All Chapters of นางบำเรอของมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

“มายด์ เพียงพอใจ แกรนด์เดย์ หน้าตาเธอเป็นแบบนี้ซินะ หึ”มือหนาดึงรูปออกมาจากซองเอกสารที่ลูกน้องยื่นให้ก่อนหน้านี้ ซองนี้มาจากสายลับคนหนึ่งที่เขาส่งให้ไปแฝงตัวอยู่กับพวกตระกูลแกรนด์เดย์ ตระกูลชาติชั่วที่ฆ่าพ่อของเขา และลูกน้องคนนี้ก็ตายห่าไปแล้วหลงเหลือไว้เพียงซองเอกสารที่ถูกส่งเป็นจดหมายมาถึงเขาอย่างลับๆนี้ก่อนจะวางรูปหญิงสาวสวยที่อยู่ในวัยสดใสอายุเพียงแค่ยี่สิบสองเท่านั้นลงกับโต๊ะทำงานไม้สักอย่างดีหยิบเอามีดพกขนาดกำลังพอดีมือออกมาจากภายในเก๊ะของโต๊ะทำงานนั้นที่ด้ามมีดสลักชื่อตระกูลแกรนด์เดย์ออกมาปักมีดลงบนรูปภาพของหญิงสาวนั้นอย่างจงใจ ก่อนจะกรีดกรายปลายมีดไปทั่วจนรูปนั้นขาดไม่เหลือชิ้นดีมีดที่เคยปักบนอกของพ่อเขาต้องได้ย้อนกลับไปปักอกคนของพวกมันเร็วๆนี้ เลือดจำต้องล้างด้วยเลือดเท่านั้นถึงจะสาสมแล้วคนที่เขาหมายตาว่าจะให้เป็นเหยื่อของความแค้นสีเลือดนี้ก็คือเธอ เพราะมันคงทำให้พ่อของเธอทรมานจนแทบดิ้นตายเหมือนกับที่พ่อของเขาต้องพบเจอก่อนตาย“เธอจะต้องชดใช้”เซนต์จ้องมองรูปที่ขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดีนั้นอย่างไม่วางตา ไฟแห่งความแค้นกำลังลุกโชนภายในดวงตาแข็งกร้าวนั้นราวกับจะแผดเผ

“แผลข้างนอกหายจะหมดแล้ว เหลือแต่ที่หัว เมื่อไหร่จะฟื้นสักทีวะ”ลูคัสที่รับหน้าที่เฝ้ายามหน้าห้องพักฟื้นของลูกศัตรูของเจ้านายบ่นพึมพำออกมาเมื่อเขาต้องมานั่งตรงนี้ทุกวันแทบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยก็ว่า เป็นระยะเวลาเกินครึ่งเดือนมาแล้วความเบื่อหน่ายถามหาเขาจนแทบอยากจะกระอักมันออกมาทางปาก แต่ติดตรงที่กลัวเจ้านายจนหัวหด ก็ทำได้เพียงแค่พูดลอยลมออกมาเท่านั้นนี่ถ้าไม่ใช่งานที่เจ้านายสั่ง เขาก็คงยิ่งอีนั้นที่นอนสบายอยู่ในห้องพักฟื้นนั้นตายห่าไปแล้วแน่ๆ“มึงเบื่อจะเฝ้าแล้วหรือไง”โจหันไปถามเพื่อนด้วยคำพูดสั้นๆ พร้อมกับหน้าตาที่เบื่อหน่ายสุดกำลังเช่นกัน เพราะเขาก็นั่งอยู่ตรงนี้มานานเท่าๆกับไอ้ลูคัสมันนั่นแหละ“เออซิวะ ครึ่งเดือนแล้วนะโว้ย หลับสบายใจอยู่ได้”“กูเบื่อยิ่งกว่ามึงอีก กูยังไม่พูดเลย มึงจะเสือกพูดมากทำไมวะ หนวกหู”“เอาปืนยิงกรอกปากแม่งให้จบๆไป แล้วค่อยไปรายงานนายที่หลังว่าปืนลั่น”“ถ้าอีนี่ตายมึงก็ตายจำไม่ได้หรือไง”โจทวนความจำให้กับเพื่อนรักของเขาเผื่อว่ามันจะลืมว่าเจ้านายเคยพูดเอาไว้ยังไง ก็ด้วยอีนั้นของมันที่นอนอยู่บนเตียงนั้นเป็นศัตรูตัวฉกาจของเจ้านาย ถ้าเจ้านาย

