นางบำเรอ 25+++

“คุณ!”

หลังจากที่ถูกพามาขังเอาไว้ในห้องหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ  ในทุกๆวันเพียงพอใจก็มักจะนั่งอยู่ตรงมุมห้องแคบๆเพื่อพยายามนึกให้ออกว่าเธอคือใคร  และในวันนี้ก็เหมือนกัน

 เธอกำลังพยายามนึกอย่างนักจนไม่ได้สนสิ่งรอบตัว  แต่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเขาที่เธอนั้นแสนคุ้นหน้ามายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ

“เออ  กูเอง”

มาเฟียหนุ่มที่กำลังได้ที่ตอบกลับออกไปด้วยความไม่สบอารมณ์  เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงที่จะมีอะไรด้วยมาพูดมากแบบนี้

พวกเธอควรแค่นอนเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาก็พอ  ไม่ควรมีปากมีเสียงให้เขาต้องรำคาญ

“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

หญิงสาวเอื้อนเอ่ยคำถามที่คาใจมาตลอดหลายวันด้วยความอยากรู้  เมื่อเธอนั้นไม่อาจนึกออกเองได้

“หุบปากซะถ้าไม่อยากตายคามือกู”

ร่างหนาจับกดร่างเล็กให้ลงไปนอนกับพื้นด้วยกำลังที่มีมากกว่า  ขึ้นคร่อมร่างเล็กนั้นเอาไว้ในทันทีไม่ให้เธอขยับหนีไปไหนให้ต้องเสียเวลา

“ทำไมฉันถึงเป็นนางบำเรอของคุณ”

เธอเฝ้าตามเด็กสาวคนนั้นที่เข้ามาส่งข้าวส่งน้ำให้เธอมาหลายวันว่านางบำเรอคืออะไรจนได้คำตอบ  เลยรีบถามเขาเมื่อมีโอกาสเพราะกลัวว่าเขาจะหายตัวไปอีก  แล้วเธอก็จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองอีกเลย

“ก็เพราะเธอมันร่านไง  อืม”

ใบหน้าหล่อคมของพ่อหนุ่มที่มีหลายเชื้อชาติอยู่ในตัวก้มลงหาซอกคอขาวของหญิงสาว  ก่อนจะซุกซบลงไปด้วยปลายจมูกโด่งเป็นสัน

สูดหอมเอากลิ่นกายสาวที่หอมฟุ้งออกมาตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าใกล้เข้าไปในปอด  ตักตวงเอาใส่ตัวเองให้มากที่สุด

“ฉันทำเพราะแบบนั้นจริงๆเหรอ”

เธอถึงกับลูกสึกใจหายไม่น้อยเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของเขา  ถ้าเขาไม่ใช่คนที่เธอคุ้นหน้าด้วย  เธอคงไม่มีวันเชื่อหรอกว่าเขาพูดความจริง

“อืม  หุบปากสักทีเหอะน่ะ”

มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดของเธอ  คว้าเอาเอวกางเกงยางยืดของเธอไว้และกำลังจะดึงมันออก

“ไม่นะ”

เพียงพอใจรู้สึกถึงความไม่คุ้นในการต้องมาเปลืองผ้าต่อหน้าเขา  ก็ทำเอาเธอจำต้องดิ้นขัดขืน

“ดิ้นทำไมวะ”

มือหนาขยับขึ้นไปกดไหล่เล็กของเธอเอาไว้อย่างแรงเมื่อเธอกล้าดีมาขัดขืนคนอย่างเขา  เธอก็เป็นแค่ที่ระบายความแค้นของเขาไม่มีสิทธิ์คิดจะทำอะไรนอกเหนือคำสั่งของเขา

“หนูคงไม่เคยทำอะไรแบบนี้”

