ตอนที่6 รุกไม่หยุด

คนตัวสูงหัวเราะออกมา รู้สึกชอบใจที่ทำให้เธอเขินออกมาได้ขนาดนี้“แค่คำว่าออกกำลังกาย ทำไมเธอต้องหน้าแดงด้วยนิว นี่เธอกำลังคิดถึงการออกกำลังกายอะไรอ่ะ บอกฉันมาดี ๆ นะ”

“บะ บ้า ฉันไม่ได้คิดอะไรลามกเหมือนนายนะ ไอ้ผู้ชายเจ้าเล่ห์”

“ฉันบอกตอนไหนว่าคิดลามก เธอต่างหากที่คิดลามกกับฉัน นี่เธอกลายเป็นผู้หญิงแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่นินิว”

“ลงไปเลยนะ ถ้าจะมาพูดจาไม่เข้าหูแบบนี้”

“งั้นก็แปลว่าถ้าฉันนั่งเงียบ เธอจะไปกินข้าวกับฉันใช่หรือเปล่า”

เขายังคงหว่านล้อมให้เธอทำตามความต้องการของตัวเองไม่หยุด ซึ่งพอเขาพูดแบบนั้นเธอเองก็ไม่มีคำโต้แย้งอะไรกับเขาอีก จำต้องออกรถเพื่อไปกินข้าวกับเขาตามที่เขาต้องการ

“จะไปกินที่ไหน?”

“ที่ไหนก็ได้ที่เธอคิดว่าอร่อย เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้อยู่เมืองไทยนานแล้ว ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ร้านไหนอร่อยบ้าง”

“อย่ามาโกหกเลย ผู้ชายแบบนายผู้หญิงในสต๊อกคงเพียบ”

“ต่อให้มีผู้หญิงในสต๊อกมากแค่ไหน ก็ไม่เท่ามีเธอแค่คนเดียวนะ”

ใบหน้านินิวร้อนผ่าวทันที เธอไม่รู้หรอกว่าเขาพูดจริงหรือพูดเล่น แต่คำพูดของเขากำลังทำให้เธอใจเต้นรัวจนควบคุมตัวเองไม่ได้

“อยากจะยิ้มก็ยิ้มออกมาเถอะ ไม่ต้องกลั้นยิ้มหรอก”

“ไหนบอกว่าจะนั่งเงียบ ยิ่งนายพูดฉันยิ่งไม่มีสมาธิขับรถ”

“ก็เธอเขิน”

นินิวกำลังนั่งนับหนึ่งถึงสิบในใจ เมื่อโดนเขาพูดจากวนประสาทไม่หยุด ส่วนออสตินก็ยิ่งได้ใจเมื่อเห็นเธอเขินเพราะคำพูดของเขา แสดงว่าเธอเองก็ต้องมีความรู้สึกดี ๆ ให้เขาอยู่บ้าง ไม่งั้นคงไม่เขินหน้าแดงก่ำขนาดนี้

เธอพาเขามาทานข้าวร้านข้าวต้มริมทาง ที่พามาร้านนี้เพราะเธออยากจะเอาคืนที่เขาทำให้เธอเขิน อยากจะรู้ว่าผู้ชายที่รวยระดับเขาจะทานอาหารร้านข้างทางแบบนี้ได้หรือเปล่า เป็นร้านที่เธอมาทานกับพี่แจงผู้จัดการส่วนตัวเป็นประจำจนติดใจในรสชาติอาหารของที่นี่

“กินร้านนี้นะ ฉันอยากกินข้าวต้ม”

“ร้านนี้เหรอ?”สายตาคมจ้องมองออกไปนอกกระจกรถด้วยแววตาสงสัย เขาไม่คิดว่าดาราดังระดับเธอจะชอบทานอาหารร้านข้างทางแบบนี้“เธอกล้าลงไปเหรอ”

“ถ้านายกินไม่ได้ก็รอบนรถนี่แหละ เดี๋ยวฉันซื้อใส่ถุงมาให้”

“ฉันกินได้ แต่ที่ถามว่าเธอกล้าลงไป หมายถึงเธอไม่กลัวเจอพวกแฟนคลับหรือไง”

“นี่มันสมัยไหนแล้วออสติน ดาราก็แค่คนเดินดินธรรมดานะ ฉันไม่ยึดติดกับชื่อเสียงอะไรพวกนี้หรอก ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะได้เงินเยอะแค่นั้นแหละ วันไหนฉันมีผัวรวย ฉันจะเลิกเป็นดาราให้นายดูเลย”

“เธอจะเลิกจริงเหรอ?”

