ตอนที่7 คารมเป็นต่อ

กับข้าวที่เธอสั่งมาก็มี ยำไข่เยี่ยวม้า ยำผักกาดดอง ผัดผักบุ้งไฟแดง ปลากระพงทอดน้ำปลา ไข่เจียวกุ้งสับและคะน้าหมูกรอบจานใหญ่ เธอเอาข้าวสวยให้ออสติน ส่วนเธอช่วงอาหารเย็นแบบนี้ เธอจะชอบทานข้าวต้มมากกว่าเพราะไม่หนักท้อง อีกอย่างอาทิตย์นี้เธอแทบไม่ได้เข้าฟิตเนสเลย เพราะเอาแต่อ่านบทละครดึกดื่นทุกคืน เลยต้องเริ่มควบคุมอาหาร

“เป็นไง อร่อยไหม”

“ก็ดี”คำว่าก็ดีของเขาทำเธอส่ายหน้าออกมา เพราะเขาเล่นทานข้าวสวยไปสองจานพูน กับคะน้าหมูกรอบที่เธอสั่งเน้นหมูกรอบมาจุก ๆ เธอได้ทานแค่สองชิ้นเท่านั้น ที่เหลือเขาซัดจนเรียบ รวมถึงกับข้าวอย่างอื่นที่เธอสั่งมาเขาก็กวาดจนเรียบไม่เหลือเช่นเดียวกัน

“เก็บตังค์ด้วยค่ะเฮีย”

พอเธอตะโกนบอกเจ้าของร้านให้มาเก็บตังค์ ออสตินก็รีบควักกระเป๋าตังค์เตรียมออกมาจ่ายทันที แต่ทว่าเขาไม่ได้พกเงินสดติดตัวมา เลยส่งบัตรเครดิตให้พนักงานแทน

“ฉันจ่ายเอง ร้านนี้ไม่มีที่รูดบัตรหรอกนะ”เธอส่งแบงค์พันให้พนักงาน ค่าอาหารทั้งหมดแค่หกร้อยกว่าบาทเท่านั้น

“คราวหลังฉันจะพกเงินสดตลอด”

“พกทำไม ถ้านายไม่ได้มาร้านนี้ ร้านอื่นก็มีที่รูดบัตรให้นายอยู่แล้ว”

“แต่ฉันอยากมาร้านนี้กับเธอ”

พูดจบเขาก็แย่งกุญแจรถจากมือเธอไปขับเอง เขาเป็นคนไม่ชอบให้ผู้หญิงขับรถให้นั่ง มันดูไม่เป็นลูกผู้ชาย

“อะไร?”นินิวมองโทรศัพท์ของเขาที่ยื่นมาตรงหน้าเธอแบบงง ๆ

“ขอไลน์เธอหน่อย”

“จะเอาไปทำไม อีกอย่างนายก็มีเบอร์ฉันอยู่แล้วนิ”

“ฉันอยากได้ไลน์เธอมากกว่า มันดูเป็นคนสำคัญดี”

“รู้ได้ยังไงว่าถ้าฉันให้ไลน์ใคร คนนั้นคือคนสำคัญ”

“งั้นไอ้พระเอกนั่นมีไลน์เธอหรือเปล่า?”

นินิวส่ายหน้าทันที ไลน์เป็นช่องทางติดต่อส่วนตัวของเธอ มีแค่อัญชัน พี่แจงและครอบครัวของเธอเท่านั้นที่มีไลน์ของเธอ หากลูกค้าต้องการติดต่องาน จะติดต่อผ่านพี่แจงผู้จัดการเท่านั้น

“เห็นไหม เพราะงั้นเอาไลน์เธอมาให้ฉันซะดี ๆ ไม่งั้นฉันจะโทรกวนเธอทั้งคืน”

เธอจำใจต้องรับโทรศัพท์มาสแกนคิวอาร์โค้ดไลน์ของเธอให้เขา เพราะรู้ว่าหากเขาต้องการไลน์เธอจริง ๆ เขาคงมีหนทางจะหาได้อยู่แล้ว อีกอย่างเธอก็กลัวว่าเขาจะทำตามที่ขู่เธอด้วย