เธอเจ็บจนพูดไม่ออกแต่ก็ฝืนพูดออกมา  เมื่อไม่ได้เต็มใจที่จะทำอะไรแบบนั้นกับเขา 

ถ้าก่อนหน้านี้เธอเคยทำได้  แต่ตอนนี้เธอทำไม่ได้แล้ว  เพราะในหัวของเธอมันไม่มีความจำอะไรเกี่ยวกับเรื่องอย่างว่านั้นเลย

“ไหนบอกว่าความจำเสื่อมไงวะ”

มือหนาขยับเข้าหาลำคอเล็กๆของเธออย่างรวดเร็วแล้วบีบเอาไว้อย่างแรง  เมื่อเธอตั้งท่าจะโกหกเขาว่าความจำเสื่อม

ไม่มีใครกล้าโกหกต่อหน้าเขามาก่อน  ถ้าเธอเป็นคนแรกที่กล้าทำเขาก็ยินดีจะฆ่าเธอให้ตายคามือเขา  แล้วส่งศพกลับไปให้พ่อของเธอ  ไม่จำเป็นต้องแก้แค้นต่อก็ได้  เพราะเขาเกลียดการโกหกเป็นที่สุด

“อื้อ  อ่อย  อื้อ”

ร่างเล็กถึงกับดิ้นพล่านภายในเงื้อมมือของเขาเพื่อเอาชีวิตรอด  เธอไม่ได้โกหกอะไรกับเขาทั้งนั้น  เพียงแต่ไม่เต็มใจจะทำอะไรอย่างว่ากับเขาก็แค่นั้นเอง

“ถ้าขืนดิ้นอีก  กูจะฆ่ามึงทิ้งซะ”

ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งเกิดความต้องการจนห้ามตัวเองเอาไว้ไม่ไหว  จำต้องปล่อยลำคอเล็กๆนั้นออกจากมือ  แล้วเขากระชากเสื้อผ้าของเธอออกจากเรือนร่างอรชรนั้นแทน

“ฮือ”

หญิงสาวนอนนิ่งด้วยความหวาดกลัวไม่กล้าแม้แต่จะดิ้น  มีเพียงหยดน้ำตาเท่านั้นที่ไหลอาบสองแก้มขาวไม่ขาดสายอย่างไม่อาจห้ามเอาไว้ได้  ให้เขาทำอะไรตามใจชอบกับร่างกายของเธอก็ได้ราวกับเธอไม่มีชีวิตและความรู้สึก

“อ้าส์”

มือหนาเอาตะขอกางเกงของตัวเองลงแล้วงัดเอาความใหญ่โตออกมาจากภายในกางเกง 

ชักรูดความใหญ่โตที่ใหญ่จนคับมือตัวเองนั้นต่อหน้าเธอหลายครั้งจนมันตั้งลำแข็งราวกับเหล็กกล้า

จับสองขาเรียวแยกออกจากกันจนกว้างสุดอย่างเอาแต่ใจ  จนกลีบกุหลาบของเธอมันแยกออกจากกันจนเห็นได้เด่นชัดด้วยตาเปล่า

เสียบแทงท่อนเอ็นยักษ์ของเขาเข้าไปในตัวเธออย่างไร้ความปรานีเพราะเขาไม่เคยมี  มีแต่ความสะใจเท่านั้น

“กรี๊ด”

หญิงสาวกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่อาจห้ามปากตัวเองเอาไว้ได้  ร่างกายเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆอย่างไม่เหลือชิ้นดี

แหลกสลายทั้งความรู้สึกที่เธอไม่ได้เต็มใจจะให้เขาสนุกกับเรือนร่างของเธอแม้ว่าเธอจะถูกตราหน้าว่าเป็นนางบำเรอของเขา  แหละสลายทั้งร่างกายที่ถูกเขาใช้ความรุนแรงนั้นด้วย

“อ้าส์”

ยิ่งเธอกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด  สะโพกแกร่งของมาเฟียหนุ่มก็ยิ่งตอกหนักเข้าหาเธอแบบไม่ยั้งมือ

เสียงของเธอช่างปลุกเร้าให้อารมณ์ความป่าเถื่อนของเขามันลุกโชนได้ดีจริงๆ

“เจ็บ  ฮือออ”

