Share

บทที่ 200

Penulis: อิงเซี่ย
ทำยังไงดี ถ้าคุณหลีสืบเรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆ...

เธอจะมีชะตากรรมเดียวกับจางลี่หรือเปล่า?

ทั้งหมดเป็นเพราะยัยจางลี่ อยู่ดีไม่ว่าดีจะพูดถึงเรื่องแจ้งความขึ้นมาทำไม? คิดจะลากเธอไปซวยด้วยเหรอ?

“เรื่องคลิปเสียงกับการแจ้งความฉันรู้ทั้งหมดแล้ว กลุ่มย่อยของบริษัทก็ถูกยุบไปแล้ว ส่วนเรื่องการแจ้งความ ซูมั่วบอกว่าเธอจะจัดการเอง” เสียงของโจวจิ่งอันดังมา

“อย่าบอกนะว่าคนคนนั้นยังอยู่ในบริษัท” หลีโย่วกล่าว

ซูมั่วกำลังจะอ้าปากพูด แต่ในขณะนั้นจางเจาตี้ที่อยู่ข้าง ๆ จางลี่ก็ก้าวออกมาข้างหน้า โค้งคำนับขอโทษ

“ขอโทษนะซูมั่ว อีเมลร้องเรียนนั่นฉันเป็นคนส่ง คุณคงจะรู้ตั้งนานแล้วว่าเป็นฉัน แต่ตอนนั้นคุณก็ไม่ได้เปิดโปงฉัน ยังไว้หน้าฉันอยู่ ขอบคุณคุณมากจริง ๆ”

“ฉันก็เหมือนกับจางลี่ ทำไปเพราะความอิจฉา ขอให้คุณใจกว้างหน่อย ยกโทษให้ฉันครั้งนี้เถอะนะ”

ตอนนั้นเธอไม่รู้ที่มาที่ไปของซูมั่ว คิดแค่ว่าเป็นเด็กเส้น นอกจากความอิจฉาแล้วก็ยังมีส่วนที่ตั้งใจจะแกล้งคนใหม่อยู่ด้วย แต่เรื่องเหล่านี้แน่นอนว่าเธอไม่กล้าพูดทั้งหมด

ตอนนี้พอมีเรื่องของจางลี่เข้ามาอีก เรื่องการแจ้งความนั้นแทนที่จะรอให้ถูกสอบสวน สู้ยอมขอโทษเองแล้ว
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terbaru

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 464

    เจิ้งเซวียนรู้สึกผิดปกตินิดหน่อย แต่พอคิดอีกทีพวกเขาไม่ได้เจอกันหกปี คงกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว เสี่ยวโย่วจื่อจะพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาให้ซูมั่วฟังได้ล่ะ?เป็นคนที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไร ดังนั้นจึงไม่แคร์ และไม่มีความจำเป็นต้องพูดด้วย เธอแค่โฟกัสไปที่ตัวคดีเท่านั้นก็พอเมื่อคิดได้อย่างนั้น เจิ้งเซวียนก็ถอนหายใจไร้เยื่อใยจริงๆ…เสียทีที่ตอนนั้นเขาไปทีไรก็มักจะมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ติดมือไปฝากเธอเสมอ แต่เธอกลับลืมพี่ชายอย่างเขาไปจนหมดแล้ว…ในยามค่ำคืนบางคนมีความสุข บางคนเศร้าหมอง ขณะเดียวกันที่สถานที่จัดงานประมูลแห่งหนึ่งผู้ทำการประมูลกำลังนำของสะสมส่วนตัวออกแสดง เมื่อหน้าจอเปลี่ยนไปเป็นสร้อยคอเฝ่ยชุ่ยหยกเส้นหนึ่ง ชายหนุ่มที่เดิมทีไม่ได้สนใจนักถึงกับชะงักไปทันที“นี่เป็นสร้อยอัญมณีมรกตชั้นยอดจากยุคกลาง เพชรที่ประดับโดยรอบเป็นเพชรเม็ดเล็กเฉพาะถิ่นจากเขตกัวเอ๋อร์เอ่อ”“ครั้งสุดท้ายที่มันถูกนำออกมาประมูลคือเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน และตอนนี้นักสะสมได้ตัดสินใจนำมันออกมาประมูลอีกครั้ง” ผู้ทำการประมูลกำลังอธิบายองค์ประกอบและประวัติความเป็นมาของมันทางหน่วยงานได้เชิญผู้เชี่ยวชาญมาตรวจสอบเรี

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 463

    เจิ้งเซวียนเอาโทรศัพท์ปิดหน้า รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ขายหน้าแค่กับน้องสาว ตอนนี้ยังต้องเสียภาพลักษณ์ต่อหน้าลูกความด้วยถ้าซูมั่วคิดว่าเขาเป็นคนหื่นกามจะทำยังไง? คงไม่ไปร้องเรียนเขาหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นอาชีพทนายของเขาก็คงต้องจบเห่แล้ว…ความคิดสับสนวุ่นวายผุดขึ้นมาในหัว จากนั้นก็มีเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น เป็นข้อความจากซูมั่วตอบกลับเขามาเขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ข้อความบอกว่า[เธอไม่ค่อยได้พูดถึงคุณกับฉันเลย คิดดูแล้วก็น่าจะครั้งเดียว ก็คือครั้งแรกที่คุณเป็นทนายให้ฉัน เธอพูดถึงพวกคุณรู้จักกัน]เจิ้งเซวียนอ่านแล้ว รู้สึกทราบซึ้งใจมาก จนน้ำตาไหลดูท่าแล้วเสี่ยวโย่วจื่อก็เป็นผู้หญิงที่เข้าใจคนอื่นจริงๆ ถึงไม่ได้พูดแฉเขาจากนั้นซูมั่วก็ส่งข้อความมาอีก[แต่คุณกลับพูดถึงเธอกับฉันบ่อยมากเลยนะ ครั้งแรกที่เจอกันคุณก็บอกให้ฉันเรียกเธอมากินข้าวด้วย แล้วยังบอกอีกว่าถ้าไม่มีเธอคุณก็ไม่กินข้าวกับฉันตามลำพัง]เจิ้งเซวียนพิมพ์ตอบกลับ แต่ก็เป็นแค่การพูดตามมารยาททั่วไปบอกว่ามีคนมาด้วยจะดีกว่า ถ้ากินข้าวกับลูกความตามลำพังกลัวจะถูกคนเอาไปนินทาลับหลัง ทำให้เขาดูเป็นทนายที่รอบคอบและน่าเชื่อถือม

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 462

    “แต่ว่านะ คุณซูอาจจะไม่สนใจนาย เพราะนายมันปากกวนส้นตีน หาเรื่องผู้หญิงไปทั่วแบบนี้ คงไม่เป็นโสดทั้งชาติหรอกนะ?”อีกฝ่ายเงียบไม่พูดอะไร ก่อนถูกพูดแทงใจดำจนวางสายไปเจิ้งเซวียนหัวเราะออกมาเสียงดัง รู้สึกว่าสุดท้ายตัวเองก็พลิกกลับมาชนะได้ จากนั้นเขาก็มองเพดาน รู้สึกเบื่อมากจริง ๆแต่…เขาก็ไม่มีอารมณ์ไปท่องราตรี แม่งเอ๊ย นกเขาไม่ขันแล้วแค่ทุกครั้งที่คุยกับนางแบบสาว เขาก็จะนึกถึงเรื่องน่าอายที่เขาทำไว้เมื่อคืน คิดขึ้นมาแล้วก็อยากตายตรงนั้นเลยเลื่อนดูแอปพลิเคชันดูภาพยนตร์บนจอ ก็ไม่มีเรื่องไหนอยากดู สุดท้ายเลยไปเล่นเกมแทน แต่เพราะจิตใจไม่สงบทำให้แพ้ตลอดเจิ้งเซวียนนอนหมดแรงอยู่บนเตียง สายตาว่างเปล่า ศีรษะพาดอยู่ขอบเตียงเขารู้สึกว่านี่คงเป็นเพราะสวรรค์อิจฉาที่เขาเสน่ห์แรงเกินไป เลยให้เขาได้รับกรรมแบบนี้จะนอนก็เร็วเกินไป จะไปจีบหญิงก็ไม่มีอารมณ์ จะให้คุณกับผู้ชายก็ยิ่งแล้วใหญ่ สุดท้ายเขาดันไปเผลอกดเปิดหน้าต่างแชตของซูมั่วโดยไม่รู้ตัวครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาเขียนข้อความ แล้วถามอีกฝ่ายว่าหลับหรือยังอย่าเข้าใจผิดนะ เขาไม่ได้จะทักไปจีบอีกฝ่าย เพราะยังไงเธอก็เป็นลูกค้าของเขาอยู่ เขายัง

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 461

    เจิ้งเซวียน “นายเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเธอ เจอกันแทบทุกวัน ต้องไม่รู้สึกว่าเปลี่ยนไปอยู่แล้ว…นี่ไม่ใช่เปลี่ยนนิดหน่อยเลย แต่เปลี่ยนจากเด็กกลายเป็นสาวสวย จนเขาแทบจำไม่ได้…“ฉันกับเธอไม่ได้เจอกันหกปี รู้สึกว่าเปลี่ยนไปก็เป็นเรื่องปกติ” เจิ้งเซวียนตอบกลับหลีเชิน“ตอนมหาลัยนายชอบมาบ้านฉันอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ เจอน้องสาวฉันก็ไม่น้อย ตอนนั้นเธอเรียนอยู่มัธยม หน้าตาเค้าโครงก็แทบจะเป็นรูปชัดเจนแล้วนะ” หลีเชินพูดเจิ้งเซวียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ คำที่เกือบจะหลุดปากพูดออกมาก็ต้องอดทนกลืนกลับเข้าไป ไม่อยากเสียเวลามาเถียงกับคนซื่อคนนี้ ไม่งั้นเขาคิดว่าต้องเถียงกันถึงพรุ่งนี้เช้าแน่สิบเจ็ดกับยี่สิบสี่มันจะเหมือนกันได้ยังไง???ผู้หญิงในช่วงวัยนี้ก็เหมือนดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน อายุสิบเจ็ดก็เหมือนกับดอกตูม แต่อายุยี่สิบสี่นั่นคือเบ่งบานเต็มที่แล้วอีกอย่าง นายไม่รู้เหรอว่าการแต่งหน้าเป็นในสี่วิชามารของเอเชีย??อย่าว่าแต่เปลี่ยนไปเยอะเลย ขนาดผู้ชายยังสามารถแต่งให้กลายเป็นผู้หญิงได้!!หลีเชินนี่ไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ ไอ้เวอร์จิ้นอ่อนประสบการณ์ปลายสาย พอเห็นว่าเจิ้งเซวียนเงียบไปหลายวินาที หลีเชินก็พูด

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 460

    แต่เมื่อดูจากผลแพ้ชนะคืนนี้แล้ว ดูเหมือนเธอจะกังวลมากเกินไปนอกจากเพื่อนสนิทจะถูกเอาเปรียบไปบ้าง ก็ถือเป็นว่าทำผลงานได้ดีที่สุดในงานซูมั่วคุยเป็นเพื่อนเธอ จนกระทั่งเธอกลับถึงบ้าน จึงเพิ่งวางสายหลีโย่วเข้าบ้าน สีหน้าที่โกรธเกรี้ยวทั้งหมดถูกเก็บไว้ หลังจากตอบแม่แบบส่ง ๆ ก็ขึ้นไปชั้นบนหลีเชินโผล่มาตรงหน้า ถือแก้วน้ำอยู่ แล้วถาม“เป็นยังไงบ้าง? คืนนี้มีแขกผู้ชายที่ถูกใจไหม?”หลีโย่วตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย “พี่ พี่รู้ไหมว่าพี่เหมือนอะไร?”หลีเชิน “?”“เหมือนแม่เล้าที่คอยเรียกลูกค้าให้พวกสาว ๆ ในสมัยโบราณมากเลย” หลีโย่วพูดด้วยรอยยิ้มหลีเชิน “...”“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ฉันเป็นห่วงเธอ และคิดถึงอนาคตที่มีความสุขของเธออยู่นะ” หลีเชินพูด“เธอคิดว่าถ้าเธอชอบใครแล้วฉันจะยอมให้เธอแต่งงานเลยเหรอ? ฉันยังต้องไปตรวจสอบด้วยตัวเองก่อน ถ้าไม่ผ่านด่านฉันก็ไม่ได้”หลีโย่วเบะปาก ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ขณะที่กำลังจะเดินจากไป ก็ได้ยินพี่ชายเธอถามอีกครั้ง“คืนนี้เจิ้งเซวียนก็ไปงานเลี้ยงเรือสำราญนั่นด้วย พวกเธอเจอกันไหม?”“เจอกัน” หลีโย่วตอบ“ไม่ได้เจอกันหกปี เลยคุยกันเรื่อยเปื่อย หลังจากฉันกลับมาเขาก

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 459

    ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องแกล้งเขา และเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอด้วยคิดดูแล้ว ดูเหมือนว่าทุกการกระทำ และทุกคำพูดของหลีโย่วก็ล้วนไม่ได้มีปัญหาความแปลกใจตอนที่เห็นตนปรากฏตัว ก็เพราะว่าจำเขาได้ จึงเดินตามเขาออกไปทันทีตนยื่นน้ำผลไม้ให้เธอ เธอก็รับไปดื่มอย่างไม่มีความระแวดระวัง เพราะรู้ว่าเขาจะไม่ทำร้ายเธอบอกว่าไม่ได้คบใคร บอกว่ามีพี่ชายที่เข้มงวด แล้วยังบอกว่าเขาอายุเท่า ๆ กับพี่ชายของเธอ ทุกอย่างก็สอดคล้องกันหมดเจิ้งเซวียน ‘...เพราะงั้นเป็นเขาเองที่มีปัญหา ใครใช้ให้ไม่ถามชื่ออีกฝ่ายก่อนล่ะ? กลับตั้งใจหว่านเสน่ห์แล้วค่อยถามอีกที’ที่ผ่านมาจีบหญิงไม่เคยพลาด ในที่สุดวันนี้ก็พลาด เหมือนคนเดินอยู่ริมน้ำ รองเท้าจะไม่เปียกได้ยังไง?เจิ้งเซวียนปิดหน้าอย่างหมดแรง สุดท้ายผ่านไปสิบนาทีเต็ม ๆ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นก็สตาร์ตรถเตรียมตัวกลับบ้านสิ่งเดียวที่ทำให้เขาสบายใจได้ก็คือหลีโย่วจะไม่บอกพี่ชายของเธอ และเขาก็ไม่ต้องไปเผชิญหน้ากับเพื่อนสนิทตัวต่อตัวแล้วถูกจัดการขณะเดียวกัน บนถนนที่กว้างขวางรถเฟอร์รารีเปิดประทุนขับเร็วมาก ทับเส้นจำกัดความเร็วเสียงลมหวีดหวิวข้างหู ก็ยังไ

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status