บทที่ 5

ซูหนี่ยังไม่ทันได้อาบน้ำ หัวเล็กๆสองหัวก็โผล่ออกมาจากประตูห้องครัว 

"หิวหรือไม่ มาสิข้าต้มปลาใส่หัวมันไว้มากินเร็ว" ซูหนี่ตักน้ำแกงที่มีเนื้อปลากับหัวมันจนเต็มถ้วยส่งให้เด็กทั้งสองคนละถ้วย

"กินเองได้หรือไม่ ข้าไปอาบน้ำก่อน" ทั้งสองนั่งลงพร้อมตักน้ำแกงเข้าปาก อาจจะเป็นเพราะได้ลิ้มรสฝีมือของซูหนี่สองมื้อแล้วให้พวกเขาไม่ปฏิเสธเมื่อนางตักให้กิน ทั้งสองบอกกินเองได้นางจึงไปอาบน้ำ 

เมื่อนางออกมาเด็กทั้งสองกินอิ่มเรียบร้อยแล้ว นางตักน้ำเย็นผสมน้ำร้อนให้พวกเขาล้างหน้าบ้วนปากแล้วส่งเขากลับไปที่หน้าห้องนอนของจ้าวหนิงหลง เสียงพูดคุยดังออกมาจากในห้องเป็นเสียงของเด็กน้อยทั้งสองแย่งกันเล่าที่พวกตนได้กินน้ำแกงปลาที่แสนอร่อย

ซูหนี่เมื่อเช็ดผมจนแห้งแล้วนางก็ล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปทันที โดยไม่รู้เลยว่ามีคนเปิดเข้ามาในห้องนอนของตน จ้าวหนิงหลงยืนมองนางที่ประตูห้อง ห้องของนางสะอาดเก็บของอย่างเป็นระเบียน เครื่องนอนก็ดูสะอาดไม่มีกลิ่นเหม็นอับดังเช่นที่ผ่านมา ซูหนี่ที่มีลมพัดเข้ามาในห้องนางก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนเกือบมิดหัว ตอนแรกจ้าวหนิงหลงก็ตกใจคิดว่านางจะตื่นแต่นางก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด

เมื่อเห็นเช่นนั้นจ้าวหนิงหลงก็ปิดประตูแล้วออกไป ซูหนี่ยังคงขึ้นเขาอยู่ทุกวันนอกจากของที่ได้เช่นเดิมนางก็ยังไม่มีสิ่งใดแปลกใหม่ติดมือกลับมา วันนี้วันที่สามแล้วที่นางขึ้นเขาหลังจากที่ทำอาหารไว้ให้ทุกคนเช่นเดิม นางจะกลับลงมาอีกทีก็เมื่อต้องทำมื้อเย็น 

ตอนนี้เด็กๆเริ่มที่จะยืนรอนางหน้าบ้านแล้ว เมื่อเห็นนางกลับมาก็จะเข้ามาช่วยถือของแล้วนั่งรอนางทำอาหารเย็นให้กิน เมื่อนางตั้งโต๊ะให้ทั้งสามแล้วนางยังคงหลบออกมากินในห้องครัวเช่นเดิม แม้เด็กๆจะให้นางนั่งกินด้วยกัน แต่ใครใช้ให้คนพ่อทำหน้าตาเช่นนั้น แล้วนางจะกินลงได้อย่างไง กินในครัวเช่นเดิมสบายใจกว่า

เมื่อเก็บของล้างจานแล้วนางก็จับเด็กๆอาบน้ำแปรงฟัน ตัวนางจึงจะไปอาบเป็นคนสุดท้าย ถึงแม้นางกับจ้าวหนิงหลงจะไม่ได้คุยกันแต่ทุกอย่างนางยังคงทำเช่นเคยน้ำก็ต้มเพื่อเขาเช่นกันเพียงแต่นางไม่ยกไปให้ก็เท่านั้น รับปากเพียงแค่จะดูบุตรให้เท่านั้นคงไม่ต้องถึงกับต้องดูแลตัวพ่อไปด้วย

วันนี้นางไม่ขึ้นเขาเพราะจะอยู่เก็บบ้าน แล้วซักผ้า ซักผ้าห่ม นางก็นำไปซักที่ริมแม่น้ำเช่นเดิมแต่เพียงตอนนี้เด็กทั้งสองตามไปเล่นใกล้ๆด้วย ชาวบ้านล้วนแต่ตกใจกับสิ่งที่เห็นบางคนคิดว่านางเปลี่ยนนิสัย แต่บางคนก็คิดว่านางเสแสร้งคงทำเช่นนี้ได้อีกไม่นาน เรื่องเสื้อผ้าของจ้าวหนิงหลงครั้งนี้นางนำมาซักด้วย คิดซะว่าอาศัยเขาอยู่ช่วยเขาทำงานบ้านซักผ้าเป็นการตอบแทนแล้วกัน

เมื่อนางกลับถึงบ้านก็เห็นลี่อินนั่งคุยกับจ้าวหนิงหลงตรงแคร่ใต้ต้นไม้ นางเดินผ่านพวกเขาไปโดยไม่สนใจ ลี่อินรีบหลบไปยืนด้านหลังจ้าวหนิงหลงทันทีคงกลัวว่านางจะพุ่งเข้าไปตบ สตรีที่ดีที่ไหนจะเข้ามาหาสามีชาวบ้านตอนภรรยาเขาไม่อยู่ นางสะดุ้งกับความคิดของตนเอง นางคงลืมไปว่าร่างนี่ไปแย่งของเขามา

