นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg}

เสียงเพลงอึกทึกจากคลับหรูระดับไฮเอนด์กระหึ่มไปทั่วทั้งชั้น ศิลาเดินออกจากห้องพนันด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขามองซ้ายขวาหาทางออก แต่แล้วบอดี้การ์ดร่างสูงสองคนก็ขยับมายืนขวางตรงประตูทางออก

"ขอโทษครับคุณศิลา ถ้าคุณไม่มีของมาจำนำ จะออกจากที่นี่ไม่ได้" เสียงราบเรียบแต่ทรงอำนาจของหนึ่งในบอดี้การ์ดทำให้ศิลาชะงัก เขากัดฟันแน่น ข่มอารมณ์พลางตะโกนลั่น

"เฮ้ย! พวกมึงจะบ้าหรือไงวะ กูไม่มีเงินแล้วจะให้เอาอะไรไปจำนำ!?"

บอดี้การ์ดไม่ได้สะทกสะท้านกับเสียงตะโกนของเขา พวกมันยังคงยืนนิ่ง สีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก

ภายในห้องส่วนตัวของคลับ เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่คีริน บอดี้การ์ดมือหนึ่งของพายุ จะก้าวเข้ามาใกล้เจ้านายของตน พายุทอดสายตามองแก้วเหล้าในมือ ก่อนจะปรายตามองลูกน้องด้วยความสนใจ

"มีอะไร?"

"นายครับ มีแขกคนหนึ่งเล่นพนันแพ้แล้วไม่มีเงินจ่าย กำลังโวยวายอยู่ที่หน้าทางออก"

พายุยิ้มมุมปาก ท่าทางของเขาดูไม่ใส่ใจนัก แต่พอคีรินเอ่ยชื่อของคนที่ก่อเรื่องขึ้นมาจริงๆ รอยยิ้มของพายุก็ฉายแววเย้ยหยัน

"ศิลาเหรอ?"

"ครับนาย"

พายุหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง เขาสะบัดข้อมือเล็กน้อยให้คีรินจัดแจงเสื้อสูทให้เข้ารูป แล้วเดินออกจากห้องไปยังโถงด้านนอก

ทันทีที่ก้าวเท้าออกมา สายตาของพายุสบเข้ากับร่างสูงของศิลา เพื่อนรักที่เขาไม่ได้เจอมานานหลายปี แต่ตอนนี้กลับดูไม่ต่างจากคนไร้ศักดิ์ศรี

"พายุ!" ศิลาตาโตทันทีที่เห็นเขา

พายุยกยิ้มมุมปาก สายตาเย็นชามองอีกฝ่ายอย่างจับผิด "อืม กูเอง ไม่เจอกันนานเลยนะเพื่อนรัก... มึงสบายดีไหม?"

ศิลากัดฟันแน่น ความอับอายแล่นริ้วไปทั่วร่าง "กู"

"ฉันต้องการคุยกับศิลาเป็นการส่วนตัว" พายุเอ่ยเสียงเรียบ

คีรินขยับตัวอย่างลังเล "แต่... นายครับ"

"ไม่มีแต่ ออกไป"

"ครับนาย"

เมื่อเหลือกันแค่สองคน พายุทอดสายตามองศิลาที่ทำสีหน้าตึงเครียด ก่อนจะเอ่ยขึ้นช้าๆ

"ฉันได้ข่าวว่านายเล่นพนันแพ้เหรอ?"

ศิลากัดฟันแล้วพยักหน้า "อืม กูเล่นพนันแพ้"

"หึ... เห็นแก่ที่กูกับมึงเป็นเพื่อนกัน กูมีข้อเสนอให้มึง"

"ข้อเสนออะไร?" ศิลาเอ่ยถามด้วยความระแวง

พายุหยักยิ้มมุมปาก เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ

"กูได้ข่าวว่าแฟนมึงสวยที่สุด เห็นเขาลือกัน... กูอยากเห็นแฟนมึง พามาให้กูดูหน่อยสิ"

ศิลาถลึงตาใส่ทันที "มึงต้องการอะไรกันแน่?"

"มึงอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ แค่ดูเฉยน่า อย่าคิดมากเลย"

ศิลาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามเสียงต่ำ "แล้วมึงจะให้กูแลกอะไรกับเรื่องนี้?"

พายุหัวเราะเบาๆ "เอางี้ ถ้ามึงพาแฟนมึงมา หนี้ทั้งหมดที่มึงติดกูอยู่... กูจะยกให้"

"จริงเหรอวะ?"

