บทที่ 6 ธาตุแท้ของคนทรยศ

หนึ่งสัปดาห์หลังจากงานศพของนลิน ในมุมมืดของห้องอาหารหรูในโรงแรมใจกลางเมือง โต๊ะสำหรับแขกคนสำคัญสองคนถูกจัดไว้อย่างพิถีพิถัน

แชนเดอเลียร์คริสตัลเหนือศีรษะเปล่งประกายระยิบระยับ ส่องผ่านโต๊ะอาหารที่คลุมด้วยผ้าขาวสะอาดไร้ที่ติ แสงไฟสลัวสีทองอบอุ่นสะท้อนแก้วไวน์แดงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอย่างประณีต เสียงดนตรีเปียโนดังคลอเบาๆ เสียงหัวเราะของคนสองคนแทบจะกลืนหายไปกับเสียงกระซิบจากโต๊ะรอบข้าง

ชายหนุ่มในสูทดำเรียบหรูนั่งอยู่ที่โต๊ะนั้น เขายิ้มบางๆ ด้วยท่าทางผ่อนคลาย ขณะรินไวน์ให้หญิงสาวซึ่งนั่งฝั่งตรงข้าม

มีนาอยู่ในชุดราตรีสีมรกต สีหน้าทอประกายพึงพอใจ เธอยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ แสยะยิ้มสาสมใจออกมาอย่างไม่คิดจะเก็บซ่อนสีหน้าไว้อีก

“สมบูรณ์แบบ” พีระกระซิบเบาๆ น้ำเสียงเผยความเหี้ยมเกรียม “ทุกอย่างเข้าที่ พ่อของเธอก็เชื่อว่าเป็นอุบัติเหตุจริงๆ”

“ดี” มีนายิ้ม ยกแก้วชูขึ้นตรงหน้าอีกฝ่าย “ต่อไปก็แค่รอเอกสารโอนหุ้นกับทรัพย์สินทั้งหมด เธอไม่มีพินัยกรรมใหม่อยู่แล้วใช่มั้ย?”

“ไม่มี” เขายิ้มอย่างมั่นใจ

“ฉันตรวจแล้ว เธอยังใช้พินัยกรรมเดิม ที่ระบุว่าฉันเป็นผู้ดูแลผลประโยชน์ทั้งหมดในกรณีเธอเสียชีวิตก่อนแต่งตั้งทายาท”

เสียงแก้วไวน์ชนกันเบาๆ ดังขึ้น มีนาส่ายศีรษะ แสร้งทำทีทอดถอนใจ

“ดีจังเลยนะ... ความรักนี่มันทำให้คนตาบอดจริงๆ”

พีระยิ้มรับราวกับภาคภูมิใจนักหนา เขาหยิบซองเอกสารออกมาวางบนโต๊ะอย่างเยือกเย็น นิ้วมือเคาะลงบนนั้นสองสามครั้ง สร้างจังหวะให้คู่สนทนาตื่นเต้นตาม

ในซองนั้น คือเอกสารการโอนทรัพย์สินทั้งหมดของนลิน

ทั้งคฤหาสน์ บ้านพักตากอากาศ บัญชีเงินฝาก หุ้นในบริษัท รวมถึงที่ดินอีกหลายแปลงที่พ่อเธอเคยซื้อไว้ให้

และไม่ใช่เพียงเท่านั้น

ด้วยความรู้สึกผิดที่เจ้าสัวประเสริฐมีต่อลูกสาว เขาทำได้เพียงชดเชยมันให้กับลูกเขยของตนแทน

มันเป็นเพราะความเชื่อใจ และเป็นการตอบแทนความรักที่อีกฝ่ายมีให้แก่ลูกสาวของเขา

พีระกลายเป็นรองประธานบริษัทในพริบตา มีสิทธิ์ในการตัดสินใจทุกอย่างเทียบเท่ากับนลินในสมัยที่เธอยังอยู่

รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นช้าๆ ในขณะที่พีระเปิดอ่านเอกสารหน้าแล้วหน้าเล่าอย่างใจเย็น เขาไม่ได้ยิ้มเพราะดีใจ แต่เป็นเพราะรู้ว่าเกมนี้... เขาชนะตั้งแต่ก่อนจะเริ่ม

เสียงแก้วไวน์ชนกันดังขึ้นอีกครั้ง บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ช่างดูรื่นเริง

การฉลองในคำคืนนี้เป็นการฉลองให้แก่ตำแหน่งใหม่ของเขา ฉลองให้แก่แผนการที่ประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์

ชายหนุ่มไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิด ไม่มีกระทั่งเศษเสี้ยวของความเสียใจ ในดวงตาคู่สวยที่นลินเคยหลงรัก มีเพียงความพึงพอใจที่สามารถคว้าทุกสิ่งทุกอย่างมาไว้ในกำมือ

ชื่อเสียง บริษัท เงินทอง ทั้งยังได้ตัดขาดจากผู้หญิงน่ารำคาญที่เขาไม่เคยรัก จะมีอะไรในโลกดีไปกว่านี้ได้อีก

“อีกไม่นาน บริษัทนี้ก็จะกลายเป็นของคุณแล้วค่ะ”

✤

และในมุมหนึ่งของโต๊ะอาหารนั้น เงาของนลินยืนมองสองคนตรงหน้าด้วยดวงตาแน่นิ่ง

เธอไม่ได้ร้องไห้อีกแล้ว ไม่มีคำถาม ไม่มีคำขอความรัก มีเพียงความเงียบ... ที่หนักแน่นกว่าเดิม

เธอเห็นภาพทุกอย่าง เห็นรอยยิ้มที่พีระไม่เคยให้เธอ เห็นคำพูดที่เขาเคยหลอกใช้ในตอนจีบมาใช้ซ้ำอีกครั้งกับมีนา แม้แต่คำว่า “ผมโชคดีที่มีคุณ” ก็ยังเหมือนเดิม

ไม่สิ ต้องบอกว่าสิ่งที่เขาปฏิบัติกับเธอ คือสิ่งเดียวกับที่เขาปฎิบัติต่อมีนานไม่ผิดเพี้ยน

ความรักที่พีระมอบให้นลินนั้นเป็นของจริงแท้แน่นอน แต่นั่นไม่ได้มีไว้เพื่อเธอ มันเป็นความรักที่เขามอบให้กับบุคคลที่อยู่เบื้องหลังแผนการต่างหาก

ความอ่อนโยนทั้งหมดเหล่านั้น... คือสิ่งที่เขามอบให้มีนานผ่านเธอก็เท่านั้น

ความจริงที่ได้รู้มันน่าเจ็บแค้นจนนลินเผลอกำมือแน่น แน่นเสียจนหากวิญญาณยังมีเลือดเนื้อ เล็บคมของหญิงสาวคงได้จิกเนื้อตัวเองจนเลือดอาบ

มองหญิงชั่วชายเลวที่ดื่มฉลองกันอย่างมีความสุข ดวงตาของนลินแดงก่ำด้วยความคั่งแค้น

เธอจะต้องแก้แค้นให้ได้

ต่อให้เธอตายไปแล้ว ก็อย่าหวังว่าคนพวกนี้จะได้สมบัติของเธอไปแม้แต่แดงเดียว

✤

ดึกสงัดคืนนั้น สายลมหยุดเคลื่อนไหว บรรยากาศวังเวงกว่าทุกทีจนน่าขนลุก

แรงอาฆาตแค้นของนลินสูงพอที่จะปลุกบางสิ่งที่ไม่สมควรปลุกให้ตื่นขึ้นมา

ติ๊ก... ต๊อก… ติ๊ก... ต๊อก...

เสียงนาฬิกาโบราณดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด ในบ้านพ่อของเธอ เข็มของนาฬิกาที่ควรจะตายไปนานแล้วขยับช้าๆ ในความเงียบงัน ดังสะท้อนก้องอยู่ภายในห้อง

เข็มยาวเริ่มเคลื่อนไปช้าๆ จนตรงกับเลขสิบสอง เสียงตีของนาฬิกาดังกังวาน ทิ้งหางเสียงสะท้อนยาวน่าขนลุกเหมือนดั่งระฆังในโบสถ์ร้าง

และวิญญาณของนลิน ก็หายวับไปกับสายลมเย็นยามค่ำคืน