บทที่ 74

อาจูขมวดคิ้วมุ่น อดนึกถึงภาพอาม่านั่งกินฝรั่งจิ้มซีอิ๊วกับพี่เลี้ยงไทยแท้ของตัวเองไม่ได้

ตั้งแต่เธอจำความได้ อาม่ากับพี่เลี้ยงที่อาม่าติดจะรักเอ็นดูยิ่งกว่าหลานในไส้ ก็คอยพูดกรอกหูเอาไว้ว่าถ้าเผลอหลับตอนที่ท้องฟ้าเป็นสีแดงแบบนี้ จะปวดหัว เป็นไข้ ที่ผ่านมาเธอไม่ค่อยจะเชื่อถือสักเท่าไหร่ ยิ่งพอถามดูว่าเป็นความเชื่อสายไหนกันแน่แล้วอาม่าตอบไม่ได้ ก็ยิ่งรู้สึกต่อต้าน ใครจะนึกว่าตอนนี้พอเผลอนอนหลับช่วงตะวันแยงตากับเขาบ้าง จะปวดหัวจี้ดๆ ขึ้นมาจริงๆ

หรือจะลุกเร็วเกินไปหว่า?

อาจูกุมขมับแน่น คิดเองเออเองว่าถ้านั่งนิ่งๆ กุมกะโหลกหุ้มสมองให้แน่นๆ เข้าไว้ อีกสักพักความรู้สึกปวดทั้งแบบหนึบๆ กับหน่วงๆ ในหัวก็หายไปเอง ใครจะรู้ว่าแค่เงยหน้าขึ้นอีกนิด สายตาจะปะทะกับสายตาอาจารย์ใจโหดชาติหินเข้าพอดี

ท่านจ้าวหุบเขาผู้นั้นยืนนิ่งมอง นัยน์ตาที่ปกติจะสงบราบเรียบเหมือนผิวน้ำในบ่อ ฉายแววกังวลปนคาดหวังแปลกประหลาด

เอ๊ะ...ท่าทางแบบนี้...เป็นห่วงรึ?

นึกถึงความทรมานช่วงก่อนหน้านี้แล้ว ในใจอาจูลิงโลดถึงขีดสุด

หึหึ...

“ซือฝุ...” เสี่ยวจวี๋