“จริงสิ ฉันไม่ได้คิดจะเป็นดาราไปตลอดชีวิตนะ มันไม่ใช่ทุกอย่างสำหรับฉัน ที่ฉันต้องการคืออยากมีลูก อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นต่างหาก”

แววตาคมวูบไหวจ้องมองเธอ ขณะที่กำลังพูดเรื่องความฝันของตัวเองด้วยแววตาเป็นประกาย“กับไอ้พระเอกละครนั่นนะเหรอ”

“ใคร? พี่ขุนนะเหรอ ฉันไม่ได้ชอบเขา”

“งั้นฉันก็มีสิทธิ์จะเป็นคนนั้นของเธอนะสิ”

นินิวหันไปสบตาคมของเขา ก่อนที่จะยกกำมือเล็กทุบเข้าที่อกแกร่งเขาทันที

“โอ้ย!!! นิวเธอตีฉันทำไม”

“อย่ามาพูดจาอะไรน่าขนลุกนะ ก่อนจะคิดเป็นพ่อของลูกใคร นายควรเคลียร์ผู้หญิงในสต๊อกตัวเองให้ได้ก่อน เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน ก็มีสาวหมายตานายเพิ่มอีกคนแล้วนะและดูเหมือนว่าคนนี้จะจับนายไม่ปล่อยด้วย”

“โมนานะเหรอ”

“แล้วนายคิดว่าฉันหมายถึงใคร?”

“เธอหึงฉันหรือไง ถึงได้พูดแบบนี้”

“หึงบ้า หึงบออะไรของนาย พูดให้มันดี ๆ นะ”เธอหลบสายตาของเขา“แล้วจะกินไหมข้าวต้ม ไหนบอกว่าหิว”

“ก็ไปสิ เธอกินได้ ฉันก็กินได้”

ทั้งสองคนลงจากรถ ท่ามกลางสายตาของคนในร้านที่จ้องมองมายังบุคคลมาใหม่สองคนที่รูปร่าง หน้าตาและการแต่งตัวดีเกินกว่าจะมานั่งทานร้านข้าวต้มข้างทางแบบนี้

“อ้าว หนูนิว วันนี้พาใครมาด้วย”

เฮียหมูเจ้าของร้านข้าวต้มเอ่ยทักเธอ พลางสายตาก็หันไปมองออสตินตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอกับเฮียหมูสนิทกันเพราะอย่างที่บอกว่าเธอชอบมาทานข้าวต้มร้านนี้ ทานมามากกว่าห้าปีแล้วด้วย

“เฮียเอากับข้าวเหมือนเดิมนะคะ แต่เพิ่มคะน้าหมูกรอบอีกหนึ่งจาน ขอหมูกรอบจุก ๆ แล้วก็ข้าวสวยหนึ่งจานค่ะ”

“โอเค ว่าแต่ยังไม่ตอบเลยว่าพ่อหนุ่มคนนี้เป็นใคร?”

“เพื่อนนิวเองค่ะ”

“แต่ผมไม่อยากเป็นเพื่อนครับ”ออสตินเอ่ยแทรกออกไปทันที

“อย่าไปฟังเขาเลยค่ะเฮีย ชอบพูดอะไรไม่เข้าท่า”

เธอรีบลากแขนคนตัวสูงให้เดินไปนั่งโต๊ะในสุด ที่ไกลสายตาคนอื่นในร้าน ซึ่งเป็นโต๊ะประจำของเธอเวลามาทานที่ร้าน“ถ้านายยังไม่หยุดพูดอะไรแบบนี้ ฉันจะไม่คุยกับนายอีกต่อไป”

“ฉันพูดเรื่องจริง”

“จริงบ้า จริงบออะไร เราเพิ่งเจอกันสองวันเองนะออสติน”

“ก็ใช่ไง แล้วเธอทำไมถึงยังจำได้ว่าฉันชอบกินคะน้าหมูกรอบ แล้วก็จำได้ว่าฉันไม่ชอบกินข้าวต้ม”

