เพลงนาราพยายามขอเข้าเยี่ยมมิณไอริณแต่หญิงสาวไม่ยอมให้เข้าเยี่ยม ทำให้เพลงนาราหัวเสียไม่น้อยเธอเป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของหญิงสาว ทำไมตอนนี้หญิงสาวถึงไม่อยากเจอหน้า
“คิดว่าฉันอยากง้อแกมากหรือไง” ตอนนี้เหมือนว่าทุกคนกำลังทิ้งเธอ รวมทั้งแพนธารินที่เธอหลงรักเขากีดกันไม่ให้เธอเข้าพบ
หากมิณไอริณไม่รวยไม่มีชื่อเสียงอย่าหวังเลยว่าเธอจะเข้าหา เพลงนารายอมถอยกลับไปตั้งก่อนเดี๋ยวค่อยกลับมาเยี่ยมมิณไอริณใหม่
‘(สามีคุณ กับเพื่อนรักของคุณเล่นชู้กัน) และมีภาพประกอบมาด้วย’
หญิงสาวมองภาพนั้นด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยคนที่ส่งมาไม่ใช่เพลงนาราก็คงจะเป็น... เป็นใครไปไม่ได้นอกจากแพนธาริน
“ไอริณดูอะไร”
“พี่หมอมาตั้งแต่เมื่อไรคะ?” เธอรีบเก็บปิดมือถืออยากกลับเต็มทนแล้วนอนเป็นผักอยู่โรงพยาบาลมาสองคืน เจอแต่เรื่องราววุ่นวายไปหมด
“พรุ่งนี้พี่อนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วนะ”
“ไอริณไม่ชอบโรงพยาบาลเลยค่ะ”
“แล้วชอบหมอไหมล่ะ”
คัมภีร์หัวเราะออกมาเขารู้ว่าสุดท้ายแล้วมิณไอริณไม่เคยคิดกับเขาไปมากกว่าพี่ชาย แต่เขายอมรับไม่กล้ารุกหนักเพราะหญิงสาวยังมีทะเบียนสมรสอยู่
“พี่หมอ...ไม่มีคนรักเลยหรือคะ” เธอตัดสินใจถามไปด้วยความอยากรู้หนุ่มหล่อบ้านรวยอนาคตไกล จะไม่มีคนรักเลยหรือ
“พี่รอใครบางคนอยู่” และคนนั้นก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“มัวแต่จีบเมียชาวบ้านตรวจหรือยัง!” เสียงทรงพลังดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของแพนธาริน เขาเหมือนตัวอันตรายพอย่างกรายเข้ามาในห้องผู้ป่วยมิณไอริณจึงหุบยิ้ม
“จีบเมียคนอื่นทั้งที่เขายังไม่หย่าระวังจะกลายเป็นชู้”
“พี่หมอกลับไปก่อน...ดีกว่าคุณมั้งที่มีเมียน้อย” เจ้าของร่างสู้รบกับเขาทุกวันไม่เหนื่อยบ้างหรือไง เธอเจอหน้าเขาไม่กี่ครั้งรู้สึกใช้พลังงานไปเยอะพอสมควร
“มิณไอริณ”
“มาทำอะไรไม่ทราบ!”
“ฉันแค่จะมาบอกว่าย้ายข้าวของออกไปแล้ว ไม่ต้องการอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเธอ” แค่อยากเห็นหญิงสาวเจ็บใจเล่นเฉยๆ จึงเข้ามาหาเรื่อง
“ดี อย่ากลับมาเหยียบอีกน่ะ...โล่งใจต่อไปจะได้พาผู้ชายคนอื่นเข้าบ้านได้สะดวก”
“เธอคิดจะมีชู้ทั้งๆ ที่เรายังไม่หย่ากันเหรอ”
รู้สึกเสียหน้าที่โดนหยามเกียรติมิณไอริณเทิดทูนความรักที่มีต่อเขาจะตาย แต่ทำไมตอนนี้หญิงสาวเปลี่ยนไปหน้ามือเป็นหลังมือ
“ทีคุณยังทำกับไอริณได้เลยพาผู้หญิงมาเย้ยกันถึงหน้าห้องนอน”
“ฉัน...”
