บทที่ 2 ใครถีบข้าออกมา 2

หลินชิงชิงเงยหน้ามองพระพักตร์ของฮ่องเต้ แต่นางไม่กล้าบอกว่านางนั้นไม่ได้ตั้งใจสมัครรับการคัดเลือกเป็นพระชายาของท่านอ๋องอี้หลง  แต่นางนั้นถูกใครก็ไม่รู้ถีบนางออกมาจากแถวของสาวงามจนจนนางเซออกมาจากแถว มายืนตรงหน้าเบื้องหน้าพระพักตร์ของฮ่องเต้อยู่เพียงผู้เดียว  นางได้แต่ตอบไปว่านางเป็นบุตรีของเสนาบดีหลิว เมื่อฮ่องเต้ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มแย้มดีใจชื่นชมบิดาของนางเป็นการใหญ่  

จากนั้นบอกกับนางว่าได้รับการคัดเลือกนางได้รับตำแหน่งพระชายาแล้ว ไม่ต้องแข่งขันกับผู้ใดเพราะไม่มีใครสมัครมีแต่นางคนเดียวจึงให้รวบรัดตัดขั้นตอนการคัดเลือกไปเลยเหลือขั้นตอนการยกตำแหน่งนี้ให้นางไปเลย  

แล้วหลังจากนี้จะแจ้งกำหนดการตบแต่งนางเข้าไปในตำหนักของท่านอ๋องอี้หลงอีกครั้งหนึ่ง หลินชิงชิงฟังคำสั่งของฮ่องเต้แล้วนั้นนางก็ตะลึงงันไป แต่ก็ไม่สามารถจะคัดค้านอะไรได้เพราะนางกลัวจะเป็นความผิดใหญ่หลวงและเดือดร้อนไปถึงครอบครัว  จึงได้แต่เงียบเฉยเมื่อหันไปมองท่านพ่อ เห็นท่านพ่อมองนางด้วยสีหน้าตื่นตกใจเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา  

เมื่อเสร็จพิธีการเลือกคัดเลือกพระชายาแล้วแล้วทุกคนต่างทยอยออกจากท้องพระโรง เมื่อครอบครัวเสนาบดีหลิวไปถึงจวนแล้วทุกคนเดินเข้าไปรวมตัวกันที่ห้องที่โถงกลางของเรือนใหญ่ในจวน  เสนาบดีหลิวโกรธลูกสาวคนสาวคนเล็กจนคิ้วที่เหมือนคันศรกระตุก  

“ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเวลาไปเลือกให้ไปแสดงตัวเฉยๆ และให้ยืนอยู่ในแถวให้หมดเวลา หากขั้นตอนการคัดเลือกจบลงแล้วเราก็จะได้กลับบ้านเป็นอันเรียบร้อย  แต่เจ้าเสนอตัวไปเป็นพระชายาทำไม เจ้าดูซิไม่มีขุนนางหรือคหบดีใดส่งลูกสาวเข้ารับการคัดเลือกเลยแม้แต่คนเดียว มีแต่คนหวาดกลัวกิตติศัพท์ของท่านอ๋องอี้หลงทั้งนั้นเจ้าไม่รู้รึไง ”

หลิวชิงชิงบอกว่าข้ารู้ทุกเรื่องเหมือนที่คนอื่นในเมืองรู้นั่นแหละแต่ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะสมัครรับการคัดเลือกเป็นพระชายาเลยเพียงแต่ไม่รู้ผู้ใดถีบข้าออกไปจากแถวสาวงาม  ทำให้ข้าเซหลุนหลุนออกไปยืนหน้าเบื้องพระพักตร์ของฮ่องเต้และไม่อาจบอกพระองค์ถึงความจริงได้ จึงจำต้องเงียบไว้ “  ในเมื่อท่านเสนาบดีหลิวรู้เรื่องแล้วหันไปมองหน้าฮูหยินของตนเองทั้งสองมองหน้าลูกสาวคนเล็กด้วยความวิตกกังวลแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ 

” ถ้าอย่างนั้นมันก็คงเป็นโชคชะตาของเจ้าแล้วล่ะชิงเอ๋อ เพราะฉะนั้นเจ้าก็เตรียมตัวรอทางวังหลวงแจ้งกำหนดพิธีแต่งงานเพื่อจะตบแต่งเจ้าเจ้าเข้าตำหนักของท่านอ๋องอี้หลงก็แล้วกันเพราะตอนนี้ไม่สามารถขัดขืนหรือทำอะไรได้แล้วจะทำให้เราเดือดร้อนกระทั่งตระกูล “ พี่สาวคนโตเอ่ยขึ้นว่า ”อาจจะเป็นศัตรูของเจ้าคนใดคนหนึ่งก็ได้ที่มักจะปะทะคารมกันบ่อยๆ แต่คงมีหลายคนอยู่ จะสงสัยว่าเป็นใครก็ยังชี้ชัดลงไปตรงๆมิได้“ จะชิงเอ๋อไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมไปเงยเงียบ