บทที่9

“งั้นเอาเป็นว่า ถ้าพี่ออโต้จะออกจากบ้านก็ให้เจ้าจิ๋วกินอาหารก่อนแล้วค่อยออกไปแบบนั้นนะคะ แล้วที่นอนให้น้องนอนที่ห้องนั่งเล่นก็ได้ค่ะ”

“แล้วถ้าพี่ไม่อยู่บ้านล่ะ บางทีพี่ก็ไม่อยู่หลายวันก็มีนะ”

“อืม ถ้าแบบนั้นนามิค่อยมาเลี้ยงเจ้าจิ๋วจิ๋วให้ก็ได้ค่ะ”

“ตามนั้น” ออโต้ตอบหน้านิ่งๆ

เธอเดินไปเก็บจานอาหาร ที่โต๊ะทานข้าว หึ! ไหนใครบอกว่าไม่กินของหวานกันนะ กินซะแกล้งเลย อร่อยละสิ นามิมองถ้วยของหวานที่หมดเกลี้ยงแล้วยิ้มอย่างพอใจ

“….”

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ออโต้ชิมพาสตา คำแรก หืม! อร่อย ตามด้วยแซลมอน อร่อยสุดๆ ยัยนี้ต้องแอบใส่ผงชูรสแน่ๆ มะยมชิดลอยแก้ว ไม่เอาดีกว่า แต่ทว่า

“นามิทำเองเลยนะคะ”

คิดถึงคำพูดของเธอ เออลองสักคำก็ได้ เขาตักของหวานเข้าปาก หืม! ชื่นใจจังเลยแฮะ คำเดียวไม่มีอยู่จริง รู้ตัวอีกทีเขากินหมดถ้วยแล้ว ยัยเด็กแสบนี่ทำอะไรก็อร่อยงั้นเหรอ บ้าไปแล้ว

นามิเก็บจานเสร็จเดินออกมาให้แม่บ้านเป็นคนทำความสะอาด ส่วนเธอรอทำเมื่อเย็นให้เขา เดินกลับมาเล่นกับเจ้าจิ๋วจิ๋วต่อ

“พี่ออโต้คะ ทำไมบ้านพี่ดูมืดๆ ทึมๆ ไม่ค่อยมีสีสันเลย พี่แพ้ดอกไม้รึเปล่าคะ”

“แพ้แค่กุ้ง”

“โอเค งั้นขอจัดบ้านให้ได้ไหมคะ มาทีไรรู้สึกกลัวทุกที”

“ไม่ทำอาหารอย่างเดียวเหรอ อยากเป็นแม่บ้านด้วย”

“เปล่าซะหน่อย”

“อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ยังไงพี่ก็ไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่แล้ว”

นามิยิ้มหวานให้เขา

“แล้วเราเรียนจบ จะเปิดร้านอาหารรึเปล่า”

“พี่จะชมว่านามิทำอาหารอร่อยถึงขั้นเปิดร้านได้เลยใช่ไหมคะ”

ออโต้ เงียบ ทำเป็นกดโทรศัพท์ เล่นไปเรื่อย ไม่ยอมตอบ

คนตัวเล็กหน้างอ ปากคว่ำใส่เขา “ชมหน่อยก็ไม่ได้” พูดกับตัวเองเบาๆ

“ก็พอกินได้ เคยบอกไปแล้วรึเปล่า”

“ชิ!”

“ตกลงไม่อยากเปิดร้าน เหมือนคุณพ่อคุณแม่เหรอ”

“ไม่ค่ะ อยากอยู่บ้าน แต่งตัวสวยๆ แล้วก็ทำอาหารรอสามีกลับมาทานค่ะ”

“พูดไปเรื่อย”

“พูดจริงนะคะ”

“งั้นขอให้ได้สามีรวยๆ ก็แล้วกันจะได้ไม่ต้องทำงาน”

“พี่ออโต้รวยไหมคะ ถ้าจะยื่นใบสมัครตอนนี้คิวยาวแค่ไหนคะ”

“ก็บอกว่าพี่เลือก”

“หมายถึง ถ้าสมัครพี่จะเลือกหนู ใช่ไหมคะ”

“อะไร หนูอะไร”

“ทำไมคะ พี่แพ้คำว่าหนูเหรอ น่ารักจัง งั้นนามิจะพูดแทนตัวเองว่าหนู กับพี่โอเคไหมคะ”

“ไม่โอเค”

“จะพูดค่ะ หนูจะพูด” เธอพูดยิ้มหน้าทะเล้นใส่เขา

“แล้วจะถามทำไม” ออโต้ลุกขึ้นเดินหนีเธอไป ในห้องทำงาน

“เขินเหรอเดินหนี น่ารักดีแฮะ” นามิมองตามหลังคนตัวโตแล้วอมยิ้ม

“เจ้าจิ๋วจิ๋ว มานี่เลย เราน่ะ อย่าซนให้มากนะ เดี๋ยวจะโดนเอาไปปล่อยวัดรู้ตัวรึเปล่า”

เหมี่ยว!

“น่ารักมาก กว่าจะเย็น ไปหาซื้อชุดใหม่ให้เราดีกว่าเนอะเจ้าจิ๋วจิ๋ว” คิดได้ก็เดินไปสั่งป้าแม่บ้านไว้ว่าเธอจะไปห้าง ถ้าพี่ออโต้ถาม

นามิขับรถไปที่ห้าง หาซื้อของให้เจ้าจิ๋วจิ๋วเพิ่ม

ติ้งๆ

ข้อความแจ้งเตือน

ออโต้ : ส่งเลขบัญชีมาพี่จะโอนค่าซื้อของให้เจ้าจิ๋วจิ๋ว

นามิ : ได้ค่ะ

ออโต้ : ส่งสลิป

ป๋ามากเปย์แมวเป็นหมื่น เอ๊ะ! รึอยากบอกว่าพี่รวย อยากให้อยู่บ้านเฉยๆ รอสามีกลับบ้าน รึเปล่าน๊า นามิซื้อขนม ผลไม้ แล้วก็ดอกไม้กลับบ้านไปด้วย

ป้าแม่บ้านออกมาช่วยถือของ พากันเข้ามาในบ้าน นามิจัดของที่เพิ่งซื้อมาใหม่ของเจ้าจิ๋วจิ๋วให้เข้าที่เข้าทาง แล้วก็บอกป้าให้หาแจกันดอกไม้มาให้ จัดดอกไม้วางมุมต่างๆ ของบ้าน ให้ดูสดชื่นขึ้น แล้วก็จับเจ้าจิ๋วจิ๋วเปลี่ยนชุด

“หล่อแล้วจ้ะ” นามิมองเจ้าตัวจิ๋วแล้วก็ยิ้มหวานให้กับผลงานตัวเอง

ป้าแม่บ้านพลอยยิ้มไปด้วย “บ้านสวยขึ้นเยอะเลยค่ะคุณนามิ สดชื่นมีสีสัน” นามิหันมายิ้มให้

“คุณนามิให้ป้าช่วยทำอะไรอีกไหมคะ ให้เตรียมของอะไรสำหรับมื้อเย็นไหม เพราะเดี๋ยวป้าต้องกลับแล้ว”

ทำไมพี่ออโต้ไม่ให้แม่บ้านอยู่ประจำที่บ้านเขากันนะ “ป้าเดินทางลำบากไหมคะ”

“ไม่ค่ะ ป้าอยู่ใกล้ๆ เองค่ะ”

“งั้นป้าช่วยหนูเตรียมผักก็พอค่ะ”

นามิจัดการดูแลทำอาหารเย็นให้เขา เรียบร้อยแล้วก็รอคุณชายออกมาทาน เป๊ะทุกอย่าง ตรงเวลาไปหมด เธอแอบบ่นเมื่อเห็นออโต้นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร

ดูแลเมื่อเย็นให้เขาเรียบร้อย แล้วก็ไปจัดการเจ้าจิ๋วจิ๋วเรียบร้อย แล้วก็ขอตัวกลับ

“พี่ออโต้ นามิกลับแล้วนะคะ”

เขาพยักหน้าหนึ่งที