จ้าวหนิงหลงมองตามไปเขาคิดว่าซูหนี่จะเข้ามาด่าทอหรือตบตีกับลี่อินเช่นเคยแต่นางไม่แม้แต่จะมองเขาทั้งสองคนเลย นางยังคงทำงานของตนเองคุยหัวเราะกับบุตรชายทั้งสอง เวลาที่นางหัวเราะจะปรากฏลักยิ้มสองข้างอย่างน่ามอง

ที่วันนี้เขาปล่อยให้ลี่อินเข้ามาเพราะเขาอยากรู้ว่าเรื่องที่นางจะไปจากเขาแล้วยอมหย่าง่ายๆ เป็นเพราะนางแสร้ง ปล่อยเพื่อจับหรือเปล่า แต่ที่เขาดูนางไม่แม้แต่จะสนใจคงอยากจะไปจากเขาจริงๆ เขาควรจะดีใจที่สลัดนางออกไปจากชีวิตได้ แต่ทำไมเขาต้องหงุดหงิดเช่นนี้ก็ไม่รู้

"พี่หลง พี่หลงเจ้าค่ะ" ลี่อินเรียกจ้าวหนิงหลงเสียงดัง 

"เจ้ากลับไปได้แล้ว ออกมาเช่นนี้ชาวบ้านจะนินทาได้" ลี่อินรู้ว่าตั้งแต่เขาแต่งงานก็ไม่พบนางอีกเลย แม้นางจะมาหาแต่เขาก็จะคุยที่หน้าประตูเท่านั้น 

นางไม่อยากจะเชื่อว่าวันนี้เขาจะให้นางเข้ามาในบ้าน เมื่อซูหนี่กลับมาเขายังพูดคุยกับนางอย่างสนิทสนมเช่นเคย แล้วตอนนี้เขาไล่นางให้กลับไป ลี่อินน้ำตาคลอจ้องมองหนิงหลงอย่างน่าสงสาร

นางมาพบเขาเพื่อขอให้เขาเลิกกับซูหนี่แล้วแต่งกับนางแทน เพราะมารดาของนางเริ่มจะรำคาญที่ชาวบ้านนินทาว่านางมายุ่งกับสามีชาวบ้าน มารดาของนางจึงหาลูกคหบดีที่อยู่ในเมืองให้นางแต่งออกไป

"พี่หลงท่านยังไม่ได้รับปากข้าเลยนะเจ้าค่ะ" ลี่อินน้ำตาไหล นางรักเขา นางไม่อยากแต่งกับคนอื่น ถึงเขาจะไม่ร่ำรวยแต่งมาต้องลำบากแต่หากปีนี้เขาสอบได้นางก็มีสิทธิ์ได้เป็นฮูหยินท่านใต้เท้าแน่นอน

"เจ้ากลับไปเสียแล้วไม่ต้องมาแล้ว ข้าแต่งงานแล้วมิ หากเจ้าทำเช่นนี้เจ้าจะเสียหายได้" เขาถอนหายใจ มองหญิงสาวที่เคยคิดจะแต่งงานด้วยอย่างสงสาร เพราะตอนนี้เขาเสียท่านย่าไปก็มีเพียงลี่อินที่ทำดีกับเขา เขาจึงคิดจะแต่งนางเพื่อดูแลนางบ้าง

ตอนนี้นางจะได้หมั้นหมายกับคุณชายเจียงแล้ว นางควรจะมีชีวิตที่ดี ด้วยหน้าตาของนางเมื่อคุณชายเจียงเห็นก็พึงใจทันที การหมั้นหมายครั้งนี้จึงเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ลี่อินที่ได้ยินจ้าวหนิงหลงเอ่ยปากไล่อีกครั้งนางก็วิ่งร้องไห้ออกจากบ้านไป หากแต่งให้คุณชายเจียงถึงจะได้เป็นถึงภรรยาเอกแต่อนุและสาวใช้ข้างห้องที่คุณชายเจียงมีอยู่แล้วทำให้นางไม่อยากแต่งเข้าไป

ซูหนี่มองตามร่างของลี่อินไปอย่างไม่เข้าใจตอนแรกก็คุยหัวเราะกันอยู่ดีๆ แล้วนางร้องไห้วิ่งออกไปได้อย่างไร นางเลิกสนใจแล้วเดินเข้าครัวเพื่อทำมื้อเที่ยงให้เด็กๆ ช่วงนี้ยังคงเป็นปลาเช่นเคย นอกจากน้ำแกงปลาแล้ว นางยังนำหน่อไม้มาต้มให้หายขมแล้วหั่นให้เป็นเส้นผัดกับไข่อีกด้วย

จ้าวหนิงหลงซื้อข้าวสารกับแป้งมาเก็บไว้ให้นางจึงได้หุงข้าวสวยในวันนี้ ทั้งสามกินข้าวกันได้เยอะขึ้นนางจึงทำมากขึ้นในแต่ละมื้อ ต่อให้ทำมากแค่ไหนทั้งสามก็กินหมด นางยังคงตักเก็บไว้ในครัวถ้วยเดียวเช่นเคย ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้นางก็กินเพียงถ้วยเดียวก็อิ่ม อาจจะเป็นเพราะความเคยชินที่กลัวน้ำหนักจะขึ้นจึงควบคุมอาหารการกินในทุกมื้อ