Share

บทที่ 529

Author: อิงเซี่ย
แต่ขณะที่เขากำลังเตรียมจะพิมพ์ สายตาก็เหลือบไปเห็นด้านหลัง พบว่าประธานหลีเดินออกมาแล้ว ถึงกับโล่งอกทันที

เขากลับว่า [กำลังกลับครับ ประธานหลีพยุงคนเข้าไปส่ง จากนั้นไม่กี่นาทีก็ออกมา]

หลีเชินขึ้นมาบนรถ คนขับก็รีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนจะขับรถออกไปทันที

วิลล่าตระกูลหลี

รถจอดในโรงจอดรถ หลีเชินเขย่าน้องสาวให้ตื่น หลีโย่วงัวเงียบ่นอย่างไม่พอใจ หลีเชินเลยพูดว่า

“อยากให้พ่อกับแม่เห็นเธอกลับบ้านในสภาพเมามายแบบนี้ใช่ไหม?”

หลีโย่วได้สติทันที แล้วรีบลงจากรถเอง แต่เพราะเพิ่งตื่นไม่มีแรง เกือบจะเซล้ม ดีที่หลีเชินคว้าไว้ได้ทัน

แน่นอนว่าเขาสามารถอุ้มน้องขึ้นไปได้อยู่แล้ว แต่ปัญหาคือ น้องสาวเขาจะอธิบายยังไงว่าเธอแค่ง่วงไม่ใช่เมาจนไม่ได้สติ?

“มั่วมั่วล่ะ?” หลีโย่วเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็พลันนึกถึงเพื่อนขึ้นมา หันกลับไปมอง ในรถว่างเปล่า

“เธอกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว” หลีเชินตอบ

หลีโย่วเอ่ยเพียง “อ๋อ ๆ” แล้วพูดต่อว่า

“ฮึ่ม เธอก็ดื่มเก่งเหมือนกันหนิ ฉันนึกว่าจะแค่แก้วเดียวก็ล้มซะอีก”

หลีเชินไม่พูดอะไร เลิกคิ้วพลางคิดในใจว่า

“เมาหนักกว่าเธออีก ยังจะพูดว่าดื่มเก่ง?”

กลับมาถึงห้องรับแขก ก็เห็
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 529

    แต่ขณะที่เขากำลังเตรียมจะพิมพ์ สายตาก็เหลือบไปเห็นด้านหลัง พบว่าประธานหลีเดินออกมาแล้ว ถึงกับโล่งอกทันทีเขากลับว่า [กำลังกลับครับ ประธานหลีพยุงคนเข้าไปส่ง จากนั้นไม่กี่นาทีก็ออกมา]หลีเชินขึ้นมาบนรถ คนขับก็รีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนจะขับรถออกไปทันทีวิลล่าตระกูลหลีรถจอดในโรงจอดรถ หลีเชินเขย่าน้องสาวให้ตื่น หลีโย่วงัวเงียบ่นอย่างไม่พอใจ หลีเชินเลยพูดว่า“อยากให้พ่อกับแม่เห็นเธอกลับบ้านในสภาพเมามายแบบนี้ใช่ไหม?”หลีโย่วได้สติทันที แล้วรีบลงจากรถเอง แต่เพราะเพิ่งตื่นไม่มีแรง เกือบจะเซล้ม ดีที่หลีเชินคว้าไว้ได้ทันแน่นอนว่าเขาสามารถอุ้มน้องขึ้นไปได้อยู่แล้ว แต่ปัญหาคือ น้องสาวเขาจะอธิบายยังไงว่าเธอแค่ง่วงไม่ใช่เมาจนไม่ได้สติ?“มั่วมั่วล่ะ?” หลีโย่วเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็พลันนึกถึงเพื่อนขึ้นมา หันกลับไปมอง ในรถว่างเปล่า“เธอกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว” หลีเชินตอบหลีโย่วเอ่ยเพียง “อ๋อ ๆ” แล้วพูดต่อว่า“ฮึ่ม เธอก็ดื่มเก่งเหมือนกันหนิ ฉันนึกว่าจะแค่แก้วเดียวก็ล้มซะอีก”หลีเชินไม่พูดอะไร เลิกคิ้วพลางคิดในใจว่า“เมาหนักกว่าเธออีก ยังจะพูดว่าดื่มเก่ง?”กลับมาถึงห้องรับแขก ก็เห็

