ตอนที่ 5 อดีต (ที่ทำให้ทั้งสองคนได้คบกัน)

คอนโดของโฮป

"วันนี้เหนื่อยไหมครับไปเที่ยวเสร็จกลับมาก็ต้องไปดูแลร้านต่อเลย"โฮปที่นั่งสไลน์หน้าจออยู่ วันนี้เขามานอนที่บ้านของมีนอีกอย่างมีนอยู่คนเดียวครอบครัวอยู่ต่างประเทศหมด (มีนบอกแบบนั้น) ปกติเขากับมีนก็สลับไปมาแบบนี้นอนคอนโดเขาบ้างนอนบ้านมันบ้าง

"นิดหน่อยครับ ว่าแต่เฮียเถอะดูอะไรอยู่ครับ"เห็นตั้งหน้าตั้งตาดูหน้าจอมาสักพักแล้ว

"พอดีเฮียว่าจะรับสมัครพนักงานเพิ่มช่วงนี้ลูกค้าเยอะ"ดูเรซู่เมที่ส่งเข้ามาผู้จัดการคัดและส่งเข้ามาในเมลให้เขาดูเผื่อมีคนไหนที่ถูกใจ

"รับเด็กเสิร์ฟไหมครับ"มีนเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น

"ใครจะสมัครเหรอ"เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่สายตาต่างระดับกับเขา

"มีนไง"

"ถ้าเป็นคนนี้ไม่รับ"เขาเกี่ยวเอวอีกฝ่ายเข้าหาแล้วดันให้นั่งทับลงที่ตักของตัวเอง

"อ้าวทำไมหล่ะครับ มีประสบการณ์ด้วยนะ"มือคล้องคอของคนรักอย่างออดอ้อน

"ก็คนนี้มีตำแหน่งว่างไว้ให้แค่ตำแหน่งเดียว"โฮปยิ้มกรุ่มกริ่ม

"ตำแหน่งอะไรเหรอครับ"

"แฟนเจ้าของร้าน"

"พูดจาน่ารักแบบนี้วันนี้อยากได้อะไรเป็นรางวัลไหมครับ"

“ให้ไหมละ แต่ไม่เอาดีกว่ามีนคงยังเหนื่อยอยู่ แค่นอนกอดก็พอ"โฮปซุกหน้ากับอกแฟนตัวเองสูดดมกลิ่นหอมๆ ชื่นใจ

"ก็เห็นนอนกอดทุกคืน"

"ก็คืนนี้จะกอดให้แน่นๆ เลย"เขากระซับแขนแน่นขึ้นทั้งหอมพวงแก้มฟอดใหญ่

"งั้นไปอาบน้ำกันก่อนดีไหมครับ ทำงานมาทั้งวันตัวเหนียวหมดแล้ว"

"มีนไปเตรียมน้ำก่อนได้เลย เดี๋ยวเฮียตามไป"

"ได้เลยครับ" มีนเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปจัดการเปิดน้ำใส่อ่าง

การที่ทำงานเหนื่อยมาตลอดทั้งวันได้นอนแช่น้ำอุ่นๆ ฟังเพลงเพราะๆ แล้วมีคนรักอยู่ข้างๆ คงเป็นอะไรที่มีความสุขมากที่สุดแล้ว

"ใครจะไปคิดว่าวันดีคืนดีเฮียจะมีคนมาคอยช่วยดูแลแบบนี้"โฮปพูดกับคนที่นั่งอยู่ด้านหลังในอ่างใบใหญ่

"ทำไมเหรอครับไม่ดีเหรอ" มีนบีบสบู่เหลวใส่มือแล้วลูบไปที่แผ่นหลังของโฮป

"ดีซิ แค่คิดว่าถ้าตอนนั้นไอ้ปราบกับไอ้คิงมันไม่ได้แนะนำมีนให้เฮียรู้จัก ป่านนี้จะเป็นยังไง"เขาคงโสดแล้วใช้ชีวิตไปวันๆ

