บทที่แปด ฝากไว้ก่อน

"เจ้าไหวมั้ย!?"หลี่ถงถงหันไปถามกับฉีหานฟงที่กำลังถูกงูอสรพิษสีมรกตจำนวนหนึ่งไล่ต้อน 

"อึก!!!!"ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เพราะตอนนี้ไม่อาจที่จะต่อต้านการโจมตีของงูอสรพิษสีมรกตได้อีกแล้ว 

ฉึก!!! 

งูอสรพิษสีมรกตตัวหนึ่งใช้เกล็ดของมันเป็นอาวุธขนาดเล็กและได้คว้างเกล็ดนั้นใส่ที่ท้องของฉีหานฟงโดยที่ฉีหานฟงไม่สามารถหลบการโจมตีนั่นได้ 

เลือดไหลออกจากบาดแผลของชายหนุ่มเป็นจำนวนมาก แรงการโจมตีนั้นทำให้ฉีหานฟงไม่อาจที่จะพยุงตัวให้ลุกขึ้นมาได้อีกแล้ว

เหล่างูอสรพิษสีมรกตเมื่อเห็นว่าฉีหานฟงล้มลงแล้ว มันก็ได้รีบพุ่งเข้าไปจะโจมตีเขาทันที

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้น หลี่ถงถงก็กระโดดเข้าไปขวางรับการโจมตีแทนฉีหานฟงที่พลาดพลั่ง หยาดเหงื่อไหลลงผสมกับเลือดสีแดงเปื้อนใบหน้างามแต่กลับไม่มีเวลาเช็ดออก 

เคร้ง!!! 

เสียงดาบกระทบกับหางเกล็ดสีมรกตที่งูอสรพิษสีมรกตฟาดเข้ามาโจมตี โชคดีที่พลังของดาบของหลี่ถงถงนั้นสามารถต่อต้านเอาไว้ได้ 

"เจ้ามีหินเคลื่อนย้ายมิติหรือไม่!?"หลี่ถงถงเอ่ยถามฉีหานฟงเสียงดังสองมือกุมดาบกวัดแกว่งป้องกันการโจมตีของเหล่าสัตว์อสูรอย่างรวดเร็ว 

ฉีหานฟงมีท่าทีลังเลครู่หนึ่งก่อนตะพยักหน้าเบาๆ นั่นเลยทำให้หลี่ถงถงรู้สึกดีขึ้น 

พลั่ก!!! 

หลี่ถงถงฟาดเท้าโจมตีใส่งูอสรพิษสีมรกตตัวข้างหน้าสุดจนกระเด็นออกไปหลายสิบเมตรก่อนจะกระโดดเข้าไปพยุงตัวของฉีหานฟงขึ้นจากพื้น 

"ไปกันเถอะ!" 

ฉีหานฟงเอาหินเคลื่อนย้ายมิติออกมาและรีบใช้งานมันในทันที ในชั่ววินาทีนั้นเหล่าอสรพิษก็ได้พยายามโจมตีเข้าหาทั้งสองไม่ยั้งมือ แต่ว่าทั้งสองก็ได้หายตัวไปแล้ว...

 

รู้สึกตัวอีกที ทั้งสองก็ได้อยู่ในกลางทุ่งดอกไม้ที่อยู่ใจกลางของป่าแห่งนี้...

"หา!? ทำไมถึงเป็นที่นี่ล่ะ!?"หลี่ถงถงมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจจนแทบสิ้นสติ 

ฉีหานฟงมองสตรีที่ยืนตกใจด้วยสายตาที่นิ่งเฉย พลางหอบเอาลมหายใจเข้าปอด 

"หินมิติของข้ามีปัญหานิดหน่อย ข้ายังไม่ได้ปรับแต่งก็เลยส่งมายังที่นี่..." 

"ห้ะ!? บ้าไปแล้วเหรอ!? แล้วทำไมไม่สั่งให้มันส่งไปใกล้ทางออกจากป่าเล่า!?"หลี่ถงถงกระชากคอของฉีหานฟงขึ้นมาถามอย่างเอาเรื่อง 

บ้าไปแล้วเหรอ!? แทนที่จะส่งไปอยู่ใกล้ๆกับชายขอบป่า แต่กลับส่งมาอยู่กลางป่าที่อันตรายยิ่งกว่าเดิมแทนเนี่ยนะ! 

"ข้าไม่สามารถควบคุมหินมิติได้ ก็บอกแล้วไงว่ายังไม่ได้ปรับแต่ง"ฉีหานฟงเอ่ยอย่างรำคาญ 

"ไม่ได้ปรับก็ควรบอกกันก่อนไม่ใช่รึไง!?"หลี่ถงถงเอ่ยออกมาเสียงดังอย่างโมโห 

แต่ว่าจู่ๆฉีหานฟงก็กระอักเลือดออกมาคำใหญ่ทำให้หลี่ถงถงตกใจและเข้าไปรับตัวของฉีหานฟง

"อึก! แค่กแค่กแค่ก!!!" 

