ชตรีญา

ชตรีญา

last updateLast Updated : 2025-10-20
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
13Chapters
23views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ตอนรับงาน หล่อนทราบเพียงว่า 'คุณ' ของบ้านหลังนี้ เป็นนักเขียน

View More

Chapter 1

อารัมภบท

ترجلت من سيارتي، وأخذت أمشي ببطء نحو المنزل بينما يداي ترتجفان، وجسدي يتصبب عرقًا.

ما زلت أعجز عن تصديق أن الأمر قد حدث فعلًا، وأنني تطلّقت منه أخيرًا.

وكنت أحمل الدليل على ذلك في حقيبتي تلك اللحظة. وما أتيت إلى هنا إلا لأعطيه نسخة من ورقة الطلاق النهائية، ولأصطحب نوح معي.

عندما دخلت من الباب، تتبّعت تلك الأصوات الخافتة، لكنني توقفت فجأة عندما اقتربت من المطبخ.

في تلك اللحظة، بدأت أسمعهما بوضوح، وما سمعته جمّد قلبي بين ضلوعي.

"ما زلت لا أفهم لماذا لا يمكنك العيش معي ومع أمي؟"، سأل نوح والده.

وضعت يديّ المرتجفتين على صدري، وقلبي يعتصر حزنًا من نبرة الحزن في صوت نوح. كنت مستعدة لفعل أي شيء من أجله، لكن هذا الطلاق كان حتميًا.

كان زواجنا خطأ. بل كل شيء بيننا كان خطأ. إلا أن الأمر قد استغرق مني وقتًا طويلًا لأبصر الحقيقة.

"أنت تعرف السبب يا نوح، أنا ووالدتك لم نعد معًا"، قالها بصوت هادئ ولطيف.

من الغريب فعلًا، أنه طيلة فترة زواجنا لم يتحدث إليّ يومًا بذلك اللطف. كان أسلوبه دائمًا باردًا وجاف وخالٍ من أي مشاعر.

"لكن لماذا؟"

فقال متمتمًا، "هذه الأمور من الطبيعي أن تحدث."

أستطيع تخيل ملامح وجهه العابس، وهو يحاول إقناع نوح كي لا يطرح مزيدًا من الأسئلة. لكن نوح ابني وأعرفه، والفضول وحب الاستفهام يسريان في دمه.

"ألا تحبها؟"

حبست أنفاسي عند هذا السؤال البسيط الصادق. ثم تراجعت خطوة إلى الخلف وأسندت جسدي إلى الحائط. وبدأ قلبي ينبض بقوة مترقبةً سماع الإجابة.

كنت أعرف جوابه. ولطالما كنت أعرفه. والجميع، باستثناء نوح، كانوا يعرفون ذلك الجواب اللعين.

الحقيقة أنه لا يحبني. ولم يحبني أبدًا، ولن يفعل. كان ذلك واضحًا كوضوح الشمس. ومع أنني أعلم ذلك، إلا أنني لا أزال أرغب في سماع رده. هل سيقول الحقيقة لابننا؟ أم سيكذب عليه؟

تنحنح، وبدا أنه يُماطل، "نوح..."

"أبي، هل تحب أمي أم لا؟"، كرر نوح سؤاله بنبرة حاسمة.

سمعته يتنهد مستسلمًا، ثم قال أخيرًا، "أحبها لأنها أعطتني إياك".

كان ذلك مجرد تلطيف للموقف، لا إجابة.

أغمضت عينيّ أمام اندفاع الألم الذي غمرني حينها. بعد كل هذا الوقت، ما زالت تؤلمني هذه الحقيقة. وأشعر أن قلبي يتحطم من جديد عند سماعها. لا أعلم لماذا كان هناك جزء صغير مني يأمل أن تكون إجابته مختلفة هذه المرة.

لم يقل لي تلك الكلمات الثلاث أبدًا. لا عندما تزوجنا، ولا عندما أنجبت نوح، ولا في السنوات اللاحقة، ولا حتى عندما تشاركنا السرير معًا.

