บทที่ 5 รู้ความจริงในฐานะวิญญาณ

เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่แต่งงาน ที่นลินตระหนักว่าสามีของตัวเองนั้นน่ากลัวขนาดไหน

ทุกการกระทำของเขาล้วนผ่านการวางแผนไว้ทั้งหมด การที่เขาทำดีกับเธอมาก เขาไม่ได้ทำเพื่อเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นความเอาใจใส่ของเขา รูปถ่ายทุกรูป ทริปฮันนีมูนแสนหวาน และของขวัญกองพะเนินที่เขาซื้อให้เธอ ที่แท้แล้วไม่ได้ทำไปเพื่อหลอกเธอด้วยซ้ำ แต่มีไว้แค่เพื่อเป็นหลักฐานให้พ่อของเธอเห็นว่าเขาดูแลเธอดีขนาดไหน

“พ่อขอโทษนลิน พ่อขอโทษ”

“พ่อไม่ควรขัดขวางความรักของลูกเลย”

ได้ฟังคำขอโทษจากบิดา นลินแทบจะกรีดร้องออกมา

ไม่เลยค่ะพ่อ หนูขอโทษ หนูต่างหากที่ผิดเอง หนูผิดเองที่ไม่เชื่อพ่อตั้งแต่แรก

เสียงกรีดร้องอันสิ้นหวังของดวงวิญญาณไม่มีผู้ใดได้ยิน ดวงตาที่แฝงความอาฆาตจับจ้องชายหนุ่มที่เธอเคยรักอย่างโกรธแค้นถึงขีดสุด

พีระช่างฉลาดนัก เขาเลือกฆาตกรรมเธอด้วยอุบัติเหตุในตอนที่เธอขับรถคนเดียว เมื่อเป็นเช่นนี้จะไม่มีทางที่ใครจะคิดว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับความตายของเธอ

หากเธอตายในตอนที่อยู่กับเขา เช่นในตอนที่ไปเที่ยวด้วยกัน ไม่ว่าอย่างไรเขาคงไม่อาจหลุดพ้นจากข้อสงสัยไปได้ และต่อให้จัดการได้แนบเนียนเพียงใด เจ้าสัวประเสริฐก็คงมองเขาในฐานะคนที่พาลูกสาวของตนไปตาย

แต่เมื่อมันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดจากตัวเธอเองเช่นนี้ พีระจะหลุดพ้นจากข้อสงสัยด้วยประการทั้งปวง

และที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือการที่เขาเลือกฆ่าเธอก่อนวันครบรอบหกเดือนแค่วันเดียว

ความคิดที่ว่า อีกแค่วันเดียวพวกเขาก็จะได้ไปเที่ยวกันอย่างมีความสุขแล้วแท้ๆ ช่างเป็นสิ่งที่สะเทือนในคนฟังอย่างถึงที่สุด

แล้วพีระก็พูดในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด

“ผมจะไป นลินเธออยากไปที่นั่นมาก เธอตั้งใจวางแผนทริปนี้มาตั้งนาน ถึงขั้นที่ว่าไปหารีวิวทีละร้านว่าควรไหนบ้าง”

เขาสูดลมหายใจลึกๆ ปาดน้ำตาแล้วพูดเสียงเด็ดเดี่ยว

“ผมจะทำให้ความตั้งใจของเธอเสียเปล่าไม่ได้”

ทุกคนในงานถูกบรรยากาศที่เปี่ยมด้วยความเศร้าครอบงำเสียจนไม่รู้สึกถึงความผิดปกติใดๆ ภรรยาเพิ่งตายได้ไม่ถึงวันดี สามีก็คิดจะไปเที่ยวเสียแล้ว

“เขาช่างรักนลินมากจริงๆ” ญาติห่างๆ คนหนึ่งของเธอทอดถอนใจ

ในสายตาของทุกคน พีระคือชายที่แบกรับความเจ็บปวดแสนสาหัสแต่ยังคงพยายามแสดงทีท่าเข้มแข็ง