“ถ้านายส่งข้อความไร้สาระมากวนฉัน ฉันจะบล็อกนายทันที”

“ส่งรูปให้เธอดูได้หรือเปล่า”

“รูปบ้าบออะไรของนายอีก”

“ก็รูป…”เขาเว้นจังหวะพูดและก้มมองหน้าตักของตัวเอง พอเธอมองตามสายตาของเขา ก็ต้องยกมือขึ้นทุบแขนแกร่งของเขาทันที

“ไอ้บ้า!! นี่นายวิตถารเหรอ ถึงจะส่งรูปอันนั้นมาให้ฉันดู ทุเรศที่สุด”

“ฮ่า! ฮ่า! เธอหมายถึงอะไรนิว ฉันแค่ก้มดูหน้าท้องของตัวเองหรอก ดูว่ามีพุงยื่นออกมาหรือเปล่า เพราะกินเยอะไปหน่อย”

ออสตินขำท่าทางของเธอไม่หยุด“เธอคิดลึกไปหรือเปล่า ก็ไหนเธอบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันไง เพื่อนที่ไหนเขาจะส่งรูปของลับให้กันดูแบบที่เธอคิด”

“จะไปรู้เหรอ ผู้ชายอย่างนายมันวิปริตจนฉันระแวงไปหมดแล้ว”

นินิวทำท่าขนลุกขนพองให้เขาดู ยิ่งเขาหัวเราะเธอก็ยิ่งคิดว่าเขาต้องคิดอะไรแปลก ๆ ในหัวจริง ๆ ผู้ชายอย่างเขานิสัยเหมือนตอนเรียนมัธยมไม่มีผิด ชอบพูดทะลึ่งตึงตังกับผู้หญิง หว่านคารมไปทั่ว จนสาว ๆ หลงเกือบทั้งโรงเรียน

“แล้วอยากรู้หรือเปล่าว่าฉันอยากส่งรูปอะไรให้เธอ”

“ไม่อยากรู้ ไม่ต้องพูดออกมานะ ขับรถไปดี ๆ เลย”

“แต่ถ้าฉันไม่ได้บอก คืนนี้ฉันจะนอนไม่หลับนะนิว เธอไม่สงสารฉันเหรอ”

คนตัวสูงทำเสียงอ้อนเธอ อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะทนใจแข็งได้สักกี่น้ำ เมื่อเจอลูกอ้อนของคนที่คารมเป็นต่ออย่างเขา“นะ ๆ อยากรู้หน่อยนะครับ”

“แหวะ เลิกพูดคงพูดครับได้ไหม ฟังแล้วเลี่ยนยังไงไม่รู้”

“อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้ ฉันเริ่มคิดแล้วนะ ว่าเธอรังเกียจฉันจริง ๆ”

เขาทำปากยื่น แสดงอาการงอนเต็มที่ จนคนตัวเล็กที่นั่งมองอยู่เริ่มรู้สึกสงสาร เพิ่งจะเคยเห็นผู้ชายตัวโตงอนแก้มป่องแบบนี้ เธอก็มองว่ามันน่ารักดี จนเผลอยิ้มออกมา

“ก็ได้ งั้นบอกมาว่านายอยากส่งรูปอะไรให้ฉัน”

“…..”ไม่มีเสียงตอบกลับจากเขา ที่กำลังตั้งใจขับรถ ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินที่เธอพูด

“ออสติน นายจะพูดไม่พูด”

“…..”

“งั้นไม่ต้องมาพูดกัน…”

“ง้อนิดง้อหน่อยก็ไม่ได้ เธอต้องมีความพยายามในการง้อมากกว่านี้สิ แสดงความจริงใจออกมาเยอะ ๆ ไม่ใช่ง้อแบบขอไปทีแบบนี้”

“นี่นาย จะเยอะไปแล้วนะ ฉันให้ได้แค่ไหน นายก็ควรพอใจแค่นั้น ฉันง้อนายก็ดีแค่ไหนแล้ว”

“งั้นฉันเป็นคนพิเศษของเธอนะสิ เธอถึงได้ง้อฉัน”เขาแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้า ทำให้นินิวรู้สึกหมั่นไส้จนต้องเอามือไปยิกแขนซ้ายเขาสุดแรง

“โอ้ยย!!! นิว ฉันเจ็บนะ”

“นายมันคนเจ้าเล่ห์ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปี นายก็ยังคงเจ้าเล่ห์เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”

“คอนโดเธออยู่ไหน?”

