LOGINShare
บทที่ 11
Last Updated:
2025-08-21 11:45:43ความที่จวี๋ฮวาเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มที่มีบุคลิกลักษณะอ่อนโยน อ่อนหวาน ซื่อใส ไร้เดียงสา และว่าง่าย ในเมื่อออกปากไปแล้วว่าจะดูซือฝุแก้ผ้า...เอ้ย ช่วยซือฝุเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยใจบริสุทธิ์ เธอก็จำเป็นต้องพยายามดึงสติ
ช่วยอำนวยความสะดวกให้ซือฝุอย่างเต็มที่ โดยต้องระมัดระวังอย่างยิ่งไม่ให้เผลอจ้องแผงอกเปลือยเปล่ากับลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องแน่นๆ สวยๆ จนกำเดาไหลน้ำลายหก หรือไม่ก็เผลอจ้องมองล้วงลึกลงไปถึงบางอย่างที่สตรีดีๆ ของยุคสมัย ไม่ควรแม้แต่จะนึกถึงในขณะที่อาจูใบหน้า หู คอ และเนื้อตัวแดงก่ำ ร่างทั้งร่างตึงและร้อนผ่าวเหมือนใกล้จะระเบิดอยู่รอมร่อ ซือฝุผู้หล่อลากกระชากวิญญาณกลับกระทำการโดยเรียบง่ายและไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย
นับตั้งแต่วินาทีแรกหลังตอบรับความช่วยเหลือ ท่านจ้าวหุบเขาก็ค่อยๆ เดินเข้าไปปลดเสื้อถอดผ้าหลังฉากกั้นด้วยท่วงท่างามสง่า กล้ามเนื้ออันกระชับ
ได้รูปและไหปลาร้าสุดเซกซี่ที่ปรากฏแก่สายตาทำเอาอาจูเพิ่งจะเข้าใจคำว่า “เขินจนตัวจะแตก” อย่างถ่องแท้ท่ามกลางความเงียบงัน ซือฝุผู้น่าแทะโลมผู้นี้ค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างราวกับไม่รู้สึกรู้สา เมื่อปลดเสื้อตัวในออกแล้ว ชายคนเดียวกันนี้ก็ยื่นข้อมือซึ่งประดับไว้ด้วยนิ้วเรียวยาวชวนให้อยากโดนสัมผัส ออกมารับเสื้อผ้าชุดใหม่ทีละชิ้น
เขาวางตัวราวกับทำเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้ ทำราวกับว่าการมีสตรีคอยปรนนิบัติเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไร และการที่ลูกศิษย์วัยกำดัดคอยปรนนิบัติซือฝุหนุ่มอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องผิดศีลธรรมแม้แต่น้อย
อาจูหลุบตาลงต่ำอย่างที่สุด แทบจะก้มหน้างุด เพราะไม่กล้ามองมาก
เกินพอดีอา...ดูการวาดมือลากเสื้อผ้าขึ้นปิดผิวกายนั่นสิ...ดูการขยับปลายนิ้วเรียกเอาเสื้อผ้านั่นสิ...!
ฮึ้ย...! พี่จะไฝว้[1]กับหนูเหรอคะ!!!
อาจูเม้มริมฝีปากแน่น ยิ่งภายนอกดูระมัดระวังดูเจียมเนื้อเจียมตัวเท่าไหร่ ภายในใจยิ่งนึกพาลมากเท่านั้น
ซือฝุ ท่านจะท้าดวลกับข้าใช่หรือไม่? ต้องเป็นข้าที่อ่อยท่านสิ ไม่ใช่มาโดนท่านอ่อยเสียเองจนสติสัมปชัญญะพังทลายแบบนี้!
สตรียุคใหม่ต้องรู้จักคุมบังเหียน
ข้าเป็นสตรียุคใหม่ เพราะฉะนั้น ข้าจะคุมเกม
จวี๋ฮวาจะคุมเกม!
คิดได้ดังนี้ อาจูก็ขยับตัวเข้าหลังฉากกั้นด้วยท่าทีเจียมเนื้อเจียมตัวอย่างที่สุด
เธอยื่นมือเล็กๆ ดูบอบบางเข้าจับสายรัดเอวขึ้นมาอย่างอ้อยอิ่ง แสร้งทำตัวสงบนิ่ง...แล้วก็ช่วยผูกมันทั้งที่เขินจนตัวจะแตกแบบนี้นี่แหละ!