ความทรงจำนั้นผุดขึ้นมาเมื่อแพนธารินพาผู้หญิงเข้ามาเหยียบในบ้าน วันนั้นมิณไอริณโวยวายจนบ้านแทบแตกแต่เขากลับไม่แยแส พาขึ้นมานอนถึงบนห้องของเขาและไม่ลืมเคาะประตูเรียกหญิงสาวให้ออกมาเห็นภาพบาดตาบาดใจ
เขาสนุกที่ได้แกล้งมิณไอริณแต่หญิงสาวกลับร้องไห้จนน้ำตาแทบกลายเป็นสายเลือดเพราะความช้ำใจ ที่ถูกเหยียบหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แพนธารินพูดไม่ออกเขาแค่จ้างผู้หญิงมาควงเล่นๆ พอตอนดึกก็ไล่ให้กลับชอบเวลาที่เห็นมิณไอริณร้องไห้เสียใจ หวังว่าหญิงสาวจะยอมหย่ากับเขา
“คุณสามีเตรียมตัวเลยนะคะคุณพ่อคุณแม่กลับมาถึงเมื่อไหร่ เราจะหย่ากันทันทีเรือนหอนั่นเป็นของไอริณคงไม่ต้องขายแบ่งกันหรอกนะคะ”
“อยากหย่ามากฉันจะหย่าให้!”
“...”
แพนธารินเดินปึงปังออกไปด้วยความไม่พอใจที่ถูกหญิงสาวพูดถึงแต่เรื่องหย่า คงอยากกลับไปคืนดีกับไอ้หมอหน้าเหมือนปลากระเบนนั่น
“อะไรของเขาอยากหย่าเองไม่ใช่เหรอ...คุณไอริณมีเรื่องอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีกบ้าง”
ทำไมถึงได้เข้ามาอยู่ในร่างมิณไอริณ ทำไมไม่ส่งเธอไปเกิดใหม่เป็นองค์หญิงเป็นคนสวยที่สวยและโสด วาสนาเธอจะมีผัวดันไม่เหมือนชาวบ้านเขา
.
ภูวเรศยิ้มร้ายเขาเป็นคนส่งข้อความไปหามิณไอริณเอง พร้อมกับสายตาร้ายๆ และคิดว่าถ้าเขาไม่ได้แพนธาริน อีหน้าไหนก็ไม่ต้องได้
เขาแอบรักแพนธารินมานานตั้งแต่คบกันสมัยเรียนอนุบาลพอไปเรียนโทที่ต่างประเทศเขาก็ตามไป พยายามแอบแมนแต่ความจริงอยากมีผัวชื่อแพนธาริน
ในขณะนั้นก็ส่งข้อความไปชวนแพนธารินกินเหล้า เขามอมเหล้าเพื่อนตัวเองหลายครั้งแต่ก็รอดไปได้ทุกครั้ง ต่อไปอะไรก็ง่ายขึ้นเพราะกำลังมิณไอริณได้แล้ว
“เครียดวะกูเป็นอะไรวะ...”
“ผู้หญิงทำให้เครียดมึงเห็นกูไหม กูไม่เอาเลยผู้หญิง เหม็นกี” ภูวเรศพูดออกไปแต่แพนธารินเหมือนจะไม่ได้ฟัง เพราะเสียงเพลงในไนต์คลับดังมาก
แพนธารินไม่รู้ความหมาย และไม่คิดว่าเพื่อนรักของเขาจะเป็นเกย์ รักเพศเดียวกันทำให้เขาไม่คิดว่าเพื่อนอย่างภูวเรศอยากจะกินเขาและพาขึ้นเตียง
ในหัวคิดถึงแต่มิณไอริณจึงไม่สนใจว่าเพื่อนจะพูดอะไรออกมา พยายามคิดว่าสิ่งมาลบล้างว่าทำไมมิณไอริณถึงเปลี่ยนไป ‘เธอเปลี่ยนไปหรือใครเปลี่ยนเธอ’
“กูกลับก่อนนะ”
“ทำไมมึงไม่มองกูบ้าง”
ภูวเรศมองเพื่อนที่เดินหายไปจนลับสายตา เขานั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ จนมีคนรู้จักเข้ามาทักทายและพากันหายเข้าไปในห้องวีไอพี
“พี่ภูผมคิดถึงพี่มากเลยนะ ช่วงนี้หายไปไหน”
“ติดธุระคิดถึงมากเหรอ” ภูวเรศมองหนุ่มน้อยวัยมหาลัยด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม เขาลูบไล้หน้าอกลงมาจนถึงเอ็นร้อนที่กำลังชูชันถูกที่หน้าขาของเขา
“พี่ผมล้างแล้วนะครับ พี่จะดูดไหม”
“พี่เช็คของก่อนว่าจะหวานเหมือนที่ผ่านมาหรือเปล่า”
“ทำไมต้องเช็คผมคิดถึงพี่มาก” เจย์กัดปากกลั้นเสียงครางเมื่อภูวเรศจับท่อนเอ็นของเขารูดขึ้นรูดลง เขาต้องการเงินที่ยอมภูวเรศเพราะเงินเท่านั้น ความจริงคือเขามีเมียอยู่แล้ว หลอกเอาเงินไอ้คนโง่เพื่อไปเปย์เมียตัวเอง
“พี่จะทำอะไร!”