ظل يحبس مشاعره طوال فترة زواجنا. أعطيته كل ما لدي، لكنه لم يعطني شيئًا سوى الألم وانكسار القلب.

كنا متزوجين، لكن بدلًا من أن نكون اثنين، كنا ثلاثة في زواجنا، هو، وأنا، وحب حياته. تلك المرأة التي رفض أن يتخلى عنها طوال تسع سنوات.

امتلأت عيناي بالدموع قبل أن أمسحها. تعبت من البكاء. تعبت من استجداء رجل لا يريدني.

"هل أخبركِ أحد من قبل أنه من الوقاحة استراق السمع على محادثات الآخرين؟"

صوته العميق قطع السكون من حولي، وقطع أفكاري في اللحظة ذاتها. اعتدلت في وقفتي ودخلت المطبخ.

كان يقف هناك بجانب منضدة المطبخ. زوجي السابق، رووان وودز.

وعيناه الرماديتان الساخرتان تحدقان بي، وتجعلانني أتسمّر في مكاني.

وجهت عيناي نحو ابني. فخري وسعادتي. الشيء الوحيد الجيد في حياتي. بملامحه الجميلة ولون عيونه الذي ورثه من والده بلا شك. وشعره البنيّ الذي ورثه مني.

"مرحبًا"، أبتسم لهما ابتسامة خفيفة.

"مرحبًا يا أمي"، قال نوح وهو يضع شطيرته نصف المأكولة جانبًا وينزل من فوق المنضدة. ثم ركض نحوي واحتضنني من خصري، "اشتقت إليكِ."

"وأنا أيضًا، يا حبيبي"، قبلتُ جبهته قبل أن يبتعد عني ويعود إلى طعامه.

وقفت هناك بشيء من الارتباك. هذا كان منزلي، لكنني الآن أشعر أنني غريبة فيه. وكأنني لا أنتمي إليه.

والحقيقة أنني لم أنتمِ إليه يومًا.

سواء عن قصد أو دون قصد، لقد بنى هذا المنزل وفي ذهنه تلك المرأة. كان هذا منزل أحلامها، بكل تفاصيله وحتى ألوانه.

كان يجب أن تكون هذه أول إشارة لي على أنه لم يكن ينوي التخلي عنها. وأنه لن يبادلني الحب الذي منحته له.

"ما الذي تفعلينه هنا؟"، سأل بنبرة منزعجة وهو ينظر إلى ساعته، "وعدتِني أنكِ لن تقاطعي وقتي مع نوح".

"أعلم... وصلتني اليوم ورقة الطلاق، وظننت أنه من الجيد أن أحضر لك نسخة منها وأنا في طريقي لأخذ نوح."

تحولت ملامح وجهه إلى البرود، وزمّ شفتاه حتى كادتا تظهران كخط رفيع. وفي كل مرة ينظر فيها إليّ بهذه الطريقة، ينكسر بداخلي جزء مني. أحببته منذ أن وعيت على الدنيا، لكن ذلك لم يعنِ له شيئًا على الإطلاق.

مرة بعد مرة، كسر قلبي وسحق روحي، ومع ذلك بقيت أحبه، وأتمسك به، معتقدة أن الأمور ستتغير، لكنها لم تتغير أبدًا.

عندما تزوجنا، ظننت أنني سأحصل أخيرًا على الحب، ذلك الحب الذي كنت أتوق إليه منذ الطفولة. لكنني كنت مخطئة. الزواج تحول إلى كابوس. كنت دائمًا أحارب شبح ماضيه، شبح فتاة لم أستطع يومًا أن أكون مثلها مهما حاولت.

صرت أفرك صدري، محاوِلة تهدئة الألم الجاثم على قلبي.

لكن بلا فائدة. ما زال يؤلمني بشدة، حتى بعد مرور شهور على انفصالنا.

"نوح، هل يمكنك الصعود إلى غرفتك؟ أنا وأمك بحاجة إلى الحديث في أمر ما"، قال رووان وهو يصرّ أسنانه، وكأن كلمة أمك خرجت من فمه بامتعاض.

نظر نوح إلينا للحظة، ثم أومأ برأسه.

"لا تتشاجروا"، أمرنا قبل أن يغادر.

وبمجرد أن صار نوح خارج نطاق السمع، ضرب رووان الطاولة بقبضته غاضبًا. كانت عيناه الرماديتان حادتان كالجليد وهو يوجه كلامه لي.

"كان بإمكانكِ إرسالها إلى مكتبي اللعين بدلًا من أن تقاطعي وقتي مع ابني"، خرجت كلماته بصوت خشن غاضب. وقبضتاه مشدودتان، ويبدو على وشك الانفجار في وجهي.

"رووان..."، تنهدت، ثم عجزت عن إكمال الجملة.

"لا. اللعنة، لا! لقد قلبتِ حياتي رأسًا على عقب قبل تسع سنوات، ثم فعلتِها مجددًا عندما طلبتِ ذلك الطلاق اللعين، هل كانت هذه طريقتكِ لإيذائي؟ أن تبعديني عن ابني، فقط لأنني لم أستطع أن أحبكِ؟ مفاجأة يا آفا، أنا أكرهكِ... أكرهكِ بشدة."

كان يلهث حين أنهى كلماته. خرجت كلماته اللاذعة كالرصاص نحوي، واخترقتني بلا رحمة. شعرت بقلبي يتمزق بعدها. كل كلمة منها حطّمت جزءًا آخر من قلبي الهش بالفعل.

"أنا... أنا..."

ماذا يمكن أن تقولي عندما يخبركِ الرجل الذي لا زلتِ تحبينه بأنه يكرهكِ؟

"فقط اخرجي من بيتي اللعين... سأعيد نوح إلى المنزل عندما ينتهي وقتي معه"، قال بنبرة حادّة.

وضعتُ ورقة الطلاق على المنضدة. كنت على وشك الاعتذار، لكن هاتفي رنّ. أخرجته من حقيبتي ونظرت إلى اسم المتصل.

أمي.

كنت أرغب في تجاهلها، لكنها لا تتصل إلا إذا كان هناك أمر مهم.

فتحت الخط ووضعت الهاتف على أذني.

تنهدت، "أمي"...

لكنها لم تمنحني فرصة لإكمال جملتي.

"توجهي إلى المستشفى حالًا! أصيب والدكِ بعيار ناريّ!" قالت ذلك مذعورة قبل أن تغلق الخط.

سقط الهاتف من يدي، كنت مصدومة.

"ما الأمر؟"، صوته اخترق رأسي.

بدأ قلبي يخفق بسرعة، والتقطت هاتفي دون أن أنظر إليه قائلة، "أصيب والدي بعيار ناري!"
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
13 Chapters
อารัมภบท
คืนนี้เป็นคืนแรกที่บ้านหลังนี้เหลือเพียง นรี กับ คุณเจ้านาย บรรยากาศในบ้านเปลี่ยนไปมากอยู่เหมือนกัน แม้บ้านจะไม่เคยคึกครื้นรื่นเริงกันเป็นเนืองนิตย์แต่กลับไม่เคยรู้สึกว่า บ้านเงียบ และเหงา เท่านี้มาก่อนไร้เสียงเพลงบรรเลงลม ไร้กลิ่นหอมโชยฟุ้ง ไร้การเคลื่อนกายไหวผ้าพริ้วใดนรีนึกสงสัยในความเป็นไปหลังจากนี้อีกมากมายหลายประการ ไม่ใช่แค่ว่าหล่อนจะต้องระหกระเหินไปจากบ้านนี้หรือไม่ แต่ได้คิดเป็นห่วงไปถึงคุณเจ้านายด้วยต่างหากว่า เธอจะใช้ชีวิตต่ออย่างไรเมื่อตัวคนเดียวอย่างจริงจังเช่นนี้แล้วเสียงลมดึกหวีดหวิวครวญหนักกว่าทุกราตรีที่ผ่านพ้น หากเป็นที่อื่น บรรยากาศเช่นนี้ ใครต่อใครคงหวั่นใจว่า ผีสางจะโผล่ผุดมาหยอกเย้าเร้าใจ แต่กับที่นี่ ซึ่งแสนเงียบแสนสงบมาแต่ไหนแต่ไร คงมองได้เพียงว่า เป็นปกติ เนื่องด้วยคนบนเรือนนั้น หลับใหลไปห้วงฝันเสียแล้วทั้งหมดนรีจับเจ่ากอดเข่าอยู่บนเตียงนอนของตนอย่างเงียบๆ ในค่ำคืนที่ไร้ซุ่มเสียงจนน่ากลัวกว่าทุกที แม้คิดอยากจะแอบย่องไปหาคุณเจ้านาย แต่อีกใจกลับเชื่อฟังคำของเธอที่บอกว่า'คืนนี้ไม่ต้องเฝ้า'นรีทอดสายตามองออกนอกหน้าต่างบานแคบ แลไม่เห็นแสงใดในอาณาบริเวณบ้าน ไฟท
last updateLast Updated : 2025-10-10
Read more
สัตบรรณ
บ้านไม้สไตล์โคโลเนียลสีงาช้างตั้งสงัดอยู่ริมน้ำ โอบล้อมด้วยสวนกว้างที่ซุกตัวอย่างดีในท้ายซอยลึกชานเมืองกรุงเทพมหานคร คือสถานที่ซึ่งปรากฏต่อสายตาของ นรี เมื่อใกล้พลบค่ำวันหนึ่งก่อนสิ้นเดือนตุลาคม ความคิดแรกผุดขึ้นในใจว่า ‘งานนี้คงไม่ใช่ถูกหลอกมาเฝ้าบ้านผีหรอกนะ’ แต่ขาสองข้างก็ก้าวตาม กานต์สิรี คนคุ้นเคยที่ไม่ค่อยสนิทสนมผ่านรั้วสูงลอดซุ้มประตูไม้เข้าสู่บริเวณบ้านอย่างว่าง่าย แม้จะเริ่มมืดแล้วแต่นรีก็ยังเห็นเค้าลางของสวนสวยและได้กลิ่นดอกไม้หอมเย็นฟุ้ง ละมุนกรุ่นอยู่ทุกย่างก้าวที่สืบเท้าเข้าใกล้ตัวบ้านมากขึ้นทุกที ชวนให้วาดคิดว่า ตอนเช้าๆ สายๆ สวนดอกไม้บ้านนี้จะงามปานใด‘กานต์บอกว่าบ้านเพื่อนอยากได้คนดูแล งานไม่หนักแต่อาจได้พักผ่อนไม่เป็นเวลานัก’ประโยคของ หมอธนา ยังก้องอยู่ในหูตอนที่นรีถอดรองเท้าผ้าใบสีซีดวางไว้ตรงพื้นปูนหยาบและก้าวขึ้นเหยียบสัมผัสบันไดไม้เย็นๆ ไม่กี่ขั้น ซึ่งพาเธอเข้าสู่ตัวบ้านอันต้องเป็นที่อาศัยของเธอตั้งแต่บัดนี้ไปกานต์สิรีบอกให้นรีนั่งรออยู่ที่ส่วนรับแขกแล้วเดินหายเงียบไปส่วนอื่นของเรือนนานพอให้นรีมองสำรวจรอบกายซึ่งดูเหมือนว่าจะถูกดัดแปลงมาจากโถงทางเดินที่เชื่อมระหว
