บ้าน

“ที่นี่คือที่ไหนเหรอคะ”

เพียงพอใจถูกพาตัวออกจากโรงพยาบาลในคืนนั้นเลยที่เธอนั้นฟื้นขึ้นมา  ทั้งที่ร่างกายของเธอนั้นยังไม่หายดี  เวลาเดินเหินยังรู้สึกเวียนหัวอยู่เลยและก็ยังเจ็บระบมอยู่ด้วย  ส่วนแผลภายนอกไม่ต้องพูดถึงบนศีรษะของเธอยังมีผ้าพันแผลพันรอบอยู่เลย

พอมาถึงยังบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่โดดเด่นท้ายซอยที่ด้านหน้าเป็นปากซอยติดกับถนนใหญ่  รอบๆบริเวณไม่มีบ้านหลังอื่นเลยแม้แต่หลังเดียว  ยิ่งทำให้บ้านหลังนี้โดดเด่นเอามากๆเลย  แถมด้วยการล้อมรั้วสูงใหญ่และหนาจนคนนอกเดินผ่านมาไม่มีทางมองเห็นด้านในบ้านแน่นอน

เธอถึงกับมีคำถามในทันทีว่าที่นี่คือที่แห่งใด  เมื่อเธอไม่คุ้นตาเลยตั้งแต่รถถูกเลี้ยวเข้ามาแล้ว  ไม่เหมือนกับที่เธอคุ้นหน้าคนที่สั่งให้เธอมาที่นี่เลยแม้แต่นิดเดียว

“บ้านไง  มองไม่เห็นหรือไงวะ”

โจตอบออกไปอย่างไม่สบอารมณ์นักเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ตั้งคำถามโง่ๆมาตลอดทาง  ถามทางบ้าง  ถามชื่อเขาบ้างล่ะ  แล้วนี่ยังมาถามอีกว่าบ้านคืออะไร

“ฉันเคยอยู่ที่นี่มาก่อนเหรอคะ”

เธอพยายามนึกจนคิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน  อาการปวดหัวเริ่มถามหาอีกครั้ง  แต่ทว่าก็ยังนึกไม่ออก

“ถามมากจริงวะ  หุบปากสักที  หรือต้องตบปิดปากห๊ะ”

มือหนาของลูคัสที่หน้าตาของเขาบวมปูดจนดูแทบไม่ได้จากการถูกลงโทษ  ผลักเข้าให้ที่หลังของหญิงสาวเพียงครึ่งแรงเพื่อให้เธอออกเดินเข้าไปในบ้านสักที  ไม่ใช่มาตั้งคำถามกับเขามากมายแบบนี้  มันน่ารำคาญ

“ใจเย็นดิวะไอ้ลูคัส”

โจถึงกับรีบห้ามเพื่อนเอาไว้ก่อนที่จะทำให้สิ่งของของเจ้านายเสียหายไป  กลัวว่าเพื่อจะคอขาดก่อนวัยอันควร

“มึงพาเข้าไปเองแล้วกัน  กูจะไม่ยุ่ง”

ลูคัสจำต้องสงบสติอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ก่อนที่จะเผลอพลั้งมือฆ่าใครเข้า  เพราะถ้าเขาไม่หยุดเขาอาจเป็นคนที่ตายตามอีนั้นไปอีกคนก็ได้ 

“พาไปที่ห้อง  อย่าให้ออกมาถ้านายไม่ได้สั่ง”

โจเลยเป็นฝ่ายพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านก่อนจะส่งไม้ต่อให้เด็กภายในบ้านรับหน้าที่พาขึ้นไปขังไว้บนห้องด้านบนที่ถูกเตรียมรอเอาไว้แล้ว

“จ้า  พี่โจ”

บุษย์เด็กสาววัยสิบแปดที่อยู่ภายในบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เกิดเพราะป้าแม่บ้านรับเลี้ยงเธอเอาไว้  รีบเสนอหน้าเข้ามาทำหน้าที่คุมตัวนักโทษของเจ้านายต่อจากคนที่เธอคิดว่าเขาเป็นพี่ชายในทันที 

“จัดการเรื่องอาหารการกินด้วย  ให้กินอยู่ในห้อง  ทำความสะอาดให้ดีด้วยล่ะ”

แล้วโจก็หันไปสั่งป้าแม่บ้านที่ต่อจากนี้จะเป็นคนดูแลเรื่องละเอียดอ่อนพวกนั้นแทนเขา  เพราะเขาคงเข้าไม่ถนัดปัดกวาดเช็ดถูอะไรพวกนั้นหรอก

“อืม”

สายใจแม่บ้านใหญ่ประจำคฤหาสน์ของมาเฟียหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยอย่างรับรู้  แต่สายตากลับมองตามหลังไปยังหญิงสาวที่เพิ่งมาใหม่อย่างไม่วางตา  ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเป็นหญิงสาวคนแรกที่เจ้านายพาเข้ามาอยู่ในบ้าน  ไม่นับรวมหญิงสาวที่ถูกพามาเพื่อระบายความใคร่ของเจ้านาย

“ใครทำงานพลาดได้กินลูกปืน”

ก่อนโจจะออกไปสั่งการภายนอกตัวบ้าน  เขาได้เอ่ยเตือนป้าแม่บ้านกับเด็กของเธอเอาไว้ด้วย  เพราะไม่อยากจะต้องมาลงโทษคนทั้งสองเมื่อมีการทำหน้าที่ของตัวเองผิดพลาดไป  แค่กระทืบไอ้ลูคัสเกือบทุกวันเขาก็เมื่อยตีนแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว

“เดินตามมาสิ  ต้องให้เชิญด้วยเหรอ”

บุษย์เดินนำหน้าหญิงสาวที่มาใหม่ไปได้หลายก้าวแล้วจนจะก้าวขึ้นบันไดบ้านอยู่แล้ว  แต่ทว่าพอหันมาอีกฝ่ายกลับยืนเหม่อมองหาอะไรอยู่ก็ไม่รู้

ตามประสาวัยรุ่นใจร้อน  เด็กสาวก็เลยตวาดอีกฝ่ายออกไปเสียงดังลั่น

“ค่ะๆ”

เพียงพอใจได้แค่ทำตามคำสั่งของอีกฝ่ายโดยที่ตัวเธอเองไม่รู้อะไรเลย  ในหัวมีแต่ความว่างเปล่าและความหวาดกลัว

ไม่คิดเลยว่าเมื่อได้กลับบ้านที่เธอสัมผัสได้ว่าคำว่าบ้านต้องมีความสุขมากๆแน่เลย  แต่กลับมาพบแต่ความโหดร้ายที่ไม่มีใครญาติดีกับเธอเลยตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว

ก่อนเธอจะความจำเสื่อม  เธอเคยอยู่แบบนี้จริงๆนะเหรอ

“เข้าไปสิ  ยืนโง่อยู่ได้”

“ฉันเคยอยู่ที่นี่เหรอคะ”

“ถามฉันเหรอ”

“ฉันเคยอยู่ที่นี่ไหมคะ”

“ไม่รู้สิ  ไม่ได้มีหน้าที่ตอบคำถามของใคร”

“ช่วยบอกหน่อยได้ไหมคะ”

“บอกให้เข้าไปไง  พูดมากอยู่ได้”

บุษย์ดันอีกฝ่ายเข้าไปด้วยการผลักเต็มแรงเมื่อเจ้านายไม่ได้สั่งเอาไว้ว่าต้องปรานีผู้มาเยือนใหม่

ตามประสาเด็กสาวที่โตมาท่ามกลางความป่าเถื่อนของมาเฟีย  เธอก็ญาติดีกับคนอื่นได้แค่นี้แหละ

“โอ๊ย”

เพียงพอใจล้มกลิ้งไปกับพื้นแข็งๆของห้องนอนนั้น  แรงกระแทกนั้นสร้างความเจ็บปวดให้กับแผลเก่าที่ยังไม่หายดีให้กับเธอจนต้องร้องออกมา

แล้วประตูห้องก็ปิดลง  ก่อนจะถูกล็อกอย่างแน่นหนาจากทางด้านนอกด้วยเสียงล็อกกุญแจดังลั่นเข้ามาภายในห้องนั้น

“ทำไม  เหมือนไม่รู้จักใครเลยสักคน  ทำไม  ไม่คุ้นชินกับที่นี่เลยล่ะ”

เพียงพอใจอยู่กับความเจ็บปวดที่แทบลุกขึ้นยืนเองไม่ไหวอยู่นานสองนาน  พอเริ่มหายดีก็เริ่มเดินสำรวจไปรอบๆ

เธอไม่คุ้นชินกับอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว  ทุกอย่างดูแปลกตาไปหมดเลย  ราวกับเธอไม่เคยอาศัยอยู่ที่นี่

“หรือว่าที่นี่จะไม่ใช่บ้าน  แล้วบ้านของฉันมันอยู่ที่ไหนกันล่ะ”

ร่างเล็กๆก็นั่งลงตรงมุมหนึ่งของห้องนอนที่มีเพียงเตียงนอนกับห้องน้ำในตัวนั้นเพื่อหลบหลีกความหวาดกลัวในหัวของตัวเองที่คิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง

ก่อนหยดน้ำตาจะไหลรินออกมาอย่างช้าๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ  เมื่อเธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครและไม่รู้ว่ากำลังอยู่ที่ไหนกันแน่

ไม่มีใครเลยคอยเคียงข้างเธอในเวลาที่นี้  แม้แต่คนที่เธอคุ้นหน้ามากที่สุดอย่างเขาคนนั้นก็หายหน้าไปเลย

“แล้วฉันเป็นใครกันแน่  นางบำเรองั้นเหรอ?”

“แล้วอะไรคือนางบำเรอ?”

แล้วเธอก็ได้แต่เฝ้าถามตัวเองวนเวียนอยู่แบบนั้นเพื่อจะหาคำตอบให้กับตัวเธอเอง  ด้วยเธออยากจะรู้ว่าเธอเป็นใคร  จนกระทั่งเหนื่อยแล้วหลับฟุ๊บไปกับพื้นห้องแข็งๆนั้น

หมดสิ้นความสะดวกสบายที่เคยมีมาเมื่อครั้งในอดีตที่แม้แต่ตัวเธอเองก็จำไม่ได้  แต่ทว่าร่างกายกลับคุ้นชินจนเริ่มประท้วงกับพื้นแข็งๆ  ทำให้ปวดไปทั่วร่างแต่ทว่าก็เหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะลุกขึ้นไหว  จำต้องทนอยู่แบบนั้นทั้งน้ำตานองหน้า