"ก็คงเป็นพ่อหนุ่มเพล์บอยเจ้าของผับที่ควงสาวไม่ซ้ำหน้ามั้งครับ"

"เฮียไม่เคยทำอย่ามากล่าวหากัน"

"แต่ก็มีสาวๆ แวะเวียนมาหาไม่ขาดเลยไม่ใช่เหรอ"

"จำแม่นอีก"

"มีนจำทุกเรื่องของเฮียได้หมดนั่นแหละครับ"

"ก็จริง แต่พอคิดย้อนไปตอนนั้นก็วุ่นวายดีเหมือนกันนะกว่าเราจะได้คบกัน"

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน

การพบกันครั้งแรกของโฮป และ มีน จากการนัดกินข้าวกันของกลุ่มเพื่อนสนิท

"ไอ้โฮปทางนี้” ปราบยกมือโบกๆ ให้เพื่อนมองเห็น

"โทษทีว่ะ รถติดฉิบหายเข้าไปสั่งงานที่ผับเสร็จก็รีบมาเลย"เมื่อโฮปเดินมาถึงโต๊ะที่เพื่อนๆ นั่งอยู่ก็รีบบอกสาเหตุที่ตนมาถึงช้าทันที

"ข้ออ้างคนมาสายว่ะ"คิงปรายตามอง

“มากันพร้อมหน้าเลย ชวนกูมาก็ไม่ดูกูเลย” โฮปมองเพื่อนทั้งสองที่มีแฟนนั่งแหมะอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง แต่เหมือนมีใครอีกคนเพิ่มมาซึ่งเขาไม่เคยเห็น

“มึงเป็นอะไร” ปราบขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น

“เป็นคนไม่มีคู่” เขาทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวที่เหลือซึ่งอยู่ข้างๆ คนที่ไม่เคยเห็น (คงจะเป็นใครสักคนที่พวกมันรู้จัก)

“หึ เด็กมึงเยอะแยะ”

“มึงก็พูดไป กูโสดคร้าบ” โฮปว่าเพื่อน ก่อนจะเอ่ยถามคนข้างๆ คือใคร “ไม่คิดจะแนะนำเลยเหรอ” เขาเผยิดหน้าไปทางมีน

"ผมแนะนำให้รู้จัก นี่ไอ้มีนเป็นเพื่อนสนิทเราสองคนเอง" ฟาร์ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองและชี้ไปที่โซน

"สวัสดีครับ"มีนก้มหัวให้เล็กน้อยตามมารยาท

"มีนเปิดร้านอาหาร ว่างๆ เฮียโฮปก็แวะไปอุดหนุนได้นะครับ"ฟาร์พูดต่อ

"จริงดิ"

"ครับ"และสิ่งที่เขาได้รับกลับมาคือรอยยิ้มตาหยี่ที่ทำให้โฮปเผลอมองมันนิ่ง ก่อนที่เขาจะได้สติและเอ่ยต่ออย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ดีเลยเวลากินเลี้ยงจะได้ไปที่ร้านของมีน ฟาร์น่าจะบอกเฮียว่ามีเพื่อนทำร้านอาหาร"เลี้ยงที่ผับบ่อยกลัวพนักงานเบื่อเปลี่ยนไปเลี้ยงที่อื่นบ้างคงจะดี

"ก็ตอนแรกไม่ได้กะพามันมา ปกติมันไม่ค่อยว่าง"ฟาร์พูดมีนงานยุ่งที่สุดในกลุ่มเพราะทำร้านอาหารและแทบไม่มีวันหยุด โชคดีที่มีนว่างพอดีถึงมาได้

"ก็ร้านกูมันคนเยอะ"มีนหันไปสบตากับเพื่อน มันช่วยไม่ได้หนิที่งานเขาจะยุ่ง

"อ่าๆ ไม่ต้องเถียงกันขอแนะนำบ้าง นั่นคุณโฮปเจ้าของผับดังใจกลางเมืองย่านธุรกิจ"ปราบแนะนำเพื่อนตัวเองให้เพื่อนแฟนได้รู้กจัก