“คุณ!”หลังจากที่ถูกพามาขังเอาไว้ในห้องหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ในทุกๆวันเพียงพอใจก็มักจะนั่งอยู่ตรงมุมห้องแคบๆเพื่อพยายามนึกให้ออกว่าเธอคือใคร และในวันนี้ก็เหมือนกัน เธอกำลังพยายามนึกอย่างนักจนไม่ได้สนสิ่งรอบตัว แต่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเขาที่เธอนั้นแสนคุ้นหน้ามายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ“เออ กูเอง”มาเฟียหนุ่มที่กำลังได้ที่ตอบกลับออกไปด้วยความไม่สบอารมณ์ เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงที่จะมีอะไรด้วยมาพูดมากแบบนี้พวกเธอควรแค่นอนเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาก็พอ ไม่ควรมีปากมีเสียงให้เขาต้องรำคาญ“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”หญิงสาวเอื้อนเอ่ยคำถามที่คาใจมาตลอดหลายวันด้วยความอยากรู้ เมื่อเธอนั้นไม่อาจนึกออกเองได้“หุบปากซะถ้าไม่อยากตายคามือกู”ร่างหนาจับกดร่างเล็กให้ลงไปนอนกับพื้นด้วยกำลังที่มีมากกว่า ขึ้นคร่อมร่างเล็กนั้นเอาไว้ในทันทีไม่ให้เธอขยับหนีไปไหนให้ต้องเสียเวลา“ทำไมฉันถึงเป็นนางบำเรอของคุณ”เธอเฝ้าตามเด็กสาวคนนั้นที่เข้ามาส่งข้าวส่งน้ำให้เธอมาหลายวันว่านางบำเรอคืออะไรจนได้คำตอบ เลยรีบถามเขาเมื่อมีโอกาสเพราะกลัวว่าเขาจะหายตัวไปอีก แล้วเธอก็จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองอีกเลย“ก็เพราะเธอมันร่านไ

“ไปพาตัวอีนั้นมา กูจะพาไปทำเรื่องสนุกๆด้วยซะหน่อย อยู่บ้านนานๆเดี๋ยวจะเบื่อ”หลังจากค่ำคืนที่ได้ปลดปล่อยอารมณ์ปรารถนาที่แสนจะดิบเถื่อนกับหญิงสาว เขาก็หายหน้าออกไปจากบ้านอีกตามเคย ราวกับสบายตัวสบายใจแล้วก็ไม่เคยสนใจคนที่เป็นที่รองรับอารมณ์อีกเลยแต่ทว่าพอมีเรื่องให้เขานึกสนุกขึ้นมาได้ เซนต์มาเฟียหนุ่มเลือดร้อนก็รีบกลับเข้าบ้านหลังใหญ่ของเขาที่สร้างเอาไว้ประดับบารมีในทันทีพร้อมกับเรียกหาลูกน้องมาใช้งานให้ได้วิ่งวุ่นกันทั้งบ้าน ด้วยเจ้านายอย่างเขาไม่ชอบความชักช้าน่ารำคาญใดๆทั้งนั้น“ครับนาย”โจที่มักจะได้เฝ้ายามบ้านหลังนี้เป็นหลักรีบวิ่งเข้ามารับหน้าเจ้านายในทันที ไม่มีท่าทีโอ้เอ้ชักช้าใดๆเป็นอันขาด พอรับคำสั่งของเจ้านายเสร็จสรรพก็รีบวิ่งแจ้นไปพาตัวหญิงสาวมาให้เจ้านายทันที“ทุกอย่างพร้อมแล้วใช่ไหมวะ”มาเฟียหนุ่มหันถามลูกน้องมือขวาของเขาอย่างมาลิคด้วยน้ำเสียงดุดันตามแบบฉบับของเขา ไม่มีอ่อนนุ่มใดๆกับลูกน้องที่เลี้ยงมาด้วยลำแข้งหลายปีนั้นเลยสักนิด และก็ไม่มีข้อยกเว้นสำหรับลูกน้องคนไหนด้วย เพราะเขาเป็นมาเฟียไม่ใช่พ่อพระที่จะต้องทำดีเอาหน้าแบบนั้นเมื่อเขานั้นใช้ให้ลูกน้องเตรียมกล

“เรียบร้อยไหม”โจเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มๆตามประสาลูกน้องของมาเฟียเมื่อหมอที่ว่าจ้างให้มารักษานักโทษของเจ้านายเดินออกมาจากภายในห้องนั้นแต่ถึงจะไม่ได้เอ่ยถามเขาก็รู้ดีกว่าหมอซะอีก ด้วยก่อนหน้านี้เขาจับตาดูหมอกับนักโทษของเจ้านายมาโดยตลอด เพียงแต่เอ่ยถามออกไปเพื่อหยั่งเชิงหมอก็เท่านั้น ดูซิว่าสมควรจะจ่ายเงินหรือว่าควรจะทำให้เป็นศพ“ครับ เรียบร้อยดีครับ”หมอประจำคลินิกเถื่อนแห่งหนึ่งซึ่งหากินกับมาเฟียแก๊งนี้มานานเอ่ยตอบน้ำเสียงหนักแน่น เพราะเขาทำการรักษาเรียบร้อยตามคำสั่งและไม่ได้เอ่ยพูดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเลยแม้แต่คำเดียว แถมหน้าเธอเขาก็แถมไม่ค่อยอยากมองด้วยกลัวจะมีปัญหากับมาเฟียพวกนี้“รู้นะว่าต้องทำตัวยังไง”“ครับ”“ไอ้ลูคัส ส่งหมอด้วย”แล้วหมอก็สมควรได้กลับบ้าน เพราะจากพฤติกรรมทั้งหมดค่อนข้างน่าไว้ใจ แต่ก็ยังคงส่งคนคอยไปจับตามองอีกสักระยะเพื่อความแน่ใจ ด้วยคนที่ไอ้หมอเถื่อนนั้นมันรักษาไม่ใช่กระจอกๆทั่วไป ถ้าเกิดข่าวรั่วไปได้ตายห่ากันหมดนี่แน่ๆ“เออ”ลูคัสจำยอมต้องทำตามคำสั่งของไอ้โจเพื่อนยาก เพราะมันก็ดีกว่านั่งเฝ้าหน้าห้องผู้หญิงคนนั้น เพราะนั้นคงหมายถึงความเบื่อหน่ายระด