เลือดสีแดงสดไหลออกจากปากหนาเป็นจำนวนมากจนทำให้หลี่ถงถงรู้สึกตกใจ 

นัยตาสีแดงทับทิมหันสบไปเห็นบาดแผลขนาดใหญ่ตรงท้องของชายหนุ่มก่อนจะถอดชุดคลุมสีแดงของตนออกไปซับเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลของเขาทันที 

"เจ้านอนพักตรงนี้ก่อน ข้าจะไปหาสมุนไพรมาทำแผลให้เจ้า"หลี่ถงถงค่อยๆวางร่างของฉีหานฟงนอนลงกับพื้นก่อนจะรีบวิ่งออกไปหาสมุนไพรทันที 

ใบสาบเสือคือสมุนไพรชนิดแรกที่วิ่งแล่นผ่านสมองของข้า แต่ว่า... 

ที่นี่ไม่มีสมุนไพรนั่นเลยนะสิ! 

เช่นนั้นยังมีสมุนไรอะไรอีกนะ?

"หืม? นั่นไง!"หลี่ถงถงรีบก้มลงไปเด็ดใบบัวบกจากพื้นดินที่อุดมไปด้วยความชุ่มชื่นและอุดมสมบูรณ์ 

ใบบัวบกเป็นสมุนไพรที่มีสรรพคุณยาเยอะมาก หนึ่งในนั้นคือสามารถช่วยรักษาบาดแผลให้หายได้เร็วยิ่งขึ้นและยังช่วยลดอาการอักเสบของแผลได้ดี ทั้งนี้ยังสามารถช่วยห้ามเลือดได้อีกด้วย 

ตอนเด็กๆข้าเคยเข้าไปเล่นในป่าใกล้ๆบ้านอยู่บ่อยๆ และมักจะมีแผลติดตัวกลับบ้านเป็นประจำ แม่ที่ไม่ได้มีเงินเยอะอะไรมากมายก็ได้หาสมุนไพรจากป่าแถวนั้นมารักษาข้า 

หนึ่งในสมุนไพรนั่นคือใบบัวบก... 

วิธีการนำมารักษาบาดแผลคือนำไปล้างให้สะอาด จากนั้นก็นำไปโขลกสับให้ละเอียด และนำไปพอกแผลสักพัก 

ไม่นานหลี่ถงถงก็กลับไปหาฉีหานฟงที่นอนรออยู่ 

ฉีหานฟงมองสตรีที่ค่อยๆถอดชุดท่อนบนของตนออกอย่างหน้าตาเฉย มือบางบรรจงเช็ดขอบบาดแผลอย่างเบามือก่อนจะนำสมุนไพรที่ถูกบดละเอียดมาทาทับบนบาดแผล 

"อึก!"ฉีหานฟงกัดฟันอดทน รู้สึกปวดแสบที่บาดแผลเป็นอย่างมาก แต่ก็ยอมที่จะอยู่เฉยๆให้คนรักษา 

"จะร้องก็ร้องออกมาได้เลยนะ ถึงเจ้าจะถึกทนเหมือนโคกระบือ แต่ว่าการถูกรักษาแผลสดๆเช่นนี้ก็ส่งผลให้เจ็บปวดหนักเหมือนกัน"หลี่ถงถงเอ่ยหยอกล้อคนตรงหน้าอย่างติดตลกพลางบรรจงทำแผลให้เขาอย่างเบามือ 

"เจ้า! โอ้ย!!!"ฉีหานฟงที่เลือกขึ้นหน้าจะลุกขึ้นมาด่าหลี่ถงถงกลับแต่ก็ต้องฟุบนอนลงอีกครั้งเพราะถูกมือบางกดบาดแผลอย่างแรง 

หลี่ถงถงแสยะยิ้มส่งให้ชายหนุ่มอย่างมีชัย 

"แหมๆ เมื่อครู่เจ้าจะลุกทำไม หรืออยากให้ข้าทำแรงกว่านี้?" 

ฉีหานฟงมองหลี่ถงถงอย่างเคียดแค้นแต่ก็ยอมอยู่นิ่งๆเพราะไม่อยากเจ็บตัวอีก 

"ฝากไว้ก่อนเถอะ!"ปากหนักเอ่ยออกมาเสียงเย็นอย่างอาฆาตสายตาคมดุหันมองไปทางอื่นอย่างยอมรับความพ่ายแพ้ 

"ไม่รับฝากจ้าาา" หลี่ถงถงเอ่ยพลางกดบาดแผลให้แรงลงกว่าเดิม 

"โอ้ย! นี่เจ้า!!!!" 

"ฮ่าๆๆๆ!"