Novels by เฟยฮวา

เธอเป็นแค่ตัวแทนของผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อผู้หญิงคนนั้นกลับมาก็หมดเวลาตัวสำรองอย่างเธอ เธอจึงจากไปแล้วเข้าร่วมทีมวิจัย เดินทางเข้าป่าตามหากล้วยไม้สีรุ้ง ที่เชื่อกันว่าสามารถรักษาโรคร้ายได้ พอเธอจากไปเขาก็ตามหาเธออย่างบ้าคลั่ง " ผมขอโทษเรากลับมาเป็นอย่างเดิมได้ไหม กลับไปกับผมนะ ผมจะจัดงานแต่งงานของเราให้ใหญ่โตประดับกุหลาบสีขาวอย่างที่คุณชอบให้ทั่วเลย ดีไหม" สัตว์ประหลาดก้มลงไปตรงหว่างขาทำจมูกฟุดฟิดสูดดมแล้วยิ้มโชว์ฟันแหลมคม อาชวีที่ถูกมัดติดกับต้นเสาได้แต่มองดูมัน เขาทั้งกลัวทั้งรังเกียจ " เฮ้ย เฮ้ย นั่นมันกำลังจะแดกนายแล้ว " เซโพพาทุกคนวิ่งออกมาลัดเลาะป่าหญ้าสูงท่วมหัว ล้มลุกคลุกคลานบ้างแต่ก็หยุดพักไม่ได้ อาชวีวิ่งตัวเปล่าล้อนจ้อนมีแต่กางเกงในตัวเดียว แถมตอนที่หกล้มเมื่อกี้ยังไปถูกกิ่งไม้เกี่ยวจนกางเกงในขาดตูดเป็นรูกว้าง

อันชิงเหมยเป็นคู่หมั้นของเสิ่นหว่านอี้ เขาให้คำมั่นสัญญาว่าจะรักนางมีนางเพียงผู้เดียว ให้รอเขากลับมาเราจะแต่งงานกันทันที ผ่านไป1ปีเสิ่นหว่านอี้ชนะศึกกลับมา แต่เขากลับพาสตรีนางหนึ่งมาด้วย บอกว่านางคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเขาไว้ " ข้าหยางซือหรูเป็นภรรยาของพี่หว่านอี้" นางเจ็บปวดน้ำตาคลอ บุรุษผู้นี้ลืมสิ้นแล้วคำสัญญา มีเพียงนางที่หลงเชื่อคำสัญญาเลื่อนลอยอยู่ผู้เดียว " เหมยเอ๋อ ตำแหน่งฮูหยินเอกยังเป็นของเจ้า ส่วนนางเป็นเพียงฮูหยินรองเท่านั้น เจ้าช่วยเมตตานางหน่อยได้ไหม" " ไม่ต้องให้นางเป็นฮูหยินรองหรอก ให้นางเป็นฮูหยินเอกเถิด ข้าอันชิงเหมยผู้นี้ขอถอนหมั้น ต่อไปเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก" อันชิงเหมยเดินไปใกล้หยางซือหรู "บุรุษหน้าบากขาเป๋ผู้นี้ข้ายกให้" ต่อมาชินอ๋องผู้เกรียงไกรกลับมาจากแดนใต้ขอสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ เขาชี้ไปที่นาง " ข้าจะแต่งกับนาง " เสิ่นหว่านอี้ร้อนรนเดินไปขวางหน้าขอร้องนางด้วยนัยตาแดงกร่ำ " เหมยเอ๋อ ให้โอกาสข้าสักครั้งได้ไหม " " คนอย่างข้าเลิกแล้วก็คือเลิก ไม่นิยมกลับไปกินของเก่า ใครบอกว่าสตรีต้องมีบุรุษเพียงคนเดียว "

