บทที่ 8

ท่าทางอ่อนแอน่าสงสารแบบนี้ของเธอทำให้ฟู่อี้ชวนได้สติกลับมาทันที เขารีบก้าวเข้าไปปลอบ

“ไม่เกี่ยวกับเธอเลย ไม่ต้องร้องนะ”

เย่ซินหย่าสะอึกสะอื้น ฟู่อี้ชวนประคองเธอไปนั่งลงที่ห้องรับแขก น้ำเสียงที่กล่าวปลอบประโลมนั้นช่างอบอุ่นอย่างถึงที่สุด

ภายในห้องครัว ซูมั่วได้ยินแล้วก็ยิ่งรู้สึกแสลงหู น้ำเสียงอ่อนโยนทั้งยังนุ่มนวลแบบนั้น ฟู่อี้ชวนไม่เคยแสดงออกกับเธอมาก่อน

ทว่าตอนนี้เธอไม่ต้องการมันแล้ว แค่อยากจากไปให้เร็วที่สุดเท่านั้น

ครั้นปรับสภาพอารมณ์เรียบร้อย เธอก็ขยับมือผัดกับข้าวต่อไป

การหย่ายากกว่าที่เธอคิดเอาไว้ เดิมทีคิดว่าฟู่อี้ชวนจะเซ็นชื่อหย่าให้ง่าย ๆ ไม่ขัดอะไร ตอนนี้ดูท่าแล้วเธอคงต้องคิดหาทางอื่น

ไม่รักก็คือไม่รัก แต่ไม่มีผลอะไรกับการที่ฟู่อี้ชวนคิดจะทรมานเธอเลย นี่เป็นกรรมที่เธอต้องชดใช้ เป็นกรรมต่อความโลภที่เธอมีเมื่อสองปีก่อน

ในห้องรับแขก

เย่ซินหย่าถูกปลอบประโลมอยู่พักหนึ่ง เธออิงอยู่บนหน้าอกของฟู่อี้ชวน สัมผัสความอ่อนโยนของชายหนุ่ม ราวกับว่าความรักที่เขามีให้เธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป

ในเมื่อเป็นแบบนี้ แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอมหย่า? ทั้งที่ซูมั่วเป็นคนพูดขึ้นเองแล้วแท้ ๆ

เธอเงยหน้ามอง ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้ถามสิ่งที่อยากถามออกไป ถ้าพูดออกไปแล้วจะดูจงใจเกินไป ไม่เป็นผลดีต่อภาพลักษณ์ที่เธอสร้างไว้

ทางข้างบน ฟู่อี้ชวนลูบแผ่นหลังของหญิงสาวเบา ๆ ทว่าดวงตากลับล่องลอยออกไปไกล

ไม่คาดคิดเลยว่าซูมั่วจะพูดเรื่องหย่าออกมา แถมท่าทีก็ยังเฉยเมยเย็นชาขนาดนั้น

เกิดความกระวนกระวายไม่เป็นสุขขึ้นในใจเขาราง ๆ ราวกับบางสิ่งบางอย่างกำลังจะหายไป ทว่าท้ายที่สุดแล้วเขาก็สงบสติอารมณ์ พลางกำมือแน่น

ซูมั่วรักเขาขนาดนั้น จะหย่ากับเขาจริง ๆ ได้ที่ไหน? ก็แค่จงใจเรียกร้องความสนใจจากเขาเท่านั้น

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่า ตอนที่ซูมั่วทำกับข้าวเกือบจะเสร็จแล้ว เย่ซินหย่าก็เดินเข้ามาในตอนนี้เอง พลางแสร้งทำเป็นพูดว่า

“มั่วมั่ว ฉันช่วยเธอยกกับข้าวนะ”

“ไม่จำเป็น” ซูมั่วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เย่ซินหย่ากระตุกยิ้มเย็นชาที่บริเวณมุมปาก หางตาเหลือบไปเห็นชายเสื้อ เลยจงใจก้าวเข้าไปจะหยิบจาน

