บทที่ 1...ฉันอยากเป็นดารา

นิยายเรื่องนี้ประกอบด้วยเรื่องสั้น 2 เรื่อง

ได้แก่

1.นางเอกหนังรัก

2.วัยใสใจกระเจิง

บทนำ

นางเอกหนังรัก

“ฉันอยากเป็นดารา...สักวันฉันจะเป็นดาราให้ได้!”

อาโปบอกกับตันหยงเพื่อนสนิทขณะเดินกลับจากโรงเรียนด้วยกัน ทั้งคู่สนิทสนมกันมาตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมปีที่ 1 กระทั่งมัธยมปีที่ 6 ในตอนนี้

อาโปเป็นเด็กสาวแสนสวยคนหนึ่งของอำเภอแห่งนี้เลยก็ว่าได้ เพราะหน้าตาของเธอนั้นเหมือนกับตุ๊กตาบาบี้ที่มีชีวิต ผิวพรรณผุดผ่องเป็นยองใย ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูเรื่อ และผมสีดำยาวสลวยงดงามจดแผ่นหลัง ส่วนหุ่นนั้นไม่ต้องพูดถึง อย่างเธอจัดว่าเซ็กซี่ได้อย่างสบาย เพราะเธอมีหน้าอกกลมโต เอวคอดเล็ก ก้นเต่งตึงอวบสวย อย่างที่เขาเรียกว่าหุ่นนาฬิกาทรายนั่นล่ะ

อาโปเรียนไม่เก่งนัก แต่งานด้านศิลปะและการแสดงนั้น เธอก็ไม่แพ้ใคร ตอนนี้เธอเป็นนักเรียนชมรมนาฎศิลป์ของโรงเรียน จัดว่าเป็นดาวเด่นคนหนึ่งที่มีนักเรียนชายชื่นชอบมากเป็นพิเศษ

“แกเป็นได้แน่ แกออกจะสวย หุ่นเช้งกระเด๊ะ!”

“ฉันอยากเป็นผู้หญิงที่ทรงเสน่ห์ ผู้หญิงที่เซ็กซี่ยั่วยวนอย่างซูฉี หรือฟ่านปิงปิงไอดอลของฉันน่ะ แต่ติดที่เราอยู่บ้านนอกคอกนาแบบนี้น่ะสิ มันคงจะยากสักหน่อยที่จะมีใครมาเห็น คงได้เป็นแค่นางเอกละครเวทีของโรงเรียน แล้วก็เป็นนางรำตามงานวัด งานศพ งานประจำอำเภอ”

และเพราะเธอเป็นนางรำตัวเด่นของชมรมนาฎศิลป์ของโรงเรียนนั่นเอง จึงทำให้มีโอกาสได้ขึ้นแสดงบ่อยๆ ตรงนี้เองที่จุดประกายความฝันของเธอ ทำให้เธอค้นพบว่าเธอนั้นชอบการแสดงมากแค่ไหน

“งั้นแกก็ไปประกวดสิ เดี๋ยวนี้มีเวทีประกวดเยอะแยะไปหมดเลย มีดาราหลายคนเข้าวงการด้วยการประกวดนะแก เดี๋ยวใกล้ ๆ นี้จะมีรับสมัครประกวดมิสยูนิเวิร์สไทยแลนด์ไงแก แกไปเวทีนี้เลย”

“เฮ่อ...แต่ความสูงฉันไม่ได้น่ะสิ ฉันสูงแค่ 158 เอง ฉันคงแพ้ตั้งแต่เข้าไปสมัครแล้ว เดี๋ยวนี้นางงามเค้าตัวสูง ๆ เหมือนนางแบบกันทั้งนั้น”

“อืม...น่าเสียดาย...งั้นไปประกวดร้องเพลงมั้ย”

“โหย แกไม่เคยได้ยินเสียงฉันเหรอ เสียงอย่างกับเป็ด กรรมการคงไม่ให้ผ่านตั้งแต่รอบแรก!”

“งั้นทำไงอ่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่พวกดาราสวยๆ เขาเข้าวงการกันได้ยังไงนะ หรือว่าต้องมีเส้นสาย?”

“ถ้าไม่มีเส้นสายก็ต้องมีแมวมองพาเข้าวงการ”

“แมวมอง! จริงสิ! แต่แถวนี้ไม่มีแมวมองหรอก โน่นแน่ะ มีแต่หมามอง!” ขาดคำนั้น เสียงเห่าหอนของบรรดาวัยรุ่นวัยแว๊นซ์ที่นั่งอยู่ในร้านซ่อมรถฝั่งตรงข้ามถนนก็ประสานเสียงกันเห่าแซวมา สองสาวน้อยรีบเกี่ยวก้อยกันเดินหนีโดยเร็ว

“น่าเบื่อผู้ชายแถวนี้ ชอบมาขอเบอร์โทร”

“นี่ถ้าฉันเดินมาคนเดียว ไม่มีทางได้ยินเสียงหมาเห่าหรอก แต่หมาจริง ๆ จะวิ่งไล่กัดเอาน่ะสิ ว่าแต่แกเหอะไม่ชอบใครบ้างเหรอ เห็นมีผู้ชายมาสนใจเพียบ ทั้งเด็กในโรงเรียน เด็กต่างโรงเรียน”