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 528

    หาตำแหน่งเจอแล้ว เขาก็อุ้มเธอเดินไปที่ลิฟต์บังเอิญจริง ๆ มีคนในคนอื่นคอนโดกำลังรอลิฟต์อยู่ พอเห็นหนุ่มหล่อร่างสูงคนหนึ่งกำลังอุ้มแฟนสาวเดินมา ก็อดมองแล้วมองอีกไม่ได้หลีเชินเหลือบมองจากหางตาอย่างไม่แสดงท่าทีใด ๆ ดูนิ่งเป็นธรรมชาติ ไม่มีแม้แต่ความประหม่าว่าเป็นคนนอกคอนโดแต่ถ้าซูมั่วอยู่สงบเสงี่ยมตลอดก็คงดี แต่…แขนเรียวของหญิงสาวดันโอบมาบนไหล่ของเขา เหมือนกับว่าอยู่ในท่าที่ไม่สบาย พร้อมกับขมวดคิ้วหลีเชินหยุดหายใจไปเสี้ยววินาทีและไม่กล้าเคลื่อนไหว เพียงแต่เกร็งที่มือและกล้ามเนื้อที่แขนเล็กน้อยผิวบริเวณข้อมือของหญิงสาวสัมผัสลำคอของเขาด้วยความเย็นเล็กน้อย ยิ่งทำให้ร่างกายเขาร้อนระอุเวลานี้ สีหน้านิ่งเฉยของชายหนุ่มเหมือนเริ่มมีปฏิกิริยา แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกชัดเจนเกินไป กลัวว่าคนข้าง ๆ จะเข้าใจผิดว่าเขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้ทั่วไปที่ไม่สนิทกันเขาก้มลงแล้วมองใบหน้าที่กำลังหลับอยู่ภายใต้ผมสั้น ผิวขาวเนียนละเอียด ขนตาเป็นแพ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเม้มเบา ๆจ้องมองอยู่อย่างนั้นหลายวินาที จนกระทั่งลิฟต์ลงมาถึงและประตูเปิดออก หลีเชินถึงได้ละสายตากลับไปซูมั่วช่างไม่มีการระวังตัวเลยจริง ๆ เมาข

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 527

    รถแล่นช้ากว่าปกติ ทำให้ระยะเวลาในการเดินทางนานกว่าปกติไปประมาณหนึ่งในสามซูมั่วเป่าลมอุ่น พร้อมกับสูดกลิ่นจากผ้าเช็ดหน้า ท้องสงบลง แล้วก็เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาในสมองเธอคิดว่าจะนอนไม่ได้ เดี๋ยวก็ต้องลงรถแล้ว แต่เธอกลับควบคุมตัวเองไม่ได้ และค่อย ๆ หลับไปถึงคอนโดเมืองหยางกวง รถหยุดลง หลีเชินไม่ได้ยินเสียงคนเปิดประตูรถ จึงหันไปมองดีมาก สองสาวขี้เมา หลับกันหมดเลย“คุณชายครับ ผมจะพาคุณซูขึ้นไปส่งเองครับ” คนขับรถพูด“ไม่ต้อง นายรออยู่ตรงนี้แหละ” หลีเชินพูด พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วเปิดประตูรถเขาเดินอ้อมไปเปิดประตูรถด้านหลัง มองหญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่ ในมือยังถือผ้าเช็ดหน้าของเขาไว้ จึงโน้มตัวลงไปอุ้มเธอออกมาเบามาก…นั่นเป็นความรู้สึกแรกของเขา ราวกับว่าตัวเองกำลังอุ้มก้อนสำลีอยู่จากนั้นก็รู้สึกว่าผอมมากผอมราวกับว่าถ้าเขาไม่เกร็งแขนไว้ เธออาจจะหล่นลงมาในช่องได้หลีเชินรู้ว่าซูมั่วตัวผอม โครงร่างก็เล็ก แต่พอได้มาสัมผัสร่างกายจริง ๆ กลับให้ความรู้สึกอีกแบบเขาอดไม่ได้ที่จะยกเธอขึ้นเรื่อย ๆ ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกเหมือนไม่เป็นความจริงอยู่ดีปิดประตูรถแล้ว เขาก็อุ้มเธอเดินเข้

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 526

    เขาไปจ่ายเงินเรียบร้อย พร้อมกับเรียกคนช่วยขับแทนบนโทรศัพท์ริมถนนหลีเชินไม่ได้ขึ้นรถทันที แต่เปิดประตูหลังรถรอให้ผู้หญิงทั้งสองคนขึ้นไปก่อน“ดื่มไปเยอะไหม อยากอาเจียนหรือเปล่า? ผมให้คนขับรถไปซื้อยาสร่างเมาให้ไหม?” หลีเชินมองเข้าไปในรถแล้วพูดน้องสาวของเขาดื่มเก่ง จริง ๆ แล้วคำพูดนั้นคือเพื่อซูมั่วได้ยิน เพราะตอนนั้นเห็นขวดเบียร์หลายขวดบนโต๊ะ และยังมีไวน์ด้วย“พี่ วันนี้เกินนึกใจดีอะไรขึ้นแล้วหรือไง? ไม่เพียงแต่มารับฉันด้วยตัวเอง ยังใส่ใจฉันขนาดนี้อีก” หลี่โย่วพูดหลีเชิน: “…”“ไม่ได้ดื่มเยอะเท่าไหร่หรอก คนก็ยังไม่เมาเลย เอาล่ะ ไปกันเถอะ~” หลีโย่วยิ้มพลางพูดเองเออเองหลีเชินมองไปที่หญิงสาวที่นั่งเงียบไม่พูดอะไร นอกจากใบหน้าที่แดงเล็กน้อย ก็ไม่ได้มีอะไรอีก จึงปิดประตูรถไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ ให้คนขับรถเปิดกระจกรถ เขาพูดขณะรถออกตัวว่า “ขับให้ดี ๆ หน่อยนะ”“ถ้ารู้สึกไม่สบายบอกได้เลยนะ” หลีเชินพูดอีกครั้ง พลางไปมองที่ทางเบาะหลัง“รู้แล้ว ๆ จู้จี้เหมือนยายแก่ไปได้” หลีโย่วพูดอย่างรำคาญหลีเชินไม่ได้อยากสนใจน้องสาวขี้บ่นของตัวเอง แต่หันมองไปที่ซูมั่วซูมั่วสบตากับอีกฝ่าย นิ่งไป