จานที่จะยกมานั้นเป็นหมูตุ๋นน้ำแดงจานหนึ่ง เพิ่งออกมาจากหม้อ กำลังร้อน ๆ เธอจงใจเอื้อมมือผ่านหน้าซูมั่วไปยกมา

ซูมั่วจะถอยหลังหลบ สุดท้ายแล้วเป็นตอนนั้นเองที่จานพลันหลุดจากมือเย่ซินหย่า หมูตุ๋นน้ำเดินพลันร่วงหล่นลงพื้น กระแทกเข้ากับหลังเท้าของซูมั่ว

ชั่วพริบตานั้น ซูมั่วเจ็บจนน้ำตาไหลพราก ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร เย่ซินหย่าก็กรีดร้องขึ้นมาเสียก่อน

“กรี๊ด...”

“มือฉัน เลือดออกแล้ว!”

ฟู่อี้ชวนพุ่งเข้าไปในครัวแทบจะทันที ในสายตาของเขา มือขวาของซูมั่วกำลังยกมีดขึ้น มันบาดลงไปบนมือของเย่ซินหย่าอย่างรุนแรง

“ซูมั่ว! ฆ่าคนอื่นมันผิดกฎหมายนะ เธออยากติดคุกหรือไง!” ฟู่อี้ชวนระเบิดโทสะตะโกนออกมา ฝ่ามือใหญ่ดันเจ้าตัวให้ออกไป

เดิมทีซูมั่วก็ถูกของร้อนลวกเท้าจนเจ็บยากจะทานทนอยู่แล้ว ตอนนี้ก็มาถูกดันอีก ตัวจึงกระแทกเข้ากับมุมกำแพง จากนั้นก็ล้มลงไปกองที่พื้น

แต่เดิมก้นกบก็ได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังไม่ทันหายดี แล้วต้องมาเจ็บซ้ำอีก เธอส่งเสียงร้องไห้ออกมาทันที

ฟู่อี้ชวนโอบเย่ซินหย่าไว้พลางพาเดินไปที่ประตู ครั้นได้ยินเสียงร้องไห้ก็หันไปทันทีโดยไม่รู้ตัว เขาเห็นบนตัวและเท้าของซูมั่วเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษอาหาร

“ฮือ ๆ ๆ เลือดเต็มไปหมดเลย...” เย่ซินหย่าร้องไห้แทบขาดใจ ดึงสติฟู่อี้ชวนกลับมาได้ในชั่วพริบตา เขาประคองเจ้าตัวไปนั่งลงบนโซฟา ควานหากล่องปฐมพยาบาลมาห้ามเลือดให้

ครั้นเห็นบาดแผลได้ชัดเจน มันเป็นแค่รอยบาดเล็ก ๆ ที่ขนาดไม่ถึงรอยเล็บจิกด้วยซ้ำ หลังเช็ดคราบเลือดออกไป เลือดก็หยุดไหลเองแล้ว

“ฮือ ๆ ฉันกลัวเจ็บ กลัวเป็นแผล นายก็รู้นี่อี้ชวน” เย่ซินหย่าพูดสะอึกสะอื้น

ฟู่อี้ชวนแปะปลาสเตอร์ให้เธอ แล้วนั่งลงข้าง ๆ พลางกอดเธอไว้ พูดด้วยเสียงอู้อี้ระคนปวดใจ

“ฉันรู้ ฉันรู้ว่าเธอกลัวเจ็บที่สุด เพราะตอนเด็ก ๆ ที่อยู่ในบ้านเด็กกำพร้ามีหลายคนคอยแกล้งเธอ”

นั่นเป็นช่วงเวลาดำมืดที่สุดของซินหย่า เขาแทบอยากจะเกิดใหม่ไปเมื่อสิบสองปีก่อน แล้วปกป้องเด็กผู้หญิงอ่อนแอและน่าสงสารคนนั้นไว้

ยามที่ทั้งสองคนกอดกัน ซูมั่วก็ประคองตัวอยู่กับบานประตูห้องครัว แล้วเดินกะเผลกออกมา

เธอมองไปทางโซฟา ชั่วพริบตานั้นหยาดน้ำตาก็ยิ่งทำให้พร่ามัวมากขึ้น

ฆ่าคน... ฟู่อี้ชวนถึงกับพูดออกมาว่าเธอจะฆ่าเย่ซินหย่า ตาสุนัขข้างไหนของเขาเห็นเป็นแบบนั้นกัน?