"กวนตีนกูอีกแล้วนะไอ้ปราบ"โฮปชี้นิ้วคาดโทษ

"กูพูดตามความจริง"

"เป็นแค่ผับเล็กๆ เองครับอย่าไปฟังพวกมันมาก" โฮปรีบแก้ตัวไม่อยากถูกคนที่พึ่งรู้จักมองเขาในทางเว้อวังมากเกินไป ซึ่งมีนก็ได้แค่ยิ้มน้อยๆ ไม่คิดอะไรจากทรงของอีกฝ่ายมีนก็คิดว่าอีกคนก็น่าจะประกอบธุรกิจแนวๆ นั้นอยู่แล้ว เขาเองก็ไม่ช่าพวกจิตใจมืดดำมองคนนั้นคนนี้ในแง่ไม่ดีซะหน่อย อีกอย่างเขาอดคิดไม่ได้ว่าโฮปเป็นชาวต่างชาติแต่จากที่พูดไทยได้ชัดแจ๋วไม่ติดสำเนียงยุโรปเลยสักนิด เขาเลยคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเป็นลูกครึ่งแค่ได้เชื้อแม่หรือเชื้อพ่อมาเยอะ

"รู้จักกันหมดแล้วงั้นเรามาสั่งอาหารเลยดีกว่า"โซนพูดเพราะรู้สึกหิวขึ้นแล้วเขาหยิบเมนูขึ้น

"มีน ไอ้โฮป อยากกินอะไร"

"ไข่เจียวกุ้งสับ/ไข่เจียวกุ้งสับ" โฮปกับมีนพูดขึ้นพร้อมกัน คนทั้งสองหันมาสบตากับปริบ ปริบ

"แน่ะ ใจตรงกันว่ะ" ปราบแซวมองคนทั้งสองด้วยประกายตาสนอกสนใจมุมปากหยักกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์

"กูไม่รู้จะกินอะไร" โฮปรีบปฏิเสธพลางกัดฟันมองไอ้เพื่อนตัวดี

"งั้นผมเอาเป็นต้มยำรวมแล้วกันครับ" มีนเอ่ยเปลี่ยนเมนู

"จะว่าไปไข่เจียวกับต้มยำเนี้ยก็เมนูคู่กันอยู่นะ"คิงออกความเห็นแต่ก็แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง อีกฝ่ายพยักหน้าพลางลูบครางด้วยท่าทางเหมือนเข้าใจในบางอย่าง

"เออไอ้คิงมึงมีเหตุผล"ปราบได้ทีรีบเสริมทัพ คราวนี้กำแพงเมืองของโฮปจะได้แตกพ่ายไปซักที เขาจะส่งลูกปืนใหญ่ยิงอัดมันซะ!!

"ไอ้มีนปกติมึงก็ไม่ค่อยกินของรสจัดไม่ใช่หรือไง"โซนแทรกเข้ามาในบทสนทนา

"..ก็ที่พวกมึงสั่งมามีแต่จืดๆ กูก็เลยสั่งต้มยำมาให้ ไม่ต้องมาชงเลยไอ้โซนมึงหยุด"เขาชี้นิ้วคาดโทษอดชำเลืองมองโฮปอย่างกระดากอายไม่ได้

"เฮียคิง" ฟาร์หันไปสะกิดแฟน

"ว่าไง"

"เพื่อนเฮียโสดหรือเปล่า"

"ไอ้โฮปเหรอ โสดนะ โสดมาสองเกือบสามปีได้แล้วมั้ง"ที่คุยๆ แวะเวียนมาหามันอันนั้นไม่นับแล้วกันเพราะมันไม่ได้คบและไม่เคยพาใครมาแนะนำให้รู้จัก

"บังเอิญจังเพื่อนฟาร์ก็โสด"

