BAD - 37 ดื้อรั้น (มีอารมณ์)

ฉันนิ่วหน้าเพราะเจ็บที่พี่ติณออกแรงบีบแขนแรงขึ้น

“เข้ามาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงแบบนี้ หนูผิดหรอคะที่ป้องกันตัว”

“ที่นี่บ้านของฉัน จะเข้าออกห้องไหนไม่จำเป็นต้องขออนุญาต”

“แต่หนูก็ระแวงเป็นนะคะยิ่งบ้านพี่ติณมีแต่ผู้ชาย หนูก็คิดว่ามีคนแอบย่องมาทำมิดีมิร้ายสิ” ฉันอธิบายเหตุผลให้คนที่เข้าใจอะไรยากๆ แบบพี่ติณฟัง “อีกอย่างห้องมืดแบบนั้นหนูจะไปรู้ได้ยังไงว่าเป็นพี่ติณ ทำไมไม่ส่งเสียงออกมาล่ะคะ”

“ไม่มีใครกล้ายุ่งกับผู้หญิงของฉัน”

ตึกตัก ตึกตัก! หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเมื่อได้ยินคำว่า ‘ผู้หญิงของฉัน’ จากปากพี่ติณ

“ปะ ไปทำแผลก่อนดีกว่าค่ะ เลือดไหลเยอะแล้ว” ถึงพี่ติณจะใจร้ายกับฉันยังไงแต่สุดท้ายฉันก็เป็นห่วงเขา ยิ่งได้เห็นว่าเลือดมันไหลออกมามากขนาดนั้นยิ่งเป็นห่วงเอามากๆ

“แต่หนูว่าเลือดไหลออกมากขนาดนี้ไปโรงพยาบาลดีกว่านะคะ น่าจะได้เย็บแน่เลย”

“ไม่ไป แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!” พี่ติณปล่อยมือออกจากแขนฉัน ก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินออกไปจากห้อง ด้วยความเป็นห่วงฉันจึงรีบวิ่งมาดักหน้าเขาเอาไว้

“ยังไม่ชอบไปโรงพยาบาลเหมือนเดิมสินะคะ”

ที่ฉันพูดแบบนี้ก็เพราะว่าพี่ติณเป็นคนที่เกลียดโรงพยาบาลตั้งแต่ไหนแต่ไร