8.อยู่คนเดียวไม่ได้

นิดาลืมตาขึ้นมาในช่วงเย็นวันที่สามสิบ ธันวาคม เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เห็นว่ามีใครอยู่ และตอนนี้ท้องของเธอมันกำลังส่งเสียงร้องคำรามด้วยความหิวโหย

เธอสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงที่ใหญ่เกินตัวไปมาก เพราะแบบนั้นนิดาจึงต้องจับกางเกงเอาไว้ในยามที่เธอเดินลงบันไดมาชั้นล่าง และเมื่อเดินลงมาก็พบกับพ่อบ้านที่ส่งยิ้มทักทาย

“มาทานมื้อเย็นก่อนสิครับ..อ่า อาจจะต้องบอกว่าเป็นมื้อแรกของวันรึเปล่า”

เขาดูเป็นชายชราที่หน้าตาใจดี นิดาส่งยิ้มให้คุณลุงก่อนที่เธอจะเดินตรงไปยังโต๊ะอาหาร

“ทานได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ นานๆ คุณหนุ่มจะพาแขกมาบ้านสักที”

ใบหน้าพลันเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อคุณลุงพูดถึงเจ้านายของเธอ บ้านของเขานั้นใหญ่โตพอสมควรเลย เป็นบ้านหรูที่อยู่ใจกลางเมือง

สวนด้านหน้ามีดอกไม้มากมายแปลกตาที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้อยู่กันสองคนอย่างนั้นหรือ?

“ตื่นแล้วเหรอนิดา..”

เธอกำลังเคี้ยวข้าวจนแก้มทั้งสองข้างพองออก และเมื่อเห็นหน้าเขามันทำให้เธอทำหน้าไม่ถูก

“..ตะ ตื่นแล้วค่ะ”

รอยยิ้มที่ไม่คุ้นชินปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา เธอควรจะรีบกินข้าวและรีบกลับบ้านเพราะหากว่ายังอยู่ที่นี่ อยู่กับเขามันจะต้องแย่แน่ๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่หัวใจจะต้านทานใบหน้านั้นได้

เธอจะหวั่นไหวกับเขาอย่างแน่นอน ความใกล้ชิดจะทำให้เธอตกหลุมรักเขาอย่างง่ายดาย ซึ่งทำแบบนั้นไม่ได้นะโว้ยนิดา!!

เขาจะรู้สึกแบบไหนกันหากว่าเขารู้ว่าผู้หญิงที่เขานอนด้วย เป็นเจ้าของนิยายอีโรติกที่เขาอ่าน..

ฟังดูแย่มากเลยใช่ไหม และเพราะแบบนั้นเธอไม่ควรจะถลำลึกเข้าไปในความสัมพันธ์มากกว่านี้!

“กับข้าวนี่ อร่อยมากเลยค่ะ”

นิดาพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้คุณลุงที่กำลังเตรียมตักของหวาน

“หากว่าอร่อยก็มาทานบ่อยๆ สิ ลุงแหวนน่าจะดีใจมาก หากว่าเธอมาที่นี่บ่อยๆ”

นิดาได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับทั้งลุงแหวนและเจ้านายที่กำลังมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“คือหนูต้องกลับบ้านค่ะ เพราะว่านัดกับครอบครัวเอาไว้ว่าจะกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัด”

“เดินทางตอนนี้อันตรายมากนะ รถน่าจะติด ให้ผมไปด้วยไหมเราขับรถไม่เก่งนี่..”

ให้เขาไปด้วยทำไมก่อน จะไปในฐานะอะไรกัน! เธอจะกลับบ้านไม่ได้ไปทำงาน

“แม่หนูจะต้องตกใจมากแน่ๆ หากว่าหนูพาบอสได้ด้วย เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันค่ะ”

เขายกยิ้มจางๆ

“สัญญาแล้วนะว่าครั้งหน้าจะพาไป”

ลุงแหวนหัวเราะเบาๆ ชายชรายกถ้วยขนมหวานมาวางเบื้องหน้าของนิดา

“ทานนี่ก่อนสิครับ อันที่จริงช่วงปีใหม่เดินทางลำบากมากจริงๆ เป็นผู้หญิงขับรถกลับคนเดียวมันน่าเป็นห่วงนะครับ คุณนิดาพักอยู่ที่นี่ก่อนเถอะครับ หลังปีใหม่ค่อยให้คุณหนุ่มไปส่งกลับบ้าน พอดีว่าผมจะขอลากลับไปอยู่บ้านสักระยะ คุณหนุ่มอยู่บ้านคนเดียวไม่ค่อยได้ ท่านจำเป็นต้องมีคนช่วย ผมได้แต่หวังว่าคุณนิดาจะรับฟังคำขอร้องของคนแก่ๆ อย่างผม”

เธอแพ้อะไรแบบนี้มากเลยให้ตายเถอะ อันที่จริงเรื่องกลับไปไปหาพ่อกับแม่ เธอไม่ได้กลับอยู่แล้ว เพราะเธอไม่ค่อยสนิทกันกับพ่อแม่ จะกลับไปก็ต่อเมื่อลายาวๆ ที่ไม่ใช่ช่วงเทศกาล เพราะเธอขับรถไม่คล่องจริงๆนั่นแหละ จะนั่งรถโดยสารสาธารณะก็ไม่สะดวก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็โอนเงินให้พ่อกับแม่ทุกเดือน ถึงจะไม่ได้สนิทกันมากก็เถอะ แต่พวกท่านก็เลี้ยงเธอมานี่

“ค่ะ..ลุงกลับบ้านไปอยู่กับครอบครัวเถอะค่ะ หนูจะแวะมาหาบอสบ่อยๆ”

“แบบนั้นไม่ได้สิครับ พอดีว่าคุณหนุ่มมีโรคประจำตัวที่บอกใครไม่ได้ ปล่อยให้ท่านอยู่คนเดียวไม่ได้นะครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกลุง ลุงไปเถอะครับผมอยู่ได้ อย่ารบกวนนิดามากนักเลย”

คำพูดกับแววตาของเขามันตรงข้ามกันเลยนะ ให้ตายเถอะ!! นั่นมันเป็นการกดดันเธอนะเฟ้ย!!

เธอเริ่มทานขนมหวานในถ้วยเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลุงแหวนยกกระเป๋าออกมาพอดี

“ลูกผมมารับแล้ว ไปก่อนนะครับคุณหนุ่ม คุณนิดา”

หนุ่มยกกระเป๋าให้ลุงแหวนก่อนจะเดินไปส่งที่รถ

“เดินทางปลอดภัยนะครับ”

ลุงแหวนจับมือของเจ้านายเบาๆ เด็กน้อยที่เขาเลี้ยงมาบัดนี้ได้เติบโตจนเป็นหนุ่มใหญ่ แต่กลับยังไม่มีใครได้เป็นผู้หญิงโชคดีที่ได้รับความรักของชายผู้นี้ไปเลย

ชายชราตั้งความหวังว่าผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น เขาขอให้เป็นคุณนิดาเถอะนะ

หนุ่มปิดประตูรั้วพร้อมกับเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว นิดากำลังกินขนมหวานในถ้วยด้วยแววตาเป็นประกาย เธอดูเหมือนเด็กๆ เวลาได้อยู่กับของที่ชอบ

“อร่อยไหม”

นิดาพยักหน้าเร็วๆ

“มากๆ เลยค่ะ ลุงแหวนทำอาหารเก่งมากเลยนะคะ ไม่อยากจะเชื่อว่าแกจะดูแลบ้านนี้เพียงคนเดียว”

“เรื่องการทำความสะอาดบ้านจะมีแม่บ้านมาทำทุกอาทิตย์ เรื่องสวนก็เหมือนกัน”

เขารวยมากๆ แถมบ้านหลังนี้ก็ใหญ่มากด้วย ทั้งที่เขาสามารถจ้างคนรับใช้ได้แต่เขากลับไม่จ้างใคร

บอสเองก็หวงแหนพื้นที่ส่วนตัวของเขาสุดๆ ไปเลยสินะ อีกเรื่องที่ทำให้นิดาคิดไม่ตกคือ..ในตอนแรกเธอไม่รู้ว่าจะทำหน้าแบบไหนตอนที่เจอหน้าเขา

จะยิ้มให้ทำเหมือนว่าไม่เป็นไร หรือว่าจะเย็นชาแบบไม่สนใจ แต่ทั้งสองแบบนั้นมันไม่ใช่เธอเลยนี่

ความสัมพันธ์แบบนี้บางทีมันอาจจะไม่มีชื่อเรียกและเธอ..จะปล่อยมันไปตามเสียงของหัวใจก็แล้วกัน

เขาเองก็ไม่น่าจะจริงจังกับเธอ เขาหล่อและรวยมากขนาดนั้นจะมาสนใจพนักงานตัวเล็กๆ ในบริษัทตัวเองได้ยังไงกัน ไม่มีทางหรอก..เราก็แค่หวั่นไหวในระยะสั้นๆ เท่านั้นเอง

อีกสักพักเขาจะเบื่อและทิ้งเธอ แล้วเราจะกลับไปเป็นเจ้านายและลูกน้องเหมือนเดิม

แบบนั้นตอนนี้..ก็ปล่อยไปตามอารมณ์ที่จะพัดพาเราไปก็แล้วกัน

“จะกลับบ้านไหม อ่า..ผมหมายถึงกลับไปเก็บเสื้อผ้า”

ก็ไหนตอนแรกบอกว่าจะไม่รบกวนเธอไงเล่า แล้วใช้ให้เธอไปเก็บเสื้อผ้าทำไมกัน

“หนูต้องอยู่ที่นี่กับบอสใช่ไหมคะ”

เขายักไหล่เล็กน้อย

“แน่นอน เธอจะคืนคำที่รับปากลุงแหวนเอาไว้รึไง”

“ก็ไหนบอสบอกว่าไม่อยากรบกวนหนู”

“ตอนนั้นไม่อยากรบกวน แต่ตอนนี้อยากรบกวนแล้วไง ไปเถอะบ้านอยู่ที่ไหนล่ะ”

อะไรของเขากัน!

“อยู่คอนโดค่ะ..ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่”

ชั้นสี่สิบ..นี่คือสิ่งเดียวที่นิดาทุ่มเงินทั้งชีวิตในการวางดาวน์เพื่อผ่อนคอนโด เธอยินยอมเก็บเงินกว่าสองปีในการมาวางดาวน์คอนโดที่อยู่สูงและราคาแพงสะบัดเพื่อวิวในยามกลางคืน..

เวลาที่เธอนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานแล้วมองลงไปด้านนอกกระจกมันรู้สึกผ่อนคลายกับความสวยงามอย่างบอกไม่ถูกเลย เหมือนว่าไฟจากตึกเหล่านั้นคือดวงดาวและเธอก็นั่งอยู่บนฟ้าที่สามารถเอื้อมมือไปหยิบจับดวงดาวได้เลย...