"แต่คนที่จะมาเป็นแฟนไอ้คุณโฮปได้เนี้ยต้องทำใจหน่อยนะ"ปราบได้ยินเพื่อนกับแฟนมันเหมือนกระซิบกัน (กระซิบยังไงให้คนในโต๊ะได้ยิน) เลยออกความเห็นสักหน่อย

"ทำไมไอ้ปราบ จะเป็นแฟนกูทำไมต้องทำใจ"ถ้าพูดไม่เข้าหูนะกูจะถีบให้ (ไอ้พวกนี่มันนินทาระยะเผาขนเลย)

"ก็มึงทำงานกลางคืน สาวๆ เข้าหาเยอะแยะ"

"เขาเข้าหากู ไม่เกี่ยวกับกูสักหน่อยเพราะกูไม่เคยเล่นด้วย" โฮปตอบเสียงหนักแน่น

"เอาจริงไอ้โฮปกูอยู่กับมึงมาตั้งนานกูยังไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วสเป็คมึงเป็นแบบไหน" คิงเริ่มเปิดประเด็น

"ไม่ได้มีสเป็คตายตัวแต่กูชอบคนทำงาน ไม่งี่เง่า แค่นั้นแหละ"

"เพื่อนผมก็ขยันทำงานนะเฮียโฮป" โซนรีบเสนอทำเอาคนที่ถูกเอ่ยถึงหันขวับไปทางเพื่อน มือที่ทำท่าจะยกแก้วขึ้นดื่มถูกวางลงบนโต๊ะทันที

"พอเลยทุกคนมากินข้าวไม่ใช่งานจับคู่" มีนรีบห้าม

"ไม่สนใจหน่อยเหรอไอ้โฮป"

"มึงหยุดไอ้ปราบ"

"มีนก็ดูใจเย็นไม่งี่เง่าแบบที่มึงชอบเลยนะ"

"ก็เขาไม่ได้ชอบกู"

"แปลว่าถ้าเพื่อนฟาร์ชอบเฮียโฮปก็ชอบใช่ไหม"ฟาร์ถามตาโต

"เห้ยย!! ไม่ใช่แบบนั้น ไปกันใหญ่แล้ว"โฮปรีบแก้ตัวทันที เมื่อกี่เขาคิดไม่ทันไม่นึกว่าพวกมันจะหัวไวกันขนาดนี้ (ชงกันจัง)

"กินข้าวกันดีกว่าครับคุณโฮปอย่าไปฟังพวกมันมาก"มีนหันไปอกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน

"ผมก็คิดแบบนั้น"

"ฮั่นแน่...แล้วไม่ชวนคนอื่นกินหรือไง"ฟาร์พูดแซว

"กินข้าวครับทุกคน จะได้มีอะไรไว้เคี้ยวแล้วหยุดแซวกูกับน้องเขาสักที" โฮปรีบตักกับข้าวใส่จานทุกคนเพื่อจะได้ยุติเรื่องที่ทั้งสี่คนกำลังพยายามจับคู่ให้เขากับมีน

จริงๆ ไม่ใช่มีนหน้าตาไม่ดี แต่เพราะเขาเองก็กลัวว่ามีนจะอึดอัดที่ถูกเพื่อนๆ ล้อแบบนี้ก็เลยเลือกที่จะบอกปัดไป

วันต่อมา (อดีต)

"ไอ้โฮป" คิงแวะมาหาโฮปที่คอนโดในช่วงบ่าย

"อะไร"

"กูถามจริงแบบมีนนี่สเป็คมึงไหม"เขาถามหลังจากมาฝังตัวอยู่ที่นี้ครึ่งชั่วโมงแล้ว ฟาร์ติดงานสักแล้วเขาก็ไม่รู้จะทำอะไร เลยเข้ามาหาเพื่อน

"นี่มึงยังไม่จบอีกเหรอไอ้คิง"ดวงตาสีน้ำข้าวชำเลืองขึ้นมองอย่างเบื่อหน่ายกับความพยายามนี้

"กูอยากให้เพื่อนกูมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักทีมึงไม่อิจฉาไงเวลาพวกกูสวีตกับแฟนแล้วตัวเองนั่งหงอยเป็นหมา"

"ไม่เลยสักนิด" อยู่แบบนี้ก็ดีแล้วนิ ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร โฮปไม่ค่อยซีเรียสที่ตัวเองจะโสดไปจนแก่

"แต่มีนก็น่ารักนะ"

"กูจะฟ้องฟาร์ว่ามึงชมคนอื่นน่ารัก"ไอ้นี่มันกลัวเมียจะตาย มันรักฟาร์ยิ่งกว่าอะไร

"โอ๊ยยมึงนี่ ไม่เอาก็ไม่เอา แต่กูเอานี่มาฝาก"คิงยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้กับอีกฝ่าย

"อะไรวะ" โฮปหยิบกระดาษมาอ่าน มันเป็นนามบัตรร้านอาหารหนึ่ง

"นามบัตรร้านอาหารของมีนเผื่อมึงอยากแวะไป"

"มึงนี่มัน"ยอมในความพยายามของมันเลย คงอยากจะให้เขามีแฟนจริงๆ ดูทรงแล้ว (ไม่ได้มาเล่นๆ นิหว่า)

"ไปแล้วเพื่อน กูรู้ว่ามึงเหงา ถ้าเหงาก็รีบๆ หาคนมาอยู่ข้างๆ ได้แล้ว จะแก่ตายไปโดยที่ไม่มีความสุขอย่างคนอื่นเขาเลยหรือไง"พูดเสร็จคิงก็กลับออกจากห้องไป ส่วนโฮปก็ทำได้แต่นั่งดูนามบัตรในมือซ้ำไปซ้ำมา

.

.

"ไอ้มีน"ฟาร์ที่ก้าวขาเข้ามาในร้องอาหารของเพื่อน เรียกมีนที่กำลังสั่งงานลูกน้องอยู่

"อ้าว ไอ้ฟาร์ลมอะไรหอบมึงมาถึงร้านกู"

"ลมอยากกินข้าวฟรี"

"ห๊ะ.."

"ล้อเล่นพอดีกูมาทำธุระแถวนี้เลยแวะมาหา"ฟาร์ขำน้อยๆ

"จะกินอะไรเดี๋ยวกูไปจัดการให้"มีนเองก็ไม่ซีเรียสนักเขาส่งสัญญานมือเรียกเด็กในครัว

"อะไรก็ได้มึงจัดมาเลยสักสองสามอย่าง"

"โอเคงั้นมึงรอตรงนี้แป๊บหนึ่ง" มีนหายไปสั่งงานในครัวไม่นานก็ออกมานั่งคุยเป็นเพื่อนฟาร์

"มึงว่าเฮียโฮปหล่อไหม"อยู่ๆ ฟาร์ก็ถามขึ้นมาลอยๆ ทำเอามีนชะงัก

"เฮียโฮป...เพื่อนแฟนมึงคนนั้นอะนะ"

"เออคนนั้นแหละ หล่อไหม"

"หล่อนะ แต่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าแฟนมึงเยอะเลยเขาเป็นเพื่อนกันจริงๆ ใช่ไหม"

"เฮียคิงบอกว่าเพื่อนตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย"เจ้าของร้านสักหยักไหล่ เฮียคิงก็ดูเป็นเด็กจริงๆ นั้นแหละ ขนาดพี่แฟนเขายังพูดเลยว่าตนเก่งที่เลี้ยงน้องชายอีกฝ่ายได้

"เหรอ แล้วมึงมาถามกูเรื่องนี้ทำไม"คิ้วเรียวยกขึ้น

"กูเห็นว่ามึงโสด เฮียโฮปเขาก็โสด"เผื่อได้ปองดองกันจะได้ดื่มเหล้าฟรีที่ผับของเฮียโฮป ความจริงแค่อยากให้เพื่อนมีแฟนและได้คนดีๆ แบบเฮียโฮป ในกลุ่มใครๆ ก็มองว่าเฮียโฮปเป็นคนดีเอาการเอางาน มีความเป็นผู้ใหญ่อยู่ด้วยแล้วเห็นอนาคต มีนเองก็เป็นคนที่เหมาะกับเฮียโฮปดีอีกฝ่ายก็ขยันทำงานดันตัวเองให้ดีขึ้น

