บทที่ 1 ใครถีบข้าออกมา

มีประกาศจากทางวังหลวง ให้สาวงามที่พ้นวัยปักปิ่นทุกคนในเมืองให้ไปรับการคัดเลือกเป็นพระชายาของท่านอ๋องอี้หลงในอีกสามวันถัดไป หากผู้ใดมีคุณสมบัติดังกล่าวแล้วไม่ไปแสดงตัวเพื่อรับการคัดเลือกที่ท้องพระโรงต่อหน้าพระพักตร์ของฮ่องเต้นั้นมีความผิดโทษโบย 50 ไม้

ที่จวนของเสนาบดีเสนาบดีหลินบรรยากาศกรุ่นไปด้วยความวิตกกังวล เพราะว่ามีบุตรสาวสองคนที่มีคุณสมบัติจะต้องไปเข้ารับการคัดเลือกเป็นพระชายาของท่านอองอี้หลงเหมือนกัน จึงจำต้องพาบุตรสาวทั้งสองเข้ารับการคัดเลือกที่ท้องพระโรงพร้อมกับบุตรสาวของขุนนาง คหบดีและชาวเมืองอื่นๆ  เมื่อไปถึงท้องพระโรงสาวงามที่คุณสมบัติดังกล่าวต่างยืนเข้าแถวยาวเต็มท้องพระโรงเพื่อรอฮ่องเต้และฮองเฮาเสด็จมา

เมื่อถึงเวลาฮ่องเต้และฮองเฮาเสด็จมาเป็นประธานในพิธีในการคัดเลือกสาวงามเพื่อเข้ารับตำแหน่งพระฉายาของท่านอ๋องอี้หลงแล้วนั้น  หลี่กงกงก็ประกาศเริ่มพิธีการคัดเลือกสาวงามเข้ารับตำแหน่งพระชายาของท่านอองอี้หลง หลี่กงกงประกาศว่าหากสาวงามคนใดต้องรับการคัดเลือกให้ก้าวขาออกจากแถวมายืนตรงหน้าเบื้องพระพักตร์  เมื่อสิ้นประกาศของหลี่กงกงในท้องพระเงียบกริบไม่มีแม้แต่เสียงหายใจเนื่องจากทุกคนเกรงว่าหากหายใจดังเกินไป เป็นที่สังเกตุและจะทำให้ถูกเข้าใจผิดว่าจะแสดงตัวเข้ารับการคัดเลือกได้  

จึงพากันเงียบเงียบกริบกันไปหมดแม้กระทั่งลมหายใจยังไม่ให้ดังจนคนอื่นได้ยินได้ แต่แล้วก็มีสาวงามคนหนึ่งเซหลุนหลุนออกมาจากแถว มายืนหยุดนิ่งตรงหน้าเบื้องพระพักตร์ของฮ่องเต้และฮองเฮาทั้งสองพระองค์มีสีหน้าดีใจเป็นอย่างยิ่งที่มีสาวงามอาสาที่จะลงคัดเลือกเป็นพระชายาของท่านอ๋องอี้หลง  แต่ในเมื่อมองไปมองมาแล้วมีสาวงามยืนอยู่เพียงคนเดียว ฮ่องเต้จึงกล่าวรวบรัดไปเลยว่าให้นางผ่านการคัดเลือกได้เลย  เพราะทั้งหมดที่ลงสมัครนั้นมีนางเพียงผู้เดียว พอสิ้นสุดเสียงประกาศของฮ่องเต้ 

ทุกคนในห้องท้องพระโรงต่างไชโยโห่ร้องด้วยความดีใจ  ไม่ได้ดีใจกับนางที่ได้รับการคัดเลือกแต่ดีใจที่ตัวเองนั้นพ้นจากที่จะจะต้องถูกบีบบังคับให้มารับการคัดเลือกโดยไม่เต็มใจ  ให้เป็นพระชายาของท่านอ๋องอี้หลงซึ่งเป็นท่านอ๋องผู้นี้มีเรื่องเล่าลือกันมาว่ามีจิตใจที่โหดร้ายฆ่าผู้อื่นโดยไม่กระพริบตาและทรมานบ่าวไพร่ในตำหนักอย่างโหดเหี้ยมแถมยังมีใบหน้าที่อัปลักษณ์ไม่สามารถเปิดเผยต่อหน้าผู้คนได้จึงต้องสวมหน้ากากสีเงินอยู่ตลอดเวลา  

ไม่เคยมีใครมีโอกาสได้เห็นใบหน้าของท่านอ๋องอี้หลงเลยแถมมีเสียงเล่าลือกันว่าถ้าหากใครบังอาจมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงของท่านอ๋องอี้หลงแล้วนั้นมันผู้นั้นจะต้องตายในทันที    ทำให้ทุกคนไม่กล้ามองเวลาท่านอ๋องอี้หลงบังเอิญผ่านไปในที่ชุมชนทุกคนต่างหลบให้พ้นจากเส้นทางที่เขาจะผ่านไป   เมื่อเวลาถึงเวลาเลือกคู่ก็ไม่มีขุนนางหรือคหบดีใดอาสาที่จะยกบุตรสาวมาให้เป็นพระชายาเลยแม้แต่คนเดียว  

ทุกคนต่างโอดครวญและขอร้องอ้อนวอนฮ่องเต้ไม่ให้มีพระราชโองการบีบบังคับจวนใดให้ต้องส่งบุตรสาวไปให้กับท่านอองอี้หลง  ฮ่องเต้นั้นทราบเรื่องราวเป็นอย่างดีว่าในเมืองผู้คนต่างเล่าลือกันถึงเรื่องราวของท่านอองอี้หลงเช่นใด  จึงทำให้บีบบังคับขุนนางคณบดีต่างๆไม่ลงจึงเปิดให้ได้รับการคัดเลือกโดยเปิดให้ทุกชนชั้นแม้แต่ชาวบ้านยากจนก็สามารถมารับการคัดเลือกเป็นพระชายาของท่านอ๋องอี้หลงได้

เมื่อออกราชโองการไปแล้วนั้นสาวงามต่างมากันเต็มท้องพระโรงไปหมดแต่เมื่อถึงเวลาให้แสดงตัวรับการคัดเลือกนั้นไม่มีผู้ใดแสดงตัวออกมาแม้แต่คนเดียวมีเพียงหญิงสาวคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่กล้าหาญออกมาเพื่อจะคัดเลือกเป็นภรรยาของท่านอ๋องอี้หลง  ฮ่องเต้จึงสอบถามว่านางเป็นบุตรสาวของบ้านใดนางเงยหน้ามองพระพักตร์ของฮ่องเต้แต่ไม่กล้าบอกว่านางถูกผู้อื่นถีบออกมาจากแถว จึงได้แต่เงยหน้าทูลฮ่องเต้ไปว่านางเป็นสาวคนเล็กของเสนาบดีหลัว ชื่อหลิวชิงชิง