บทที่4

ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ คิวยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น สายตาของเขามองสบกับหญิงสาวสวยสง่าที่เพิ่งเข้ามา เธอแต่งตัวหรูหรา เครื่องประดับแวววาวบ่งบอกถึงฐานะที่สูงส่ง

 

"พายุนี่ใครเหรอคะ?" ชุติมาถามเสียงหวาน

 

พายุปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนตอบเรียบๆ "ชุติมา มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า"

 

ชุติมาหัวเราะเบาๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้พายุ "คู่หมั้นมาหา ต้องมีธุระด้วยเหรอคะ?"

 

เธอหันกลับมามองคิวอีกครั้ง "พายุยังไม่บอกชุเลยว่านี่ใคร"

 

พายุยิ้มมุมปากก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "คนนี้เหรอ? คนใช้ใหม่ไง คนเก่าลาออกไปแล้ว"

 

คิวเงยหน้าขึ้นมองพายุทันที ดวงตาของเขาสั่นไหว ไม่คิดว่าพายุจะลดคุณค่าของเขาเหลือเพียง คนใช้

"งั้นเหรอคะ" ชุติมาพยักหน้าเบาๆ ก่อนมองคิวจากหัวจรดเท้า "ยังเด็กอยู่เลย อายุเท่าไหร่เราอ่ะ?"

 

คิวขมวดคิ้ว มองเธอด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ "ถามทำไม?"

 

พายุขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วพูดเสียงเข้ม "คิว คู่หมั้นฉันถามก็ตอบสิ"

 

คิวกัดฟันแน่นก่อนตอบเสียงเบา "18"

 

ชุติมาหัวเราะเบาๆ "เด็กจริงๆ ด้วย..." เธอหันไปหาพายุพร้อมรอยยิ้ม "พายุ ชุขออุปการะเด็กคนนี้ได้ไหม?"

 

คิวเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าชุติมาจะพูดอะไรแบบนี้ ส่วนพายุเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "ก็แล้วแต่คุณ"

 

ชุติมายิ้มกว้าง ขณะที่พายุเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ เอื้อมมือแตะที่เอวบางของเธอแล้วกระซิบข้างหู "คุณมาหาผมถึงที่นี่ คืนนี้เรา..."

 

ชุติมารีบยกมือดันอกพายุออกแล้วหัวเราะคิกคัก "พายุ พูดอะไรก็ไม่รู้ อายคิวบ้างสิ"

ภายในคฤหาสน์หรูของชุติมา

พายุลุกออกจากเตียงอย่างไม่ใส่ใจ หยิบเสื้อคลุมมาสวมทับโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองหญิงสาวที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียง

 

ชุติมาขยับตัวเข้าหาเขา ใช้ปลายนิ้วลากเบาๆ ไปตามแผ่นหลังของพายุ “รีบไปไหนคะ... อยู่ต่อกับชุก่อนไม่ได้เหรอ?”

 

พายุเม้มริมฝีปาก ไม่แม้แต่จะปรายตามองเธอ "ผมมีธุระต้องไปทำ"

ชุติมาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้มหวาน “ค่ะ ชุเข้าใจ”

 

เธอขยับตัวขึ้นจากเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุมกายบางของตัวเอง "แต่พายุขา... คืนนี้อย่าลืมกลับมาหาชุนะคะ"

 

พายุไม่ตอบอะไร แค่ปรายตามองเธอนิดๆ ก่อนเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ชุติมานอนยิ้มพอใจอยู่คนเดียว

 

ขณะที่พายุเดินผ่านโถงทางเดิน เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องในความเงียบ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย

 

“หลวมชิบหาย...” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะนึกถึง 'ของเล่นชิ้นใหม่' ที่เขาเพิ่งได้มาเมื่อไม่นานมานี้

 

คิว...

 

ริมฝีปากของพายุยกยิ้มขึ้นมามุมหนึ่ง ดวงตาพราวระยับด้วยความสนใจ

 

"คืนนี้... น่าจะสนุกกว่าเดิม"

คฤหาสน์วรงค์  

ร่างบางพยายามดิ้นหนีเมื่อถูกพายุผลักติดผนัง ข้อมือเล็กถูกมือหนากอบกุมแน่นจนไม่สามารถขยับได้

 

"อย่าดิ้นสิคิว..." พายุโน้มตัวลงกระซิบข้างใบหู

 

"อย่า" คิวหันหน้าหนี ลมหายใจร้อนของพายุเป่ารดต้นคอ ทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน

 

พายุยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมจากลำคอขาว “หอมจัง...”

 

“คุณพายุ... ได้โปรด...” คิวพยายามขอร้อง เสียงสั่นเครือ

 

“นายรู้ไหมว่าฉันใจดีแค่ไหน ที่ให้นายอยู่ที่นี่... แทนที่จะโยนนายไปอยู่ที่อื่น”

“...!!!” คิวตัวสั่นไปทั้งร่าง

 

“แต่ถ้านายยังดื้อ...” พายุใช้นิ้วไล้ไปตามโครงหน้าของคิว ก่อนจะบีบปลายคางเบาๆ “ฉันก็ต้องทำให้นายเชื่อง”

 

คิวเม้มริมฝีปากแน่น พยายามหาทางรอด แต่ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น

 

ก๊อกๆๆ

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้พายุชะงัก

 

“นายครับ คุณวายุมามาหา” เสียงคีรินดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตู

 

พายุขมวดคิ้ว ก่อนจะปล่อยมือจากคิวอย่างไม่เต็มใจ

 

“รอดไปนะ...” พายุพึมพำ ก่อนจะเดินออกจากห้อง ปล่อยให้คิวยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้นคนเดียว

 

พายุเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ไขว่ห้างอย่างไม่รีบร้อน ขณะที่วายุยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า แววตาจริงจัง

 

"เด็กนั่นเกี่ยวอะไรกับนาย?" พายุถามเสียงเรียบ

"พี่จะทำอะไรกับคิว?" วายุถามกลับทันที น้ำเสียงแข็งขึ้น

 

พายุหัวเราะในลำคอ "ทำไม? นายสนใจเด็กนั่นเหรอ?"

 

"ผมแค่ไม่อยากให้พี่ทำอะไรเลวๆ อีก" วายุจ้องพายุเขม็ง "คนก่อนๆ ก็ไม่มีใครรอดจากพี่ได้เลย พี่จะเลิกเล่นกับชีวิตคนอื่นได้รึยัง?"

 

พายุยิ้มเย็นก่อนจะยันตัวลุกขึ้น เดินเข้าไปใกล้วายุ "อย่ามายุ่งเรื่องของฉันวายุ... นายไม่มีสิทธิ์"

 

"พี่ขายเด็กคนนั้นไปแล้วใช่ไหม? หรือจับมาเพราะการพนันเหมือนเดิม?" วายุไม่ลดละ

 

พายุชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะแสยะยิ้ม "แล้วถ้าใช่ล่ะ?"

 

วายุถอนหายใจเฮือกใหญ่ กำหมัดแน่น "พี่มันเลวจริงๆ"

"หึ..." พายุยักไหล่ "ก็ฉันมันเป็นแบบนี้"

"พี่จะทำยังไงกับคิวต่อไป?"

"ไม่ใช่เรื่องของนาย" พายุตัดบทแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม "ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ไปได้แล้ว ฉันไม่มีเวลามาทะเลาะกับน้องชายที่เอาแต่ใจแบบนาย"

 

วายุเม้มปากแน่น กำหมัดจนเส้นเลือดขึ้น สุดท้ายเขาตัดสินใจหมุนตัวเดินออกไป แต่ก่อนจะพ้นประตู เขาหันกลับมามองพายุด้วยแววตา

 

"ถ้าพี่ไม่หยุด... สักวันพี่จะต้องเสียใจ"

 

พายุไม่ตอบ เพียงแค่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาเรียบนิ่งไร้อารมณ์