บทที่ 369

“ความเป็นส่วนตัวอะไรกัน ผมแค่ถามว่าใครเป็นคนซื้อกระเป๋าเองไม่ใช่เหรอ?” ชายคนนั้นพูด

พนักงานเก็บเงินยิ้มเล็กน้อย แล้วอธิบาย

“เพราะกระเป๋าในเคาน์เตอร์แบรนด์ของฉันล้วนราคาสูง จึงห้ามให้ข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับลูกค้าแก่บุคคลภายนอกค่ะ”

อีกฝ่าย “...”

นี่มองเขาเป็นโจรปล้นเหรอ? หรือมองว่าเป็นแมงดาที่อยากไปเกาะขาคนรวยกัน?

แต่เขาก็ไม่ได้เถียงกับอีกฝ่ายเช่นกัน เพราะหากทะเลาะกันขึ้นมา พนักงานเก็บเงินคนนี้ก็คงจะแจ้งพวกเธอว่ามีคนมาสอบถามเรื่องของพวกเธอ แล้วเขาก็จะถูกเปิดโปง

เขาออกจากเคาน์เตอร์ไปข้างนอก ส่วนด้านใน เหล่าพนักงานขายต่างมองเขา รู้สึกว่าคน ๆ นั้นน่าสงสัยมาก และตัดสินใจว่าถ้ามาอีกครั้งก็จะโทรแจ้งตำรวจทันที

ชายคนนั้นโทรหาผู้ว่าจ้าง หลังจากรับสาย เขาก็รายงานสถานการณ์

ตัวเองไม่มีเงินไม่มีสถานะทางสังคม แต่ผู้ว่าจ้างมีเงินและมีสถานะทางสังคม ยิ่งไปกว่านั้นการที่เขาออกหน้า ยังสามารถป้องกันไม่ให้เรื่องการตามสืบรั่วไหลไปถึงตัวเป้าหมายและเพื่อนของเธอด้วย

ฟู่อี้ชวนเปิดลำโพงโทรศัพท์ หลังฟังจบ ก็แค่ส่งเสียง ‘อืม’ อย่างหดหู่ครั้งหนึ่ง และไม่ได้พูดอะไรอีกสักคำ

สั่งให้คนไปประสานงานกับผู้จัดการเคาน์เ