"มึงหยุดเลย ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ชงกันไม่หยุด"เขายกมือขึ้นบอกให้หยุด ครั้งสองครั้งไม่เป็นไรหรอกแต่เขากลัวว่าอีกฝั่งจะไม่ชอบเขาและรู้สึกรำคาญจะมองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ

"กูอยากให้เพื่อนกูมีแฟนกับเขาบ้างนิหว่า"

"คนมันจะมีเดี๋ยวก็มีเอง"ไม่เห็นต้องรีบร้อนเขาไม่ได้ขาดความรักอะไรขนาดนั้น เขาอยู่คนเดียวได้

"ปีไหนล่ะ"เห็นผ่านมากี่ปีก็ยังตัวคนเดียวเหมือนเดิม

"คงมีสักปีแหละที่กูเจอคนที่ใช่"

"ไม่ชอบก็ไม่ชอบ จริงๆ ที่กูมาเพราะจะชวนมึงไปงานวันเกิด"ฟาร์ยอมเปลี่ยนเรื่อง

"วันเกิดใคร"

"วันเกิดเฮียคิง"

"ได้ดิ เมื่อไหร่ ที่ไหน"

"พรุ่งนี้ ส่วนสถานที่เดี๋ยวกูส่งโลเคชั่นไปให้"

"ได้เลย ถ้าไม่มีอะไรแล้วกูขอไปทำงานต่อก่อนมึงก็กินให้อร่อยแล้วกัน"

"โอเคเพื่อน กูกินเต็มที่อยู่แล้ว" ฟาร์มองตามหลังเพื่อนสนิทพลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

คืนวันเกิดของคิง มีนได้รับโลเคชั่นของจุดหมายปลายทางที่ฟาร์เพิ่งส่งมาให้ตอนเช้า เขากำลังเตรียมแต่งตัวเพื่อที่จะได้เดินทางไปให้ตรงเวลานัด

"นัดมาผับหรูขนาดนี้เลยเหรอว่ะ" มีนมองไปรอบๆ ผับ ก่อนจะโทรหาเพื่อนถ้ามั่วแต่มองหาไม่เจอแน่คนเยอะขนาดนี้..

ครืน!!

"ไอ้ฟาร์มึงอยู่ไหนกูถึงแล้ว"

"เออเดี๋ยวตามไป มึงเข้าไปรอเลย บอกเขาห้องวีไอพี"ปลายสายว่า

"โอเค แล้วมึงจะมาถึงกี่โมง"

"ไม่นานๆ มึงสั่งเครื่องดื่มได้เลยนะ แค่นี้ก่อน"

“เอ้า!!! ไอ้นี่นึกจะวางก็วาง" มีนมองหน้าจอที่สายถูดตัดไปแล้วเขาเดินเข้าไปด้านในผับ

"สวัสดีครับจองไว้หรือเปล่าครับ" พนักงานตรงเข้ามาถาม

"เพื่อนจองไว้ห้องวีไอพีครับ"

"เพื่อนคุณฟาร์ใช่ไหมครับ"

"ใช่ครับ"

"เชิญทางนี้ครับ" พนักงานพามีนเดินไปส่ง

“ฟรืด!!” ทันทีที่มีนเปิดประตูเข้าไป ถึงได้เห็นว่ามีผู้ชายที่เขาคุ้นหน้านั่งอยู่

"อ้าวคุณโฮป สวัสดีครับ แล้วคนอื่นๆ"เขามองรอบๆ ห้องไม่เจอใคร

"ยังไม่มีใครมา มีนนั่งก่อนซิ อยากดื่มอะไร"โฮปผายมือไปที่โซฟาฝั่งตรงข้าม

"เดี๋ยวรอคนอื่นๆ ก่อนก็ได้ครับ"

