공유

บทที่7

last update 최신 업데이트: 2025-03-25 10:58:58

ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด พายุยืนอยู่กลางห้องรับแขก ดวงตาคมกริบฉายแววกรุ่นโกรธ มือกำแน่นขณะออกคำสั่งเสียงเข้ม

"บอกคนของเราตามหาวายุกับคิวให้เจอ!"

คีรินที่ยืนอยู่ตรงหน้ารีบก้มศีรษะรับคำสั่ง "ครับ นายท่าน" จากนั้นจึงรีบออกไปจัดการตามที่ได้รับคำสั่ง

ไม่นานนัก ชุติมาก็ก้าวเข้ามาในห้อง

"พายุ เกิดอะไรขึ้นคะ? เด็กคนนั้น...หายไปกับวายุเหรอคะ?" เธอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความกังวล "โธ่ คิว... ฉันสงสารเด็กคนนั้นจังเลยค่ะ"

พายุปรายตามองเธอแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจ "คุณมาหาผมที่นี่มีอะไร?"

ชุติมายิ้มบางๆ พลางยกมือขึ้นแตะแขนของพายุอย่างอ่อนโยน "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ชุแค่อยากชวนคุณไปทานข้าวข้างนอก"

พายุเงียบไปครู่หนึ่ง เขากำลังคิดอะไรบางอย่างในใจ ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกยิ้มบางๆ

"ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะไปไหน" เขาตอบเสียงเรียบ แต่แววตายังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความคิดคำนึงถึงเรื่องของวายุและคิว

ชุติมามองเขาด้วยสายตาผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังคงรอยยิ้มไว้บนใบหน้า "เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นชุไม่กวนคุณแล้ว"

หญิงสาวเอ่ยจบก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ทิ้งให้พายุยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

ภายในห้องนั่งเล่นสุดหรูของคฤหาสน์หลังงาม อรอุมานั่งจิบชาอย่างสง่างาม สายตาฉายแววเฉยเมยขณะมองบุตรสาวของตนที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"เป็นอะไรยัยชุ? หน้าบึ้งมาเชียว" อรอุมาถามเสียงเรียบ

ชุติมาทิ้งตัวลงนั่งตรงข้าม มือนุ่มหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแรง "ก็พายุน่ะสิคะ คุณแม่! เด็กคนนั้นหายไป ไม่เป็นอันกินอันนอนเลย!"

อรอุมาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยิ้มบาง "เด็ก? อ๋อ... เด็กที่แกจะอุปการะสินะ"

ชุติมาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะกระจกด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ "ใครว่าชุจะอุปการะมันล่ะคะ? ชุก็แค่... ทำดีต่อหน้าพายุเท่านั้นเอง"

แววตาของเธอฉายแววเยาะหยันและเต็มไปด้วยความริษยา "ชุเกลียดมันค่ะ คุณแม่... สายตาที่พายุมองมัน..." เธอกัดฟันแน่น มือจิกลงบนเข่าของตัวเองอย่างข่มอารมณ์ "ชุรู้เลยว่าพายุต้องการเด็กคนนั้น!"

อรอุมายกยิ้มมุมปาก วางถ้วยชาลงบนจานรองเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย "ถ้าแกเกลียดมันนัก... แล้วจะยอมให้มันอยู่ในชีวิตของพายุง่ายๆ เหรอ?"

คำพูดนั้นทำให้ชุติมาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่รอยยิ้มร้ายจะปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ...

 

กลางตรอกเงียบสงบใต้แสงไฟสีเหลืองนวล ศิลาเดินมาตามทางอย่างไม่รีบร้อน แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างสองร่างที่คุ้นตาเข้าเสียก่อน

 

"นั่นมัน... พายุกับคิว?" เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นบางอย่างผิดปกติ "แต่ทำไมพายุถึง..."

