บทที่ 4 แผนการร้ายของสามี

เย็นวันนั้นพีระกลับมาถึงบ้านพร้อมรอยยิ้มอารณ์ดี เขาถึงกับซื้อขนมของโปรดมาฝากภรรยาเสียด้วย

“ว๊าย”

หญิงสาวหวีดร้องเบาๆ เมื่อเขาดึงเธอมากอดทันทีที่เห็นหน้า นลินอดตกใจกับการเปลี่ยนแปลงกะทันหันไม่ได้ ชายหนุ่มจึงบอกว่าปัญหาทั้งหมดได้ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว

“ขอโทษนะก่อนหน้านี้ ผมเครียดเกินไป”

นลินพยักหน้ารับ เธอเข้าใจดีว่าเขาเพิ่งเข้ารับตำแหน่งหัวหน้าแผนก คงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังจัดการไม่เรียบร้อย

คำยืนยันจากคนรักได้ขจัดความไม่มั่นคงก่อนหน้านี้ออกไป หญิงสาวพลันรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อยที่เธอระแวงสงสัยเขา

“มาๆ กินข้าวกันเถอะ” นลินเปลี่ยนเรื่อง ลากเขาเข้ามาที่โต๊ะอาหาร

แม้ก่อนหน้านี้พีระจะไม่กลับมากินข้าวที่บ้านสักเท่าไหร่ แต่นลินก็ทำอาหารเผื่อเขาไว้ทุกวัน ในอกของเธอพองฟูเมื่อเริ่มอวดว่าระหว่างนี้เธอพัฒนาฝีมือทำอาหารไปมากแค่ไหนแล้ว

“อร่อยกว่าเดิมอีกนะเนี่ย ภรรยาใครกันครับ”

พีระเอ่ยชมไม่ขาดปาก กินอาหารที่เธอทำจนเกลี้ยง

รอยยิ้มของเขา ความอ่อนโยนของเขา ทุกอย่างล้วนปกติ ปัดเป่าเมฆหมอกแห่งความกังวลออกไปจนหมด

เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ แค่กลิ่นน้ำหอมจะบอกอะไรได้

แต่พอตกค่ำ พีระก็เริ่มเอาแต่ดูอะไรสักอย่างในโทรศัพท์โดยไม่สนใจเธอสักนิด บรรยากาศอึมครึมคล้ายจะกลับมาอีกครั้ง

นลินมองเขาจากมุมห้อง พลันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแปลกไป

เขายิ้ม...

ไม่ใช่ยิ้มธรรมดา แต่เป็นยิ้มที่ดูมีความสุขลึกๆ ในแบบที่เธอไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก

มือของเธอเริ่มสั่นน้อยๆ หญิงสาวไม่กล้าถามทันที แต่หัวใจกลับเริ่มตีความทุกอย่างไปไกล

เขาคุยกับใคร?

ใครทำให้เขายิ้มได้ขนาดนั้น?

ไม่นานนักเขาก็สังเกตเห็นสายตาของเธอ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตากับภรรยาด้วยแววตาเปล่งประกาย ยื่นมือถือให้เธอดูราวกับจะเป็นการถามความเห็น

“คุณชอบที่นี่ไหม”

มันคือภาพสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังในภาคเหนือ รวมถึงช่องทางการจองตั๋วเครื่องบินและที่พัก

นลินชะงักงัน พลันรู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว

ทั้งที่เธอมัวแต่คิดว่าเขากำลังนอกใจ ทั้งที่เธอเคยพูดตัดพ้อเขาในใจซ้ำๆ

แท้ที่จริงแล้ว เธอล้วนคิดมากไปเองทั้งหมด

เธอเงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลช้าๆ โดยไม่ทันรู้ตัว

พีระดูตกใจที่จู่ๆ ภรรยาก็ร้องไห้ รีบเข้ามาเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างร้อนรน

“เป็นอะไรไป ไม่ชอบเหรอครับ” น้ำเสียงของเขาดูกังวลไม่น้อย สีหน้าที่แสดงความห่วงใยอย่างพอเหมาะพอเจาะยิ่งทำให้นลินน้ำตาไหลยิ่งกว่าเดิม

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณซ้ำๆ ภายในอกหวานล้ำไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

ทุกความอึดอัดก่อนหน้า เหมือนถูกคลายออกช้าๆ อย่างแผ่วเบา

ชายหนุ่มยิ้มรับอย่างอ่อนโยน ลูบศีรษะของนลินเบาๆ ก่อนจะเอ่ยคำพูดสุดท้ายที่ตรึงหัวใจของหญิงสาวไม่ให้จากไปไหนได้อีก

“สุขสันต์วันครบรอบหกเดือนนะครับที่รัก”

✤

แต่นลินกลับไม่มีโอกาสอยู่รอจนถึงวันนั้น

อุบัติเหตุทางรถยนต์ได้พรากชีวิตของเธอไปตลอดกาล

✤

“มันเป็นเพราะผม ผมดูแลเธอไม่ดี...”

