LOGINShare
EP 4/6 ลิ้นกับฟัน
Last Updated:
2025-01-01 01:00:08“ยัยติงต๊องเอ๊ย”
เขาว่าหล่อนเลยถูกแย่งขาหมูกรอบๆ ไปจากจานทั้งที่ตักมันมาแล้ว
“ค่าที่คุณว่าฉัน คุณต้องสละขาหมูชิ้นนี้ให้ฉัน เพราะว่าฉันเป็นสตรีร่างบอบบางที่สมควรอย่างยิ่งในการขุนให้อ้วนพี”
“เชิญ...” เขาเอ่ยอย่างระอา เอื้อมมือไปตักเอาขาหมูอีกชิ้น ทว่าส่วนที่กรอบและอร่อยได้ถูกตักไปจนสิ้นแล้วด้วยช้อนของปรายรุ้ง
หนุ่มสาวรับประทานมื้อค่ำในตอนหกโมงเย็น กว่าจะเสร็จสิ้นก็ปาเข้าไปทุ่มเศษๆ
“แน่ใจนะว่าคุณจะไม่เอาขนมเค้ก”
“กระเพาะฉันไม่ใช่กระเพาะหมูนะ มื้อนี้ฉันกินเยอะแล้วจริงๆ”
ปรายรุ้งเบะปากใส่ ก้มลงมองท้องของตัวเองแล้วส่ายหน้า มันยื่นออกมาน้อยๆ ราวกับสตรีมีครรภ์ไม่มีผิด
“ฉันดูเหมือนคนท้องอ่อนๆ”
“ไม่...ฉันว่าน่าจะสักห้าเดือน ฮ่าๆๆ”
“คุณโชกุน!” ปรายรุ้งร้องโอดโอย วางจานขนมเค้กลงอย่างเคืองๆ เธอเก็บจานชามเข้าไปล้างโดยที่ชลกรทำเพียงแค่ส่งกำลังใจและรอยยิ้มหวานๆ มาให้ อย่าได้ฝันว่าเขาจะมาช่วยเธอล้างจาน นั่นมันละครย่ะ ไม่ใช่ความจริง
ล้างจานเสร็จก็แวบขึ้นไปเอาบางอย่างบนห้อง เธอเอาเงินที่เก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉินออกมาส่วนหนึ่งแล้วรีบลงมาข้างล่าง ชลกรนั่งดูโทรทัศน์อยู่อย่างสบายอารมณ์ เขาไม่เหมือนคุณโชกุน เพลย์บอยมาดโก้ที่นั่งกกสาวนั่งดริงก์ที่ DC เลยสักนิด
“เธอไปไหนมา”
“ก็ล้างจานสิ เพราะไม่มีคนช่วยฉันล้าง”
“เอ้า...ก็เธอไม่บอกนี่ หึๆๆ”
“เชื่อตายละ เอานี่...เงินของคุณ คืนก่อนสองพันนะ”
ชลกรมองธนบัตรสองใบที่ถูกยื่นมาตรงหน้าอย่างงงๆ
“ไม่ต้องคืนก็ได้ ฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไร เธอเอาไว้ใช้ก่อน”
เขาเอ่ยจากใจจริง เงินไม่กี่พันไม่ทำให้ขนหน้าแข้งร่วงหรอก แจกทิปสาวๆ ที่ DC คืนละเป็นหมื่นยังไม่เสียดายเลย
“จะบ้าเหรอ ไม่เอาได้ยังไง ฉันยืมนะไม่ได้ขอ อีกอย่างน่ะ คุณจะเอาเงินมาให้ฉันเฉยๆ ไม่ได้ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” เอ่ยปฏิเสธแล้วยัดเงินใส่มือเขา
ชายหนุ่มรับมาอย่างเซ็งๆ รู้ว่าปรายรุ้งลำบาก เขาพอช่วยได้ก็อยากจะช่วย
“กลับเถอะค่ะ มันค่ำแล้วนะ ฟ้ามืดแล้ว”
“ฉันต้องกลับบ้านก่อนสามทุ่มหรือไง ฉันโตแล้วนะ”
เขาบ่นไปเรื่อย ก็ยังไม่อยากกลับนี่นา ยังอยากอยู่คุยเล่นกับปรายรุ้งก่อน อยู่กับหล่อนแล้วสบายใจบอกไม่ถูก