"เห็นว่าวันนี้วันเกิดฟาร์เหรอ"โฮปชวนอีกฝ่ายคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศระหว่างทั้งสองเงียบเกินไป

"ห๊ะ...อะไรนะครับ ไม่ใช่วันเกิดเฮียคิงเหรอครับ" มีนมีสีหน้าตกใจสิ่งที่เขาได้ยินไม่ใช่แบบนี้หนิ

"ไอ้คิงมันมาจองห้องบอกว่าจะเลี้ยงวันเกิดแฟนมัน"โฮปว่า

"แต่ฟาร์มันบอกผมว่าวันนี้วันเกิดเฮียคิงนะครับ"

"ไอ้คิงมันเกิดธันวานู้นครับ"

"ไอ้ฟาร์ก็เกิดเดือนหน้าครับไม่ใช่เดือนนี้"

"เราสองคนตกหลุมพลางพวกมันจนได้ซินะ" โฮปถอนหายใจออกมา (แผนสูงทั้งผัวทั้งเมีย)

"คุณโฮปจะไปทำงานต่อก็ได้นะครับ เสียเวลาคุณแย่"มีนรู้สึกเกร็งขึ้นมา

"แล้วมีนหล่ะ จะกลับเลยเหรอ"โฮปถามเพราะอีกฝ่ายก็พึ่งมาถึง ทั้งยังเป็นผู้ประสบภัยเหมือนเขาอีก

"ก็คงแบบนั้นมั้งครับไม่รู้จะอยู่ทำไมเหมือนกัน"

"งั้นก็อยู่ดื่มด้วยกันก่อนได้ไหมครับไหนๆ ก็มาแล้ว"โฮปเอ่ยชวน

"คุณโฮปสะดวกเหรอครับ"ดวงตาสีน้ำตาลเข้มช้อนขึ้นมองอย่างเกรงใจ

"สะดวกซิครับถ้ามีนไม่รังเกียจ" แล้วคืนนั้นโฮปกับมีนก็ได้ทำความรู้จักกันอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก จากคุณโฮปกลายมาเป็นเฮียโฮปจนถึงทุกวันนี้ …

ปัจจุบัน

“จริงๆ ก็ผ่านไปเร็วเหมือนกันนะครับ"

"กว่ามีนจะยอมเป็นแฟนเฮียก็ผ่านไปตั้งเป็นปีเพราะกลัวว่าเฮียจะเป็นคนเจ้าชู้"

"ก็ถ้ารู้ว่าแสนดีแบบนี้ยอมเป็นแฟนไปตั้งแต่วันแรกแล้วครับ" มีนก้มลงหอมแก้มโฮปเบาๆ

"พรุ่งนี้เฮียมีธุระที่ไหนหรือเปล่าครับตอนเที่ยง"

"ไม่นะ ทำไมเหรอ"

"มีนว่าจะชวนกินข้าวเที่ยงด้วยกันครับ"

"ได้ซิเฮียจะแวะไปหาที่ร้านนะ"

"ครับ แต่มีนว่าตอนนี้เราขึ้นจากน้ำไปแต่งตัวกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะป่วยเอา"

"พี่ก็อยากจะรีบไปนอนกอดมีนแล้วเหมือนกัน"

"ปากหวานแบบนี้มีนหลงตายเลย"

"แค่หลงก็พอ ไม่ต้องตายเอาไว้ตายตอนทำอย่างอื่นกันดีกว่า"

"เฮีย!!" มีนตีเบาๆ เข้าที่ต้นแขนหนา ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันตัวแล้วออกจากห้องน้ำไปปล่อยให้โฮปมองตามแผ่นหลังของคนรัก ที่ไม่ว่ากี่ครั้งที่ใกล้กัน มีนก็ยังทำให้เขาใจเต้นแรงได้เสมอ