บทที่5

ห้องนอนกว้างขวางในคฤหาสน์วรงค์

 

พายุเดินเข้ามาเห็นคิวนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ใบหน้าซุกลงกับแขน เสื้อผ้าหลวมๆ คล้ายจะร่วงจากไหล่เล็กนั่น มือที่กำผ้าห่มแน่นสั่นเล็กน้อย

 

"เป็นอะไร?" พายุเอ่ยเสียงเรียบ ขณะเดินเข้ามาใกล้

 

คิวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบปาดน้ำตา "เปล่า"

 

พายุเลิกคิ้ว "โกหก"

 

"มันไม่ใช่เรื่องของคุณ" คิวเงยหน้าขึ้น ตาจ้องพายุอย่างไม่ยอมแพ้

 

พายุส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะนั่งลงที่ขอบเตียง "นายร้องไห้ทำไม"

 

คิวเม้มปากแน่น รู้ดีว่าถ้าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ พายุไม่มีวันเข้าใจ ไม่มีวันสนใจความรู้สึกของเขา

 

"ฉันถาม" พายุเสียงเข้มขึ้น

 

คิวสูดหายใจลึกก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ฮึก... พี่ศิลา"

 

พายุเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะในลำคอ "ยังจะคิดถึงมันอีกเหรอ?"

 

คิวเมินหน้าหนี ไม่ตอบ

 

พายุเอื้อมมือไปเชยคางอีกฝ่ายให้เงยขึ้น "ฉันอยู่ตรงนี้ แต่หัวใจนายยังอยู่กับมัน?"

 

"คุณไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับความรู้สึกของผม" คิวสะบัดหน้าหนี

 

พายุจ้องเด็กตรงหน้า สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา "หึ งั้นเหรอ?"

 

เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดเสียงต่ำ "ก็ได้ ถ้านายยังไม่ลืมมัน งั้นฉันจะช่วยทำให้นายลืมเอง"

 

คิวเบิกตากว้าง "คะ... คุณจะทำอะไร?"

 

พายุโน้มตัวลงกระซิบข้างหู "เดี๋ยวก็รู้..."

 

คิวยืนตัวสั่น ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ จ้องพายุอย่างโกรธแค้น "คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว คุณมายุ่งกับผมทำไม!"

 

พายุยืนกอดอก มองคิวด้วยสายตานิ่งเฉย "แล้วไง?"

 

"ผมเกลียดคุณ!" คิวตะโกนออกมา น้ำตาคลอเบ้า "คุณมันคนเลว! คุณเป็นต้นเหตุของทุกอย่าง!"

 

พายุหัวเราะในลำคอ ก้าวเข้าไปใกล้คิวจนอีกฝ่ายถอยหลังไปติดกำแพง "ต้นเหตุทั้งหมดงั้นเหรอ? นายพูดออกมาได้ยังไงว่าฉันเป็นต้นเหตุทั้งหมด?"

 

คิวเม้มปากแน่น กำมือสั่น "ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ พี่ศิลาไม่มีวันทำแบบนั้นกับผม! คุณหลอกล่อพี่เขาให้ติดหนี้ แล้วใช้หนี้นั่นบังคับให้เขาส่งผมมา! คุณมันเลวที่สุด!"

พายุยกยิ้ม มองคิวด้วยสายตาเยาะเย้ย "แล้วทำไมนายถึงไม่หนีไปซะล่ะ?"

 

"..."

 

"หรือว่านายก็ชอบให้ฉัน 'ยุ่ง' กับนาย?" พายุโน้มตัวลงมากระซิบข้างหู

 

"ผมขยะแขยงคุณ!" คิวผลักพายุออกเต็มแรง "อย่ามาแตะต้องตัวผม!"

 

พายุชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ "ได้... คืนนี้..."

 

คิวเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่น "คุณหมายความว่าไง?"

 

พายุยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มของคิว "คืนนี้ ฉันจะทำให้นายลืมทุกอย่างไปเอง"

คิวถอยหลังจนแผ่นหลังติดกำแพง ดวงตาสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว "อย่าเข้ามานะ!"

 

พายุหัวเราะเบาๆ ก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ "กลัวเหรอ?" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน "ปากเก่งแบบนี้... ถ้าอยู่ใต้ร่างฉัน นายยังจะปากดีอยู่ไหม?"

 

"ไม่! ปล่อยผม!" คิวดิ้นสุดแรง แต่พายุจับแขนไว้แน่น ดึงเข้ามาประชิดตัว

 

ปัง!

 

เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงเข้มของใครบางคน

 

"พี่พายุ!"

 

พายุชะงัก หันไปมอง "วายุ?"

 

วายุยืนอยู่ตรงหน้าประตู ดวงตาแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความไม่พอใจ "พี่กำลังทำบ้าอะไร!"

 

วายุจ้องหน้าพายุด้วยแววตาผิดหวัง "ผมไม่เคยคิดเลยว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้…"

พายุยิ้มเยาะ "อย่ามาทำเป็นโลกสวยหน่อยเลยวายุ ถ้านายอยากได้เด็กนี่ ฉันยกให้ได้นะ แต่รอให้ฉันเบื่อก่อน"

 

คิวตัวสั่น กัดริมฝีปากแน่น น้ำตาคลอเบ้า "ผมไม่ใช่ของใครทั้งนั้น…"

 

วายุเม้มปากแน่น ก่อนจะเดินเข้ามากระชากแขนคิว "พี่พายุ… ถ้าพี่ยังเห็นผมเป็นน้องชาย พี่ต้องปล่อยคิวไป"

 

พายุจ้องหน้าน้องชาย ก่อนหัวเราะในลำคอ "หึ… วายุ นายคิดว่าตัวเองมีอำนาจต่อรองเหรอ?"

 

วายุไม่ตอบ แต่ยืนขวางหน้าคิวไว้ "ผมจะไม่ให้พี่ทำร้ายเขาไปมากกว่านี้แล้ว"

 

พายุจ้องตามองสองคนตรงหน้า สีหน้าของเขาอ่านไม่ออกเลยแม้แต่น้อย…

 

พายุแสยะยิ้ม "หึ… มึงอยากลองดีกับกูใช่ไหมวายุ?"

 

วายุจ้องกลับไม่สะทกสะท้าน "คิดว่าผมกลัวพี่หรือไง? ถ้าแน่จริงก็เข้ามาเลย"

 

คิวมองสองพี่น้องด้วยความหวาดหวั่น "พะ…พวกคุณจะทำอะไรกัน…"

 

พายุเดินเข้ามาใกล้ หยุดตรงหน้าวายุ มองน้องชายจากหัวจรดเท้า ก่อนหัวเราะเยาะ "วายุ… มึงคิดจริง ๆ เหรอว่ามึงจะหยุดกูได้?"

 

วายุไม่ตอบ แต่กำหมัดแน่น พร้อมสู้เต็มที่

 

พายุเหลือบมองคิวที่ตัวสั่นอยู่ด้านหลังวายุ "หึ… มึงปกป้องขนาดนี้ แสดงว่าไม่ได้แค่สงสารสินะ?"

 

วายุชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนตอบ "มันไม่สำคัญหรอก ผมแค่รู้ว่าพี่กำลังทำผิด และผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น"

พายุจ้องน้องชายอยู่นาน ก่อนยกยิ้ม

"งั้นมาดูกันว่าใครจะชนะ"