ตอนที่ 33 เรื่องราวของไอเดน

“ไอเดน ฉันชอบเธอ” ไอเดนเบิกตากว้างขึ้น อย่างคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำนี้จากผู้หญิงอีกคน เชอร์รี่บอกออกไปในที่สุด ซึ่งเรื่องนี้เธออยากจะบอกไอเดนมาตั้งนาน เธอไปขอให้เชือกฟางร่วมมือ ให้เปิดทางให้เธอได้อยู่กับไอเดนเพียงลำพัง แต่...

            “เธอควรจะหาทางเองดีกว่า” เชือกฟางบอกกับเชอร์รี่ไป หลังจากที่เชอร์รี่บอกให้เชือกฟางกลับบ้านไปเองตามลำพัง ไม่ต้องรอไอเดน

            “เชือกฟางมันจะยากอะไรนักหนา เธอก็กลับบ้านไปเลย เดี๋ยวฉันจะไปบอกไอเดนแทนเธอเองว่า เธอฝากมาบอกว่ากลับแล้ว”

            “ไม่ได้!” เชือกฟางตอบเชอร์รี่เพียงแค่นั้น เพราะถ้าเธอขืนทำแบบนั้น ชีวิตเธอคงไม่สงบไปอีกสักพักเป็นแน่

            “ทำไมไม่ได้”

            “เชอร์รี่ เธอก็รู้นิ!ว่าไอเดนอยู่ที่ไหนตอนเย็น เธอก็ไปหาเขาเองและบอกเขาเองได้ตามที่เธอต้องการเลย” เชือกฟางพูดออกไปแบบที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา

            “แต่ถ้าเธออยู่ ไอเดน ไม่มีทางคุยกับฉันแน่” เชอร์รี่เริ่มไม่พอใจ เมื่อเชือกฟางทำตัวเหมือนคนหวงไอเดน ตามความเข้าใจของเชอร์รี่

            “ถ้างั้น...ก็เรื่องของเธอ...อ๊ะ!!!” เชือกฟางร้องออกมา เมื่อรูปร่างเธอเล็กกว่าเชอร์รี่มาก จึงทำให้เชอร์รี่กระชากแขนของเชือกฟางอย่างแรง และด้วยจังหวะที่เชือกฟางจะเดินออกไป จึงทำให้เชอร์รี่จิกเล็บลงบนเนื้อแขนของเชือกฟางมากไป จนทำให้เกิดรอยถลอกบนแขนของเชือกฟาง

            “เธอชอบไอเดนใช่มั้ย?...ทั้งโรงเรียนรู้ว่าเธอกับไอเดนไม่ใช่พี่น้องกัน...เธอแค่เด็กอุปถัมภ์ที่ครอบครัวไอเดนเอามาเลี้ยงดูก็เท่านั้น”

            “ปล่อยฉันนะ!...เธอจะคิดยังไงมันก็เรื่องของเธอ...แต่เธอไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้” เชือกฟางพูดด้วยใบหน้าเหเก เมื่อเชอร์รี่ออกแรงมากขึ้น ส้มที่ยืนเงียบมาโดยตลอดเห็นว่าเรื่องจะเลยเถิดไปใหญ่ จึงเข้ามาช่วย   เชือกฟางแกะมือเชอร์รี่ออกจากแขนของเชือกฟาง

            เชือกฟางก้มมองแขนตัวเองที่เชอร์รี่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระอย่างไม่ตั้งใจ ผิวเธอถลอกและแดงจนชัดเจน เชือกฟางรีบเดินหนีไปจากตรงนั้น เมื่อเด็กนักเรียนคนอื่นเริ่มมุงดู และอาจารย์กำลังเดินมาตรงนี้ เมื่อมีบางอย่างผิดสังเกตุ แต่ทุกอย่างก็สลายตัวทันทีเมื่อทุกคนเห็นอาจารย์ท่านนั้น

            “เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้เอง...” ไอเดนพึมพำออกมาด้วยใบหน้าที่เฉยเมย หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด

            “ไอเดนเธอจะเป็นแฟนกับฉันได้มั้ย?” เชอร์รี่ถามกลับด้วยเสียงที่เบามาก เพราะหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น ตามลักษณะของเด็กสาวที่ตื่นเต้นกับเรื่องของความรักแบบวัยรุ่น

