บทที่ 5

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะ สำหรับผมก็คงจะไม่มีอะไรที่จะพูดคุยกับคุณมากไปกว่านี้หรอก นอกจากขอให้ตั้งใจฝึกงานและถ้าเกิดว่าต้องการความช่วยเหลืออะไรก็สามารถที่จะแจ้งกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลได้หรือถ้ามีเรื่องที่ลำบากใจจริงๆ ถ้าไม่ได้คุยกับผมก็อาจจะบอกผ่านคุณนันทินีเลขาส่วนตัวของผมก็ได้”

“ขอบคุณมากค่ะท่านประธาน”

เจตต์กับอิงอรพูดคุยกันต่อไปจากนั้นอีกสักพักก่อนที่นักศึกษาฝึกงานสาวจะขอตัวออกไป หลังจากนั้นเจตต์ก็ก้มหน้าก้มตาดูเอกสารที่เขาจะต้องเซ็นซึ่งก็มีมากมายอยู่ทุกวันโดยที่นันทินีก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ต่างคนต่างดูเหมือนมุ่งทำงานของตัวเองมากกว่าที่จะพูดคุยและอยู่ใกล้ชิดกันอย่างตอนเช้าก่อนเวลาเข้างานที่ทั้งสองได้เจอและมีสัมพันธ์สวาทอันเร่าร้อนต่อกันซึ่งสำหรับนันทินีแล้วท่านประธานของหล่อนก็เป็นแบบนี้ เขาจะหวานกับหล่อนก็เฉพาะเวลาที่เขาจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหล่อนเท่านั้นแต่หลังจากนั้นเจตต์ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาจะแสดงท่าทีของความเป็นเจ้านายมากกว่าคนที่มีสัมพันธ์สวาทอันเร่าร้อนต่อกัน เจตต์เป็นคนที่ถ้ามองจริงๆแล้วค่อนข้างดุและเคร่งขรึมในเวลาทำงาน เขาจะทุ่มเทและจริงจัง แต่ก็นั่นแหละมันก็ทำให้นันทินีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจในหลายๆครั้งเพราะเขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงชั่วคราว และโดยความเป็นจริงแล้วเธอเองก็เต็มใจยอมรับสิ่งนี้แต่แรกไม่ใช่หรือ

เธอจะเป็นอะไรได้มากกว่านางบำเรอของท่านประธานกันล่ะในเมื่อเวลาทำงานอยู่ต่อหน้าทุกคนเจตต์จะแสดงท่าทีห่างเหินเขาจะไม่อยู่ใกล้ชิดกับเธอเลยนอกจากเวลาที่เขาเกิดความต้องการขึ้นมาและสิ่งนี้ก็เป็นอะไรที่นันทินีจำต้องยอมรับมันตั้งแต่แรก ตั้งแต่ที่เธอยอมเป็นนางบำเรอของเขามากกว่าจะทำหน้าที่เลขาอย่างเดียว เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยรับคำกับเขาไว้แล้วว่าเธอยินดีที่จะยอมรับเงื่อนไขที่เขาเสนอทุกอย่าง นั่นก็คือการเป็นผู้หญิงของเขาแค่ในห้อง ในสถานที่ที่เขาต้องการแต่ห้ามเปิดเผยและจะต้องไม่แสดงความเป็นเจ้าของเขาให้คนอื่นได้รับรู้เหมือนดังเช่นวันนี้ นันทินีอดที่จะรู้สึกร้อนรุ่มข้างในไม่ได้เมื่อเธอเห็นว่าอิงอร นักศึกษาฝึกงานแสดงท่าทีตื่นเต้นและกระตือรือร้นเวลาอยู่ต่อหน้าท่านประธานดูท่าทางเด็กคนนั้นราวกับว่ากำลังตื่นเต้นอย่างเหลือเกินเวลาที่ได้พูดคุยกับเจษซึ่งก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่มักแสดงท่าทีเช่นนี้เวลาอยู่ต่อหน้าเขา

ผู้หญิงพวกนั้นจะมีท่าทีตื่นเต้น เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะเขาเป็นท่านประธานที่ดูดีมาก ๆ เป็นหนุ่มหล่อแม้จะมีท่าทีเคร่งขรึมแต่ก็ถือได้ว่าเป็นเสน่ห์ดึงดูดใจสาวๆ ให้อยากอยู่ใกล้เขา เป็นใครก็คงจะปฏิเสธไม่ได้อย่างแน่นอน

บทที่ 4

นันทินีได้แต่คิดอย่างเศร้าๆ เพียงลำพังว่าเธอก็คงไม่สามารถที่จะเป็นอะไรได้มากกว่านางบำเรอของเจตต์ แม้ว่าเธอจะทำงานอยู่ใกล้ชิดเขา เป็นเลขาส่วนตัวของเขาที่ต้องติดตามและอยู่ใกล้ชิดเจตต์เสมอ แต่เธอก็มีความหมายเฉพาะเวลาที่เขาต้องการเธอขึ้นมาเท่านั้น นับตั้งแต่ทำงานกับเขามาเธอยังไม่เคยเห็นว่าเจตต์อยากจะลงเอยกับผู้หญิงคนไหน เขาไม่เคยควงใครออกนอกหน้าและเธอก็ไม่รู้ว่าเจตต์คิดยังไงต่อการมีครอบครัวบางทีเขาอาจจะชอบความสัมพันธ์แบบนี้ ความสัมพันธ์แบบลับๆ ใช้เวลาสั้น ๆ พอมีสัมพันธ์สวาทเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างจบแล้วก็ต่างคนต่างไป แต่...เธอเองจะทนอยู่ในสภาพแบบนี้ได้อีกนานสักแค่ไหนในเมื่อยิ่งนับวันเธอก็ยิ่งรู้สึกพิเศษกับเขามากกว่าเพียงแค่ข้อเสนอและเงื่อนไขที่เจตต์เคยให้ไว้ และแม้ว่าเธอจะยอมรับแต่แรกพอถึงเวลานี้กลับรู้สึกว่าเธออยากจะแหกกฎนั้นซะเหลือเกิน

“นุ่นจะกลับแล้วเหรอ?”

เสียงเรียกที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้นันทินี่ซึ่งกำลังจะเดินพ้นออกจากประตูด้านหน้าของชั้นลอบบี้บริษัทต้องหันกลับไปมองอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งในชุดสูทดูภูมิฐานวิ่งเข้ามาหาและยิ้มกับเธอ หญิงสาวยิ้มตอบและพูดว่า

“อ้าว...บุรินทร์...ยังไม่กลับเหรอนี่ นุ่นกำลังจะกลับแล้วนะ”

“ก็ว่าจะกลับ แล้ววันนี้มีใครมารับหรือเปล่า หรือว่าต้องนั่งแท็กซี่กลับเองเหมือนอย่างทุกวัน”

“นุ่นก็นั่งแท็กซี่กลับเป็นปกติอยู่แล้วนะ แล้วบุรินทร์ล่ะ นี่หมดเวลาทำงานแล้วนะอย่าบอกนะว่ายังต้องทำงานต่ออีกน่ะขยันจริงๆเลยนะ”