กระทั่งมือของเย่ซินหย่าได้รับบาดเจ็บได้อย่างไรเธอยังไม่รู้ และโดนป้ายความผิดให้ทั้งแบบนั้น แถมที่เท้าก็ยังมาถูกน้ำซุปจากหมูตุ๋นน้ำแดงหกลวกอีก ตรงนั้นเพิ่งพอเป็นตุ่มน้ำไปเมื่อวานเองนะ

เธอคู้ตัวพลางเดินกะโผลกกะเผลก ย้ายตัวเองไปทำความสะอาดที่ห้องน้ำ

ฟู่อี้ชวนได้ยินเสียงฝีเท้าแล้ว จึงหันหน้าไปดู จนกระทั่งเงาหลังนั้นหายไป เขาก็ไม่ได้ลุกขึ้นเลย

ในห้องน้ำ

ซูมั่วเปิดฝักบัว เดิมคิดจะใช้น้ำอุ่น ทว่าทันทีที่น้ำอุ่นโดนผิวก็กลายเป็นน้ำเดือดไป เธอกัดปากแน่น ใช้น้ำเย็นชะล้างเศษอาหารและคราบน้ำซุป

ตุ่มน้ำเล็ก ๆ ถูกจานกระแทกจนส่วนใหญ่แตกหมดแล้ว น้ำซุปกับสายน้ำกระทบเขากับผิวบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ มันเจ็บจนเธอกระตุกไปทั้งตัว

ทว่าความเจ็บที่กายสู้ความเจ็บในใจไม่ได้เลย เธอหลับตาลง นึกถึงภาพที่ฟู่อี้ชวนผลัดเธอออกอย่างรุนแรง

เธอคิดว่าการที่ไม่รักฟู่อี้ชวนแล้วเป็นขีดจำกัดอย่างถึงที่สุดของเธอ แต่ตอนนี้ เธอเริ่มจะเกลียดเขาแล้วละ

เธอเกลียดเหลือเกิน!

ทำไมต้องทรมานเธอขนาดนี้ด้วย? ทำไมยังจะต้องพาเย่ซินหย่ามาร่วมทรมานเธอด้วย? เธอทำผิดถึงขนาดที่ต้องตายเป็นหมื่น ๆ ครั้งเลยเหรอ!!

น้ำตาไหลรินจากหางตาร่วงหล่นสู่พื้น เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว เป็นตอนนี้เองที่มีใครคนหนึ่งเดินมาทางด้านหลัง แล้วพูดขึ้นว่า

“เธอ...”

เพิ่งพูดออกไปได้เพียงคำเดียว ชั่วพริบตานั้น ซูมั่วก็หมุนตัวไป และกรีดร้องอย่างเจ็บปวดจนใจแทบขาด

“ออกไป! ไปให้พ้น!”

ขณะที่ถูกตะคอกใส่ ฝักบัวก็พุ่งเข้ามาด้วย ฟู่อี้ชวนยกมือขึ้นบัง ความเดือดดาลแล่นขึ้นหัวทันที

“เธอเป็นบ้าอะไร! เสียสติไปแล้วหรือไง!”

สิ่งที่ตอบเขากลับมานั้นเป็นของหลายอย่างที่พุ่งเข้ามาแทน ทั้งอ่าง หัวฝักบัว มีกระทั่งแปรงขัดส้วม ในที่สุดฟู่อี้ชวนก็ถูกบังคับให้ถอยออกไปอย่างอับจนหนทาง เขากระแทกประตูปิดด้วยความโกรธ ปากก็ด่าไปด้วยว่า

“เธอมันยัยบ้า!”

เขาอุตส่าห์มาดูด้วยความหวังดี สุดท้ายก็ถูกด่าทอทั้งยังถูกสาดน้ำ เขาเกิดความคิดอยากจะฆ่าซูมั่วขึ้นมาจริง ๆ ด้วยซ้ำ!