บทที่7

ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด พายุยืนอยู่กลางห้องรับแขก ดวงตาคมกริบฉายแววกรุ่นโกรธ มือกำแน่นขณะออกคำสั่งเสียงเข้ม

"บอกคนของเราตามหาวายุกับคิวให้เจอ!"

คีรินที่ยืนอยู่ตรงหน้ารีบก้มศีรษะรับคำสั่ง "ครับ นายท่าน" จากนั้นจึงรีบออกไปจัดการตามที่ได้รับคำสั่ง

ไม่นานนัก ชุติมาก็ก้าวเข้ามาในห้อง

"พายุ เกิดอะไรขึ้นคะ? เด็กคนนั้น...หายไปกับวายุเหรอคะ?" เธอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความกังวล "โธ่ คิว... ฉันสงสารเด็กคนนั้นจังเลยค่ะ"

พายุปรายตามองเธอแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจ "คุณมาหาผมที่นี่มีอะไร?"

ชุติมายิ้มบางๆ พลางยกมือขึ้นแตะแขนของพายุอย่างอ่อนโยน "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ชุแค่อยากชวนคุณไปทานข้าวข้างนอก"

พายุเงียบไปครู่หนึ่ง เขากำลังคิดอะไรบางอย่างในใจ ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกยิ้มบางๆ

"ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะไปไหน" เขาตอบเสียงเรียบ แต่แววตายังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความคิดคำนึงถึงเรื่องของวายุและคิว

ชุติมามองเขาด้วยสายตาผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังคงรอยยิ้มไว้บนใบหน้า "เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นชุไม่กวนคุณแล้ว"

หญิงสาวเอ่ยจบก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ทิ้งให้พายุยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

ภายในห้องนั่งเล่นสุดหรูของคฤหาสน์หลังงาม อรอุมานั่งจิบชาอย่างสง่างาม สายตาฉายแววเฉยเมยขณะมองบุตรสาวของตนที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"เป็นอะไรยัยชุ? หน้าบึ้งมาเชียว" อรอุมาถามเสียงเรียบ

ชุติมาทิ้งตัวลงนั่งตรงข้าม มือนุ่มหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแรง "ก็พายุน่ะสิคะ คุณแม่! เด็กคนนั้นหายไป ไม่เป็นอันกินอันนอนเลย!"

อรอุมาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยิ้มบาง "เด็ก? อ๋อ... เด็กที่แกจะอุปการะสินะ"

ชุติมาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะกระจกด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ "ใครว่าชุจะอุปการะมันล่ะคะ? ชุก็แค่... ทำดีต่อหน้าพายุเท่านั้นเอง"

แววตาของเธอฉายแววเยาะหยันและเต็มไปด้วยความริษยา "ชุเกลียดมันค่ะ คุณแม่... สายตาที่พายุมองมัน..." เธอกัดฟันแน่น มือจิกลงบนเข่าของตัวเองอย่างข่มอารมณ์ "ชุรู้เลยว่าพายุต้องการเด็กคนนั้น!"

อรอุมายกยิ้มมุมปาก วางถ้วยชาลงบนจานรองเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย "ถ้าแกเกลียดมันนัก... แล้วจะยอมให้มันอยู่ในชีวิตของพายุง่ายๆ เหรอ?"

คำพูดนั้นทำให้ชุติมาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่รอยยิ้มร้ายจะปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ...

 

กลางตรอกเงียบสงบใต้แสงไฟสีเหลืองนวล ศิลาเดินมาตามทางอย่างไม่รีบร้อน แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างสองร่างที่คุ้นตาเข้าเสียก่อน

 

"นั่นมัน... พายุกับคิว?" เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นบางอย่างผิดปกติ "แต่ทำไมพายุถึง..."

 

ยังไม่ทันที่เขาจะขบคิดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงสะอื้นของคิวก็ดังขึ้น

 

"พี่ศิลา... ฮึก! พี่ศิลาจริงๆ ด้วย!" คิวพูดทั้งน้ำตา ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปกอดศิลาแน่น  "นี่คุณวายุครับ เขาช่วยผมจากคนเลวคนนั้น"

 

ศิลาลูบหลังคิวเบาๆ อย่างปลอบโยน ก่อนจะตวัดสายตามองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขาจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาสงสัย

 

"คุณเป็นน้องชายของพายุเหรอ?" ศิลาถามเสียงแข็ง "ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องนี้?"

 

วายุถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "ครับ ผมเป็นน้องชายเขา" เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะเสริม "ผมไปเรียนต่างประเทศ คุณเลยไม่เคยเห็นผมมาก่อน"

 

ศิลายังคงมองวายุด้วยแววตาตรึกตรอง แม้คำตอบจะฟังดูสมเหตุสมผล แต่บางอย่างในใจเขายังคงรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้...

 

ภายในห้องเช่าขนาดเล็กที่มีเพียงเฟอร์นิเจอร์จำเป็น แสงไฟสีส้มจากหลอดไฟเพดานให้ความรู้สึกอบอุ่นแต่ก็ไม่อาจกลบความอึดอัดระหว่างคนทั้งสามได้ ศิลาพาคิวและวายุเข้ามาพักหลังจากที่พบกันโดยบังเอิญ

 

ศิลายืนมองไปรอบๆ ก่อนจะหันมาพูดกับคิว "นี่ห้องเช่า อาจจะดูไม่กว้างขวางนัก คิวอยู่ได้ไหม?"

 

คิวยิ้มบางๆ แม้ดวงตาจะยังแดงช้ำจากการร้องไห้ เขาพยักหน้าอย่างไม่ลังเล "อยู่ได้ครับ พี่ศิลาอยู่ที่ไหน คิวก็อยู่ที่นั่น"

 

ศิลาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาก้มหน้าลงคล้ายกับรู้สึกผิด ก่อนจะพูดเสียงแผ่วเบา "คิว... เรื่องนั้น พี่ขอโทษนะ ที่พี่ขายเราให้พายุ"

 

ดวงตาของศิลาสั่นไหวอย่างรู้สึกผิด เขายอมรับว่าสิ่งที่ทำลงไปเป็นเรื่องเลวร้าย แม้ว่าจะมีเหตุผลเบื้องหลัง แต่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าเขาทำร้ายคิว

 

คิวยิ้มเศร้าๆ แล้วส่ายหน้า "ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมเข้าใจว่าพี่ศิลาไม่ได้ตั้งใจ" เขาจับมือของศิลาบีบเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ

 

จากนั้นคิวก็หันไปมองวายุ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน "พี่ศิลาครับ ให้คุณวายุอยู่กับเรานะครับ"

 

ศิลามองหน้าคิวแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปสบตาวายุ "ครับ... อยู่ด้วยกันนะคุณวายุ"

 

วายุที่ยืนมองอยู่เงียบๆ มาตลอดเผยรอยยิ้มบางๆ เขาพยักหน้าอย่างขอบคุณ "ขอบคุณนะครับ เรียกผมว่าวายุเฉยๆ ก็ได้"

ภายในห้องทำงานสุดหรูของคฤหาสน์ พายุยืนกอดอกอยู่หน้าโต๊ะทำงาน แววตาคมกริบฉายชัดถึงความไม่พอใจและเดือดดาล มือข้างหนึ่งกำแน่นขณะฟังรายงานจากคีริน

 

คีรินก้าวเข้ามาพร้อมกับโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจ "นายครับ เรารู้ที่อยู่มันแล้วครับ"

 

ดวงตาของพายุวาวโรจน์ขึ้นทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น เขาเงยหน้าขึ้นสบตาลูกน้องก่อนจะถามเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความกรุ่นโกรธ "มันอยู่ที่ไหน?"

 

คีรินลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ห้องเช่าเล็กๆ ย่านชานเมืองครับ"

 

พายุแสยะยิ้มเย็น มือหนาวางลงบนโต๊ะทำงานแล้วออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด "ไปลากคอมันมา!"

 

คีรินพยักหน้ารับคำสั่งทันที "ครับนาย" เขาหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกไป เสียงของพายุก็ดังขึ้นอีกครั้ง

 

"เดี๋ยว"

 

คีรินชะงักแล้วหันกลับมามองพายุที่กำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่าทางน่าเกรงขาม

 

"ฉันจะไปด้วยตัวเอง" พายุประกาศเสียงเข้ม

 

คีรินมองเจ้านายของตนก่อนจะพยักหน้ารับ "ครับนาย"