"จริงสิ คนอย่างพายุพูดคำไหนคำนั้น"

ศิลากำหมัดแน่น ก่อนจะหลุบตาลงครุ่นคิด คำพูดของพายุเหมือนกับเชือกที่กำลังรัดคอเขา แต่ตอนนี้... เขาไม่มีทางเลือกอื่น

"...ตกลง กูจะพาแฟนของกูมาให้มึงดู"

ภายในห้องครัวขนาดเล็กของคอนโด คิวยืนอยู่หน้าเตา กลิ่นหอมของอาหารโชยออกมาอบอวลไปทั่วทั้งห้อง เขาหันไปจัดจานให้เรียบร้อยก่อนจะหันไปมองประตูอย่างตื่นเต้น

เสียงเปิดประตูดังขึ้น คิวรีบเดินไปหา "พี่ศิลากลับมาแล้วเหรอ?"

ศิลาที่เพิ่งเดินเข้ามาถอดรองเท้าออกด้วยท่าทีอ่อนล้า สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดเล็ก

น้อย แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของคิว เขาก็พยายามผ่อนคลายสีหน้าให้เป็นปกติ

"อืม..."

"ผมทำอาหารให้พี่ทานนะ มีของโปรดพี่ด้วย!" คิวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เขาตักข้าวใส่จาน ยิ้มหวานให้ศิลา

แต่แทนที่ศิลาจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ เขากลับส่ายหัวเบาๆ "พี่ไม่หิว คิวทานเลย พี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อน แล้วก็จะเข้านอนเลย"

คิวยิ้มเจื่อนลงเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าเข้าใจ "ครับ..."

ศิลาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปยังห้องนอน แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ จึงหันกลับมาพูดเสียงเรียบ

"อ้อ พี่ลืมบอก... พรุ่งนี้เราแต่งตัวสวยๆ นะ พี่จะพาเราไปทานข้าวข้างนอก"

คิวกระพริบตาปริบๆ อย่างแปลกใจ "ทานข้าวข้างนอกเหรอครับ?"

ศิลายิ้มบางๆ พยายามทำให้เป็นธรรมชาติที่สุด "ใช่ เห็นคิวไม่ค่อยได้ไปไหน อยู่แต่บ้าน พี่กลัวเราเบื่อ เลยจะพาออกไปข้างนอกบ้าง"

คิวมองศิลาอย่างดีใจ แม้จะแปลกใจเล็กน้อยเพราะปกติศิลาไม่ค่อยชวนเขาออกไปข้างนอกบ่อยนัก แต่เพราะความตื่นเต้น เขาจึงไม่ได้เอะใจอะไร

"ครับพี่ศิลา"

เสียงใสรับคำอย่างตื่นเต้น แต่คิวไม่รู้เลยว่ามื้ออาหารพรุ่งนี้... อาจเปลี่ยนโชคชะตาของเขาไปตลอดกาล

ภายในร้านอาหารหรู พายุเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายๆ ดวงตาคมกริบจับจ้องร่างของศิลากับคิวที่เดินเข้ามาในร้าน รอยยิ้มมุมปากของเขาฉายแววเจ้าเล่ห์

"มาแล้วเหรอ? นั่งก่อนสิ"

ศิลาแสร้งยิ้มแล้วหันไปพูดกับคิว "คิว นี่พายุ เพื่อนพี่ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกว่าจะพาเพื่อนมาด้วย"

คิวพยักหน้ารับด้วยท่าทีเรียบร้อย แม้จะแปลกใจที่ศิลามีเพื่อนเป็นคนดูทรงอำนาจขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ติดใจอะไร

"ไม่เป็นไรครับ สวัสดีครับ คุณพายุ"

พายุแสยะยิ้มเล็กน้อย สายตาของเขากวาดมองคิวตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดเสียงนุ่มแต่ทรงอำนาจ

"สวัสดีครับ น้องคิว... ไม่ต้องเรียกว่าคุณหรอก เรียกพี่พายุก็ได้"

คิวลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นศิลาพยักหน้า เขาก็ยิ้มบางๆ "ครับ พี่พายุ"

พายุพยักหน้าพอใจ "สั่งอาหารเลยไหม? ฉันเลี้ยงเอง"

"ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ" คิวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"ได้ครับ พี่จะสั่งอาหารรอเลยนะ" ศิลาพยักหน้าให้คิว ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินออกไปจากโต๊ะ

เมื่อเหลือกันแค่สองคน พายุเปลี่ยนท่าทางเป็นผ่อนคลายมากขึ้น เขายกแก้วไวน์ขึ้นหมุนช้าๆ ก่อนจะทอดสายตามองศิลา

"แฟนมึงสวยจัง... ไม่มีใครเทียบได้เลย"

ศิลาหัวเราะเบาๆ "ขอบใจที่ชมเมียกูสวย"

พายุเอนตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความนัย "มีเมียสวยแบบนี้... ไม่คิดจะแบ่งให้เพื่อนได้เชยชมหน่อยเหรอ?"

ศิลาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหรี่ตามองอีกฝ่าย "มึงหมายความว่ายังไง?"

พายุเพียงแค่ยิ้ม... รอยยิ้มนั้นอันตรายจนศิลารู้สึกเสียวสันหลังวาบ