 

ยังไม่ทันที่เขาจะขบคิดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงสะอื้นของคิวก็ดังขึ้น

 

"พี่ศิลา... ฮึก! พี่ศิลาจริงๆ ด้วย!" คิวพูดทั้งน้ำตา ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปกอดศิลาแน่น  "นี่คุณวายุครับ เขาช่วยผมจากคนเลวคนนั้น"

 

ศิลาลูบหลังคิวเบาๆ อย่างปลอบโยน ก่อนจะตวัดสายตามองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขาจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาสงสัย

 

"คุณเป็นน้องชายของพายุเหรอ?" ศิลาถามเสียงแข็ง "ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องนี้?"

 

วายุถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "ครับ ผมเป็นน้องชายเขา" เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะเสริม "ผมไปเรียนต่างประเทศ คุณเลยไม่เคยเห็นผมมาก่อน"

 

ศิลายังคงมองวายุด้วยแววตาตรึกตรอง แม้คำตอบจะฟังดูสมเหตุสมผล แต่บางอย่างในใจเขายังคงรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้...

 

ภายในห้องเช่าขนาดเล็กที่มีเพียงเฟอร์นิเจอร์จำเป็น แสงไฟสีส้มจากหลอดไฟเพดานให้ความรู้สึกอบอุ่นแต่ก็ไม่อาจกลบความอึดอัดระหว่างคนทั้งสามได้ ศิลาพาคิวและวายุเข้ามาพักหลังจากที่พบกันโดยบังเอิญ

 

ศิลายืนมองไปรอบๆ ก่อนจะหันมาพูดกับคิว "นี่ห้องเช่า อาจจะดูไม่กว้างขวางนัก คิวอยู่ได้ไหม?"

 

คิวยิ้มบางๆ แม้ดวงตาจะยังแดงช้ำจากการร้องไห้ เขาพยักหน้าอย่างไม่ลังเล "อยู่ได้ครับ พี่ศิลาอยู่ที่ไหน คิวก็อยู่ที่นั่น"

 

ศิลาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาก้มหน้าลงคล้ายกับรู้สึกผิด ก่อนจะพูดเสียงแผ่วเบา "คิว... เรื่องนั้น พี่ขอโทษนะ ที่พี่ขายเราให้พายุ"

 

ดวงตาของศิลาสั่นไหวอย่างรู้สึกผิด เขายอมรับว่าสิ่งที่ทำลงไปเป็นเรื่องเลวร้าย แม้ว่าจะมีเหตุผลเบื้องหลัง แต่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าเขาทำร้ายคิว

 

คิวยิ้มเศร้าๆ แล้วส่ายหน้า "ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมเข้าใจว่าพี่ศิลาไม่ได้ตั้งใจ" เขาจับมือของศิลาบีบเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ

 

จากนั้นคิวก็หันไปมองวายุ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน "พี่ศิลาครับ ให้คุณวายุอยู่กับเรานะครับ"

 

ศิลามองหน้าคิวแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปสบตาวายุ "ครับ... อยู่ด้วยกันนะคุณวายุ"

 

วายุที่ยืนมองอยู่เงียบๆ มาตลอดเผยรอยยิ้มบางๆ เขาพยักหน้าอย่างขอบคุณ "ขอบคุณนะครับ เรียกผมว่าวายุเฉยๆ ก็ได้"

ภายในห้องทำงานสุดหรูของคฤหาสน์ พายุยืนกอดอกอยู่หน้าโต๊ะทำงาน แววตาคมกริบฉายชัดถึงความไม่พอใจและเดือดดาล มือข้างหนึ่งกำแน่นขณะฟังรายงานจากคีริน

 

คีรินก้าวเข้ามาพร้อมกับโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจ "นายครับ เรารู้ที่อยู่มันแล้วครับ"

 

ดวงตาของพายุวาวโรจน์ขึ้นทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น เขาเงยหน้าขึ้นสบตาลูกน้องก่อนจะถามเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความกรุ่นโกรธ "มันอยู่ที่ไหน?"

 

คีรินลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ห้องเช่าเล็กๆ ย่านชานเมืองครับ"

 

พายุแสยะยิ้มเย็น มือหนาวางลงบนโต๊ะทำงานแล้วออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด "ไปลากคอมันมา!"