นินิวเม้มปากแน่น เงียบเสียงลง เธอลืมตัวไปว่าจดจำเรื่องพวกนี้ของเขาได้ทุกอย่าง ไม่คิดว่าเขาจะสนใจด้วยที่เธอจำรายละเอียดเล็กน้อยพวกนี้ได้

“เธอกำลังทำให้ฉันหวั่นไหวรู้ไหม”เสียงทุ้มที่พูดประโยคนั้นออกมา ทำให้ลมหายใจเธอติดขัดทันที ก่อนจะรู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นร้อนของคนตัวสูงที่วางลงบนมือเล็กของเธอ

“นายนะเหรอหวั่นไหว ไม่ใช่ว่านายก็อยากให้ฉันเป็นผู้หญิงในสต็อกของนายหรอกเหรอ ตอนเช้าควงอีกคน ตอนเย็นควงอีกคน ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร”

“บอกมาคำเดียวว่าเธออยากให้ฉันหยุดเจอกับโมนา ไม่อยากให้ไปไหนมาไหนด้วย ขอแค่เธอบอกมาฉันจะทำตามที่เธอต้องการทุกอย่าง”

“อย่าพยายามเลย นายกับฉันถ้าจะไปถึงจุดนั้นได้ เราสองคนต้องเรียนรู้กันอีกเยอะ อีกอย่างฉันก็ไม่เชื่อด้วยว่านายรู้สึกอะไรแบบที่นายพูดจริง ๆ มันยังเร็วเกินไป”

“แล้วถ้าฉันพิสูจน์ให้เธอเห็นล่ะ อยากรู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน เธอถึงจะเชื่อ ที่ฉันกลับมาเมืองไทยก็เพราะเธอนะนิว”

“เพราะฉัน?”นินิวทวนประโยคนั้นเหมือนไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้หลุดออกมาจากปากของเขา“นายสมองฟั่นเฟือนไปแล้วเหรอ ฉันจะไปมีอิทธิพลอะไรกับนายขนาดนั้น เราไม่ได้เจอกันมาแปดปีแล้วนะ ไม่ใช่วันสองวัน”

“แต่ฉันรู้เรื่องของเธอมาตลอด”

“เอ๊ะ!! เดี๋ยวก่อนนะ ตอนที่พี่แจงเอาบทละครไปให้ฉัน พี่แจงบอกฉันว่าสปอนเซอร์รายใหญ่ เป็นคนระบุมาว่าต้องการให้ฉันเล่นละครเรื่องนี้ คงไม่ได้หมายถึงนายหรอกนะ”

“…..”ชายหนุ่มเงียบไม่ตอบ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นคำตอบว่าเรื่องที่เธอสงสัยมันคือเรื่องจริง

“ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรติน ตอนนายไปจากที่นี่ นายไม่ได้ร่ำลาหรือแม้แต่บอกฉันด้วยซ้ำว่านายจะไปเรียนต่อเมืองนอก แต่พอนายกลับมา นายกลับมาบอกว่ากลับมาที่นี่เพราะฉัน ทั้งที่ตอนเรียนนายเอาแต่ควงผู้หญิงคนอื่นไปทั่ว จนทุกคนในโรงเรียนลือกันว่านายทำผู้หญิงท้อง”

“ฉันไม่ได้ทำใครท้อง”

“จะยังไงก็ช่าง ยังไงเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว”

“แต่เธอยังติดใจเรื่องนี้อยู่ เมื่อวานที่เธอปั้นปึ่งใส่ฉันตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ก็เพราะเธอยังโกรธเรื่องนี้ใช่ไหม”

“…..”

“อยากให้ฉันทำอะไรให้เธอหายโกรธบอกมาเลยดีกว่านิว ขอแค่เราสองคนอย่าเป็นแบบนี้เลยนะ”

“เป็นแบบนี้ เป็นแบบไหน เราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไง นายเองก็ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”นินิวเอ่ยออกไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่เด็กเสิร์ฟจะทยอยยกอาหารที่เธอสั่งมาเสิร์ฟพอดี ทำให้บรรยากาศอึมครึมบนโต๊ะอาหารกลับมาดีอีกครั้ง เพราะน้ำย่อยในกระเพาะกำลังทำงานอย่างหนัก แค่เพียงได้กลิ่นอาหารโชยเข้าจมูก