last updateLast Updated : 2025-10-10
Read more
ชมนาด
อาจด้วยเวลาเข้านอนที่ผิดปกติไปจากธรรมดาค่อนข้างมาก นรีจึงลืมตาตื่นไม่ทันมื้อเช้าของบ้านวงศ์ทิมทองในวันถัดมา และเพราะความเพลียอีกประการที่ทำให้หล่อนไม่ได้จัดการตั้งนาฬิกาปลุก นรีจึงตื่นจากการหลับด้วยเสียงของน้ำประปาที่ลอดพ้นสายยางพุ่งไปกระทบกลุ่มใบของต้นไม้ในสวน เมื่อผงกหัวยันตัวขึ้นจากฟูกนอนได้และมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าคุณทิพย์กำลังยืนถือสายยางสีขาวรดน้ำให้ไม้ดอกหลายชนิดในสวนหน้าเรือนอยู่คนเดียว เป็นภาพที่ส่งผลให้นรีดีดตัวออกจากผ้าห่มทันที“ตื่นแล้วเรอะ” คุณทิพย์เอ่ยทักเมื่อเห็นนรีเดินหรี่ตาสู้แดดยามสายออกมาที่สวนดอกไม้ซึ่งชุ่มช่ำไปด้วยหยาดน้ำจากการประปาไทย“ ค่ะ สายเลย ” นรีรับคำทั้งยิ้มน้อยๆ ตอบกลับรอยยิ้มบางๆ ของคุณทิพย์ ตอนนั้นเองที่กลิ่นหอมอ่อนๆ ชวนให้นรีหันมองหาที่มาของความหอมหวานนั้นจนพบดอกไม้สีขาวกลีบบางดอกเล็กๆ มีกลีบห้าแฉกเชื่อมกันเป็นรูปถ้วยรวมกันเป็นช่อราวๆ สิบกว่าดอก“ดอกข้าวใหม่ รู้จักรึเปล่าเรา” คุณทิพย์บอกทันทีที่เห็นว่านรีกำลังสนใจดอกไม้สีขาวที่กำลังออกช่องามอยู่บนกิ่งซึ่งเลื้อยอยู่กับลำต้นโมกข์และซุ้มเหล็กดัดที่สร้างไว้สำหรับปลูกไม้เลื้อยโดยเฉพาะ“ เพิ่งจะเคยเห็
last updateLast Updated : 2025-10-10
Read more
กาสะลอง
แปลกดีที่ข้อความแรกจากคุณเจ้านายนั้นทำให้รู้สึกดีกว่าปกติ แม้จะชวนให้นรีคาใจนิดๆ ว่า คุณเจ้านายรู้หรือไม่ว่า กะเพราหมูสับไข่ดาวจานนั้นเป็นฝีมือหล่อนไม่ใช่อาหารจากร้านตามสั่งที่ไหน แต่การที่เห็นว่าเธอทานจนหมดทั้งจานก็น่าภูมิใจอยู่ไม่น้อยเลยแหละ นรีเก็บเอาจานและแก้วน้ำจากโต๊ะไม้สนไปวางรวมกับกาน้ำชาในอ่างล้างจานก่อนจะเดินเลยเข้าห้องนอนตัวเองเพื่อเอากระดาษโน้ตจากคุณเจ้านายไปหาที่เก็บ หล่อนยืนพิจารณาที่ใกล้ๆ เตียงอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจจะนำกระดาษแผ่นนั้นไปเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง แต่เมื่อเลื่อนเปิดลิ้นชักออกมานรีก็พบหนังสือเล่มหนึ่งวางสงบนิ่งอยู่ในนั้น เหมือนจะถูกลืมไว้มากกว่าถูกซ่อน หน้าปกเป็นภาพเบาะที่นั่งของรถโดยสาร ขสมก. พร้อมตัวอักษรระบุชื่อเล่ม ‘เหตุเกิดบนรถเมล์’ และมีตัวอักษรขนาดเล็กกว่าเยื้องลงมาด้านขวาล่าง แจ้งเป็นนามปากกาผู้แต่งไว้ว่า ‘คุณนนท์’ นรีหยิบเอาหนังสือเล่มนั้นออกมาและวางแผ่นกระดาษโน้ตลงไปแท
last updateLast Updated : 2025-10-11
Read more
มหาหงส์ (1)
ผ่านค่ำคืนที่ได้รับดอกปีบมาเกือบสัปดาห์ สิ่งหนึ่งที่นรีค้นพบแน่ชัด คือ การจะได้ยลโฉมคุณเจ้านายนั้นเป็นเรื่องยากเย็น แม้ว่ายามดึกนรีจะสามารถนั่งมองคุณเจ้านายอยู่ที่หน้าห้องของเธอทุกคืน แต่ก็หาโอกาสที่เธอจะหันมาทั้งที่ห้องยังมีแสงสว่างอยู่นั้นแทบไม่มี และต่อให้นรีได้นำสำรับอาหารไปวางบนโต๊ะไม้สนถึงวันละสองมื้อ ก็ยังไม่เคยเลยสักคราที่เทพแห่งความบังเอิญจะบันดาลการเผชิญหน้าให้กับหล่อนและเธอ ซึ่งแน่นอนว่า ตลอดระยะเวลาเกือบสิบวันที่นรีก้าวเท้าเข้าชายคาอาศัยบ้านวงศ์ทิมทอง หล่อนยังไม่เคยได้เห็นคุณดารัณลงมาร่วมโต๊ะอาหารกับคุณทิพย์เลยสักครั้ง โดยทราบเพียงว่า เธอกำลังเร่งแก้ต้นฉบับนวนิยายเรื่องล่าสุดส่งให้กับทางสำนักพิมพ์ ในแต่ละคืนที่ผ่านพ้น นรีรู้ตัวดีว่า หล่อนมีความพยายามมากกว่าปกติ หล่อนเฝ้ามองคุณเจ้านายอย่างจดจ่อมากกว่าคืนแรกๆ กระนั้น หล่อนก็ยังได้เห็นมากสุด แค่เพียงเสี้ยวหน้าฝั่งขวาในบางทีที่เธอเงยหน้ามองอะไรสักอย่างระหว่างใช้ความคิด หรือได้เห็นเสี้ยวหน้าฝั่งซ้ายในจังหวะที่เธอบิดเหยียดร่างกายเพื่อคลายความเมื่อยล้า“ นรี .. นรี ” เสียงเรียกของคุณทิพย์กระชากหล่อนกลับจากห้วงคำนึง“ คะ ” นรีขาน
last updateLast Updated : 2025-10-12
Read more
มหาหงส์ (2)
ไม่ถึงสามนาทีหลังจากก้าวพ้นขั้นล่างสุดของบันไดวน นรีที่สวมรองเท้าลำลองคู่สำรองของคุณเจ้านายก็ออกมาเดินย่ำสนามหญ้าตามหลังคุณเจ้านายเสียแล้ว ทางที่บุกฝ่ากันไปนั้น บางช่วงที่ไร้แสงไฟสวนก็เกือบมืดสนิท เธอก้าวเดินรวดเร็ว ไม่เร่งรีบแต่คล่องตัวกว่าหล่อนหลายขุม เพียงครู่เดียวเธอก็ได้หยุดยืนมองกลุ่มต้นสเลเตที่ปลูกเป็นแนวยาวเคียงรั้วบ้านวงศ์ทิมทองฝั่งตะวันตก ดอกสีขาว ก้านยาว หอมเย็น บานสะพรั่งชุ่มฝน ละลานตา เธอลงมือเก็บดอกสเลเตทีละดอกจนได้เป็นกำเป็นช่อแล้วหันมาฝากนรีถือไว้ ก่อนหันกลับไปเก็บดอกไม้ตรงหน้าต่ออีกหลายดอก