CHAPTER 12 จงรักตัวเองอย่างสุดหัวใจ

เพลงนารานั่งไม่ติดตั้งแต่ไปเยี่ยมมิณไอริณที่โรงพยาบาลในวันนั้น ไม่กล้าไปสู้หน้าหญิงสาวอีกเลยและยังถูกแพนธารินห้ามเข้าใกล้ เธอทำมาถึงขนาดนี้จะถอยหลังกลับไม่ได้

“คิดจะทิ้งฉันไปง่ายๆ เหรอไม่มีทาง” เธอร้อนใจราวกับคนบ้าไม่ว่าจะขู่เขาแค่ไหนแต่แพนธารินกลับไม่ไยดี ที่เขาไม่ทิ้งเธอเพราะมีไพ่ลับอยู่ในมือ

“ถ้าคุณไม่ยอมติดต่อเพลงมา เพลงจะแฉคุณให้หมดเลยว่าได้เพลงแล้วไม่สนใจเอาให้อายคนทั้งประเทศไปเลย”

เธอนั่งรอข้อความตอบกลับแต่เขากลับไม่ยอมตอบ หญิงสาวนั่งมือไม้สั่นกัดเล็บตัวเองกำลังคิดว่าต้องทำอย่างไร คนอย่างแพนธารินถึงจะสยบแทบเท้าเธอได้

“อร้ายยย เพราะอีไอริณคนเดียวเลยทำไมแกไม่ตายไปเลยฉันเกลียดแก!!” เพลงนาราปาแก้วน้ำจนไปกระแทกกับรูปของเธอกับมิณไอริณจนร่วงลงมาแตก

รู้ความสัมพันธ์ของเธอกับแพนธารินแต่หญิงสาวกลับเงียบไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นไม่ใช่มิณไอริณปกติจะตามจิกตามกัดผู้หญิงของเขา แต่ตอนนี้แปลกไป

เธอกอดรูปเขาไว้พร่ำเพ้อบอกรักคิดถึง แพนธารินคือผู้ชายที่เธอรักที่สุดในชีวิต ไม่มีผู้ชายคนไหนแทนที่เขาได้เลยสักคน

.

บ้านของพ่อแม่แพนธาริน มิณไอริณนั่งตัวเกร็งความสัมพันธ์ไม่เหมือนเดิม แต่คนบ้านนี้กลับปั้นหน้ายิ้มไม่รับรู้อะไรทำเหมือนไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

“หนูไอริณยังจะหย่าอยู่หรือเปล่าจ๊ะ” ปอไหมเสียดายมากหากทั้งสองต้องหย่าขาดกัน

“ความตั้งใจของไอริณไม่เคยเปลี่ยนค่ะ”

“แม่เสียใจจริงๆ ที่เลี้ยงดูลูกชายไม่ดี” ปอไหมรู้สึกผิดกับพ่อแม่ของมิณไอริณ ตอนนี้ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

“คุณแม่อย่าเสียใจเลยนะคะ คนเราไม่รักกันฝืนไปก็มีแต่เจ็บค่ะ” เธอไม่เคยมีความรักจึงไม่รู้ว่าความรักมันเป็นแบบไหน การหย่าร้างในครั้งนี้จึงไม่เป็นสำหรับเธอ

หากวันใดไม่ถูกรัก จงรักตนเองอย่างสุดหัวใจ

“หนูเข้มแข็งมากจนแม่แปลกใจ”

“ไม่มีใครเปลี่ยนไปหรอกค่ะ แค่เราหมดความอดทนเท่านั้นเอง”

แพนธารินฟังมิณไอริณคุยกับแม่ของเขา ต่อให้เขาเอาช้างมาฉุดยังไงแล้วหญิงสาวก็จะหย่าอยู่ดี ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องรู้สึกเปลี่ยนไป

เขาแค่เคยชินที่เคยมีหญิงสาวข้างกาย ไม่มีอะไรมากกว่านี้หรอก

“จะไปไหนต่อ”