“เก็บเอาไว้ดูเล่นตอนที่พี่คิดถึงเจย์ไง” ภูวเรศจึงกดเป็นถ่ายคลิปวิดีโอ แล้วถ่ายฉากที่เขากำลังดูกระสวยของคู่ขาบันทึกลงไปในมือถือของตัวเอง
แต่เขากลับคิดถึงใบหน้าของแพนธารินหากเขาได้ครอบครองเอ็นร้อนๆ ของเพื่อนคงจะรู้สึกดีไม่น้อยเมื่อไรกันที่เขากับแพนธารินจะได้อยู่ด้วยกันเสียที
แพนธารินกลับมาที่เพ้นท์เธอาส์ต้องมานั่งดื่มตามลำพังเพราะไม่สามารถลืมใบหน้าของมิณไอริณได้เลย
“ผมได้ประวัติของหมอคัมภีร์มาแล้วครับ”
“พูดมา”
“จบป.โท ที่อเมริกาเคยจีบคุณมิณไอริณเมื่อ 3 ปีก่อนครับ ตอนนี้ยังไม่มีใคร...” ภามพูดไปตามประวัติที่เขาได้มาถือว่าโปรไฟล์ดีไม่น้อย
“ถือว่าดีเลิศกว่าคุณแพท...”
“ไอ้ภามอยากตายหรือไง”
อย่างน้อยมีดีกว่ามันที่มิณไอริณอยากจับเขา ตอนนั้นไม่สามารถปฏิเสธการแต่งงานได้เลย แถมยังถูกบังคับจดทะเบียนสมรสอีก
“ผมเตรียมเอกสารทรัพย์สินส่งให้ทนายแล้วครับ พรุ่งนี้จะมาคุยเรื่องหย่า”
“เลื่อนออกไปก่อนฉันไม่ว่าง”
“พรุ่งนี้วันหยุดคุณแพทจะไปไหนครับ” เขาไม่เห็นมีในตารางเลย หรือเขาจะจำผิดวัน
“ไม่ว่างก็คือไม่ว่างไม่มีอารมณ์” ใครอยากหย่าก็ให้รอไปพ่อแม่ฝ่ายนั้นยังไม่เดินทางกลับจากต่างประเทศ น่าจะอีกหลายวัน
“ครับๆ ถ้าว่างบอกผมได้เสมอ”
“ฉันไม่ว่างตอนไหนก็ไม่ว่าง”
“แล้วจะหย่ากันไหมครับ” เขาถามด้วยความอยากรู้เพราะเจ้านายเริ่มเปลี่ยนประเด็น
“ออกไปได้แล้วฉันจะไปนอน”
“ผมขอตัวไปนอนดีกว่า” ภามมองเจ้านายที่เดินหายเข้าไปในห้องนอน
“อยากหย่าจริงไหมวะ...ทำไมฟังดูทะแม่งแปลกๆ”
ช่างเถอะใครจะหย่าจะเลิกกันไม่ใช่ธุระอะไรของเขา แค่ทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น มิณไอริณจะได้หลุดพ้นจากคนนิสัยไม่ดีแบบแพนธาริน แต่ทั้งสองดูเหมาะกันดีแบบกิ่งทองกับใบรับรองแพทย์ กอดคอกันเข้าไปพบหมอจิตเวชพร้อมกัน
หลังจากที่น้องไบรท์กับน้องแบล็คได้เข้าเรียนอนุบาลแล้ว แพนธารินก็คิดแต่ว่าชีวิตช่วงกลางวันเขาจะดีขึ้น แต่กลับไม่เป็นแบบนั้นเพราะลูกชายของเขาดันไปก่อเรื่องที่โรงเรียนเอาไว้จนเขาถูกเรียกให้ไปรับทราบพฤติกรรมของลูกชายทั้งสอง“เสร็จหรือยังคะ” เสียงของมิณไอริณดังขึ้นหลังจากเธอนั่งรอแพนธารินกับลูกสาวมาได้สักพักแล้ว“เสร็จแล้วครับ อันนี้เอาให้คุณแม่ด้วยครับ” แพนธารินส่งหน้ากากอนามัยให้กับลูกสาวเพื่อให้เจ้าหนูเอาไปให้แม่“อะไรคะเนี่ย” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างเป็นคำถาม