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 525

    หรือว่าเขากินเสร็จแล้วออกไปแล้ว?“งั้นเธอก็น่าจะถามฉันไหม เผื่อฉันมีเยอะล่ะ” หลีโย่วตอบเธอ แต่เมื่อเห็นเพื่อนมองไปทางอื่น ก็ถามต่อว่า“เธอมองหาใครอยู่เหรอ?”“เปล่า” ซูมั่วพูดพลางละสายตากลับมาน่าจะเป็นเพราะอาการ ‘หวาดระแวงจากการถูกคุกคาม’ ของเธอ ถูกฟู่อี้ชวนทำให้มีปมมืดในใจ มองใครก็รู้สึกเหมือนเขาจะทำร้ายเธอไปหมดโจวจิ่งอันออกมาแล้ว ทั้งสามคนกลับไปที่โต๊ะบนสนามหญ้าด้วยกัน งานเลี้ยงดื่มเหล้าพอประมาณแล้ว หลังจากนั้นซูมั่วก็ไม่ได้ดื่มอีกเธอกินเนื้อย่างและผลไม้ ทั้งสามคนคุยกันผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์ของหลีโย่วก็มีข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นหลีโย่วดูแล้วพบว่าเป็นพี่ชายตัวเอง พออ่านเนื้อหาข้อความ ก็บ่นพึมพำอย่างเงียบ ๆเธอตอบกลับด้วยข้อความเสียงว่า“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ จะมาคอยตามฉันทำไม อีกอย่างฉันก็บอกพี่แล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไปกินข้าวกับซูมั่วแล้วก็โจวจิ่งอัน ไม่ได้ไปเถลไถลที่ไหนสักหน่อย”เขาตอบเธอกลับมาเพียงสองคำสั้น ๆ ว่า[ตำแหน่ง]หลีโย่ว “…”เธอส่งตำแหน่งกลับไป เพราะไม่อยากให้พี่ชายโทรถามจู้จี้เหมือนยายแก่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับอะไรมาอีก เธอเองก็ไม่ได้ดูโทรศัพท์เธอคิดว่

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 524

    สุดท้ายผู้หญิงสองคนนั้นถูกตรวจพบว่าขโมยของหลีโย่วจริง แค่รองเท้าแตะธรรมดา ๆ คู่เดียวก็ราคาหลายหมื่นแล้ว เนื่องจากเกี่ยวข้องกับเงินจำนวนมาก และยังมีเรื่องทะเลาะวิวาทอีก จึงถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยเหตุการณ์ต่าง ๆ ในอดีตผุดขึ้นมาในหัวโดยไม่รู้ตัว ซูมั่วหันไปถามว่า“เธอหัวเราะอะไร?”“หัวเราะเรื่องราวการเริ่มต้นมิตรภาพของเราน่ะ เสียดายตอนนั้นหลังจากทะเลาะกันจบฉันก็ถูกพาตัวบ้านทันที จนปีสามเทอมปลายถึงได้กลับมาพักที่หอพักอีกครั้ง” หลีโย่วซูมั่วก็ยิ้มตามพร้อมพูดว่า“เพราะพ่อกับแม่ของเธอเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอไง”ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิงด้วยกัน เงาเพิ่งจะหายไปในประตู ก็มีผู้ชายคนหนึ่งก็ตามเข้ามาจากด้านหลังไม่กี่นาทีต่อมา ซูมั่วออกมาก่อน และล้างมืออยู่ที่อ่างล้างมือกลางเธอมองตัวเองในกระจก ใบหน้าแดงเล็กน้อย แววตาก็พร่ามัวนิดหน่อยถึงแม้สมองจะมึนงง แต่เมื่อกำลังจะละสายตา ก็สังเกตเห็นผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ มองมาที่เธออยู่หลายครั้งจากประสบการณ์ที่เคยถูกฟู่อี้ชวนจ้างคนสะกดรอยตามเธอ ซูมั่วจึงกลายเป็นคนระแวดระวัง ตอนนี้แม้จะยังมึนงง แต่ในใจกลับรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมาทันใดนั้น เธอก็

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status