อยู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องมาถามเธอเรื่องนี้แทน ทำเอาคนตัวเล็กตั้งตัวไม่ทัน ไม่เข้าใจว่าเขาถามถึงที่อยู่เธอทำไม คงไม่ได้คิดอะไรพิเรนทร์อีกใช่ไหม

“ถามทำไม?”

“ก็ฉันอยากไปส่งเธอ”

“นี่มันรถฉันนะ นายลืมไปหรือเปล่า”

“ไม่ได้ลืม ไปส่งเธอก่อน แล้วฉันค่อยโทรให้เลขาฯ มารับ”

“ไม่ต้องลำบากเลย ขับไปคอนโดนายเลย เดี๋ยวฉันขับกลับคอนโดของฉันเอง”

เขาอยากไปส่งเธอ ไม่อยากให้เธอขับรถกลับคนเดียว แต่ทว่าเธอเหมือนไม่เข้าใจความหวังดีของเขา“ฉันรู้ว่าเธอขับได้ แต่ฉันอยากไปส่งเธอ แค่นี้มันไม่ได้เลยเหรอ”

“โอเค ๆ ไปส่งก็ไปส่ง”

สุดท้ายเธอก็ยอมให้เขาขับรถมาส่งเธอที่คอนโด เพราะไม่ว่าเธอจะพูดยังไง เขาก็ไม่ยอมท่าเดียว ผู้ชายคนนี้นอกจากจะพูดไม่รู้เรื่องแล้ว ยังดื้อเป็นที่สุด

รถหรูขับเข้ามาจอดลานคอนโดหรูของหญิงสาว เขายกโทรศัพท์ดูข้อความจากเลขาฯ ที่เขาส่งไปบอกก่อนหน้าว่าให้มารับที่คอนโดของนินิว ได้ข้อความตอบกลับมาว่ากำลังมา จึงลงจากรถเพื่อจะเดินไปรอเลขาฯ ที่หน้าคอนโด

“ไหนล่ะ เลขาฯ ของนาย”

“อีกเดี๋ยวก็มา เธอขึ้นห้องไปก่อนเลย ฉันจะรอตรงนี้แหละ”

นินิวมองการแต่งตัวของเขา ที่ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว แล้วต้องมายืนรอเลขามารับอยู่ตรงหน้าคอนโดของเธอตอนมืดค่ำแบบนี้ ซึ่งมันดูไม่เหมาะสมกันอย่างมาก เลยกำลังลังเลว่าควรชวนเขาขึ้นไปรอบนห้องดีหรือเปล่า

“ทำไมยังไม่ไปอีก”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามเธอ เมื่อเห็นเธอยังยืนอยู่ที่เดิม แววตาเธอกำลังสับสนอะไรบางอย่าง และไม่กล้าพูดออกมา“เป็นอะไรนิว มีอะไรจะพูดก็รีบพูด มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้”

“โทรไปถามเลขาฯ นายสิว่าใกล้ถึงหรือยัง”

“คิดว่าเธอจะใจดีให้ฉันขึ้นไปรอบนห้องเสียอีก เห็นยืนอ้ำอึ้งอยู่ตั้งนาน”

“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ แค่จะบอกว่าฉันยืนรอเป็นเพื่อนนายดีกว่า”

เธอตัดสินใจได้ในวินาทีนั้น พลางหลบสายตาของเขาที่มองมาอย่างจับผิด มันคงไม่ดีถ้าชวนผู้ชายแบบเขาขึ้นไปบนห้อง ยิ่งวันนี้เขาพูดจาแปลก ๆ ใส่เธอ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือพูดเล่น แต่ทว่าเธอก็ต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อน กลัวว่าเขาจะคิดว่าเธอให้ท่าเขาด้วยการชวนขึ้นไปบนห้อง ทั้งที่จริงเธอไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักนิดเดียว