บทที่ 65

“ไม่ได้!” เป็นศิษย์พี่หญิงของท่านจ้าวหุบเขาที่เอ่ยออกมา

เอ่ยออกมาแล้วก็ขยับริมฝีปากรัวลิ้นสาธยายเหตุผลชักจูงผู้คนเสียยืดยาว

“ก่อนหน้านี้ทะเลทรายทางตอนเหนือของตำหนักพันพิษเรามีปีศาจจิ้งจอกออกอาละวาด ครั้งนั้นแม้จะมีผู้จับได้ไล่ทันทว่าไม่เคยมีผู้ใดกำราบนางลงได้ ผ่านไปครึ่งปี ชนเผ่าแถบนั้นก็อารมณ์เกรี้ยวกราดแปรปรวน เพียงขัดแย้งเล็กน้อยก็รบราฆ่าฟัน แม้แต่เรื่องสำคัญพวกเขายังพูดว่าลืมเลือนหมดสิ้นแล้วได้ไม่อายปาก ฟังเผินๆ อาจตีความได้ว่าพวกเขาช่างหน้าหนามากเล่ห์ ทว่าหนึ่งในวีรบุรุษที่ซื่อสัตย์ที่สุดของชนเผ่ากลับให้ความรู้สึกราวกับว่าตัวบุรุษที่อายุเพียงสามสิบห้าเริ่มแก่ชราหลงๆ ลืมๆ แล้วจริงๆ สุดท้ายชนเผ่าที่เป็นมิตรที่สุดในแถบนั้นก็โดนตราหน้าว่าป่าเถื่อนและใจคด ไม่เพียงแตกแยกจากกันยังโดนชนเผ่าอื่นรวมตัวกันขับไล่ เลิกคบค้า ครั้งนั้นนักพรตคงแก่เรียนผู้ขึ้นชื่อเรื่องปราบปีศาจผู้หนึ่งยังกล่าวว่า ‘ครั้งนี้นับว่านางปีศาจล่มชนเผ่าโดยแท้’ วัดจากท่าทีแปลกๆ ของผู้คนหมู่บ้านนี้ ไม่แน่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับชนเผ่านั้นจะเป็นผลกระทบร้ายแรงจากปีศาจจิ้งจอกนั่น!&r