“กลับบ้านค่ะ” หญิงสาวหยิบมือถือกดเล่นฆ่าเวลาเพราะไม่อยากคุยกับเขา ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงหล่อจนใจเจ็บ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหวั่นไหว

“คุยกับใครยิ้มน้อยยิ้มใหญ่”

“ยุ่งอะไรด้วยขยับออกห่างฉันด้วยค่ะ”

“ใครเขาอยากรู้กัน”

คนไม่อยากรู้ชะเง้อจนคอแทบเคล็ดเขาโน้มตัว รูปโปรไฟล์เป็นผู้ชายใครกัน จนเขาทนความอยากรู้ไม่ไหวจึงหยิบมือถือมิณไอริณขึ้นมาดู

“นี่เอาของฉันคืนมา”

เขาเลื่อนดูข้อความที่หญิงสาวพูดคุยกับเทวัญอย่างสนิทสนม เมื่อก่อนเขาเห็นมันอยู่ใกล้หญิงสาวบ่อยแต่เขาไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่ชอบใจ

“อยากหย่ากับฉันขนาดนั้นเลยหรือไง”

“คุณแพทคุณเป็นอะไรเมื่อก่อนอยากหย่ากับฉันใจจะขาด”

“ฉันอยากทรมานเธอเล่นๆ เหมือนที่เธอผูกฉันไว้ด้วยทะเบียนสมรสไง” ที่ผ่านมาเขากระวนกระวายใจอยู่ฝ่ายเดียว ตอนนี้ไม่อยากหย่าแล้วแค่อยากเอาคืนมิณไอริณ

“โรคจิตป่วยก็ไปรักษา”

“หึ แค่นี้ไม่สมกับความเลวที่เธอเคยทำหรอกมิณไอริณ การฆ่าคนมันบาปมหันต์” แววตาของเขาวาวโรจน์ด้วยเพลิงโทสะทุกคราเมื่อหวนคิดถึงอดีต อายุยังไม่บรรลุนิติภาวะแต่หญิงสาวนั้นชั่วร้ายนัก

“คุณหมายถึงเรื่องอะไร” เธอไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด

“ทำเรื่องเลวไว้เยอะหรือไงถึงจำมันไม่ได้”

แล้วเธอจะรู้ไหมก็ไม่ใช่เจ้าของร่างคนสวยรู้สึกปวดสมอง เธอหยุดตอบโต้ปล่อยให้เขาเป็นบ้าไป เมื่อไรจะหลุดพ้นจากผู้ชายใจร้ายคนนี้เสียที

.

แพนธารินนั่งดื่มอยู่กับภูวเรศตอนเย็นทะเลาะกับมิณไอริณเขาเลยรีบออกมา ช่วงนี้อารมณ์ของเขาแปรปรวนอย่างหนักเพราะคิดถึงแต่เรื่องเมียตามกฎหมาย

“ช่วงนี้แกติดต่อกับเพลงนาราหรือเปล่าเรื่องคืนนั้น...”

“ไม่รู้สิฉันไม่สนใจ” ไม่ว่าจะพยายามติดต่อเขาแค่ไหน เขาไม่รับสายเขาให้เงินเพลงนาราไปมากพอสมควรเพื่อแลกกับรูปถ่ายนั่น

“แกมั่นใจใช่ไหมว่าคืนนั้นมีอะไรกับยัยนั่นจริงๆ” พูดแล้วเจ็บใจที่ปล่อยให้เพลงนาราลากแพนธารินขึ้นเตียงได้ เขาน่าจะลงมือก่อน

“ไม่รู้ตื่นมาก็อย่างที่เห็น” ถามว่าเขาสนใจไหมก็ไม่...เรื่องแบบนี้มันเรื่องธรรมชาติของหนุ่มสาว ถึงแม้จะสับสนแต่เขาก็มีของปลอบใจให้เพลงนารา

“เมาไม่ได้สติขนาดนั้นเอาไหวเหรอ”

“เพลงนาราได้เงินไปแล้วน่าจะจบ”

“รู้จักผู้หญิงน้อยไป” รูปอะไรกันไม่มีหรอก ยัยเพลงนารายังส่งรูปมาเย้ยเขาอยู่เลยว่าได้เสียกันแล้ว