เมื่อเห็นสิ่งที่สามีฝากลูกสาวเอามาให้เธอ“หน้ากากไงครับ”“เอามาทำอะไรคะ ไอริณไม่ได้เป็นไข้นะคะ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจสามีของเธอ“พี่ไม่ได้บอกว่าไอริณเป็นไข้ แต่พี่ไม่ชอบเวลาคนอื่นมอง”“หึงเหรอคะ” มิณไอริณลุกจากเก้าอี้ตรงไปหาแพนธารินเธอจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มอย่างต้องการคำตอบ“ครับ หึง ไม่ชอบเลยเวลามีคนมอง”“ก็ไอริณสวยนิคะ”“ก็เพราะแบบนี้ไง พี่เลยไม่อยากให้เราไปไหน” แพนธารินหน้าตึงขึ้นมาทันที เวลาเขาเห็นใครมองมิณไอริณเขารู้สึกหงุดหงิดจนไม่อยากให้หญิงสาวออกไปไหน“ไม่แกล้งแล้ว เขาอยากมองก็มองไป แต่ไอริณไม่สนใจสักหน่อย น้องทิ
เช้าอันสดใสที่ใครหลายๆ คนต่างนับว่าเป็นการเริ่มต้นวันที่ดี แต่เหมือนจะไม่ใช่กับแพนธารินเขายังคงวนเวียนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าให้กับภรรยากับลูกชายฝาแฝดชายหนุ่มใช้เวลานานนับชั่วโมงในการเตรียมอาหารก่อนขึ้นไปดูภรรยาที่ยังคงนอนหลับอยู่ซึ่งตอนนั้นเองลูกชายของเขาทั้งสองคนกลับตื่น แพนธารินตรงเข้าไปอุ้มเด็กน้อยทั้งสองขึ้นแนบอกหวังเพียงว่าทั้งคู่จะไม่ร้อง“ชู่ว์ ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวพ่อพาลงไปเล่นข้างล่าง” แพนธารินเอ่ยเปล่า เขาอุ้มลูกชายฝาแฝดลงมาจากห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับการหยอกล้ออย่างสนุกสนานชายหนุ่มทำหน้าที่เลี้ยงเด็กทั้งสองแทนผู้เป็นแม่ของพวกเขาอย่างมิณไอริณ เพราะเธอเพิ่งคลอดลูกมาได้เพียงแค่เดือนเศษ ร่างกายของหญิงสาวยังคงต้องพักผ่อนเพื่อฟื้นฟู“มาแล้ว ระวังให้ดี” เสียวหยอกล้อของพ่อลูกยังดังขึ้นเรื่อยๆ“ทำอะไรกันอยู่คะ” มิณไอริณที่แอบมองดูสามีเล่นกับลูกชายทั้งสองอย่างสนุกสนาน มาได้สักพักก็เอ่ยถาม “อ้าวไอริณมาตั้งแต่ตอนไหน” แพนธารินเดินไปประคองมิณไอริณมานั่งที่โซฟา ก่อนอุ้มลูกน้อยที่หญิงสาวอุ้มมาด้วยขึ้นแนบอก“มาทันเห็นคนโดนลูกแกล้ง” ใบหน้าสวยเอ่ยด้วยยิ้ม“งั้นเหรอครับ แล้วอยากโดน