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่ผูกปมง่ายๆ จึงได้ยากเย็นนัก กว่าจะผูกเสร็จก็เล่นเอาลูกศิษย์จิตใจสกปรกถึงขั้นเหงื่อซึม
ร้อน...หลังฉากกั้นบานนี้มันร้อนเกินไปแล้ว...
ตอนนี้เธออยากจะคว้าพัดปักลายผีเสื้อร่อนระบำในหีบเครื่องใช้สตรีขึ้นมาใช้จริงๆ
ซือฝุเจ้าคะ ท่านช่วยหยุดหายใจสักครู่ได้หรือไม่...
ที่อากาศมันร้อนขึ้นแบบนี้น่ะ...ส่วนหนึ่งก็เพราะลมหายใจอุ่นๆ ที่ราดรดลงบนหน้าผากข้านั่นแหละ!
ลอบบ่นเรื่อง “ความร้อน” ในใจแล้ว อาจูก็นึกถึงบ่อน้ำร้อนขึ้นมา
เธอค่อยๆ ขยับริมฝีปากจิ้มลิ้มอิ่มงามถามเสียงเบา สองมือน้อยๆ ยังคงจับสายคาดเอวค้างไว้ คล้ายลืมตัว...หรือไม่ก็ตื่นกลัวจนอยากหาที่พึ่งพิงให้อุ่นใจแต่ไม่กล้าเอื้อมคว้า ในใจเอาแต่ท่องอยู่แค่คำเดียวเท่านั้น
สติ...
สติ...
สติ...
สติ...!!!
“ซือฝุเจ้าขา...โจรแปลกหน้าผู้นั้น...” ในเมื่อเป็นสาวน้อยไร้เดียงสา ถ้าไม่แสดงอุปนิสัยวิตกจริตและอาการอยากรู้อยากเห็นเสียบ้าง ก็จะดูผิดธรรมชาติเกินไปหน่อย
เธออยากให้เขามองว่าจิตใจบริสุทธิ์ไร้เดียงสา...ไม่ใช่มองว่าเป็นผู้หญิงสติปัญญาบกพร่อง หรือเป็นจอมเสแสร้งที่เนื้อแท้แล้วกร้านโลก!
[1] เป็นเสียงที่เพี้ยนมาจากคำว่า “ไขว้” ซึ่งเป็นศัพท์นักเลง หมายถึงการชกต่อยกัน ต่อสู้แลกหมัดกัน
Latest chapter
นางมารน้อยข้ามภพ บทที่ 17
“อยู่เฉยๆ ” จอมเผด็จการบอกสั้นๆอาจูรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงใครมาเป่านกหวีดอัดหู หลังจากกะพริบตาหนึ่งปริบแล้วตั้งสตินึกๆ ดู ถึงได้รู้ว่าเป็นเสียงกรีดร้องในใจตัวเองนี่แหละฮรื้อออ เฮียขา นี่มันเซอร์วิสระดับไหนกัน! ไม่เอาแล้วค่า สามีอ๋อง สามีฮ่องเต้ หรือสามีแห่งชาติหน้าไหน ถ้ารอดตายได้กลับโลกปัจจุบันเมื่อไหร่ แม่จะเขียนนิยายให้พระเอกเป็นท่านจ้าวหุบเขาหน้านิ่งแต่ไวไฟออกมารัวๆไม่เพียงอุทิศตัวให้นั่งเปล่าๆ เก้าอี้มนุษย์กิตติมศักดิ์ยังนวดคลึงมือให้เธอต่อไปราวกับไม่มีอะไรผิดแปลกอีกด้วย อาจูจึงช่วยอำนวยความสะดวกด้วยการขยับตัวเอียงหน้าเข้าหาท่านจ้าวหุบเขาด้วยดวงตาซื่อใส เผื่อว่าเขาจะอยากอธิบายอะไรให้ฟังสักนิดซือฝุเจ้าขา...จะทำอะไรเจ้าคะ จวี๋ฮวาไม่เข้าใจจริงๆ นะ ❤อุ๊...! จู่ๆ ปอจูก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ขนแขนชูชันอะ...ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มัน...“ซือฝุ...” คราวนี้น้ำเสียงที่เปล่งออกจากริมฝีปากจิ้มลิ้มอิ่มงามเจือไว้ด้วยความกังวล“เงียบ” เก้าอี้มนุษย์ออกคำสั่งเสียงต่ำยามเขาขยับริมฝีปากพูด ลมอุ่นร้อนจะราดรดหน้าผากอันน่ารักน่าชังของจวี๋ฮวา ทำให้คนเริ่มหวาดหวั่นอุ่นใจขึ้นเล็กน้อยต่อให้ผีร้ายนั่นป