นางคือจิ้งจอกเก้าหาง พบบุรุษคนหนึ่งบาดเจ็บหนักหายใจรวยรินจึงช่วยชีวิต พอฟื้นขึ้นมาดันตาบอดอีก ด้วยความรูปงามของเขาจึงทำให้นางใช้หางช่วยรักษา ตั้งแต่นั้นมาก็สัญญารักกัน เขาไปออกศึก2ปีกลับมาพร้อมสตรีอีกคน ยังบอกให้นางยอมเป็นรอง นางปฏิเสธแล้วชี้ไปที่อ๋องพิการ " ข้าจะแต่งกับเขา" หลังแต่งงานนางทำให้ชีวิตอ๋องพิการเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทั้งเฟื่องฟูและมั่งคั่ง ยังใช้หางอีกอันปรุงยาทำให้ขาของเขากลับมาเดินได้ ในวันที่ทุกคนกล่าวหาว่านางเป็นปีศาจ จับนางไปเผาไฟ เขายืนเฉยมองนางด้วยสายตาเย็นชา " ในเมื่อท่านทรยศข้า ทุกสิ่งที่ข้าให้ไปข้าจะทวงคืนทั้งหมด" ค่ำคืนมืดมิดจันทราเปลี่ยนเป็นสีโลหิต นางทำพิธีเรียกหางคืน " เกิดเรื่องประหลาด แม่ทัพฉีอยู่ดีๆก็ตามองไม่เห็น ส่วนเจี้ยนอ๋องก็กลับไปพิการเดินไม่ได้อีกแล้ว"

แต่งงานมา4ปีเป็นได้แค่คนในความลับ ห้ามเปิดเผย ไม่รัก ไม่เห็นค่า ไม่เคยสำคัญ วันหนึ่งผู้หญิงคนนึงปรากฎตัว เธอทั้งสวยทั้งหุ่นดี แถมยังเป็นหมอ ไฟไหม้ เขาวิ่งไปช่วยผู้หญิงคนนั้น ปล่อยให้เธอติดอยู่ในกองเพลิง ตกบันไดพร้อมผู้หญิงคนนั้น เขาเดินผ่านเธอไปอุ้มผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายเธอและลูก แต่เขาหาว่าเธออคติ แล้วยังให้เธอขอโทษผู้หญิงคนนั้นอีก ต่อมาความจริงปรากฎ เขายื่นช่อดอกไม้ให้เธอ " ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว เรากลับมาแต่งงานใหม่กันนะ " " สายไปแล้ว ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว "

มาณวิกาแต่งงานกับอัครพลมา2ปี วันนี้เธอตั้งใจจะบอกข่าวดีกับเขาว่าเธอท้องแล้ว แต่รักแรกของเขากลับมา และเขาก็ขอหย่ากับเธอทันที ที่ผ่านมาคุณไม่เคยรักฉันสักนิดเลยเหรอ ถ้าอย่างงั้นลูกในท้องของฉัน คุณก็ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก วันที่เธอถูกรถเฉี่ยวเข้าโรงพยาบาล เธอโทรหาเขา แต่ผู้หญิงคนนั้นรับสาย บอกว่าเขาไม่ว่างกำลังทำอาหารให้เธอกิน วันครบรอบแต่งงาน เขาปล่อยให้เธอนั่งรอเก้ออยู่ในร้านอาหาร ส่วนเขาบินด่วนไปหาคนรักของเขาที่ต่างประเทศ ในเมื่อไม่รักกัน เธอก็ยินดีจะคืนอิสระให้ ปล่อยเขาไป ให้เขาไปอยู่กับคนรักตามที่เขาต้องการ เธอพอแล้ว

งานแต่งไม่ยอมเข้าหอหนีไปกอดจูบภาพวาดของสตรีอื่น สตรีคนนั้นตกน้ำไปเอง เขาโทษว่านางเป็นคนทำแล้วผลักนางตกน้ำสั่งห้ามใครช่วย นางทิ้งหนังสือหย่าไว้แล้วจากไป " เหยียนเอ๋อข้ารู้ว่าผิดแล้วกลับไปกับข้าเถอะ ข้าพร้อมเข้าหอกับเจ้าแล้ว" " มาอยากทำหน้าที่อะไรตอนนี้ เราหย่ากันแล้ว" " ไอ้อัปลักษณ์นั่นเป็นใคร" " สามีข้าเอง" " มันมีดีกว่าข้าตรงไหน ดำก็ดำ หน้าก็บาก ตาก็บอดข้างหนึ่ง แผลเป็นก็เต็มตัว เจ้าดูข้าสิผิวขาวราวหิมะ รูปงามราวเทพเซียน "