ท่าทางแสนสุขของเธอนั้น บ่งบอกชัดเจนว่าเธอหลงใหลเหล่าไม้หอมมากมายเอาการ แต่ที่ชัดกว่าสิ่งใดสำหรับนรี คือหล่อนนั้น ไม่พ้นจะหลงเสน่ห์คุณเจ้านายเข้าเต็มขั้นเช่นกัน หล่อนปล่อยใจ ให้เผลอไผลเพ่งพิศคนตรงหน้า ทั้งเสื้อเชิ้ตสีแดงเข้มตัดกับกางเกงขาวตัวยาว ที่ให้ความรู้สึกติดหรูนิดๆ ทั้งกลิ่นหอมจางๆ คล้ายน้ำหอมน้ำปรุงมีราคาที่ยังคลุ้งอยู่บนตัวเธอแม้จะฉีดพรมตั้งแต่เมื่อเย็นก่อนออกจากบ้านไป และอีกทั้งรอยยิ้มของเธอ ที่นรีเพิ่งจะเคยได้เห็นเป็นครั้งที่สอง
last updateLast Updated : 2025-10-13
Read more
จำปี (1)
“ เธอนี่… ตลกนะ”เสียงดารัณยังก้องอยู่ในความรู้สึกและรอยยิ้มที่ไม่รู้ว่าขำหรือเอ็นดูนรีกันแน่ยังกรุ่นในความทรงจำ เพราะขนาดหล่อนตื่นนอนมาคิดทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืนระหว่างล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำตอนเช้าก็ยังนึกตลกตนเองที่เดินอ้อมไปขึ้นบันไดหลักที่ฝั่งตะวันออกแทนที่จะขึ้นบันไดวนตามหลังคุณเจ้านายไป แต่อีกใจหล่อนก็รู้ดีว่า ในทุกขณะ ตัวหล่อนเอง ถือว่าบันไดวนเป็นช่องทางส่วนตัวของคุณเจ้านายที่หล่อนควรให้เกียรติ ไม่เหยียบย่าง…ทุกสิ่งผ่านไปโดยง่าย หล่อนไม่ได้ตอบโต้ว่าอะไร เพียงยื่นดอกสเลเตทั้งหมดคืนให้คุณเจ้านาย และถอยไปทรุดตัวลงนั่งประจำที่ เฉกเช่นทุกคืน นรีปล่อยให้ดารัณได้กลับเข้าสู่โลกส่วนตัวอย่างเคย และปล่อยให้ตัวหล่อนเองล่องลอยไปในคลื่นแห่งความคิดฝันฟุ้งซ่านมากมายโดยวางสายตาไว้กับริ้วไหล่และแผ่นหลังของคนที่นั่งห่างออกไปมากกว่าสามเมตรเศษ ท่ามกลางอากาศเย็นชื้นและเสียงเพลงบรรเลงหวิวหวานผสานเสียงลมฝนที่โหมพายุหนักล้อมรอบเรือนไม้วงศ์ทิมทอง ตลอดสองชั่วโมงกว่าๆ นรีอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ราวๆ เจ็ดโมงครึ่ง หล่อนออกจากห้องมาพบสภาพครัวและโต๊ะอาหารที่ดูเหมือนว่า วันนี้คุณทิพย์จะตื่นเร็วกว่าปกติ
last updateLast Updated : 2025-10-14
Read more
จำปี (2)
มื้อเย็นวันนั้น ไม่มีอะไรเด่นแซ่บไปกว่าลาบหมูฝีมือดารัณที่ทำแยกมาสองรส สำหรับคุณทิพย์และสำหรับทุกคน รสเค็มเผ็ดนัวตัดเปรี้ยวด้วยน้ำมะนาวแป้นสดจากสวนหลังเรือน คละเคล้าผักหอมแล้วยังฟุ้งไปด้วยข้าวคั่วสมุนไพรที่ทำพิเศษเฉพาะวันนี้ ทำให้ทุกคำที่บดเคี้ยว สติของนรีหวนคืนมวลอารมณ์คิดถึงบ้าน คิดถึงยาย บาดลึกไปทุกทีการเก็บกลืนรส