ทั้งสองนั่งดื่มไปเรื่อยๆ จนมีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่หน้ามา เพลงนาราไม่พอใจที่แพนธารินไม่ยอมมาพบหน้าเธอ ไม่ว่าตอนไหนเขาก็ไม่เคยอยากเจอหน้าเธอสักครั้ง

“มาทำไม” ภูวเรศที่ถามขึ้น

“เพลงอยากคุยกับคุณค่ะ” เธอหันไปอ้อนวอนแพนธาริน

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ”

“แต่เพลงอยากคุยกับคุณนะคะ คุณจะทิ้งขว้างเพลงไม่ได้นะ”

ปึก เสียงแก้ววางกระแทกกับโต๊ะเสียงดังจนเพลงนาราสะดุ้ง เขามองหญิงสาวพร้อมสายตาที่ดูเกลียดชังเป็นอย่างมาก

“อย่าให้ฉันหมดความอดทน”

“อย่าคุณไปเพลงจะเอาเรื่องนี้ไปบอกไอริณ”

แต่มิณไอริณรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาแล้ว ไม่เห็นโวยวายอะไรและนิ่งจนเธอเดาไม่ออก เรื่องหย่าไม่เห็นแพนธารินพูดถึงอีกเลย

“ฉันกลับแล้ว” เขาเดินออกไปไม่หันมามองเพลงนาราเลยสักนิด

“เขาเบื่อเธอแล้ว อุ้ย ไม่ใช่สิเขาไม่เคยสนใจเธอเลยต่างหาก” ภูวเรศเยาะเย้ยที่เพื่อนหลุดพ้นจากชะนีตัวเมีย หมดเวรหมดกรรมไปอีกหนึ่ง

“อีกะเทยแอ๊บแมนหุบปากเลย”

“อีเพลงนารามึงกล้าเหรอ!” ภูวเรศง้างมือจะตบหน้าเพลงนารา แต่เขาหยุดเพราะมีคนเริ่มมองมาทางนี้ หากมีคนเอาไปพูดว่าเขาตบผู้หญิงแพนธารินคงไม่ชอบใจ

“ฉันกำจัดนังไอริณได้แล้วต่อไปนายระวังตัวไว้ให้ดี คุณแพทเขาชอบผู้หญิงมีรู..ห...” เพลงนาราสะบัดหน้าหนีรีบออกมาเพราะกลัวจะถูกทำร้าย

“กรี๊ดดดด” เพลงนารากรีดร้องเมื่อขึ้นมาอยู่ในรถตามลำพัง เธอกำลังเสียเขาไปความพยายามหลายปีไม่ทำให้เขารักเธอขึ้นมาบ้างหรือ

วันที่มิณไอริณพาเขามาแนะนำให้เธอรู้จัก เธอละสายตาจากใบหน้าของเขาไม่ได้เลย แค่พูดคุยกันไม่กี่ครั้งเธอตกหลุมรักเขาจนตามตื๊อและอ่อยเขาเรื่อยมา

เธอเอาเรื่องรูปที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันบนเตียงมาข่มขู่ เพื่อให้เขาไม่ทิ้งไปไหน แต่สุดท้ายแพนธารินก็กลับไปหามิณไอริณอยู่ดี

“ดวงแข็งหนักใช่ไหม” เธอหลงดีใจที่มิณไอริณตกน้ำคิดว่ายังไงก็ไม่รอด แต่ดันรอดมาได้สะพานสูงขนาดนั้นแม่น้ำกว้างใหญ่ไพศาล แต่มันกลับรอดมาได้

“อชินฉันอยากเจอนาย”

“ให้ไปเจอที่ไหน”

“คอนโดฉันเอาของมาด้วย”

เพลงนารามือไม้สั่นเธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ ยามที่คิดถึงเซ็กส์อันเล่าร้อนของคู่ขาเธอรีบกลับคอนโด นอกจากจะมีอะไรสนุกทำแล้วยังมีของที่เธออยากได้ เธอต้องใช้มันจนขาดมันไม่ได้