นางหลงรักองครักษ์ข้างกาย ร้องขอบิดาจนได้หมั้นหมายกัน ไม่สนว่าเขาไม่ได้มีใจให้นาง นางถูกคนร้ายจับตัวไป พยายามร้องเรียกให้เขาช่วย แต่เขาไม่หันมามองนางเลยสักนิด สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่จ้าวฉู่หรันน้องสาวต่างมารดาของนาง " ข้าหายไปเจ้าไม่สนใจตามหา แต่ไปดูแลฉู่หรัน ตกลงเจ้าเป็นองครักษ์ของข้าหรือของนางกันแน่" " หวังจื่อเย่ ในเมื่อเจ้าอยากดูแลฉู่หรันมากขนาดนั้น งั้นข้ายกเจ้าให้นาง ไม่ใช่แค่ฐานะองครักษ์แต่รวมถึงฐานะคู่หมั้นด้วย" ผ้าม่านเปิดออกพร้อมชายชุดดำที่คลุมหน้าเห็นแต่ลูกตา นางยกเท้าจะถีบ เขาจับเท้านางไว้เข้ามาประชิดตัว เอ๊ะ ทำไมคุ้นๆ " เจ้า ไอ้โจรบ้ากาม" " ข้าเอง" " เจ้าจะพาข้าไปไหน" " รังของเรา" " รัง รังโจรหน่ะรึ" ฮ่าวหยูยิ้มแป้นพยักหน้าหงึกหงัก

นางแต่งงานกับชายขาพิการ ดูแลเขาอย่างดีช่วยรักษาเขาจนหาย แต่พอเขาเดินได้ก็รีบไปหาคนรักเก่าที่ทิ้งเขาไป พวกเขาใส่ร้ายว่านางคบชู้เพื่อแต่งหญิงคนนั้นเข้ามาแทนที่ นางล้างมลทินแล้วจากไปมีสามีใหม่ ที่ทั้งรักและเอาอกเอาใจนาง แต่บิดามารดาเขารังเกียจนาง ไหนจะองค์หญิงเอาแต่ใจผู้นั้นที่จ้องจะแย่งสามีนาง ต่อมานางถูกใส่ร้ายว่าวางยาองค์หญิง เขามองนางด้วยสายตาผิดหวัง แล้วอุ้มองค์หญิงจากไป ปล่อยให้นางถูกทางการจับไปทรมาน นางฟื้นขึ้นมาพร้อมทรงจำที่หายไป แต่ได้สามีใหม่ที่หล่อเหลาและคลั่งรักยิ่งนัก

อยู่กินกันมาหลายปี มีลูกชายด้วยกัน1คน เขาเป็นบอดี้การ์ดให้เศรษฐี ส่วนเธอเป็นแค่แม่ค้าขายข้าวแกง วันหนึ่งTV เผยแพร่ข่าว ลูกสาวเศรษฐีพันล้านแต่งงาน เจ้าสาวสวยเจ้าบ่าวก็หล่อช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน นลินดายืนนิ่งราววิญญาณหลุดจากร่าง สายตาจับจ้องที่หน้าจอTV เจ้าบ่าวคนนั้นคือสามีของเธอเอง

นางเอกเป็นใบ้ แม่สามีรังเกียจ แต่งงานมา4ปีสามีไม่เคยแตะต้อง วันนึงเขาพาคนรักที่ตั้งท้องกลับมา แล้วไล่นางเอกออกจากบ้าน ท่ามกลางความมืดมิดลมพัดกรรโชกแรงฝนตกลงมาอย่างหนัก นางเอกเดินตากฝนหนาวสั่น พาตัวเองไปนอนขดอยู่ป้ายรอรถเมล์ " คนอย่างแกอย่าคิดจะเป็นแม่ใครเลย สงสารที่เด็กที่เกิดมา จะติดเชื้อใบ้จากแม่ของมัน"