            “ขอคิดดูก่อน” ไอเดนตอบคำถามเชอร์รี่เพียงเท่านั้น เขาก็เดินย้อนกลับไปยังทางที่เขาเดินมา คือตึกเรียนของเชือกฟาง เพราะกล่องอาหารเที่ยงของเขาอยู่กับเชือกฟาง ที่เขาให้เธอเป็นคนเก็บไว้เป็นประจำ ไอเดนไม่ชอบอาหารที่โรงอาหารของโรงเรียนเลย แม่บ้านที่บ้านจึงต้องทำอาหารกล่องมาให้เขาตลอดและของเชือกฟางด้วย ที่เธอเป็นอะไรแบบไหนก็ได้แล้วแต่ความต้องการของไอเดน

            เชอร์รี่ได้แต่มองตามหลังไอเดน อย่างมีความหวัง “เขาไม่ได้ปฎิเสธฉันเลยส้ม...”

            “แต่เขาก็ไม่ได้ตอบรับเธอในทันที” ส้มเอ่ยบอกให้เชอร์รี่รู้ตัว ซึ่งถ้าเธอจะรู้สึกตัวสักนิด คำว่า คิดดูก่อน กับ ไม่ ถึงมันจะไม่เหมือนกันในคำพูด แต่เจตตนาของคนพูดมันก็คือ เหมือนกันอย่างชัดเจน เพราะถ้าไอเดนรู้สึกชอบเชอร์รี่จริง เขาก็ต้องตอบตกลงไปแล้ว แต่ส้มเลือกที่จะเงียบไว้ไม่อยากให้เพื่อนต้องเสียใจโดยทันที ทั้งๆที่เธอควรจะบอกเพื่อนไปเลย

            ไอเดนมองหาเชือกฟางที่กำลังเดินลงมาจากตึก “เร็วๆหน่อยฉันหิวแล้ว” เชือกฟางเงยหน้ามองไอเดน ที่วันนี้เขาเดินมาถึงที่ตึกเรียนชั้นปีของเธอ

            “เชื่อแล้ว!...งั้นไปกินที่โต๊ะตรงโน้นแล้วกัน” เชือกฟางพูดและเดินนำไอเดนให้เดินตามเธอมา “จะทำอะไร?...” เชือกฟางขยับแขนหลบมือ   ไอเดนที่เขากำลังจะถอดเสื้อคลุมแขนยาวที่เธอสวมอยู่ออก

            “ขอดูแผลหน่อย” เชือกฟางมองเข้าไปในตาของไอเดน และเขาก็ล้วงหลอดยาออกมาจากกระเป๋ากางเกง

            “เอายามา เดี๋ยวเชือกฟางทาเอง” ไอเดนชักมือหลบทิศทางมือของเชือกฟางที่กำลังยื่นมาดึงหลอดยา

            “ถอดเสื้อออก เดี๋ยวทาให้...เป็นคำสั่ง” เชือกฟางได้แต่ถอนหายใจ เพราะถ้าเธอไม่ยอม เที่ยงนี้คงไม่ได้กินข้าวเป็นแน่ เพราะไอเดนมักจะยืนกรานสิ่งที่ตัวเองต้องการได้อย่างเข้มแข็งแบบที่ไม่อ่อนไหวกับอะไรง่ายๆ

            ไอเดนทายาให้กับเชือกฟางอย่างเบามือ โดยที่ในใจเก็บความรู้สึกดีใจไว้ที่เชือกฟางไม่ทำตามความต้องการของเชอร์รี่ เพราะถ้าเธอทำแบบนั้น เชื่อเถอะ!เชือกฟางจะเจองานหนักอย่างที่คาดไม่ถึงเลยล่ะ

            “คุณย่า...ให้เชือกฟางไปอยู่ที่ประเทศไทยได้มั้ยครับ” ไอเดนย้อนคิดถึงสิ่งที่เขาคุยกับคุณย่าหนูนาเมื่อสองปีก่อน ตอนที่เขาได้เจอกับเชือกฟางครั้งแรก