“ฉันอยู่บ้านคนเดียว เกรงว่าจะไม่เหมาะนะคะ” เธอให้เหตุผล เดินนำเขาไปที่รั้วบ้าน รับรู้ได้ว่าชลกรยังไม่อยากกลับ แต่มันไม่ค่อยปลอดภัยหากจะให้เขาอยู่ต่อ เธอไม่ได้กลัวเขาหรอกนะ แต่กลัวใจตัวเองมากกว่า
“วันนี้ฉันสนุกมากเลย ขอมาอีกได้ไหม”
“ยากหน่อยนะ เพราะฉันต้องทำงานที่ DC ไม่ได้มีวันลาได้บ่อยๆ วันหยุดก็คงตีรถไปหาพ่อ”
“งั้นถ้าเธอหยุด ฉันขอพาเธอไปหาพ่อได้ไหม”
“ทำไม” ถามเขาเสียงแผ่ว ความรู้สึกบอกว่าสิ่งที่เขาเอ่ยอาสามันไม่ธรรมดา
“ไม่รู้สิ...รู้แค่ว่าอยากไปน่ะ”
ปรายรุ้งยิ้มเขิน มันหยุดยิ้มไม่ได้เลย “ไว้จะคิดดูนะคะ”
“อือ...แล้วเอ่อ...ที่เธอบอกว่า ฉันให้เงินเธอไม่ได้เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันนั่นน่ะ ถ้าเกิดว่า...ถ้าฉันอยากเป็นอะไรกับเธอบ้าง ฉันต้องทำยังไง”
เป็นคำถามที่ทำให้ปรายรุ้งต้องอ้าปากหวอ มันหมายความว่าอย่างไรกัน นี่เขาจะจีบเธออย่างนั้นหรือ
“อ่า...ก็คง...ทำตัวดีๆ มั้งคะ” บอกแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม มือไม้เริ่มจับกันพัวพันยุ่งเหยิง แก้มร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“จริงนะ”
“อือ...”
ชลกรยิ้มบ้าง เขาเองก็หุบยิ้มไม่ได้เหมือนกัน รู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินวนในช่องท้อง เหมือนตัวเองตัวเบาเหมือนนุ่นที่พร้อมล่องลอยไปตามลม
“ไว้เจอกันที่ DC นะ ฉัน...จะพยายามทำตัวดีๆ”
“น่าเชื่อซะไม่มี”
“ฉันทำได้น่า จริงๆ” เขายืนยัน แต่ปรายรุ้งส่ายหน้า
“ถ้ามันยากนักก็อย่าฝืนเลยค่ะ ฉันไม่มีค่าพอสำหรับใครหรอก ไม่ต้องพยายามเพื่อฉัน ฉันกลัวว่ามันจะมากไปจนรับไม่ได้”
ความประหม่าเริ่มเกาะกินใจปรายรุ้ง เขาเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ เขาอยู่ในสังคมชั้นสูง ส่วนเธอเป็นแค่สาวเสิร์ฟที่ DC
“เธอน่ารักนะปรายรุ้ง” ไม่พูดเปล่าๆ แต่ไล้ปลายนิ้วเรียวที่ไม่เคยกรำงานหนักลงกับแก้มบางๆ ของปรายรุ้ง เส้นขนอ่อนบริเวณนั้นพากันลุกเกรียว
“ฉันจะไม่หลงคารมคุณเด็ดขาด”
“เธอต้านทานมันไม่ไหวหรอกคนดี”
“ฉันจะเข้มแข็งให้มาก และควรไล่คุณกลับได้แล้ว”
ชลกรยิ้มขันเมื่อได้ฟัง เขาเดินออกนอกรั้วช้าๆ ยอมรับว่าไม่อยากกลับเลย
“ฉันอยากให้เธอไปทำงานด้วยกันนะ เธอจะได้พิสูจน์ไงว่าการทำตัวดีๆ ของฉันมันเป็นยังไง”
“ฉันคงได้น้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่ๆ ถ้าอยู่ใกล้คุณเกินวันละสามชั่วโมง”
“ช่างประชด” เขาสวนทันควัน เฝ้ามองวงหน้าเนียนที่ไร้เครื่องสำอางอย่างพิจารณา หล่อนดูงดงามเหลือเกินยามไม่แต่งหน้าแต่งตาอย่างนี้
“เธออาจจะเป็นสุขแล้วยิ้มทั้งวันก็ได้”
“ฉันไม่ใช่คนบ้านะคุณโช” เธอบอกขำๆ เลื่อนประตูเหล็กดัดที่สูงท่วมศีรษะให้ปิดลง ชลกรยังยืนอยู่ตรงนั้น ยังไม่ยอมไปขึ้นรถ
“ถ้าเธอลำบากเรื่องอะไร บอกฉันนะ ทุกเรื่องเลย” เขาบอกจริงจัง แค่อยากเป็นคนที่หล่อนนึกถึงตอนที่เป็นทุกข์เท่านั้น แค่ให้หล่อนนึกถึงเขาบ้าง เขาก็ดีใจแล้ว
“ค่ะ คุณเป็นเพื่อนที่ดีมาก แม้ว่าฉันจะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคุณก็ตาม”
“ฉันไม่ได้คบคนที่ฐานะสักหน่อย และที่สำคัญ ฉันไม่มั่นใจสักนิดว่าอยากคบเธอเป็นเพื่อน”
ปรายรุ้งใจเต้นแรงเมื่อได้ฟัง “หรือคะ...”
“เธอเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม”
“เอ่อ...หลับฝันดีนะคะคุณโช” บอกเขาแล้วหันหลังกลับเข้าบ้าน รอยยิ้มยินดียังปรากฏทั่ววงหน้างาม แต่ไม่ยอมหันกลับไปอีกแม้ว่าชลกรจะร้องเรียกก็ตาม เธอกลัว กลัวว่าเขาจะเห็นความสุขที่กำลังระบายอยู่บนวงหน้าของเธอ
เวลาเพียงข้ามวันที่ได้อยู่ใกล้กัน ทำไมถึงมีอำนาจมากมายขนาดนี้ ทำไมหัวใจของเธอถึงกล้าเปิดรับเขาเข้ามาอย่างง่ายดาย
โธ่ใจเอ๋ย...ช่างไม่กลัวความผิดหวังบ้างเลย...
Latest chapter
นางเช่า บทส่งท้าย
บทส่งท้าย___________ทรายทองนั่งป้อนข้าวสองแฝด ในตอนที่อังเดรเดินลงบันไดมา นิคยืนอยู่ไม่ไกล รอรับคำสั่งเจ้านายอย่างเอลฟ์ตัวยักษ์ผู้ภักดีอยู่เช่นเดิม ผิดก็แต่ช่วงนี้ เอลฟ์ตัวยักษ์มักเปลี่ยนฝ่ายย้ายข้างมาภักดีต่อคุณหนูตัวแสบแสนซนอยู่บ่อยๆ แน่ละ สองแฝดน่ารักและน่าเอ็นดูเหลือเกิน“โอย...สายๆๆ สายแล้วที่รัก” เขาบ่นขณะเดินรีบๆ มาหาภรรยากับลูก ก้มลงหอมแก้มสองแฝดแรงๆ ลูกน้อยที่หน้าเหมือนเขาอย่างกับแกะ ก่อนจะหันมาจุมพิตภรรยาที่ข้างขมับ“รีบก็ไปสิคะ เดี๋ยวรถติดนะคุณเอื้อ”อังเดรพยักหน้า ก็อยากจะไปละนะแต่ว่า...“อะไรคะ” ถามสามีเพราะเขาก้มลงมาใกล้เธอแล้วแบมือขออะไรสักอย่าง“ก็ตังค์ไปทำงานไง”ทรายทองทำหน้ายุ่ง “ให้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเหมือนทุกวันไงคะ” บอกเหมือนรำคาญ ก็แหม...สามีที่รักทำเหมือนจำวันสำคัญวันนี้ไม่ได้นี่นา“แต่มันไม่พอนี่ที่รัก” ก้มลงมากระซิบอีก อายเจ้านิคเกินจะกล่าวยามต้องแบมือขอเงินภรรยา“โอ๊ยคุณเอื้อ จะเอาอะไรนักหนาคะ อาหารการกินทรายก็สั่งเลขาจัดให้แล้ว แทบไม่ต้องซื้ออะไรเลยนะ แถมที่ให้ไปก็ตั้งเยอะ” บ่นอย่างงอนๆ“สองร้อยเนี่ยนะที่รัก!” อังเดรร้องออกมาอย่างสุดจะทน ได้ยินเสีย
นางเช่า EP 20/3 กรงขังผีเสื้อ
คนถูกทักสะดุ้งโหยงรีบซ่อนถุงยางอนามัยกับเข็มไว้ข้างหลัง สองตามองไปที่หน้าประตูห้องน้ำ ปรายรุ้งโผล่แค่ส่วนหน้ากับไหล่ขาวๆ ออกมานิดหน่อยแต่ช่างยั่วคนมองสิ้นดี“อ่า...ก็...หะ...หา หากรรไกรตัดเล็บไง”“หรือคะ...ฉันถูหลังไม่ถึง มาถูให้หน่อยสิ” คนสวยมียั่ว คนถูกยั่วหูผึ่ง “อ๊ะๆ หยิบถุงยางมาด้วยสิคะที่รัก”“จ้า...ไม่ลืมจ้าไม่ลืม หึๆๆ” บอกว่าไม่ลืมแต่น้ำเสียงเจ้าเล่ห์เหลือร้าย ทว่าปรายรุ้งไม่ทันได้สังเกต เพราะเพียงแค่ชลกรถอดเสื้อผ้าแล้วเดินเข้ามาในห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่า หญิงสาวก็ลืมไปแล้วว่าการถูหลังมันคืออะไร_____________สองเดือนต่อมางานเลี้ยงครบรอบการแต่งงานของทรายทอง ถูกจัดขึ้นที่คฤหาสน์อัชวินอย่างเป็นกันเองที่สุด ทว่าแขกที่มาร่วมงานก็ยังต้องแต่งตัวสวยแบบว่าผูกเนกไทใส่สูท ทั้งสหายและญาติๆ ของครอบครัวอัชวินและครอบครัววัฒนากูร ต่างถูกเชิญมางานเลี้ยงอย่างอบอุ่น งานเลี้ยงแบบที่มีการเปิดฟลอร์เต้นรำจึงดูหรูหราอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทุกคนในงานต่างมีรอยยิ้มพร่างพราย ซุ้มอาหารและเครื่องดื่มถูกจัดไว้อย่างสวยงามและพรั่งพร้อมอย่างที่สุด สองแฝดของทรายทองถูกพาเข้านอนตั้งแต่ยังไม่สองทุ่ม ทั้งสองหลับสนิทรา
นางเช่า EP 20/2 กรงขังผีเสื้อ
“เป็นอะไรไปคะ แค่จะมีน้องต้องงอนพ่อแม่ด้วยเหรอ ไม่ใช่เด็กสามขวบนะคะ” ทรายทองติงสามี ไม่ได้เอ่ยอย่างตำหนิมากมาย แค่อยากให้เขาเข้าใจว่าทุกสิ่งมันเกิดขึ้นได้เสมอ คนเราไม่สามารถบงการทุกอย่างได้หรอกคนถูกติงถอนหายใจอีกครั้ง สองตาทอดมองออกไปยังชายหาด สองแขนโอบเอวภรรยาไว้แน่น“ก็ห่วงนี่นา แม่ไม่ใช่สาวรุ่นแล้วนะ อีกไม่กี่ปีก็ห้าสิบแล้ว มันอันตราย ฉันเคืองพ่อด้วย อะไรจะฟิตขนาดนั้น”“โธ่คุณเอื้อ พวกเขาก็เหมือนคู่แต่งงานใหม่ดีๆ นี่เอง อย่าไปงอนพวกเขามากเลย ชีวิตคนเรามันสั้นนะคะ ให้พวกเขาได้อยู่ดูแลกันไปอย่างมีความสุขเถอะ อีกอย่างน่ะ มีเด็กเยอะๆ ครอบครัวจะได้อบอุ่นไม่ใช่หรือคะ”“มีปัญหาตั้งมากกับการมีลูกในตอนอายุเยอะแล้ว” เขายังท้วงติงไม่เลิก“งั้นคุณก็ช่วยพ่อคุณดูแลแม่สิคะ เราอาจต้องมีหมอประจำบ้านที่เป็นหมอสูติก็คราวนี้แหละ ยิ่งอายุเยอะยิ่งอันตราย แต่ถ้าเรารู้วิธีดูแลแก้ไข มันก็ไม่น่าห่วงไม่ใช่หรือคะ แม่คุณไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ มันเป็นความผิดพลาดเหมือนกัน แต่มันเป็นความผิดที่งดงามเหลือเกินคุณเอื้อ มันเป็นเรื่องดี แทนที่จะงอนพวกเขา ทรายว่ามาเอาใจช่วยพวกเขาดีกว่านะคะ”อังเดรกอดภรรยาแน่นขึ้นไปอีก ทรา
นางเช่า EP 20/1 กรงขังผีเสื้อ
[20]กรงขังผีเสื้อ_________“พี่ทราย...พี่คะ!”ทรายทองสะดุ้งโหยง กะพริบตาปริบๆ รู้สึกถึงมืออุ่นของน้องสาวที่จับมือตนอยู่“เอ่อ...ขอโทษที มันแค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ” ตอบออกไปแล้วเหลือบมองสามีแวบหนึ่ง อังเดรเดินเข้ามาหาเธอ วางมือบนไหล่บางอย่างต้องการให้กำลังใจปรายรุ้งยิ้มให้พี่สาว “บอกหนูหน่อย ทำไมพี่ไปอยู่กับคนอื่น ทำไมไม่อยู่กับหนูคะ แล้วทำไมแม่ต้องบอกว่าพี่ตายแล้ว”“เรื่องมันยาวน่ะปราย แต่ว่า มันไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่สองผัวเมียที่มีลูกไม่ได้ มาเจอพี่ เห็นพี่แล้วคงนึกเอ็นดูเลยขอไปเลี้ยง พ่อแม่เอง ก็คงอยากให้ลูกมีความเป็นอยู่ที่ดีละมั้ง ก็แค่นั่นแหละ”“หรือคะ ดีจัง...แม่เคยเล่าว่าตอนหนูเด็กๆ บ้านเราจนมากๆ เพิ่งพอมีใช้บ้างตอนที่พ่อมีเรือเป็นของตัวเอง แล้วพี่ละคะ พี่เป็นยังไงบ้าง”“ก็สบายดี คนฐานะดีย่อมเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งได้ดีอย่างใจพวกเขา เสียก็แต่พวกท่านอายุสั้นไปหน่อย”ปรายรุ้งพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ยังมีอีกหลายข้อที่ยังไม่ได้บทสรุป“แล้วทำไมพี่ไม่มาหาเราบ้าง”“เพราะว่า เอ่อ...เรื่องมันยาวไงปราย คร้านจะเล่า เอาไว้ว่างๆ จะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน” ทรายทองปฏิเสธ เงยหน้ามองสามีก็เห็นเขามองลงมาอย่
นางเช่า EP 19/4 ผู้ชายที่ไม่เคยถูกรัก
สองสาวต่างกอดกันแล้วร่ำไห้ ทรายทองรู้สึกเหมือนว่าความลับที่แบกมานานได้ถูกทำลายให้สูญสลายไป ด้วยคำถามเพียงไม่กี่คำของน้องสาว ส่วนปรายรุ้งนั้นสุดแสนจะดีใจ ดีใจยิ่งกว่าถูกบอกรักจากชลกรเสียอีก“พี่ทราย พี่รู้ไหมว่าหนูดีใจแค่ไหน...ฮึกๆ ในที่สุดพี่ก็เป็นพี่สาวหนูจริงๆ ฮึกๆ”“อือ...แกอย่าร้องสิ ร้องทำไม เลยทำให้ฉันร้องด้วย” ว่าพลางปาดน้ำตาป้อยๆ รอยยิ้มแห่งความยินดีปรากฏบนใบหน้าของทั้งสอง สองบุรุษที่ยืนดูอยู่ อดยิ้มออกมาไม่ได้ทั้งอังเดรและชลกรต่างรู้ว่าสองสตรีรักกันมากแค่ไหน มันเป็นเรื่องดีที่ทั้งคู่กลายมาเป็นพี่น้องกันจริงๆ แต่ลึกๆ แล้วอังเดรยังข้องใจ เหตุใดทรายทองถึงไม่บอกเรื่องนี้ให้ปรายรุ้งรู้ตั้งแต่แรกปรายรุ้งผละจากการกอดพี่สาว“พี่ปิดบังหนูทำไม ทำไมไม่บอกล่ะ”“มัน...