เสียงร่ำไห้ของชายผู้เป็นสามีของผู้เสียชีวิตดังก้องไปทั่วบริเวณจัดพิธีศพ

พีระสะอึกสะอื้นอย่างไม่เหลือคราบความสุขุมมั่นใจก่อนหน้านี้ แต่ทุกคนกลับไม่ได้นึกตำหนิอะไร มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าเจ้าตัวเสียใจมากแค่ไหน

เมื่อภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันมาได้แค่ครึ่งปี จู่ๆ จะเสียชีวิตไปกะทันหันแบบนี้

“พรุ่งนี้... พรุ่งนี้ก็เป็นวันครบรอบหกเดือนของเราแล้วแท้ๆ คุณบอกว่าจะไปเที่ยวกับผมไม่ใช่เหรอครับ”

ถ้อยคำที่อัดแน่นด้วยความเศร้าโสกทำให้แขกเหรื่อทั้งหลายแทบจะหลั่งน้ำตาตาม

แม้แต่เจ้าสัวประเสริฐก็ยังอดไม่ได้ที่จะตบบ่าของลูกเขยเบาๆ ทั้งที่ตัวเองก็กำลังร้องไห้อยู่เช่นกัน

“นลินของพ่อ โถ่ลูก...”

นลินเพียงยืนมองภาพตรงหน้าเงียบๆ ความเศร้าบาดลึกในแววตาราวกับไม่มีวันลบเลือน

ไม่มีใครเห็นเธอ แม้ว่าเธอกำลังยืนคู่กับภาพถ่ายขาวดำของตนเองก็ตาม

หญิงสาวมองคนสองคนเบื้องหน้าด้วยสีหน้าว่างเปล่า

ภาพตรงหน้าคือพ่อของเธอ ผู้กำลังร้องไห้แทบขาดใจ

ข้างกันคือเขา... คนที่เธอรักอย่างสุดหัวใจ

ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยยืนอยู่ข้างเธอ และตอนนี้กำลังเสแสร้งร้องไห้ให้กับการจากไปของเธอ

พีระคุกเข่าอยู่ต่อหน้ารูปงานศพ ตรงหน้านลินที่กำลังเฝ้ามองในสภาพวิญญาณ เขาหยิบอัลบั้มรูปออกมา พลิกเปิดดูทีละรูป

รูปแรกเป็นรูปของเธอในชุดเจ้าสาว ในวันแต่งงานของพวกเขา

หญิงสาวในภาพยิ้มกว้าง สวมชุดราตรีสีขาวยาวประดุจเจ้าหญิง เธอถือช่อดอกไม้ไว้ในมือ แสงอาทิตย์ตกดินสาดส่องเข้ามาพอดี ขับเน้นให้ร่างของเธอเปล่งประกายจนแทบไม่อาจละสายตา ข้างกันนั้นคือตัวเขาเอง ในชุดทักซิโด้สีเทาเข้ม ชายหนุ่มยิ้มอย่างภาคภูมิและเปี่ยมสุข ทั้งสองคนยืนอยู่ท่ามกลางดอกไม้ ท่ามกลางเสียงปรบมือจากแขกทุกคน

เขาหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขมขื่น “วันนั้นเธอสวยเหมือนหลุดออกมาจากนิทานเลย... ฉันยังบอกเลยว่าโชคดีที่สุดในชีวิตที่ได้แต่งงานกับเธอ”

แต่เธอกลับไม่เคยรู้เลยว่ารอยยิ้มของเขาในวันนั้น มันเป็นแค่รอยยิ้มแห่งความสุขใจที่แผนการทั้งหมดเข้าที่เข้าทางโดยสมบูรณ์

อัลบั้มถูกพลิกเปิดหน้าแล้วหน้าเล่า ปลายนิ้วของเขาสั่นเทาขณะเลื่อนไปแตะรูปถ่ายทีละรูป ราวกับพยายามจะทะนุถนอมเศษเสี้ยวความสุขที่หลงเหลือในรูปภาพเหล่านั้นไม่ให้เลือนหายไป

วิญญาณของนลินยังคงยืนอยู่เงียบๆ มองเขา และมองรูปเหล่านั้นด้วยหัวใจที่แหลกสลายไม่มีชิ้นดี

ทุกภาพ ทุกคำพูด ทุกรอยยิ้ม และทุกเสียงหัวเราะ มันเป็นของจริง

แต่แค่เฉพาะกับเธอ

เมื่อความเป็นจริงปรากฏ สิ่งที่หลงเหลือในความทรงจำที่เคยงดงามก็มีเพียงคำหลอกลวงอันโหดเหี้ยมเท่านั้น

อัลบั้มถูกเปิดไปจนถึงหน้าสุดท้าย ชายหนุ่มปิดมันลงด้วยดวงตาแดงก่ำ ไม่มีใครรู้ว่าความเศร้าที่ปรากฎบนนั้นเป็นเพียงการแสดง

เขาทำได้แนบเนียนจนเธอเกือบเชื่อเข้าแล้วจริงๆ ถ้าเธอไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้

ถ้าเธอไม่เห็นรอยยิ้มแสนสุขใจของเขาในยามที่ได้ข่าวอุบัติเหตุ