แม้จะทำตัวนิ่ง ดูสงบ แต่น้ำตากลับคลอรื้นออกมาอยู่ดี “นรี… นรีคะ” เสียงคุณเจ้านายทักขึ้นเบาๆ พร้อมสายตาอุ่นๆ ที่ส่งมาจากอีกฝั่งโต๊ะอาหาร ก่อนเอ่ยถาม“เป็นอะไรรึเปล่า” “แค่… คิดถึงบ้านค่ะ” นรีตอบสั้นๆ ตามตรง พร้อมรอยยิ้มบางๆ พลางเอื้อมหยิบกระดาษทิชชู่มาซับน้ำตา “ เพราะลาบหมูเนี่ยเหรอ” คุณทิพย์ถามขึ้น นรีพยักหน้ารับและตอบว่า 
last updateLast Updated : 2025-10-15
Read more
จำปา (1)
‘สูตรแกงรัญจวนของวังเจ้านั้นพิถีพิถันนัก เริ่มจากปลายครกที่ต้องตำพริกขี้หนูสวนด้วยเกลือป่นให้ฟู ต้มปลาเค็มที่รมด้วยฟืนเปลือกมะกรูด น้ำแกงต้องขลุกขลิก ใส่ตะไคร้หั่นบาง ใบมะกรูดฉีก และใบโหระพาจากสวนด้านเหนือเท่านั้น กลิ่นขึ้นจากไอร้อน เหมือนจิตใจคนกำลังเร่าร้อนแต่ไม่กล้ากล่าวรัก แกงนี้ต้องกลั้นใจขณะตัก กลิ่นจะยิ่งลอยชัด… คล้ายรักที่ยิ่งปิด ยิ่งฉุน ยิ่งยากลืม’ นรีปิดหนังสือลงวางกับตัก เมื่อได้ยินเสียงคุณทิพย์ขยับตัว พยายามปรับสติเรียกอารมณ์ให้ตนเองกลับสู่โลกแห่งความจริงเพียงชั่วพริบตา ก่อนหันไปหาคุณทิพย์ที่กำลังกลับจากภวังค์นิทรายามบ่าย “ลมดีจริงเชียว” คุณทิพย์พึมพำเสียงแผ่ว ตาปรือเล็กน้อย ออกอาการเพลียคล้ายติดงัวเงียอยู่สักนิด “สักพักฝนอาจจะตก… เข้าบ้านกันดีมั้ยคะ” นรีเอ่ยชวนพลางรวบรวมเอาชุดถ้วยชาลายครามใส่ถาดเดียวกับกาน้ำชาไว้รอท่า เมื่อเห็นคุณพยักหน้าเชิงว่ารับคำ 
last updateLast Updated : 2025-10-16
Read more
จำปา (2)
‘สองฝั่งคลอง’… ‘มาลัยสามชาย’ … ‘ทวิภพ’ ‘กรงกรรม’ … ‘ฤกษ์สังหาร’ … ‘บ้านทรายทอง’  รายนามบนสันหนังสือที่นรีเลื่อนสายตาผ่านนั้น มีแต่ชื่อโด่งดังคุ้นหู ที่บางเรื่องก็เคยดูเป็นละครโทรทัศน์รีรันซ้ำซากจนคุ้นตาแทบทั้งหมด หล่อนเถียงในประเด็นที่ว่า นี่คือหนังสือหายากทรงคุณค่า และหล่อนก็ไม่เกี่ยงนักหรอกที่ต้องอ่านนิยายละครโทรทัศน์ แต่ก็ต้องยอมรับว่า เรื่องเล่าในเล่มเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องราวแปลกใหม่ น่าสนใจเพียงพอจะดึงความสนใจของหล่อนได้  ‘สาปภูษา’ … ‘กำไลมาศ’ … ‘กาหลมหรทึก’ ‘เกิดแต่ตม’ … ‘หลงเงาจันทร์’ … ‘รากนครา’ หากต้องเลือกเล่มใดไปอ่านเฉพาะชั้นวางนี้ นรีก็ไม่ติดขัดใจ เพราะอย่างน้อยการได้มีอะไรให้อ่า
last updateLast Updated : 2025-10-17
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status