34

เหมยเหม่ยรีบวิ่งตามออกไปและเมื่อไปถึงบริเวณหน้าสำนักก็ต้องตกใจเมื่อเห็นกำลังผู้คนนับร้อยที่ยืนรออยู่แล้วหน้าหอบุปผาสวรรค์ ท้องฟ้ายามนี้มืดทะมึนด้วยเมฆบดบัง เห็นเพียงแสงจันทร์ลอดผ่านอาบยอดเขาราวดินแดนลับเร้นในราตรีกาล เบื้องหน้าคนเหล่านั้นซึ่งทุกคนอยู่ในชุดรัดกุมและมีศาตราวุธทั้งหอกดาบและธนูมีชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ ท่าทีนั้นหมายมั่นปั้นมือทั้งรอยยิ้มเหยียดหยันเมื่อเห็นเพ่ยหลินก้าวออกไปหยุดประจันกันซึ่งหน้า

“ยังจำข้าได้หรือไม่...เพ่ยหลิน”

ไป๋เจี้ยนถามขึ้นท่ามกลางสายลมพัดเหนือยอดเขาสูงเสียดฟ้าที่นำพาความเหน็บหนาวแทรกเข้าถึงกระดูก ข้าง ๆ เขาคือหลวนคุนและจิ้นเหอ แม่ทัพหนุ่มมองไปรอบสถานที่อันเป็นที่ตังของพรรคมาร แสงจากโคมไฟส่องสว่างทำให้เห็นหอหมื่นบุปผาสูงเสียดขึ้นฟ้าแข่งกับหนึ่งในยอดเขาสูงสุดแห่งหวงซาน รอบตัวเขาเต็มไปด้วยสิ่งก่อสร้างที่แม้ยามค่ำคืนเช่นนี้ก็ยังเห็นความโอ่โถงและกว้างใหญ่ ทั้งหอสูงและรูปปั้นมากมาย แม้แต่ศิษย์ในสำนักซึ่งล้วนเป็นหญิงอาจมีหลายร้อยชีวิตทีเดียว พรรคบุปผาสรรค์มิใช่พรรคเล็กอย่างที่เขาเข้าใจ จิ้นเหอเลื่อนสายตากลับมายังหญิงวัยเจ็ดสิบในชุดกรุยกรายและการแต่งกายข