ไม่มีจังหวะน่ะ” ทรายทองแก้ต่างไปเรื่อย เธอกลัวต่างหาก กลัวความจริง ไม่อยากให้ปรายรุ้งต้องเจ็บปวดไปกับตัวเอง“ทำไมละคะ ทำไมพี่ถึงไม่อยู่กับหนู ไม่อยู่กับพ่อแม่ ทำไม”ปรายรุ้งถามรัวๆ นั่งถามพี่สาวจริงจัง ไม่หวั่นแม้ว่าใต้เข่าของตัวเองจะเป็นเม็ดทราย หยดน้ำตาบนใบหน้ายังมีอยู่ แต่หญิงสาวไม่สนใจจะเช็ดมันแล้วนัยน์ตาของตาทรายทองไ
นางเช่า EP 19/3 ผู้ชายที่ไม่เคยถูกรัก
“ฉันจะใส่”“ไม่เอา อายเขา เอารองเท้าคุณคืนไปนะตาบ้า ฮ่าๆๆ” เธอหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ มองเท้าเขาแล้วขำแรง เหมือนเอารองเท้าเด็กมาสวมให้ช้างอะไรอย่างนั้น“ใส่เถอะน่า ถ้าฉันใส่แล้วเธอหัวเราะ ฉันจะใส่มันให้เธอดูทุกวันเลย”“โอ๊ย...คุณโช...แค่นี้ก็รักจะตายอยู่แล้ว...” บอกเขาแล้วเกาะแขนประจบ เอาแก้มถูๆ ต้นแขนเขาเหมือนอย่างที่เคยเห็นทรายทองทำกับอังเดร“ก็อยากให้รักมากๆ นี่นา เอาละ เราจะไปซื้อรองเท้าหรือว่าจะขึ้นไปหาพี่สาวเธอก่อนดี”“ไปซื้อรองเท้าค่า อย่าไปห่วงพี่ทรายเลย สามีนางมาค่ะ เราเข้าไปก็เป็นส่วนเกิน”“ดีจริง...เราไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่า...หึๆ”“อย่านะคุณโช ไม่ต้องเลย” บอกเขาอย่างนั้นแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สุดท้ายก็โดนชลกรลากแขนไปขึ้นรถ และไม่ได้กลับมาที่โรงพยาบาลอีก แม้ว่าจะถึงเวลาที่ทรายทองต้องกลับบ้านก็ตาม___________หลายเดือนต่อมากลิ่นน้ำทะเลเค็มๆ ลอยมาปะทะประสาทรับกลิ่นของทรายทองอย่างจัง ทว่านั่นไม่ทำให้คุณแม่มือใหม่สนใจมันได้เท่ามะม่วงเปรี้ยวในตะกร้าที่แม่ค้าหิ้วมาขาย ลูกชายฝาแฝดของเธอตอนนี้อายุได้สิบเดือนแล้ว และกำลังนั่งเล่นกองทรายอยู่กับบิดาของแกและนิค น้ำทะเลตอนบ่ายคล้อยเริ
You may also like
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ
หลิวหลีเสวียเสวี่ย374.6K viewsเมียเด็ก Honey (I hate you)
ลำเจียก33.1K viewsเด็กเสี่ย NC-25
C57.2K viewsCLOSE FRIEND เพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อน
ACHICHI45.9K viewsอย่าดื้อกับเฮีย
NITa'vianna432 viewsสัญญาลับกับท่านรอง
จินต์พิชา745 viewsชมพูลุ้นรัก
Poinsettia76 viewsวิวาห์เปลี่ยนรัก
อักษรปรุงรัก2.7K views
