บทที่6

ลานจอดรถหลังผับกลางดึก

เสียงชกต่อยดังขึ้นท่ามกลางความมืดสลัวของพื้นที่ลับตาคน พายุเช็ดมุมปากที่แตกจากหมัดของวายุ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล

"นี่มึงกล้าต่อยกูเหรอ ห่ะ?" พายุคำรามออกมา มือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น

"เออ มึงจะทำไม?" วายุสวนกลับ น้ำเสียงเย็นชาแต่สายตาแข็งกร้าวไม่เกรงกลัว

คิวที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านหลังมองสถานการณ์ด้วยความกังวล เขาไม่อยากให้เรื่องนี้บานปลายกว่านี้

"พอเถอะครับ อย่าทะเลาะกันอีกเลย" คิวพยายามเข้าห้าม ใจเต้นแรงเพราะกลัวว่าทั้งคู่จะลงไม้ลงมือกันมากกว่านี้

เสียงฝีเท้าดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงของคีรินจะปรากฏตัว ดวงตาคมกริบมองไปที่พายุและวายุ

"เกิดอะไรขึ้นครับนายท่าน?" คีรินถามพายุอย่างร้อนรน

พายุไม่ตอบ เขาหันไปมองวายุที่กระชากแขนคิวให้ตามออกไป

"คิว ไปกับฉัน" วายุสั่งเสียงเข้ม ดึงตัวคิวให้ออกห่างจากพายุ

 

พายุขบฟันแน่น ก่อนตะโกนสั่งลูกน้อง "ยืนบื้ออยู่ทำไม ไปตามจับตัวมันมาสิวะ!"

 

คีรินสะดุ้ง รีบขานรับ "คะ ครับ นายท่าน!" ก่อนออกวิ่งตามวายุไป

คิวเริ่มหอบจากการวิ่งหนี ใจเต้นรัวเพราะความตื่นเต้นและความกลัว "คุณวายุครับ...ผมวิ่งไม่ไหวแล้ว จะทำอะไรครับ?"

 

วายุหันกลับมามอง ก่อนก้มลงนิดหนึ่งย่อตัวลง "มาขึ้นหลังฉัน"

 

คิวตาโต รีบส่ายหน้า "แต่..."

 

"เร็วสิ พวกมันจะตามมาแล้ว!" วายุขึ้นเสียง จ้องเขาด้วยสายตาจริงจัง

 

คิวกลืนน้ำลาย รีบพยุงตัวขึ้นขี่หลังวายุอย่างทุลักทุเล แขนเรียวโอบรอบคอของเขาแน่น

 

วายุพุ่งออกวิ่งอีกครั้ง เร่งฝีเท้า แม้จะต้องแบกคนอีกคนไว้บนหลัง คิวได้ยินเสียงลมหายใจ ของวายุ และสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากแผ่นหลังกว้าง

เสียงฝีเท้าของลูกน้องพายุเริ่มใกล้เข้ามา แต่ในค่ำคืนนี้ วายุไม่มีทางปล่อยให้พายุจับคิวไปได้เด็ดขาด!

 

บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด แต่ความเดือดดาลของพายุยังคงคุกรุ่นอยู่ในอก ดวงตาของเขาแข็งกร้าว กวาดมองไปรอบๆ อย่างไม่เชื่อสายตา

 

"มันหนีไปได้งั้นเหรอ?" พายุเค้นเสียงต่ำออกมา ความโกรธแฝงอยู่ในทุกถ้อยคำ

 

คีรินที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก้มศีรษะต่ำ ไม่กล้าสบตาเจ้านาย

"ครับ" เขาตอบเสียงแผ่วเบา มือกำแน่นเพราะรู้ว่าตัวเองทำงานพลาด

พายุเม้มปากแน่น ขบฟันจนได้ยินเสียงกรอด ความหงุดหงิดแล่นพล่านไปทั่วร่าง ก่อนจะสะบัดมือไปด้านข้างอย่างแรงจนขวดเหล้าบนโต๊ะข้างๆ ตกลงกระทบพื้นแตกกระจาย

 

"ออกไปให้พ้นหน้ากู! ไป๊!" เขาตะคอกเสียงดัง ดวงตาวาวโรจน์

 

คีรินสะดุ้ง รีบถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว แม้จะรู้สึกผิดแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาอีก ได้แต่โค้งตัวต่ำแล้วรีบเดินออกไปจากบริเวณนั้น

เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นดังกึกก้องเข้ามาใกล้ ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

 

"พายุ เกิดอะไรขึ้นคะ?"

 

เสียงหวานของ ชุติมา เอ่ยถามด้วยความกังวล เธอรีบเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าพายุ สายตาจับจ้องไปที่เศษขวดแตกบนพื้นและท่าทางเดือดดาลของเขา

 

พายุเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำจากความโกรธจัด แต่เมื่อเห็นชุติมา เขาพยายามระงับอารมณ์ ลมหายใจ ถูกพ่นออกมา ก่อนที่เขาจะสะบัดหน้าหนี

 

แต่ต่อให้เขาไม่พูดอะไร ชุติมาก็รับรู้ได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ๆ …

 

อากาศเย็น แต่ความตึงเครียดที่ปกคลุมอยู่รอบตัวพายุทำให้บรรยากาศร้อนระอุ ดวงตาคมกริบของเขายังคงฉายแววโกรธจัด หลังจากที่วายุและคิวหนีรอดไปได้ ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ใต้แสงไฟสีส้มสลัว คิ้วขมวดแน่น มือกำหมัดจนเส้นเลือดปูด

 

"พายุ อย่าเครียดเลยนะคะ เดี๋ยวคืนนี้..."

 

เธอพูดเสียงออดอ้อน ปลายนิ้วเรียวแตะเบาๆ ที่ต้นแขนแกร่งของพายุ พร้อมกับส่งสายตาเย้ายวน 

 

แต่แทนที่พายุจะใจอ่อน เขากลับหันมาสบตาเธอด้วยสีหน้า

 

"ผมไม่มีอารมณ์ คุณกลับไปได้แล้ว"

 

น้ำเสียงไร้อารมณ์ของเขาทำให้ชุติมาชะงัก ดวงตาสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจและไม่พอใจในคราวเดียวกัน

 

"นี่คุณกล้าไล่ชุเหรอคะ? ชุเป็นคู่หมั้นคุณนะ!"

 

เธอขึ้นเสียงแหลมด้วยความไม่พอใจ มือที่แตะต้นแขนเขาบีบแน่นขึ้น ราวกับจะบังคับให้เขาหันมาสนใจเธอ

 

พายุหรี่ตามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะหันไปทางคีรินที่ยืนรออยู่ไม่ไกล สายตาคมกริบส่งคำสั่งออกไปโดยไม่ต้องใช้คำพูดมากมาย

 

"คีริน ส่งแขก"

 

เสียงทุ้มต่ำของเขาเย็นเยียบ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความอ่อนโยน

 

คีรินที่ยืนรออยู่ ก้าวเข้ามาข้างๆ อย่างรู้หน้าที่ ก่อนโค้งตัวเล็กน้อยและเอ่ยเสียงนิ่งเรียบ

 

"ครับนาย... เชิญครับคุณชุติมา"

 

ชุติมากำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ ขบฟันแน่นจนกรามขึ้นเป็นสัน ความไม่พอใจและความอับอายพุ่งขึ้นจนใบหน้าสวยบึ้งตึง

 

เธอสะบัดหน้า เชิดคางขึ้น ก่อนกระทืบส้นรองเท้าลงกับพื้นเสียงดัง หันหลังเดินออกไปด้วยท่าทางหยิ่งผยอง แต่ในใจเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ

พายุไม่แม้แต่จะมองตาม ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ที่เดิม 

คืนนี้…มันช่างเป็นคืนที่หงุดหงิดที่สุดจริงๆ!

 

วายุพาคิวมาหลบอยู่หลังตึกร้างแห่งหนึ่ง  วายุค่อยๆ วางคิวลงบนพื้นคอนกรีต ก่อนจะย่อตัวลงมองใบหน้าที่ซีดเซียวของอีกฝ่าย

"นายนั่งพักตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันไปหาน้ำมาให้" วายุเอ่ยเสียงทุ้ม

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะลุกขึ้น คิวก็ยื่นมือออกมาคว้าแขนของวายุไว้แน่น

 

"เดี๋ยวครับ..." คิวเรียกเสียงเบา

 

วายุชะงัก หันกลับมามองใบหน้าของอีกฝ่าย "มีอะไร"

 

"ทำไมคุณต้องช่วยผม" น้ำเสียงของคิวแผ่วเบา ราวกับยังไม่อยากเชื่อว่าวายุจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขาจากเงื้อมมือของพายุ

 

วายุสบตากับคิวครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ "ฉันไม่อยากให้นายตกเป็นเหยื่อของพี่ชายฉัน"

 

คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความจริง คิวเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้มบางๆ

"ขอบคุณนะครับ" คิวกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ ดวงตาฉายแววซาบซึ้ง

วายุไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยกมือขึ้นลูบศีรษะคิวเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป