ตอนที่ 2 นายหัวผู้รักสันโดษ

 

บ้านเดี่ยวยกสูงซึ่งตั้งอยู่ด้านหน้าสวนยางพาราและสวนเงาะนับรวมๆ เกือบจะ 2000 ไร่ เจ้าของบ้านกำลังนั่งจิบกาแฟขณะนั่งอ่านข่าวสารผ่านทางหน้าจอแท็บเล็ต

อารัณย์หรือนายหัวอารัณย์เป็นชายหนุ่มวัย 32 ปี เขาเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน แต่ก็มีความสุขอยู่เพียงแค่ปีกว่า เนื่องจากภรรยาทนอยู่ในสวนที่อยู่ห่างไกลความเจริญไม่ได้ แม้ว่าที่นี่จะอยู่ห่างจากตัวเมื่องไม่ถึง 80 กิโลแต่เธอก็บ่นว่าไกล เธอให้เขาขายทุกอย่างที่นี่ทิ้งแล้วไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพ แต่อารัณย์ทำแบบนั้นไม่ได้เพราะนี่เป็นสมบัติที่บิดามารดาทิ้งไว้ให้ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็อยู่คนเดียวมาตลอด

การอยู่คนเดียวก็ได้เหงาเท่าไหร่เพราะในแต่ละวันเขามีงานให้ต้องรับผิดชอบทั้งสวนยางพารา สวนเงาะและยังมีโรงงานแปรรูปยางพาราซึ่งนอกจากจะนำน้ำยางในสวนตัวเองมาแปรรูปแล้วก็ยังรับซื้อน้ำยางจากชาวบ้านอีกด้วย

“นายหัวครับวันนี้จะเข้าไปในเมืองไหมครับ” กล้าลูกน้องคนสนิทถามผู้เป็นนายที่วันหยุดมักจะเข้าในเมืองอยู่เป็นประจำ

“อาทิตย์นี้ไม่ไป นายมีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าครับนาย” กล้าตอบแต่ไม่กล้าสบตาเจ้านายและอาการมีพิรุธนี้อารัณย์ก็มองออก

“บอกมาตามตรงว่ามีอะไร นายทำงานกับครอบครัวฉันมาเกือบ 10 ปีทำไมฉันจะดูไม่ออกว่านายกำลังปิดบังอะไรอยู่”

“ถ้าผมบอกนายหัวห้ามดุผมนะ”

          “ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าใครเป็นเจ้านาย ใครเป็นลูกน้องกันแน่ จะบอกมาดีๆ หรือจะให้ฉันเตะก้นนายก่อน”

          “อย่านะครับนายหัว ถึงผมจะตัวเล็กกว่าแต่ผมก็สู้คนนะครับ” กล้าเป็นชายไทยที่รูปร่างสมส่วน แต่ถ้าเทียบกับนายหัวอารัณย์แล้วก็ถือว่าเขาตัวเล็กว่ามากเพราะอีกฝ่ายนั้นสูงถึง 186 ซม.

          “งั้นก็พูดมา อย่าให้ฉันต้องหงุดหงิดนะ”

          “คุณจีสั่งให้ผมโทรบอกเธอถ้านายหัวจะเข้าไปในเมือง”

          “ถึงว่าล่ะ ฉันไปในเมืองทีไรเจอคุณจีที่ร้านกาแฟตลอด ที่แท้ก็มีหนอนบ่อนไส้นี่เอง”

          “โธ่ นายหัวอย่าเรียกว่าหนอนบ่อนไส้แบบนั้นสิครับ”

          “แล้วจะให้ฉันเรียกว่าอะไร”

          “เรียกผมว่ากามเทพ”

          “ถุย! กามเทพ เดี๋ยวกามเทพจะได้ไปคุยกับเทพจริงๆ ละมั้ง”

          “นายไม่ชอบคุณจีเหรอครับ ผมว่าเธอสวยกว่าทุกคนแถวนี้เลยนะครับ บ้านก็รวย พูดจาก็เพราะแล้วเธอยังชอบนายมากๆ ด้วยนะครับ”

          “แต่ฉันไม่ได้ชอบคุณจี พวกนายก็เลิกคิดจะจับคู่ฉันกับคุณจีเลย ถ้าขืนยังเข้ามาวุ่นวายมากฉันจะไปสั่งปุ๋ยเจ้าอื่นและให้พวกนายเข้าไปขนเองดีไหม”

          “อย่านะครับนายหัว แบบนั้นพวกผมก็เหนื่อยแย่สิ สั่งปุ๋ยจากบ้านคุณจีต่อเถอะครับ” กล้ารีบร้องห้ามเจ้านายเพราะไม่อยากจะขนปุ๋ยเองให้เหนื่อย เนื่องจากที่ร้านคุณจีรนันท์มีบริการส่งและพวกเขาไม่ต้องช่วยสักนิด

          “นายหัวครับ ผมขอถามอีกข้อนะ”

          “ว่ามา”

          “นายหัวไม่ชอบคุณจีแล้วนายหัวชอบผู้หญิงแบบไหนครับ ผมว่านายหัวเป็นโสดนานเกินไปแล้วนะครับ ผมอยากเห็นนายหัวมีความสุข”

          “แล้วทุกวันนี่ฉันทุกข์อยู่หรือไง”

          “แหม นายหัวก็รู้ว่าผมหมายถึงเรื่องอะไร”

          “ฉันจะชอบแบบไหนมันก็เรื่องของฉันนายไม่ต้องมาอยากรู้หรอก”

          “แล้วนายหัวไม่คิดจะหานายหญิงมาอยู่ที่สักคนล่ะครับ” กล้าไม่เคยเห็นนายหัวพาใครมาที่บ้านหลังนี้ตั้งแต่เลิกกับคุณผู้หญิงเมื่อ 4 ปีก่อน

          “หามาให้ปวดหัวทำไม ใครจะอยากมาอยู่ในที่แบบนี้”

          “แล้วถ้าผู้หญิงเขาอยากมาหา มาอยู่ด้วยล่ะครับนาย”

          “ไม่ละ อยู่แบบนี้สบายกว่าเยอะ แล้วนายมานั่งซักฉันอยู่แบบนี้แสดงว่าไม่เข้าเมืองใช่ไหม”       

          “เข้าสินายหัว ผมนัดกับแฟนว่าจะพากันไปดูหนัง งั้นผมไปก่อนนะนายเดี๋ยวจะมีทันรถลุงจวบ”

          ลุงจวบที่กล้าพูดถึงคือเจ้าของรถสองแถวที่จะวิ่งเข้าเมืองวันละ 2 รอบซึ่งถ้าใครพลาดก็ต้องรอวันต่อไปหรือไม่อย่างนั้นก็ต้องขี่จักรยานยนต์ไปเอง

          เมื่อกล้าลงไปจากบ้านแล้วอารัณย์ก็เก็บแก้วกาแฟเตรียมจะเดินเข้าบ้านเพราะแดดเริ่มจะแรงขึ้น แต่พอลุกจากเก้าอี้ก็เห็นว่าเขากำลังมีแขกมาเยือน

          หลานสาวของยายนวลปรางที่เขามีโอกาสได้เจอในงานศพเมื่อวันก่อนแต่ไม่ได้ทักทายอะไรมากเพราะเธอเอาแต่นั่งร้องไห้จนเขาต้องเป็นคนคอยรับแขกให้

          จะว่าไปแล้วเขากับเธอก็ไม่ค่อยเจอกันบ่อยนัก เพราะเธอเข้าไปเรียนที่กรุงเทพ หญิงสาวดูแปลกตาไปมาก จากเด็กตัวเล็กๆ ที่ตามยายมาทำงานบ้านกลายเป็นสาวสวยสะพรั่ง ร่างกายของเธอดูอวบอิ่ม ยิ่งสวมเสื้อยืดรัดรูปและกางเกงยีนตัวสั้นก็ยิ่งเน้นให้เห็นเอวคอดและสะโพกกลมกลึงอีกทั้งขาก็ยังขาวเรียวน่ามอง นานมากแล้วที่อารัณย์ไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้ ผิวขาวขึ้นกว่าเดิมอาจจะเพราะไม่ค่อยได้ออกแดดเหมือนตอนที่ยังเป็นเด็ก พวงแก้มแดงระเรื่อคงเพราะเพิ่งปั่นจักรยานมาเหนื่อย

          พอเธอเดินเข้ามาใกล้เขาก็เห็นว่าใบหน้านั้นสวยหวาน โครงหน้ารูปไข่ ริมฝีปากอิ่มสีชมพู  คิ้วเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบอีกทั้งขนตาก็งอนงาม ขับดวงตากลมโตนั้นให้ดูน่ามองมากขึ้นจนเขาเผลอจ้องจนเจ้าตัวเดินมาใกล้แล้วยกมือไหว้

          “สวัสดีค่ะนายหัว”

          “สวัสดีเพลงขวัญมาหาฉันถึงบ้านมีธุระอะไรหรือเปล่า” นายหัวถามอย่างแปลกใจ

          “แน่นอนค่ะและเป็นธุระสำคัญด้วยสิ”

          “เข้าไปในบ้านก่อนสิ ตรงนี้แดดมันร้อน” นายหนุ่มเดินนำเข้ามาภายในบ้านแล้วผายมือให้เธอไปนั่งรอที่ห้องรับแขกส่วนตัวเองนั้นเดินเอาแก้วกาแฟมาวางลงอ่างล้างจากก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขวดเล็กติดมือไปสองขวด