เสียงกรีดร้องยังคงดังไม่ขาดสายเมื่อร่างหนายังคงตักตวงความสุขจากเรือนร่างของเธออยู่

“อ้าส์”

สะโพกแกร่งกระแทกกระทั้นเข้าหาเธอด้วยความรุนแรงแบบไม่มีหยุดพัก  ระบายความใคร่ใส่ตัวเธออย่างไม่สนใจในความเจ็บปวดของเธอที่มันถูกระบายออกมาเป็นเลือดนั้น

เขาสนใจเพียงว่าจะทำยังไงให้เธอได้เจ็บปวดมากที่สุด  และตัวเขามีความสุขมากที่สุดแค่นั้นเอง

“อ้าปากซิวะ”

เขาดึงท่อนเอ็นยักษ์ออกกลางทางระหว่างที่อารมณ์ของเขายังไม่ได้ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดออกจากตัวเธอ

แล้วใช้มือสาวลำใหญ่นั้นจดจ่อเอาไว้ตรงปากของเธอ  ก่อนจะบังคับให้เธออ้าปากออก

“อ้าส์”

จับยัดลำยาวนั้นใส่เข้าไปในปากของเธอก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าใส่ไปในโพรงปากของเธอด้วยการใช้มือช่วย

“กลืนลงไป”

แล้วดึงออกอย่างรวดเร็วก่อนจะบังคับให้เธอกลืนน้ำของเขาลงไป

“อืม”

เพียงพอใจไม่อาจขัดขืนเขาได้ด้วยความหวาดกลัวที่มีมากเกินไป  เธอได้แต่จำยอมกลืนน้ำที่มีรสชาติแปลกๆนั้นลงคอไป

“แหกขาออกดิวะ”

แต่ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับไม่พอใจเพียงแค่รอบเดียวเท่านั้น  แท่งเนื้อยักษ์ของเขายังคงอยากจะปลดปล่อยอยู่เลย

ออกคำสั่งให้เธอทำตามใจเขาอีกครั้ง  เพราะค่ำคืนนี้มันยังไม่จบสำหรับนางบำเรออย่างเธอ

“หนูไม่ทำแล้ว  มันเจ็บ  ฮือออ”

หญิงสาวขัดขืนด้วยเสียงร้องไห้ที่ดังสุดเสียง  เธอเจ็บปวดเกินจะรับไหวอยู่แล้ว 

“หุบปาก”

เซนต์ถอดเสื้อเชิ้ตแขนยาวของตัวเองออกมา  แล้วใช้เสื้อตัวนั้นอุดปากหญิงสาวเอาไว้อย่างแน่นหนา  สองมือหนาจับกดสองมือบางเอาไว้แน่นกับพื้นไม่ให้เธอขยับหนีไปไหนได้

“อ้าส์”

เสียบแทงท่อนเอ็นยักษ์กับเธออีกครั้งอย่างเอาแต่ใจตัวเอง  ผ่านความเจ็บปวดของเธอเข้าไปจนลึกสุดลำยาว

กระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วงเพื่อระบายความต้องการของตัวเอง  ท่ามกลางหยดน้ำตาของเธอที่เขายิ่งมองก็ยิ่งเกิดอารมณ์

แล้วคืนนั้นตลอดทั้งคืน  นรกบนดินก็ได้เกิดขึ้นกับหญิงสาว  มัจจุราชอย่างเขาแทบไม่ปล่อยให้เธอได้พัก  เฝ้าแต่โหมโรมรันกระแทกกระทั้นใส่เธอไม่หยุดหย่อนเสียจนฟ้าเกือบสาง

ร่างเล็กสิ้นสติคาพื้นห้องที่เต็มไปด้วยคราบเลือดบริสุทธิ์ของตัวเองเพียงลำพัง  โดยที่เขากลับไปนอนหลับอย่างสบายตัวที่ห้องนอนใหญ่ของตัวเอง