แสงแดดส่องเข้ามาในห้องนอนแพนธารินพลิกตัวไปมาอย่างเกียจคร้าน แต่พอจะลุกแค่นั้นแหละ มีอะไรหนักๆ มาทับที่หน้าอกคิดว่าผีอำ “น้องแบล็คทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้” เขาจับลูกชายวางลงข้างกาย “เย่นๆ” เด็ดน้อยพยายามปืนป่ายขึ้นมานั่งบนหน้าอกของผู้เป็นพ่ออีกครั้ง “อืมมม พักก่อนนะลูก” เล่นปลุกเขาตั้งแต่เช้าแล้วภรรยาเขาหายไปไหนตั้งแต่เช้า แพนธารินลุกขึ้นและอุ้มลูกลงไปตามหาภรรยา ในห้องโถงได้ยินเสียงแฝดพี่ร้องไห้เสียงดัง โดยมีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังปลอบอยู่ “นายเป็นใคร! เข้ามาทำอะไรในบ้านฉัน” “เอ่อ!” ลุกกำลังจะตอบแต่คนถามไม่ยอมปล่อยโอกาสแถมยังต่อว่าเขา มิณไอริณกับเทวัญที่ได้ยินเสียงของแพนธารินจึงรีบเข้ามา “พี่แพทเสียงดังทำไมคะ? ลูกก็อยู่ด้วย” “มัน...เขาคนนี้คือใคร” ในสมองของเขาไม่เคยรู้จักหรือเคยเห็นหน้ามาก่อน แต่พอโดนดุจึงเงียบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่เกิดขึ้น “พี่ลุกแฟนพี่เทวัญค่ะ” แพนธารินจึงเงียบเพราะเหมือนว่ากำลังทำให้เมียโกรธมากขึ้น และเขาต้องเป็นฝ่ายพาตัวเองออกไปจากห้องโถงเพราะถูกเชิญออกไป “พี่แพทมีประชุมเช้านี่คะต
มิณไอริณนั่งมองลูกชายคนโตที่อยู่ในอ้อมแขนของหมอคัมภีร์ ส่วนอีกคนหลับอยู่ในรถเข็นเด็ก “คนนี้หน้าเหมือนไอริณมาก” เขาจ้องมองเด็กน้อยในอ้อมแขน ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนสุดท้ายแล้วเขากับมิณไอริณก็เป็นได้แค่พี่น้อง “พี่หมอไม่คิดจะมีบ้างเหรอคะ” “พี่จะหาแม่ของลูกมาจากไหนบ้างานขนาดนี้” “มัวแต่ทำงานระวังจะแก่ก่อนนะคะ” เขาหล่อเขารวยหน้าที่การงานก็ดี สักวันต้องมีคนที่ดีเข้ามา พี่ไม่เคยคิดเรื่องนั้นถ้ามันใช่มันใช่ไปตั้งนานแล้ว” เหมือนที่เขาตามจีบหญิงสาว สุดท้ายแล้วความดีไม่ใช่ผลตอบแทนของความรัก “ไอริณต้องกลับแล้วค่ะพ่อเด็กๆ รออยู่” เธอกล่าวลาเขา พอเดินออกมาไม่ไกลก็เห็นแพนธารินนั่งรออยู่ พร้อมกับใบหน้าบูดบึ้ง “เบื่อทำไมต้องไม่ให้พี่ตามไปด้วย” ทำเหมือนแอบคบชู้ จะโกรธก็ไม่ได้เพราะตอนนี้เมียอยู่เหนือทุกอย่าง “ไม่ทำหน้างอแบบนั้นสิคะฝากลูกหน่อยนะคะ ไอริณจะไปเดินเล่น” เธอส่งลูกให้แพนธารินรีบเดินขึ้นรถอีกคันไม่อยากให้เขาหอบลูกตามเธอไปชอปปิ้งด้วย จากมาเฟียสู่พ่อลูกอ่อนอีกมืออุ้มลูก อีกมือเข็นรถการเลี้ยงลูกมันเหนื่อยกว่าทำงานหลายเท่า