ด้วยเหตุนั้น แทนที่จะเป็นพีระที่ต้องหาข้ออ้างมาอธิบาย กลับกลายเป็นเหล่าญาติๆ ที่โน้มน้าวเขาให้ไปเที่ยวตามแผนเดิม เพื่อเป็นการทำตามความปรารถนาสุดท้ายของนลิน

“คุณไปเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้ พวกเราจัดการกันเอง”

“นั่นสิ ไปเที่ยวกับนลินเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะ”

รูปถ่ายขาวดำถูกยัดใส่มือของชายหนุ่ม พีระเผยสีหน้ารังเกียจขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่แล้วก็กลบเกลื่อนไปได้อย่างง่ายดายด้วยการหลุบตาลงคล้ายจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ

“ขอบคุณครับ ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ”

✤

พีระออกเดินทางไปเที่ยวภาคเหนือโดยไม่มีใครคิดห้าม ตั๋วเครื่องบินที่จองไว้สองที่นั่งควรมีผู้โดยสารเพียงคนเดียวคือเขา แต่กลับยังคงมีสองคนที่นั่งบนเครื่องบินคู่กัน ดั่งเป็นการเดินทางของคู่รักตามปกติ

ดวงวิญญาณของนลินนิ่งค้างหลังจากเห็นใบหน้าของมีนา เลขาสาวของสามี ที่กำลังนั่งตรงที่ที่เป็นของเธออย่างหน้าไม่อาย

“ในที่สุดก็ได้ใช้ชีวิตที่ควรเป็นของฉันสักที”

น้ำเสียงสุดไร้ยางอายทำเอาความโกรธเกรี้ยวของนลินพุ่งปรี๊ด อยากจะฉีกปากของอีกฝ่ายออกมาตรงนั้น

แต่คนที่นลินโกรธยิ่งกว่าคือตัวเธอเองที่ไม่เคยสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่เลยสักนิด กลับคิดว่ามีนาเป็นเลขาที่ดี คอยช่วยแบ่งเบาภาระหน้าที่ให้สามีของเธอได้ดีมาก

ผลของความไว้ใจนั้นคือการที่เธอได้แต่ยืนมองหญิงสาวอีกคนกอดกันนัวอยู่กับอดีตสามีของเธอ โดยที่เธอทำอะไรไม่ได้เลย

“สุขสันต์วันครบรอบนะครับที่รัก”

วาจาประโยคเดิม จากผู้ชายคนเดิม แต่ครั้งนี้ถูกเอ่ยกับผู้หญิงที่ไม่ใช่คนเดิม

“ค่ะ” มีนายิ้มหวานตอบกลับ “ครบรอบห้าปีของเราพอดีเลย”

อา...

ประโยคนั้นทำให้นลินตัวชาตั้งแต่หัวจรดเท้า หากวิญญาณจะยังมีความรู้สึกอยู่

วันครบรอบการแต่งงานหกเดือนของเธอ เป็นวันเดียวกับวันครบรอบห้าปีของพวกเขา

หญิงสาวนึกย้อนไปถึงตอนที่พีระยืนกรานเรื่องการกำหนดวันแต่งงาน เขาบอกว่าเขาตรวจสอบเรื่องฤกษ์ยามมาเรียบร้อยแล้ว

ที่แท้... ทุกอย่างถูกวางแผนไว้อย่างแยบยลทั้งหมด

ตั๋วเครื่องบินเฟิร์สคลาสที่เธอจ่ายเงิน ห้องพักหรูหราที่เธอจอง ทริปที่เธอวางแผน

ทุกสิ่งทุกอย่างคือการปูเตรียมไว้สำหรับการฉลองส่วนตัวของเขาและคนรักของเขาก็เท่านั้นเอง

และเธอ ก็เป็นแค่ผู้หญิงโชคร้ายที่ก้าวเข้าสู่กับดักทั้งหมดนี้ด้วยตัวเอง