นางมารน้อยข้ามภพ บทที่ 16
“ซือฝุเจ้าขา...ท่านว่าที่นี่จะมีวิญญาณอาฆาตหรือไม่? ”ซือฝุผู้หล่อเหลาเหลียวมองตาเธอเล็กน้อย“ทำไม”ทำไมน่ะรึ?“นับตั้งแต่สามคืนก่อน ศิษย์รู้สึกไม่ค่อยดีนัก ฝันว่ามีผู้หญิงน่ากลัวมายืนจ้องอยู่ข้างเตียง แล้วนับจากนั้นก็ดูคล้ายจะฝันเห็นนางมาตลอด...” อาจูตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา กึ่งหวาดกลัว กึ่งไม่แน่ใจ ดวงตาคู่งามชวนให้นึกถึงกวางน้อยหลงทิศนี่เธอไม่ได้ตั้งใจจะใช้เรื่องนี้มาอ้อนเขาจริงๆ นะ!“ดูคล้าย? ”“เจ้าค่ะ” เสี่ยวจวี๋ฮวากะพริบตาหนึ่งปริบอย่างแช่มช้อยเชื่องช้า “ศิษย์จำได้เพียงเลาๆ มันคลับคล้ายคลับคลา...คล้ายกับว่าศิษย์จะฝันเห็นนาง รู้สึกราวกับว่านางยืนอยู่ตรงนั้น...” พอเล่าถึงตรงนี้ คนไม่แน่ใจว่าโดนผีหลอกหรือไม่ใช่ก็กัดริมฝีปากเบาๆ “ศิษย์...ศิษย์ไม่แน่ใจนัก แต่นอกจากนี้ ศิษย์คิดว่ามักจะมองเห็นนางที่หางตา บางครั้งภาพที่เห็นจะหายไปรวดเร็ว แต่บางคราว ต่อให้กะพริบตาสักกี่ครั้งก็ยังอยู่ ไม่นึกว่าพอศิษย์หันกลับไปมองตรงๆ กลับไม่เห็นสิ่งผิดปกติใดแม้แต่น้อย”พูดออกมาแล้วอาจูก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองนักจริตจะก้านที่เธอใช้กำลังดี แต่คำพูดคำจาที่ทำหลุดออกจากปากนี่สิ...ถึงนี่จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้
นางมารน้อยข้ามภพ บทที่ 15
กลางเดือนสาม ดอกสาลี่และดอกท้อในหุบเขาบานสะพรั่ง...ทั้งอย่างนั้นดอกเบญจมาศก็ยังคงผลิดอกออกช่อ ราวกับลืมไปแล้วว่าควรผลิดอกควรแตกยอดในช่วงฤดูใดหลังจากผ่านไปครึ่งเดือน อาจูก็ปรับตัวเข้ากับวิถีชีวิตในหุบเขาและท่านจ้าวหุบเขาผู้มีบุคลิกนิ่งเฉยคล้ายหุ่นไม้ไร้อารมณ์ความรู้สึกได้ดีจนตัวเองยังตกใจเวลานี้เธอไม่อึดอัดที่ต้องตื่นตั้งแต่เช้าตรู่อีกต่อไป ปัญหาที่เคยเกิดขึ้นกับฝ่ามือก็แทบจะไม่เกิดขึ้นราวปาฏิหาริย์ อีกทั้งร่างกายอันบอบบางของจวี๋ฮวาก็ไม่ได้เหนื่อยง่ายเท่าเมื่อครั้งเริ่มทำงานจิปาถะตามคำสั่งท่านจ้าวหุบเขาอีกแล้ว กระทั่งวันนี้มีบุรุษกลุ่มใหญ่หามร่างตกเขาไร้สติข้ามหุบเหวมาขอให้ท่านจ้าวหุบเขาช่วยต่อกระดูก ยื้อชีวิต ผู้ช่วยจำเป็นอย่างเธอจึงโดนสั่งให้คล้องผ้าปกปิดใบหน้าไปมากกว่าครึ่งท่อนอย่างจริงจังและโดนสั่งให้หมกตัวช่วยคัดแยกสมุนไพรในห้องเก็บสมุนไพรแคบๆ จนดึกดื่น เธอก็ยังไม่ได้รู้สึกอึดอัดอ่อนล้าสักเท่าไหร่ ที่รบกวนจิตใจมีเพียงความง่วงงุน ซึ่งจู่โจมราวกับอดีตนักเขียนประเภทชอบทำงานหามรุ่งหามค่ำกินนอนไม่เป็นเวล่ำเวลาอย่างเธอเป็นสตรีอนามัยจัดที่ในแต่ละวันของชีวิตต้องเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำค
นางมารน้อยข้ามภพ บทที่ 14
รู้สึกหรือ...? ก็รู้สึกว่าท่านน่ากินมากยังไงล่ะ!แน่นอนว่าเธอตอบแบบนี้ไม่ได้...“มือเจ้า”เอ๋...? มือ?อาจูลดสายตาลงมองฝ่ามือน้อยๆ ของจวี๋ฮวาทันทีขาว...นอกจากความขาวอมชมพูดูมีเลือดฝาดก็ไม่ปรากฏร่องรอยอะไรให้ขัดตาแม้แต่น้อย!“รอยบวมช้ำพวกนั้น...”เขาบีบมือเธอเบาๆ “ทำแบบนี้เจ็บหรือไม่? ”“ไม่เจ้าค่ะ ไม่เจ็บแล้วสักนิด”“ดี” เขาปล่อยมือคู่น้อยแล้วผละจากไปทันทีเมื่อกิริยาไร้เยื่อใยและสีหน้าแววตานิ่งสนิทมารวมกัน อาจูจึงรู้สึกคล้ายโดนใครสักคนยกเท้ายันโครม ถีบตกจากสวรรค์ก่อนก้าวขาออกจากห้อง ราวกับท่านจ้าวหุบเขาจะนึกบางอย่างขึ้นได้เขาหยุดฝีเท้าแล้วออกคำสั่งเสียงขรึม“พรุ่งนี้ไม่จำเป็นต้องเริ่มงานตั้งแต่เช้าตรู่ เริ่มทำงานยามซื่อก็ยังไม่สาย จำไว้ว่านับแต่นี้ให้คล้องผ้าปกปิดใบหน้าเอาไว้ให้เป็นนิสัย ส่วนเรื่องกักบริเวณ...” เขาหยุดคิดเล็กน้อย “คืนนี้สำนึกผิดอยู่แต่ในห้อง ไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้น”หือ...? คล้องผ้า...?การคล้องผ้าปิดหน้านี่นับเป็นการลงโทษรูปแบบใหม่หรือไง? แล้วที่ว่ากักบริเวณให้อยู่แต่ในห้องอะไรนั่นก็ไม่ได้ต่างจากปกติสักหน่อย...?ไม่สิ...ไม่ถูก...หลังจากนึกไปนึกมา ใบหน้าเล็กๆ
นางมารน้อยข้ามภพ บทที่ 13
แม้ภายในใจจะเอ็ดตะโรดังลั่น ลูกศิษย์ร่างน้อยก็ยังพยายามเก็บอาการ ปั้นหน้าซื่อใสไร้เดียงสาสุดฤทธิ์“ต่อให้เขากลับมาที่นี่อีก ก็ไม่กล้าทำเรื่องไร้หัวคิดอะไรแล้ว” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยคล้ายจะปลอบให้เธอวางใจ แน่นอนว่าขณะพูดประโยคนี้ เขาก็ยังคงนวดคลึงฝ่ามือเธออยู่...คนโดนสัมผัสเพียงแผ่วเบาจู่โจมจนเสียจริตได้แต่แสร้งทำหน้าโง่งมจ้องมองใบหน้าซือฝุผู้สูงส่ง ปล่อยให้มือนุ่มนิ่มบอบบางโดนมืออันแข็งแกร่งรังแกเอาตามใจ ทุกครั้งที่เขาขยับปลายนิ้ว เธอจะรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านออกมาอย่างน่าประหลาด ความร้อนที่ว่านี้ไม่ได้ทำให้เจ็บปวด ตรงกันข้าม มันกลับทำให้รู้สึกผ่อนคลายระคนวาบหวามจนอดสงสัยไม่ได้ว่านี่เป็นเทคนิคประเภทไหนกันแน่เพราะเขาไม่พูด และเธอก็ไม่รู้จะพูดอะไร อาจูจึงคิดว่าจะเป็นการดีกว่าถ้าเธอจะปล่อยให้ความเงียบครอบงำ...