อิจฉา

“ใครกันที่นำมันมาวางไว้ที่นี่?” นางพึมพำกับตัวเอง ความสงสัยกลับพลุ่งพล่านขึ้นในใจ

หรือว่าจะเป็นเขา…? แต่เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อใดกัน หรือว่าเมื่อคืน?

ความคิดหลากหลายแทรกเข้ามาในหัวจนทำให้หานหยางเผลอหยุดมือไปชั่วครู่ แต่ไม่นานนักนางก็รีบสะบัดศีรษะเพื่อสลัดความคิดเหล่านั้นออกไป ด้วยนางรู้ตัวดีว่าตอนนี้ไม่ควรใส่ใจกับสิ่งที่อาจเป็นเพียงความเข้าใจผิดของนางฝ่ายเดียว

นางจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อยก่อนก้าวออกจากห้องไปตามคำเชิญขององค์หญิงหลี่เฟย ซึ่งตั้งใจจะให้หานหยางช่วยสอนวาดภาพในวันนี้…

ณ สวนกว้างกลางจวนของเป่ยอ๋อง ขณะที่หานหยางเดินผ่านไปพร้อมกับจินเป่ยบ่าวรับใช้อีกคนหนึ่ง เสียงซุบซิบของบ่าวรับใช้ที่ผ่านไปมาทำให้หานหยางต้องชะงัก

พวกนางพูดถึงสตรีที่ท่านอ๋องรับเข้ามาใหม่ซึ่งเป็นถึงบุตรสาวของเจ้าเมืองหนานซาน เห็นว่าเลื่องลือในความงดงามและสง่างามอย่างยิ่ง เสียงเหล่านั้นกระตุ้นความคิดแสนว้าวุ่นในใจของหานหยางได้ดี

ในจังหวะนั้น แม่นมอิงฮวาก็เดินมาทางนี้พอดี ดวงตาของนางจับจ้องไปยังหานหยางด้วยความเย็นชา ริมฝีปากขยับเปล่งคำพูดที่แฝงความดูถูกอย่างเปิดเผย ราวกับจะบดขยี้หัวใจของอีกฝ่าย

"นางคณิกาอย่างเจ้าจะมา