All Chapters of นางฟ้ามาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

“พ่อ!!!...” อนาสตาเซียวิ่งเข้าไปหาอดัมทันที พร้อมโอบกอดและหอมแก้มซ้ายขวาท่าทางประจบนั้นน่ารักยิ่งนัก “วันนี้นางฟ้าของพ่อดูดีใจเป็นพิเศษกับการเจอพ่อครั้งนี้” อดัมแซวบุตรสาวและนั่งลงข้างๆน้ำฟ้า และยื่นหน้าไปหอมแก้มภรรยาสุดที่รัก “พ่อคิดมากไปเหรอเปล่า...แอนนี่ไม่เจอพ่อเกือบเดือนแล้วนะคะ...ก็ต้องคิดถึงมากสิค่ะ...” “คิดถึงก็คิดถึง...คงมากเสียจนต้องหนีกลับมา...ทางโน้นวุ่นวาย น่าดูเลยนะ...” อนาสตาเซียยิ้มเหวอๆ เพราะเธอหนีกลับมาจริงๆ กลับไปงานยากคงรอเธออยู่แน่นอน...ป่านนี้เอ็ดเวิร์ดจะโกรธเธอมากขนาดไหนนะ “มีอะไรจะบอกพ่อ ก็บอกมา...ลงทุนมาขอร้องแม่ให้เรียกพ่อกลับมาขนาดนี้...” “เอ่อ!...ลูเธอร์ คนที่อยู่กับพ่อตอนนี้ ลูกขอตัวเขากลับนิวยอร์กพร้อมกันเลยนะคะ...” อดัมเลิกคิ้วมองบุตรสาว และชำเลืองตาไปมองภรรยาสุดที่รักอย่างเข้าใจ... “แล้วสาเหตุที่เขาต้องมาอยู่กับพ่อตอนนี้ แอนนี่รู้เหตุผลมั้ย?”“พ่อค่ะ!...ลูส ลูเธอร์ เราพึ่งจะรู้จักกันยังไม่ถึงสองสัปดาห์เลยค่ะ...ลูกแค่ไม่อยากให้เขาต้องเดือดร้อนเพราะลูกเป็นสาเหตุ” “เมื่

“แอนนี่...” อนาสตาเซียสะดุ้งหันหลังตามเสียงเรียก “เอ็ดเวิร์ด...” อนาสตาเซียยิ้มและเก็บโทรศัพท์ เมื่อคนที่เธอกำลังโทร.หา ยืนอยู่ด้านหลังแล้ว เอ็ดเวิร์ดชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้านัยน์ตาสีเทาที่มีคุณลักษณะพิเศษยามต้องแสงดวงตาของเอ็ดเวิ์ดเหมือนจะเป็นสีฟ้าหรือสีเขียวได้อย่างน่าอัศจรรย์ “ไปไหนมา?...” เอ็ดเวิร์ดตั้งคำถามพร้อมกับหลี่ตาสังเกตหญิงสาวตรงหน้า ‘พิรุธ’ เขารู้สึกแบบนั้น “ซ้อมเสร็จเร็ว...แอนนี่โทร.หาเอ็ดเวิร์ดแล้วนะ...เลยเดินเล่นฆ่าเวลา”“แล้วทำไมถึงไม่รับสาย” “แอนนี่คงไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้า...หิวแล้ว” อนาสตาเซียพูดและขยับไปเกาะแขนแข็งแกร่งของเอ็ดเวิร์ด และทำทีเป็นลากกึ่งดึงให้เอ็ดเวิร์ดพาไปหาอะไรกิน “เอาร้านทางด้านโน้นนะ...แอนนี่มาจากทางนั้นไม่มีอะไรที่อยากกินเลย” อนาสตาเซียดึงเอ็ดเวิร์ดไปอีกทางกับที่เธอเดินจากมา... อนาสตาเซียปฎิเสธในการที่ร่างกายเธอต้องมีสิ่งของที่แสดงตำแหน่งของตัวเอง(ชิพติดตามตัว) เธอขอกับทุกคนไว้ เพราะแบบนั้นมันทำให้เธอรู้สึกว่าถูกจับตาตลอดเวลา ‘อึดอัด’ “แอนนี่อยากเป็นเหมือนเด็กสาวทั่วๆไปนะคะ...พ่อ เอ็ดเวิ

“ได้ครับ” ลูสยิ้มให้กับเมแกนที่เป็นญาติเพียงคนเดียวของเขา ที่เขากลับไปรับเธอมาจากเมืองดับลินแห่งสาธารณรัฐไอร์แลนด์เมื่อหลายปีก่อนเมื่อพี่ชายเขาเสียชีวิตอย่างมีเงื่อนงำ ที่ถูกสร้างสถานการณ์ว่าเกิดการปล้นบ้าน พี่ชายของเขาหรือพ่อของเมแกนเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มีความตรงไปตรงมา ลูสไม่เชื่อว่าจะเป็นการปล้นธรรมดา แต่คนที่รู้เรื่องดีที่สุดก็คือหลานสาวเขาคนนี้ที่ดูภายนอกเธอจะเข้มแข็ง สดใส ร่าเริง แต่เมื่อไหร่ที่ถามถึงพ่อของเธอ เมแกนจะเปลี่ยนเป็นอีกคนทันทีแบบหน้ามือเป็นหลังมือ และนั่นทำให้ลูสเชื่อว่าเมแกนเห็นคนที่ฆ่าพ่อของเธอ และเธอพยายามจะปิดกั้นความทรงจำภาพเหล่านั้น เพราะความทรงจำนั้นทำให้เธอร้องไห้แบบหยุดไม่ได้...สำหรับเมแกนแล้วลูสจึงเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เธอมีอยู่และดูจากความกังวลเมื่อเธอรู้ว่าเขาถูกลอบทำร้าย เป็นการบ่งบอกเขาอ้อมๆ ว่า เธอเมแกน ลูเธอร์ ไม่แข็งแรงและเข้มแข็งมากพอที่จะทนรับกับเรื่องที่ต้องสูญเสียใครไปอีกแล้ว “กินอะไรมาเหรอยัง...ถ้างั้นไปนอนได้แล้ว” ลูสเอ่ยถามเมื่อได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าก็ออกคำสั่งต่อทันที “ฝันดีนะคะคุณอา” เมแกน ‘จุ๊บ’ แก้มลูสเบาๆ แล

“ถ้างั้นหลังจบการแสดง ผมจะดักรอคุณ” “โอ้ย!...คุณนี้มันเหลือเกินจริงๆ...ฉันตกลง และจะเป็นฝ่ายติดต่อคุณไปเอง คุณห้ามติดต่อฉันมาในทุกๆ ทาง” “เมื่อไหร่?” ลูสพิมพ์ตอบกลับ “…หลังจากนี้อีกสามวัน...บาย” ลูส ยิ้มออกมาพร้อมกับปิดโทรศัพท์ของตัวเอง “สามวันผมจะรอนะที่รัก” ลูสพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความยินดี เพราะการที่อนาสตาเซียดูยินยอมและทำตามความต้องการของเขาแบบนี้ เพียงเพราะเธอเป็นห่วงในสวัสดิภาพของเขา เพราะไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าอนาสตาเซียเป็นใครเสียเมื่อไหร่ ซึ่งในคืนนั้นลูสทำตามที่อนาสตาเซียต้องการ หลังการแสดงจบลงเขาเดินทางกลับพร้อมผู้ติดตามเพียงคนเดียวคือครูก้า แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นหูพ้นตาของอดัมไปได้ อดัมรู้ว่าลูส ลูเธอร์มาชมการแสดงครั้งนี้ด้วย แต่ตอนนั้นอดัมยังไม่รู้ว่าการที่ลูสมาปรากฎตัวที่นี่ สาเหตุมาจากอนาสตาเซีย นางฟ้าของพ่อนั่นเอง และหลังจากนั้นอีกสามวัน ลูสก็ได้รับข้อความที่เขาเข้าใจว่ามาจาก อนาสตาเซีย แต่ก่อนที่ลูสจะทันไหวตัวทันว่า ร้านอาหารนั้นผิดปกติ เขาถูกฟาดจากด้านหลังและมารู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก็มา

“อย่าคิดมากเลยคริสตี้ งานนี้ทำให้เรามีรายได้มากกว่าที่ลูกต้องไปรับจ้างทำงานรวมถึงพ่อด้วย” คริสตี้ทำหน้าเศร้าเมื่อได้ยินดีนพูดแบบนี้ จริงอยู่ที่ช่วงสัปดาห์หลังมานี้ พ่อมักมีของดีๆมาให้เธอได้กิน แต่เธอไม่อยากทำงานนี้เลย เธอขอไปรับจ้างทำงานตามร้านอาหารค่าแรงต่ำดีเสียกว่า เพราะงานแบบนั้นทำให้เธอสบายใจและรู้สึกปลอดภัยแม้จะเหนื่อยกายก็ตามที แต่กลางคืนเธอนอนหลับได้อย่างสบาย แบบนี้ดีกว่าสำหรับเธอ “พ่อ เรากำลังทำอะไรอยู่กันแน่คะ?...บอกตามตรงเลยนะคะว่าหนูกลัวจริงๆนะคะ” ดีนเงยหน้ามองคริสตี้ และลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะออกไปส่งของให้กับคนที่ว่าจ้างเขา “ไม่มีอะไรที่น่ากลัวเลย คนอย่างเอริคห่างไกลจากเรามาก เขาไม่มาสนใจและคาดไม่ถึงในสิ่งที่คริสตี้ทำเพราะลูกไม่ได้ทำอะไรเลย เราแค่ถ่ายภาพห้องทำงานเขามาก็เท่านั้น” คริสตี้ทำหน้าเหมือนคนอยากร้องไห้ ถึงแม้เธอจะทำเพียงแค่นั้น แต่ช่วงเวลาที่เธอทำแค่นั้นตามคำพูดของพ่อ เธออยากจะบอกพ่อของเธอเหลือเกินว่า เธอรู้สึกถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลาในห้องนั้น ห้องทำงานของเอริคใหญ่กว่าที่เธอคาดไว้ จะว่าไปห้องทำงานของเขามีพื้นที่ใหญ่กว่าห้องเช่าเก่าๆ ที่เธอแล