บทที่5

ออสตินพยักหน้าเข้าใจ

“เออ ออสติน ตกลงแม็กซ์เวลกับนามินี่ยังไงกัน”

“ไม่ยังไงนะครับ นามิจีบยาก ไม่สนใจใครไม่ใช่แค่แม็กซ์เวลนะครับ ปฏิเสธหมดไม่สนลูกใคร ตามตื๊อมากเจอด่า เอาเรื่องอยู่นะครับนามิ ว่าแต่พี่ถามทำไม”

“เปล่าแค่สงสัย เห็นแม็กซ์เวลพูดทีเล่นทีจริงอยู่ตลอด คิดว่าคบกัน”

“คบอะไรละครับ น้องเกรงใจเคเดน ถ้าแม็กซ์ไม่ใช่เพื่อนเคเดนนามิไล่กระเจิงไปแล้ว แต่ขนาดเกรงใจก็ยังพูดแรงใส่ตลอด แต่แม็กซ์มันก็ตามเรื่องตามราวแซวไปเรื่อย แต่ช่วงนี้มันก็มีคนของมันแล้วนะครับ คงไม่อะไรกับนามิแล้วล่ะ”

ออโต้พยักหน้าเข้าใจ

“งั้นผมกลับนะพี่ ไว้มาหาใหม่”

“อืม”

ช่วงเย็น ที่บ้านออโต้

นามิมาถึงแล้ว ทำไมบ้านเงียบจัง เธอหอบข้าวของเดินเข้าไปในบ้านของออโต้ มีแม่บ้านเปิดประตูให้เธอ ไม่พูดไม่จากแล้วก็เดินหายไปไหนแล้วไม่รู้ของก็ไม่ช่วยถือ

เธอหันไปหันมามองหาครัว บ้านจะใหญ่ไปไหนเนี่ย

“ทางนี้ละกัน” ฉันเดาว่าจะเป็นครัว เดินเข้าไป ใช้จริงด้วยบ้านใหญ่ขนาดนี้ อยู่กี่คนเนี่ย เอาละเริ่มเลยละกัน

ฉันคิดมาแล้วว่าจะทำเมนูอะไรให้เขาทานบ้าง เลยหันผัก และหั่นเนื้อมาแล้ว เหลือแค่มาปรุงให้สุกที่นี่

นามิปรุงอาหารไปร้องเพลงไปอย่างอารมณ์ดี ซุปเนื้อของเธอรับรองว่าเขาต้องชอบ

ออโต้อาบน้ำเสร็จ เดินลงมาข้างล่าง ได้ยินเสียงเพลงแว่วมา หลานป้าแม่บ้านร้องเพลงเหรอ เขาเดินตามเสียงไปเรื่อยๆ

คนที่อยู่ในครัวบ้านเขาคือนามิ ยืนร้องเพลงไปทำอาหารไป เขาลืมไปสนิทเลยว่านัดเธอวันนี้ วันนั้นส่งโลเคชั่นให้เธอแต่ลืมไปเลย ว่านัดกันไว้

“อุ๊ย! แม่ร่วง”

นามิหันมาเจอเขายืนอยู่ตกใจสะดุ้งสุดตัว “พี่ออโต้มาไม่ให้สุ้มให้เสียงตกใจหมด”

“เรานั่นแหละมาทำไมไม่ทักบอก”

“ก็นัดกันแล้ว อย่าบอกนะว่าพี่ลืม”

“ก็ลืม”

“แก่แล้วสินะ”

“ว่าอะไรนะ”

“เปล่าค่ะ พี่จะทานเลยไหม เสร็จแล้วนะคะ”

“กินได้เหรอ”

“พี่ออโต้คะ” คนตัวเล็กเริ่มจะเหลืออด

“ตักมาสิ”

นามิตักซุปเนื้อของเธอมาเสิร์ฟพร้อมข้าว ส่งยิ้มให้เขา ยืนมองและลุ้นไปด้วยว่าเขาจะชอบไหม

ออโต้ตักน้ำซุปชิมคำแรก อร่อยจังแฮะ ยัยเด็กแสบนี่แอบใส่ผงชูรสรึเปล่า หน้าตาไม่น่าทำอาหารอร่อย

“อร่อยใช่ไหมคะ พี่ชอบใช่ไหม ปรุงแบบธรรมชาติเลยนะคะ ไม่ได้ใส่ผงชูรสใดๆ แน่นอนค่ะ”

ยัยเด็กนี้พูดเหมือนรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร

“ก็พอกินได้”

“แสดงว่าพี่ตกลงให้นามิมาทำอาหารให้แล้วนะคะ ให้มาสองวันใช่ไหมคะ วันไหนบ้าง แล้วพี่จะจ่ายเท่าไหร่คะ”

“เราน่ะ ร้อนเงินรึไง”

“ก็ไม่ แต่เงินก็สำคัญนะคะ”

“อยากมาวันไหนล่ะ เราลองว่ามาก่อน”

“วันพฤหัส กับวัน อาทิตย์ ได้ไหมคะ”

“อืมได้”

“พี่ไม่ทานอาหาร นอกบ้านเลยเหรอคะ?”

“ก็กินบ้าง แต่ไม่ค่อยอยากกินเท่าไหร่ ส่วนมากก็มีคนมาทำให้ที่บ้าน”

“หมายถึงเชฟ เหรอคะ”

“อืม”

“แล้วช่วงนี้เขาไปไหนละคะ”

“ไปเรียนต่อ”

“พี่จะให้นามิ มาทำอาหารให้ช่วงที่เชฟคนนั้นไม่อยู่เหรอคะ”

“อืม”

“เขาไปนานแค่ไหน”

“หนึ่งปี”

“แต่ถ้าเราไม่ว่างก็ไม่เป็นไร บอกคุณแม่เราทำแทนก็ได้”

“นามิทำให้ได้ค่ะ อาจจะให้คุณแม่ช่วยคิดเมนู รึถ้าพี่ออโต้อยากทานอะไรเป็นพิเศษก็บอกได้นะคะ”

“เดี๋ยวจะหยิบกุญแจบ้านให้ ส่วนค่าจ้าง ให้เดือนละแสน เราทำแค่สองมื้อเที่ยงกับเย็น เมื่อเช้าพี่จะทานอาหารร้านคุณแม่เรา”

“พี่ไม่ชอบทานอะไรบ้างไหมคะ รึว่าแพ้อะไรบ้างไหม”

“แพ้กุ้ง”

“ค่ะ”

“คงจะไม่แกล้งเอากุ้งมาให้กินใช่ไหม”

“ไม่ทำหรอกค่ะ”

“แล้วมีใครรู้บ้างว่าเรามาทำอาหารให้พี่”

“ไม่มีนะคะ ถ้าไม่อยากให้บอกก็ไม่บอกใครหรอกค่ะ”

“ก็ดี ส่วนเรื่องทำความสะอาด เราไม่ต้องทำหรอกนะ ให้แม่บ้านทำ”

“เด็กคนเมื่อกี้เหรอคะ แม่บ้าน”

“คนนั้นเป็นหลาน เขามาแทน ตอนที่คุณป้าเขาลา”

นามิพยักหน้าเข้าใจ “งั้นวันนี้นามิกลับก่อนนะคะ”

ออโต้พยักหน้า

เธอเดินออกมาจากบ้านเขา มาที่รถตัวเอง บ้านเงียบจัง อึมครึมทั้งบ้าน น่าขนลุกชะมัด จับผู้หญิงมาดูดเลือดตอนกลางคืนรึเปล่านะ ที่หล่อๆ เพราะดื่มเลือดสาวสวยรึเปล่านะ คนตัวเล็กคิดแบบนั้นแล้วก็รีบเปิดประตูขึ้นรถตัวเอง แล้วขับออกไป