 

คีรินพยักหน้ารับคำสั่งทันที "ครับนาย" เขาหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกไป เสียงของพายุก็ดังขึ้นอีกครั้ง

 

"เดี๋ยว"

 

คีรินชะงักแล้วหันกลับมามองพายุที่กำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่าทางน่าเกรงขาม

 

"ฉันจะไปด้วยตัวเอง" พายุประกาศเสียงเข้ม

 

คีรินมองเจ้านายของตนก่อนจะพยักหน้ารับ "ครับนาย"

 

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg}   บทที่24

    เสียงหัวเราะสดใสของเด็กน้อยดังก้องไปทั่วบ้าน น้องเพียวกำลังวิ่งเล่นอยู่กลางห้องรับแขก จับของเล่นโยนไปมาอย่างสนุกสนาน แต่ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ลูกบอลพลาสติกกลับกลิ้งไปชนแจกันใบโปรดของคิวที่ตั้งอยู่บนชั้นวาง"เพียว! หยุดเดี๋ยวนี้นะลูก!" คิวรีบร้องห้าม แต่ไม่ทันแล้วเพล้ง!แจกันเซรามิกตกกระทบพื้นแตกกระจาย น้องเพียวชะงัก หยุดนิ่งเหมือนรู้ตัวว่าทำผิด คิวยืนกอดอกขมวดคิ้วแน่น มองเศษแจกันที่แตกอยู่บนพื้น"น้องเพียว!" คิวเรียกลูกเสียงเข้มเด็กน้อยเบะปาก เตรียมจะร้องไห้ แต่ก่อนที่น้ำตาจะไหล พายุก็ก้าวเข้ามาขวางระหว่างคิวกับลูกชายตัวน้อย"ใจเย็นๆ ก่อนนะคิว ลูกไม่ได้ตั้งใจ" พายุพูดพลางอุ้มลูกขึ้นมากอดปลอบ"ไม่ได้ตั้งใจแล้วทำไมซนแบบนี้ล่ะครับ! " คิวเสียงแข็งพายุลูบหัวน้องเพียวเบาๆ พลางกระซิบ "ลูกขอโทษหม่าม๊าเร็วครับ"น้องเพียวยกมือไหว้ตาแป๋ว "ขอโทษครับ หม่าม๊าเพียวไม่ได้ตั้งใจ"คิวมองใบหน้าลูกที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ใจที่กำลังเดือดก็อ่อนลงทันที เขาถอนหายใจยาวก่อนจะเดินไปลูบหัวลูกเบาๆ"ครั้งหน้าห้ามเล่นซนจนทำของพังอีกนะครับ เข้าใจไหม?""เข้าใจแล้วครับ" น้องเพียวพยักหน้าหงึกๆพายุยิ้มบาง ก่อนจ

  • นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg}   บทที่23

    ค่ำคืนอันแสนงดงาม ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงดาวระยิบระยับ ลานกว้างของโรงแรมหรูถูกตกแต่งด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ แสงไฟสีทองอ่อนๆ ประดับรอบบริเวณ ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและโรแมนติกเสียงดนตรีบรรเลงเบาๆ แขกในงานต่างแต่งกายหรูหรา บ้างเป็นนักธุรกิจ บ้างเป็นมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล รวมไปถึงเพื่อนสนิทของทั้งพายุและคิว ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อเป็นสักขีพยานในวันสำคัญของทั้งคู่เมื่อเจ้าบ่าวและเจ้าสาวปรากฏตัว ท่ามกลางเสียงปรบมือและแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูป คิวอยู่ในชุดสูทสีขาวบริสุทธิ์ ขับเน้นให้เขาดูงดงามราวกับเจ้าชายในเทพนิยาย ส่วนพายุอยู่ในชุดสูทสีดำสุดเนี้ยบ สายตาคมจ้องมองเจ้าสาวของเขาด้วยความรักหลังจากพิธีการดำเนินไปจนถึงช่วงที่แขกขึ้นอวยพร คู่รักทั้งสองก็มายืนรับคำอวยพรจากเพื่อนๆ และแขกในงาน“ขอแสดงความยินดีด้วยนะพายุ คิว ฉันรู้ว่านายสองคนผ่านอะไรมามากมาย แต่สุดท้ายก็ได้มาอยู่ด้วยกัน ขอให้ความรักของพวกนายยืนยาวตลอดไป” “คิว ฉันอาจเคยทำผิดพลาดไปบ้าง แต่ฉันยินดีกับพวกนายจริงๆ นะ พี่พายุ อย่าทำให้คิวร้องไห้อีกล่ะ”พายุหัวเราะเบาๆ ก่อนจะดึงคิวเข้ามาใกล้“ไม่มีวัน ฉันจะดูแลคิวให้ดีที่สุด” “ยินดีด้วยครับนาย คุณคิว

  • นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg}   บทที่22

    ภายในห้องมีเพียงเเสงไฟสลัว พายุจ้องริมฝีปากของคิว ไม่อาจควบคุมได้เขาเข้าไปจูบบดขยี้ริมฝีปากปลายลิ้นนิ่มโลมไล้ไปทั่วโพรงร้อน "อือ" คิวครางเบาๆ สายตาของเขาทอดหวานอย่างเว้าวอน พายุเห็นเเบบนั้นจึงผละริมฝีปากออก"อมให้หน่อยสิ" พายุปลดกางเกงออกเผยให้เห็นลำเอ็นใหญ่ยาว คิวจ้องมองไม่ละสายตา"ทำสิคิว" เขากดหัวของคิวลงไปตรงบริเวณช่องระหว่างขาคุณพายุ! คิวไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจลิ้นของร่างเล็กไล้เลียไปตามลำเอ็นใหญ่ยาวหัวบานถูกดูดจนมีน้ำเมือกใสพายุสั่นระริกครางเสียงทุ้มออกมาด้วยความเสียวซ่าน"อืม...คิว"ลำเอ็นขยับเข้าขยับออกภายในปากที่อวบอิ่มริมฝีปากเเดงระเรื่อพายุสั่นกระตุกครางออกมาเมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอด"อ่า...คิว ฉันจะเสร็จแล้ว"ร่างหนากระตุกน้ำขาวพุ่งกระฉูดเข้าปากร่างบางอย่างจัง "ตอนนั้นพี่เคยบอกว่าให้คิวมาเป็นเมียบำเรอ ตอนนี้ล่ะ?"คำพูดของวายุเหมือนกำลังทำลายภาพลักษณ์ของพายุให้ดูแย่ลงในสายตาคิว "คุณพายุ!"ทันทีที่คิวพูดเสร็จ เขายกมือขึ้นตบพายุไปเต็มๆ อย่างไม่คิดอะไร ทำให้พายุสะดุ้งเล็กน้อยและร้องออกมา"โอ้ย ตบฉันทำไม"คิวกระชากตัวเองออกห่างจากพายุ เขาพูดในสิ่งที่เขาคิดออกจากใจ "ผมไม่เคยคิดเล

  • นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg}   บทที่21

    เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของพายุที่ก้าวออกมา ผ้าขนหนูพันรอบเอวหนาอย่างลวกๆ หยดน้ำยังคงเกาะอยู่บนแผ่นอกแกร่ง แต่สิ่งที่ทำให้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาในทันที คือสายตาคมกริบที่ตวัดมองภาพตรงหน้า คิวชะงักเมื่อเห็นสีหน้าของพายุ ดุดัน และเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “เกิดอะไรขึ้น?” ดวงตาคมจ้องตรงไปที่คิว สายตานั้นไม่ได้เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่เป็นความโกรธที่คิวไม่เคยเห็นมาก่อน “คิว… นายอ่อยน้องชายฉันเหรอ?” คิวเบิกตากว้าง ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน เขาส่ายหน้าทันที “เปล่านะครับ! ก็คุณวายุ—” “หยุด” เสียงสั่งของพายุทำให้คิวชะงัก คำพูดที่กำลังจะอธิบายถูกกลืนกลับลงไปในลำคอ ใบหน้าของพายุเคร่งเครียด เขาขยับก้าวเข้ามาใกล้คิวมากขึ้น บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความกดดัน คิวมองใบหน้าของพายุที่อยู่ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ หัวใจเต้นแรงด้วยความกังวล เขาอยากอธิบาย แต่สีหน้าของพายุในตอนนี้ทำให้เขาไม่กล้าพูดอะไรออกไป พายุไม่ได้สนใจวายุที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลัง ดวงตาคมจับจ้องที่คิวเพียงคนเดียว และในวินาทีนั้น คิวรู้ได้ทันทีว่า... พายุโกรธจริงๆ และครั้งนี้... อาจจะไม่ใช่แค่ความหึงหวงธรรมดา...

  • นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg}   บทที่20

    ภายในคฤหาสน์ พายุเหลือบตามองน้องชายด้วยสายตาเรียบนิ่ง ขณะที่ศิลาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง วายุสบตาพายุ “พี่พายุ” พายุเสียงเข้ม “แกมีอะไร?” วายุสูดลมหายใจ “ผมอยากชวนคิวไปเที่ยวทะเล” คำพูดนั้นทำให้พายุชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ใบหน้าคมจะเรียบนิ่ง ดวงตาคมกริบฉายแววแข็งกร้าว “ไม่ได้ ฉันไม่อนุญาต” สิ้นคำของพายุ วายุก็ขมวดคิ้วทันที เขาก้าวขึ้นมาข้างหน้า มองสบตาพี่ชายอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเอ่ยออกมา “ทำไมล่ะ? ผมจะไปถามคิวเอง เพราะคนที่จะตัดสินใจว่าจะไปหรือไม่ไป ก็คือคิว ไม่ใช่พี่” คำพูดของวายุทำให้พายุหรี่ตาลง สีหน้าแข็งกระด้างขึ้น พายุเสียงต่ำ “วายุ…” เสียงเข้มที่เอ่ยเรียกชื่อวายุเต็มไปด้วยความกดดัน แต่วายุไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัว บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยแรงกดดัน คิวมองวายุที่เดินเข้ามาหาด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ “คุณวายุมีอะไรหรือเปล่าครับ?” วายุยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “ฉันอยากจะชวนนายไปเที่ยวทะเล นายไปกับฉันไหม?” พายุที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่คิวแน่วแน่ สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ ทว่าแฝงไ

  • นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg}   บทที่19

    เสียงฝีเท้า ของชายชุดดำสองคนดังขึ้นในโกดังร้าง เงาของพวกมันทอดยาวลงบนพื้นซีเมนต์ คิวที่ถูกมัดอยู่บนเก้าอี้พยายามดิ้นให้หลุด แต่เชือกที่รัดแน่นทำให้เขาขยับตัวแทบไม่ได้"จับมันไว้!" หนึ่งในนั้นคำราม ก่อนที่หมัดหนักจะพุ่งเข้ากระแทกเข้าที่ท้องของคิวเต็มแรง"อึก!" คิวกัดฟันแน่น รู้สึกถึงความเจ็บแล่นไปทั่วร่าง แต่เขายังคงไม่ส่งเสียงร้องออกมาชายอีกคนแสยะยิ้ม ก่อนจะจับผมของคิวกระชากขึ้นบังคับให้เงยหน้าชุติมากอดอกยืนมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจ คิวหอบหายใจแรง มองชุติมาด้วยสายตาแข็งกร้าว "คุณคิดจริงๆ เหรอว่าคุณพายุจะกลับไปหาคนอย่างคุณ?""หุบปาก!" ชุติมากรีดร้องด้วยความโกรธ ก่อนจะเดินเข้าไปหวดฝ่ามือลงบนหน้าของคิวอย่างแรงอีกครั้ง"เพลียะ!!"คิวสะบัดหน้าไปตามแรงตบ ริมฝีปากแตกมีเลือดซึมออกมา แต่เขายังคงไม่ยอมก้มหน้าหรืออ้อนวอนแม้แต่นิดเดียว"แกมันน่ารำคาญ! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้เลย!"ชายชุดดำชักมีดออกมา ใบมีดวาววับสะท้อนแสงไฟสลัวภายในโกดัง พวกมันเดินเข้าไปหา เตรียมจะปลิดชีพคิวตามคำสั่งของชุติมาพายุปรากฏตัวขึ้น"หยุดเดี๋ยวนี้!!!"เสียงคำรามดังขึ้นจากทางเข้าโกดัง ประตูเหล็กถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรง เผยให้เห็น

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status