เคยมีคนพูดไว้ว่าคนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด แต่คนฉลาดจะเป็นเหยื่อของคนแกล้งโง่ ในเมื่อจ้าวหุบเขาผู้นี้ยากจะต่อกรเกินไป ไม่ว่าเขาจะจงใจหรือไม่ หนนี้เธอจะแกล้งปล่อยให้เขาชนะและได้เป็นฝ่ายควบคุมไปก่อน ตราบใดที่ท้ายที่สุดแล้วเธอพึงพอใจและได้ประโยชน์ ใครจะเชิดหน้าชูคอว่าชนะแล้วอย่า
นางมารน้อยข้ามภพ บทที่ 12
เพราะท่านจ้าวหุบเขาไม่ชิงช่วยต่อประโยคให้เหมือนครั้งก่อนๆ หน้า เธอจึงช่วยอำนวยความสะดวกด้วยการตั้งคำถามให้ชัดเจนยิ่งขึ้น “โจรแปลกหน้าผู้นั้นเป็นใครมาจากไหนกัน? ”“โจรไร้หัวคิดผู้นั้นคือคุณชายใหญ่ของสำนักคุ้มภัยสกุลซุน ซุนเย่” ท่านจ้าวหุบเขาตอบเสียงเรียบเธอจงใจเลือกใช้คำว่าโจรให้ตัวเองยิ่งดูอ่อนต่อโลก ไม่นึกว่าท่านจ้าวหุบเขาจะเลือกใช้คำเดียวกัน หนำซ้ำยังเติมคำว่าไร้หัวคิดให้อีกด้วยเอ...? ซือฝุเจ้าขา เท่าที่ข้าจำได้ สามวันก่อนท่านเคยพูดว่าคุณชายใหญ่สกุลซุนเป็นคนไข้เงินหนา แล้วเหตุใดวันนี้จึงกลายเป็นโจรไร้หัวคิดไปได้เล่า?ตอนนี้เธอเริ่มอยากรู้ขึ้นมาจริงๆ แล้ว“น่าแปลกนัก...เพราะเหตุใดคุณชายใหญ่จากสำนักคุ้มภัยจึงกลายเป็นโจรไปได้” เธอทำหน้าราวกับประหลาดใจที่โลกนี้ช่างเต็มไปด้วยเรื่องร้ายกาจเหนือความคาดหมายลูกศิษย์ผู้อ่อนต่อโลกเอียงคอเล็กน้อย ดวงตาซื่อใสฉายแววครุ่นคิด“ไม่ใช่ว่าเขาเคยเป็นคนไข้ของท่านหรือ? ”“เคยเป็น และกำลังเป็น”อะไรคือเคยเป็นและกำลังเป็น?ก่อนที่เธอจะได้ถามอะไร อีกฝ่ายก็ขยับริมฝีปากพูดต่อเสียก่อน“ไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรือพูดเรื่องคนผู้นี้อีก เขาไม่ใช่ตัวดีอะไร”นี่ถ้าท่
You may also like
ชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!
ซีไซต์28.4K viewsทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด
วริษา13.5K viewsทะลุมิติมาเป็นเศรษฐีนีในยุคโบราณ
ต้าซินซิน13.1K viewsพลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี
โม่เสียวชี่398.0K viewsฟ่านรั่วเจี๋ยอัปลักษณ์ตำหนักเย็น
บ้านเขมปัณณ์3.1K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน189.0K viewsบุปผางามในมือโจร
องค์หญิงโนเนม1.6K viewsหนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก
Karawek House15 views
