บทที่ 3 งานแต่งมาถึงแล้ว

เมื่อราชโองการแจ้งกำหนดวันงานแต่งงานท่านอ๋องอี้หลงกับหลิวชิงชิงมาถึง จวนเสนาบดีก็ตระเตรียมงานและจัดเตรียมชุดเจ้าสาวและสินเดิมเพื่อให้เจ้าสาวนำติดตัวไปยังตำหนักท่านอ๋องอี้หลง  หลิวชิงชิงนั่งอยู่หน้าเรือนของตัวเองเองดวงตาเหม่อลอยมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย

"คุณหนูเจ้าคะ เป็นอะไรหรือไม่ บ่าวเรียกคุณหนูตั้งนานแล้ว แต่คุณหนูไม่ขานรับเลยเจ้าคะ" ชิงชิงเหลือบตามองหยงเอ๋อ " ชีวิตของข้าจบแล้วหยงเอ๋อ ข้าวาดฝันจะได้ตบแต่งกับบุรุษหล่อเหลา รูปร่างกำยำ กล้ามใหญ่ๆ  ฐานะร่ำรวย แท้ๆ ฮื้อ ฮือ ทำไมข้าได้อ๋องปีศาจมาเป็นสามีเล่า " หยงเอ๋อเหลือบตามองบนกับถ้อยคำรำพันของคุณหนู  "แต่เมื่อคิดในแง่ดี ท่านอ๋องผู้นั้นก็ร่ำรวยนะเจ้าคะ อย่างน้อยสิ่งที่คุณหนูปรารถนาสำเร็จไปหนึ่งประการ " ชิงชิงเหล่ตามองหยงเอ๋อ นางจึงรีบหุบปากลงทันใด  

" เอาล่ะ อย่างน้อยที่เจ้าพูดมาก็ถูกข้าได้สามีร่ำรวยแน่นอน แต่ความหล่อนั้น เฮ้อ !! คงต้องทำใจแล้วล่ะ เพราะไม่อาจแก้ไขสิ่งใดได้แล้ว แต่ก็ดีนะ อย่างน้อยข้าจะได้ตำแหน่งพระชายามาอวดเบ่งกับคุณหนูจวนอื่นที่ไม่ถูกกับข้า ถ้าข้ายังเหลือชีวิตจนถึงวันนั้นน่ะนะ   ถึงวันงานเกี้ยวแปดคนหามมารับเจ้าสาวตรงตามเวลา มีแม่สื่อนำมา แต่ไร้เงาเจ้าบ่าว แน่นอนล่ะ เขาคงจะขี่ม้าใส่หน้ากากเงินนั่นมารับข้าหรอกนะ  หลิวชิงชิงครุ่นคิดพลางขึ้นไปนั่งบนเกี้ยวแต่โดยดี ก่อนออกจากจวนนางเหลียวมองไปรอบจวน ลาก่อนนะ ชาติหน้า ถ้ามีโอกาสค่อยพบกันใหม่ จากนั้นไปร่ำลาท่านพ่อท่านแม่และพี่สาวของนาง

นางนั่งลงบนเกี้ยวแล้วสงบจิตใจ ด้านข้างๆมีหยงเอ๋อเดินตามขบวนเกี้ยวไปด้วย  เมื่อเกี้ยวถึงหน้าประตูจวนที่มีกำแพงสูงประมาณสองช่วงความสูงของคนผู้หนึ่ง  ประตูหน้ามีพ่อบ้านของจวนมารอรับขบวนเจ้าสาว และไร้เงาของเจ้าบ่าวเช่นเดิม  พ่อบ้านเดินนำขบวนเจ้าสาวอ้อมไปยังเรือนเล็กๆท้ายตำหนัก

แม่สื่ออุทานออกมาเบาๆว่าจะให้เจ้าสาวอยู่เรือนเล็กๆเพียงนี้อย่างงั้นหรือ จากนั้นแม่สื่อพาเจ้าสาวไปนั่งรอเจ้าบ่าวที่บนเตียง แล้วออกจากห้องหอไปโดยด่วน เหลือเพียงเจ้าสาวกับหยงเอ๋ออยู่ในห้องหอเพียงสองคน สักพักเสียงท้องของชิงชิงก็ร้องดังจ๊อก หยงเอ๋อจึงรีบไปค้นห่อข้าวของที่นำมาด้วย นำซาลาเปาไส้หมูออกมาให้ชิงชิงรองท้องก่อน  นางรับมาแล้วรีบกินด้วยความหิวทันที จากนั้นเอาผ้าคลุมเจ้าสาวลงตามเดิม

เมื่อนั่งรออยู่หลายชั่วยามก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าบ่าว จึงบอกให้หยงเอ๋อมาช่วยถอดมงกุฏหงส์และเครื่องประดับ รวมทั้งชุดเจ้าสาวนี้ออกด้วย เหลือเพียงชุดตัวใน นางเดินไปล้างหน้าและชำระกายที่หลังฉากกั้น แล้วเปลี่ยนชุดนอนแล้วก้าวออกไปบอกหยงเอ๋อว่า “ เราเข้านอนกันเถอะ คงไม่มีใครมาบอกอะไรกับเราแล้วล่ะ วันนี้เจ้านอนกับข้าในห้องนี้แหละ ค้นหาหมอนกับผ้าผวยมาแล้วไปนอนที่ตั่งริมหน้าต่างนั่นก็แล้วกัน”

จากนั้นชิงชิงก็เดินไปนั่งริมเตียงนางสางผมยาวสลวยที่ถึงกลางหลังของนาง ครุ่นคิดถึงชีวิตต่อไปข้างหน้าของนางว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป เพราะนางไม่เคยออกจากจวนเสนาบดีเลย และไม่คุ้นเคยกับท่านอ๋องอี้หลงไม่เคยพบกันสักครั้งเดียวอีกอย่างมีเสียงเล่าลือเกี่ยวกับเขาเป็นเรื่องน่ากลัวทั้งนั้น นางถอนหายใจพลางคิดว่าให้เป็นเรื่องโชคชะตาก็แล้วกัน จากนั้นจึงล้มตัวลงนอนแล้วค่อยๆผล็อยหลับไป