บทที่4 ออโต้

ออโต้ หนุ่มหล่อ ลูกครึ่งไทยสเปน หลังจากที่คุณพ่อกับคุณแม่แยกทางกัน เขากับน้องชายออสตินก็ต้องอยู่กับคุณพ่อและกลับมาอยู่ที่เมืองไทยช่วยดูธุรกิจของครอบครัว คุณแม่แต่งงานใหม่ละใช้ชีวิตกับครอบครัวใหม่ของท่านที่สเปน ส่วนคุณพ่อท่านได้แต่งงานใหม่แล้วก็ย้ายไปอยู่กับภรรยาใหม่ที่เชียงราย คือคุณเจ้านาง คุณแม่ของเจ้าน้อย เขากับน้องชายก็ใช้ชีวิตกันในกรุงเทพ ชีวิตเขาดูภายนอกเหมือนจะไม่มีอะไรขาด เพราะเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะ แต่เพราะเขาเป็นลูกคนโตภาระหน้าที่ ที่เขาต้องแบกรับ บางครั้งมันก็เหนื่อยมากเกินไป

เหมือนจะมีแต่ก็ขาดอะไรไปเสมอ คำนี้ใช้กับผมได้เสมอ ยิ่งตอนที่ผมเสียคุณพ่อไปด้วยอุบัติเหตุ มันเหมือนชีวิตเหลือแค่ความว่างเปล่า ไร้ที่พึ่ง ผมเหลือแค่น้องชาย ที่เป็นครอบครัวของผมจริงๆ

ชีวิตสีเทาๆ ที่หน้าค้นหา เหล้าก็กิน บุหรี่ก็สูบแต่รักสุขภาพ สะอาดเนี้ยบไปทั้งตัว มีคลับและฟิตเนสเป็นของตัวเอง

ส่วนธุรกิจสีเทา ที่คุณลุงมอบหมายให้เขาดูแล คือกาสิโนแถบชายแดน งานพวกนั้นเขาเลี่ยงไม่ได้ เพราะป๋าเขาเลี่ยงมาแล้ว เลยตกเป็นหน้าที่ของเขา ที่จะต้องสานต่อธุรกิจของครอบครัว

@ บ้านออโต้

“พี่ออโต้ ทำไมในตู้เย็นบ้านพี่ มีแต่อาหารสุขภาพละครับ พี่ไม่สบายรึเปล่า” ออสตินเปิดตู้เย็นเห็นแบบนั้นทำหน้า งงๆ แล้วตะโกนถามพี่ชาย ออกมาจากในครัว

“ก็พี่กลัวไม่สบายไง ก็เลยกินเพื่อนสุขภาพ ไม่ใช่รอให้ป่วยแล้วค่อยมากิน” ออโต้ตอบแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบกล่องอาหารมาเปิด

ออสตินที่ดื่มน้ำอยู่ปรายตามามองนิดหนึ่ง ผักทั้งนั้นไม่เห็นจะน่าอร่อยตรงไหนเลย

“ลองดูสักคำไหม ร้านนี้อร่อยมาก พี่สั่งเขาตลอด”

ออสตินทำหน้าแหยงๆ แต่ก็ลองตักมาชิม “อืม อร่อยจริงด้วยแฮะ ไม่น่าเชื่ออาหารแบบนี้ทำได้อร่อยขนาดนี้ได้ยังไง”

“ก็พี่บอกแล้ว ไปหยิบสิ ในตู้เย็นนายเลือกเลยจะกินอะไร”

“พี่ไปซื้อมาจากร้านไหน?” ออสตินเปิดตู้เย็นเลือกอาหาร

“ร้านผักหวาน ใกล้ๆ กับฟิตเนสของพี่”

“เอ๊ะ! คุ้นๆ นะ”

“ร้านคุณแม่ของนามิน่ะ คุณนานาเป็นนักโภชนาการ แล้วคุณพ่อนามิก็เป็นเชฟชื่อดัง พี่ว่าร้านเขาอร่อยมากนะ เลยเป็นลูกค้าประจำ นายอยากให้พี่สั่งให้ไหม เจ้าน้อยน่าจะชอบนะ”

“เดี๋ยวผมสั่งเอง ค่อยให้เจ้าน้อยเป็นคนเลือกละกัน”

ออโต้พยักหน้า

“แล้วนี่แม่บ้านพี่ไปไหน ผมมายังไม่เห็นใครเลย”

“เขาลา ช่วงนี้ก็ให้หลานสาวเขามาช่วย มาวันเว้นวัน นายกินเสร็จแล้วล้างแก้วด้วยละออสติน” ออโต้พูดจบก็เดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น

“ครับๆ” ออสตินส่ายหัว กับความเจ้าระเบียบ สะอาดเนี้ยบของพี่ชาย ขนาดแม่บ้านไม่อยู่เขาเข้ามายังไม่เห็นตรงไหนของบ้านพี่ออโต้ ไม่เป็นระเบียบเลย ข้าวของต้องวางเป็นที่ เป๊ะไปหมด

“พี่ออโต้ครับ งานพี่แบ่งมาให้ผมช่วยบ้างก็ได้นะครับ” ออสตินพูดเพราะเขาเป็นห่วง เพราะพี่ออโต้ทำงานเยอะมาก ไม่ค่อยมีเวลาให้ตัวเองเลย

“นายไปช่วยเจ้าน้อยเถอะ งานของคุณลุงถ้านายไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรนะออสติน”

“ผมอยากแบ่งเบาพี่บ้าง”

“ไม่เป็นไร ฉันมีอาร์เดล นายอยากทำอะไรก็ไปทำไมต้องกังวลเรื่องนี้”

“พี่ยุ่งขนาดนี้แล้วเมื่อไหร่จะมีแฟน”

“นายเป็นห่วงเรื่องนี้”

ออสตินยิ้ม “พี่ก็ควรจะมีใครได้แล้ว บ้านเงียบไปนะผมว่า ตั้งแต่เรนนี่ไปเรียนต่อ อย่ารอเขาเลย”

“หึ! ฉันก็มีตลอด”

“ไม่ใช่มีแบบนั้น แบบจริงจังน่ะ คนที่คอยอยู่ใกล้ๆ เป็นเพื่อนตลอดเวลาน่ะ ผมหมายถึงแบบนั้น”

“ก็เข้าใจ แต่ยังไม่เจอ ที่เจอก็ยังไม่ใช่ แล้วพี่ดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอนายถึงมาพูดเรื่องนี้”

“ก็เปล่า แค่ดูชีวิตพี่เหงาไปหน่อยควรจะมีสีสันบ้าง เพ็บนี่ไม่ใช่เลยเหรอครับพี่”

“เพ็บเหรอ ไม่ล่ะ เพ็บเป็นเพื่อน พี่ไม่ได้ชอบเพ็บแบบนั้น”

“เพราะธุรกิจรึเปล่าครับ พี่กลัวว่าถ้าคบกัน เกิดไปไม่รอดธุรกิจจะมีปัญหารึเปล่า”

“ไม่เกี่ยวนะ ถ้าพี่ชอบพี่ไม่สนหรอก แต่เพ็บมีอะไรหลายอย่างที่ไปกันไม่ได้แน่ๆ บางคนมันเป็นได้แค่เพื่อนจริงๆ ใจเรามันบอกแบบนั้นเอง”