะไรให้เขากลับไปทำงานเถอะ เขาก็คิดว่าเธอ
ผีตัวหนึ่งแว่บมากอดภาสกรจากข้างหลัง " ช่วยด้วยไอ้ด้วงช่วยกูด้วย"ดุษฎีจะเข้าไปช่วย แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงเขาก็ถูกมันดึงขาอยู่เหมือนกัน" อาโบ พวกเรามารวมพลังกันน่าจะช่วยไล่พวกมันไปได้ "มูเล่ร้องบอกอาโบ อาโบบอกให้ธารธาราอยู่ใกล้ๆเขา แล้วเดินไปนั่งหันหลังชนกันสามคนกับเซโพและมูเล่ จากนั้นก็ช่วยกันร่ายคาถาอาคม ตอนนี้ทุกคนต้องช่วยตัวเองไปก่อน ธารธารานั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากอาโบ ที่จริงเธออยากจะกอดเขาไว้แน่นๆแต่ไม่อยากรบกวนสมาธิเขา มีผีโผล่มาพยายามดึงเธอแต่มีแสงสีเขียวพุ่งออกมา มันก็ต้องรีบหดมือกลับอย่างไวแล้วหายแว่บไป ผีอีกหลายตัวที่พยายามจะเข้ามาทำร้ายเธอก็เป็นแบบเดียวกัน เธอหยิบสร้อยเขี้ยวเสือไฟที่สวมอยู่ขึ้นมาดูอย่างแปลกใจแสงสีทองพวยพุ่งขึ้นมาเหนือหัวของอาโบเซโพและมูเล่ ก่อนจะแผ่กระจายไปทั่วทั้งบริเวณ สาดส่องทะลุพวกผีห่าทุกตัว พวกมันส่งเสียงร้อนโหยหวนก่อนจะพากันสลายหายไปอาโบรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปหาธารธาราดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น" ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"" ไม่เป็นไร สร้อยที่นายให้ช่วยฉันไว้ "อาโบจับมือธารธาราเดินเข้าไปรวมกับทุกคนก่อนจะพูดขึ้น" ทุกคนเก็บของ พวกเราต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย"
อาโบนำทางทุกคนออกมาด้านหลังหุบเขาที่มีทางเชื่อมต่อกับเทือกเขาอีกลูก ไม่ต้องไต่เชือกข้ามฝั่งเหมือนขามา เดินลัดเลาะตามสายน้ำไปเรื่อยๆ" สายน้ำนี้ใช่ธารน้ำที่อยู่ตรงกล้วยไม้สีรุ้งใช่ไหม"ธารธาราถามขึ้นมา อาโบพยักหน้า ครั้งหนึ่งเขาหนีการไล่ล่าของฝ่ายศัตรูเข้ามาซ่อนตัวอยู่แถวกล้วยไม้สีรุ้ง ทีแรกเขาคิดว่าเป็นทางตันไม่มีทางออก ตอนนั้นเขาบาดเจ็บหนัก ถึงหนีพ้นจากพวกมันแต่ที่นี่อากาศมีน้อยหายใจลำบาก เขาคิดว่าจะตายอยู่ที่นี่เสียแล้ว แต่ก็สังเกตุเห็นว่าธารน้ำไหลมีน้ำไหลออกไปข้างนอก จึงเดินตามน้ำไหลออกไป จากทางน้ำเล็กๆค่อยๆกว้างขึ้นกลายเป็นแม่น้ำ และเขาก็รอดมาได้อาโบพาทุกคนเดินตามธารน้ำเล็กๆออกมาจนกลายเป็นแม่น้ำกว้าง น้ำใสไหลเย็นมองเห็นก้อนหินและปลาตัวเล็กแหวกว่ายไปมาทุกคนพักเหนื่อยกินน้ำล้างหน้าล้างตาเย็นๆหายเหนื่อยก็เดินทางต่อ เช้าจรดเย็นเย็นจรดเช้าของอีกวัน ผ่านแดดร้อนบ้างฝนตกบ้าง จนพากันเดินมาถึงที่แห่งหนึ่งก็พลบค่ำพอดีจึงหยุดพักพวกลูกน้องของอาโบช่วยกันหากิ่งไม้มาก่อกองไฟ หลังกินอาหารเสร็จ อาโบก็เตรียมที่นอน เขาเอาผ้าผืนหนึ่งออกมาปูรองนอน หยิบเอาผ้าห่มลายแมวที่ธารธาราใช้ห่มประจำออกมาเตรียมใ
" น้ำ น้ำหมายความว่ายังไง น้ำจะไม่กลับไปทำงานที่สถาบันกับพวกเราแล้วเหรอ"กิตติศักดิ์รีบถามขึ้นมาด้วยความตกใจ" หากล้วยไม้เจอก็เป็นอันจบภารกิจ ฉันจะกลับไปกับอาโบ"ทุกคนตกใจที่ได้ยิน ดารินรีบเข้ามาจับแขนธารธารา" น้ำเธอคิดดีแล้วเหรอ ถึงจะเธอจะคบกับอาโบแต่ก็ไม่ต้องออกจากสถาบันก็ได้นี่"ธารธาราส่ายหน้า" ฉันตัดสินใจแล้ว ที่กรุงเทพไม่มีอะไรให้ฉันผูกพันธ์ ไม่มีอะไรให้เป็นห่วง ฉันเหลือตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน พ่อแม่ก็ตายหมดแล้ว ชีวิตนี้ฉันมีแต่อาโบ"เธอกอดแขนอาโบแน่น เขาลูบหัวเธอเบาๆปลอบโยน " เธอยังมีฉันไงเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ""ก็ใช่ แต่ "" แต่อะไร"" เพื่อนไม่เหมือนผัวนี่"" _ "เธอไม่มีเพื่อนก็ได้ แต่ไม่มีผัวไม่ได้ เธอขาดอาโบไม่ได้" ที่เราหาเป็นส่วนนอกสังเกตุไหม เมื่อมองจากที่ไกลๆเราจะเห็นมันเป็นรูปหัวกะโหลกมีตาสองตา"เมื่ออาโบพูดขึ้นมาทุกคนก็คิดตาม" เราหาบริเวณรอบนอกมาหมดแล้ว แต่ยังไม่ได้เข้าไปข้างใน"" ข้างในที่ว่านี่ใช่ตรงที่ดูคล้ายกับลูกตาโบ๋ๆเวลามองมาจากที่ไกลๆไหม"" นั่นแหละใจกลางหุบเขาแห่งนี้"มูเล่เซโพและพวกลูกน้องของอาโบ ใช้มีดฟันเครือไม้ที่ขึ้นแน่นขนัด ก่อนจะพาก