แพนธารินขอเข้าไปดูหน้าลูกด้วย ในห้องคลอดหญิงสาวก็คิดว่า เจ้าของร่างเดิมคงต้องการแบบนี้ชายหนุ่มร้องไห้เมื่อเห็นหน้าลูกเขานั่งเฝ้าลูกทั้งสองกำลังหลับปุ๋ยอยู่บนรถเข็นเปลเด็ก ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะอุ้มท้องลูกเขาถึงสองคน“แพนธวัฒน์ – แพนเมธา ชื่อเล่นน้องอะไรดีนะ” เขานั่งครุ่นคิด“ไบรท์กับแบล็ค” เธอแอบตั้งชื่อลูกไว้แล้วมีแสงสว่างก็ต้องมีความมืดมน และเธอชอบชื่อนี้มาก“ชื่อเพราะดี” เขาเอามือจิ้มแก้มของลูกทำให้เด็กน้อยร้องไห้เสียงดัง จนมิณไอริณต้องต่อว่าเขาที่ไปแกล้งลูกเป็นครั้งแรกที่เธอให้นมลูกซึ่งเด็กน้อยดูดจนเธอรู้สึกเจ็บ พออีกคนดื่มนมจนอิ่มอีกคนร้องตาม แค่คนเดียวก็ว่าหนักแล้วตอนนี้มีถึงสองคนคืนนั้นมิณไอริณฝัน เจ้าของร่างเดิมมาขอร้อง ว่าให้เธอคืนดีกับแพนธาริน เธอจะไปเกิดแล้วและอวยพรให้หญิงสาวมีความสุขแพนธารินนอนกระสับกระส่ายไปมาในความฝันของเขา เห็นผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนมิณไอริณมายืนร้องไห้ ซึ่งเขาจำได้ว่าคนนี้คือมิณไอริณตัวจริง“ไอริณมาลาพี่แพทค่ะ ชาตินี้เราจากกันแล้วรักผู้หญิงคนนั้นให้มากๆ นะคะ”“ไอริณ” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาหาเสียงตัวเองไม่เจอ นี่เป็นครั้งแรกที่ในใจของเขาไม่ได้
ภีมกับภามนั่งเฝ้าเจ้านายอยู่เกือบสามชั่วโมง ตั้งแต่ทั้งสองทะเลาะกันเจ้านายของพวกเขากลายเป็นคนเงียบขรึม ตามง้อภรรยาแต่เหมือนนายหญิงจะไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆ แพนธารินนั่งฟังคุณครูสอนอย่างตั้งอกตั้งใจ วันนี้เขาเข้าคอร์สเรียนการเลี้ยงลูก ทั้งสองเรียนมีเขาที่เป็นผู้ชายเพียงคนเดียว ชวนมิณไอริณมาแล้วแต่รายนั้นยังโกรธเขาอยู่ เขารู้สึกผิดที่ทำให้หญิงสาวเกือบเสียลูกไป จะโกรธเขาก็ไม่แปลก “คุณแพทฟังอีกรอบนะคะเวลาลูกอาเจียนเราต้องลูบหลังเบาๆ แบบนี้ค่ะ” คุณครูสาธิตให้เขาดูก่อน และลองให้เขาทำ “แบบนี้เหรอครับ” เขาทำตามที่คุณครูสอนทุกอย่าง“ใช่ค่ะเบาๆ นะคะ” ขนาดตุ๊กตายังทำแรงขนาดนี้ ถ้าเป็นคนจริงๆ น่าจะเหลือแค่ชื่อแพนธารินค่อยๆ ลูบหลังตุ๊กตาเด็กแต่เขาน่าจะลงแรงไปเยอะ ลูบไปลูบมาหัวตุ๊กตาหลุดร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น ทำให้ทุกคนหัวเราะเสียงดัง“เบาๆ สิคะ”“ผมขอเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นดีกว่าครับ”คุณครูจึงพามาสอนเรื่องการอาบน้ำให้เด็กแรกเกิด แพนธารินทำตามทุกอย่างเช่นเดิม แต่เหมือนจะหนักมืออีกเพราะตุ๊กตาเด็กคว่ำหน้าจมน้ำไปต่อหน้าต่อหน้า“กูไม่เรียนแล้ว” เขาเดินออกมาทันทีพร้อมใบหน้าที่